Jana Pawla II stosunek do religii niechrześcijańskich kojarzył mi się z przerwaniem homilii, by zrobić miejsce wołaniu muezina na modlitwę muzułmańską podczas mszy chyba gdzieś w Afryce i wetknięciem w szczelinę Ściany Płaczu w Jerozolimie prośby o przebaczenie skierowanej przez papieża do żydów w imieniu chrześcijan.
Tę opowieść o dialogu papieża z innymi religiami przedstawiono w rozdzialach
- Jesteście naszymi starszymi braćmi (o dialogu z judaizmem)
- Wspólne dziedzictwo zobowiązuje (o dialogu z islamem)
- W trosce o człowieka (o papieża relacjach z religiami azjatyckimi - hinduizmem, buddyzmem, szintoizmem i konfuncjonizmem)
- Wspólnie dla pokoju (Papież inicjatorem modlitwy o pokój ludzi różnych wyznań w Asyżu od 1986 po 2003, czemu nie nadal?)

W tych rozdziałach przytoczono fragmenty wypowiedzi Jana Pawła II do ludzi innych wyznań wygłoszone podczas jego podróży po świecie.
Uderza po raz pierwszy usłyszane na soborze II wezwanie do poznania i uznania innych wyznań, docenienie głębi ich duchowych doświadczeń,

CYTATY:
- z deklaracji soborowej "Nostra Aetate":
- "Buddyzm...uznaje całkowitą niewystarczalność tego zmiennego świata i naucza sposobów, którymi ludzie w duchu pobożności i ufności mogliby osiągnąć stan doskonałego wyzwolenia i dojść, czy to o własnych siłach, czy z wyższą pomocą, do najwyższego oświecenia."
- "inne religie...starają się wyjść naprzeciw niepokojowi ludzkiego serca"
- o sposobach działania, doktrynach i zasadach innych religii: "nierzadko jednak odbijają promień nowej Prawdy, która oświeca wszystkich ludzi."

Jan Pawel II w tym, co mówi do wyznawców innych religii nawiązuje do słów deklaracji soborowej o " niewystarczalności zmiennego świata" i "niepokoju ludzkiego serca".
Podkreśla, że chrześcijan z buddystami i hindusami łączy - poszukiwanie prawdy i absolutu. Mówiąc "na ziemi jesteśmy pielgrzymami do absolutu i wieczności, który jedyny może uratować i pokrzepić ludzkie serca".
W dialogu międzyreligijnym Jana Pawła II na plan pierwszy wysuwa się wezwanie do zastanowienia się nad wzajemną winą i gotowość do wzajemnego przebaczenia, a także wzajemny szacunek, poznanie się i uznanie. Jak między pojedynczymi ludźmi.

Jan Pawel II zainicjował wysyłanie z Watykaniu życzeń z okazji świąt innych religii: Ramadanu muzułmańskiego, hinduskiej Diwali czy buddyjskiego Wesak.

W Japonii Jan Pawel II wspominając Hiroszimę powiedział "Wspomnienie przeszłości uzdalnia do przyszłości"
i "Właściwym punktem docelowym miłości jest zapomnienie o sobie i służenie innymi."

Zwracając się w Kenii do hindusów papież mówi o "dialogu na temat tajemnicy człowieka i tajemnicy Boga".
"Cel życia, natura dobra, droga do szczęścia, sens śmierci i koniec naszej ziemskiej wędrówki" - to problemy rozwiązywane przez każdą z religii.

W Manili Papież docenia "wspólne uznanie potrzeby modlitwy jako wyrazu ludzkiej duchowości, skierowanej do Absolutu."

W Korei docenia buddyzm i konfuncjonizm uznając jego duchowość, która przejawia się w "głębokim szacunku dla życia i natury, poszukiwaniu prawdy i harmonii, wyrzeczeniu się siebie i współczuciu, nieustannym dążeniu do samoprzezwyciężenia".

W 1986 roku przy grobie Mahatmy w Delhi mówi:
"Moja wizyta w Indiach jest pielgrzymką dobrej woli i pokoju, a także spełnieniem pragnienia, by osobiście poznać ducha waszego kraju". Cytuje w tym miejscu słowa Gandhiego: "Zwyciężajcie nienawiść miłością, nieprawdę prawdą, przemoc cierpieniem."

Następnego dnia również w Delhi mówi:
"W dziele zrozumienia człowieka i prawdy o jego istnieniu wkład Indii może być ogromny. Tym, co ofiarowują w sposób szczególny jest wzniosła, duchowa wizja człowieka - człowieka pielgrzymującego do Absolutu, wędrującego do celu, poszukującego oblicza Boga. Mahatma Gandhi wyraził to w następujących slowach: "Tym, co pragnę osiągnąć...jest samourzeczywistnienie, ujrzenie Boga twarzą w twarz. Żyję, chodzę i całym swym jestestwem dążę do tego celu."

Podczas tej samej podróży JP II cytuje w Kalkucie "jednego z wybitnych twórców tradycji tego miasta" Swamiego Wiwekanandę: "służba ludziom jest służbą Bogu."

Nadal w Indiach w stolicy Tamilnadu Madrasie mówi o podwójnym szacunku kościoła wobec innych religii. "Jest to szacunek dla człowieka w jego poszukiwaniu odpowiedzi na najgłębsze pytania jego egzystencji oraz szacunek dla dzialania Ducha w człowieku." i "poprzez dialog pozwalamy Bogu być wśród nas".

W 1989 w Watykanie do wspólnie modlących się mnichów chrześcijańskich i buddyjskich mówi o religijnym przeżyciu w duchu wzajemnego zaufania i szacunku:
"najlepiej można to uczynić w ciszy wypełnionej modlitwą".

W Dżakarcie w 1989:
"Może też istnieć dialog doświadczenia religijnego, polegający na tym, że osoby zakorzenione we własnych tradycjach religijnych dzielą się swymi duchowymi bogactwami, takimi jak modlitwa i kontemplacja".

Na Sri Lance w Colombo w 1995 papież w imieniu Kościoła odrzuca "prozelityzm i posługiwanie się sprzecznymi z moralnością środkami w celu doprowadzenia kogoś do konwersji."
i wzywa do "zastanowienia się nad tym, co łączy wyznawców różnych religii, a nie tak bardzo nad tym, co ich dzieli".

Jana Pawla II stosunek do religii niechrześcijańskich kojarzył mi się z przerwaniem homilii, by zrobić miejsce wołaniu muezina na modlitwę muzułmańską podczas mszy chyba gdzieś w Afryce i wetknięciem w szczelinę Ściany Płaczu w Jerozolimie prośby o przebaczenie skierowanej przez papieża do żydów w imieniu chrześcijan.
Tę opowieść o dialogu papieża z innymi religiami...