Dawid Copperfield

Początek był dla mnie strasznie wciągający i angażujący emocjonalnie. Żyłam dzieciństwem Davida i jego relacjami z matką oraz ojczymem. Razem z nim płakałam albo cieszyłam się.
W pewnym momencie jednak książka zaczęła mnie nudzić. Dobrnąć do końca pomógł mi świetnie nagrany audiobook. Oby II tom z powrotem zdobył moje zaangażowanie, bo inaczej niestety cienko widzę dokończenie tej książki.

Początek był dla mnie strasznie wciągający i angażujący emocjonalnie. Żyłam dzieciństwem Davida i jego relacjami z matką oraz ojczymem. Razem z nim płakałam albo cieszyłam się.
W pewnym momencie jednak książka zaczęła mnie nudzić. Dobrnąć do końca pomógł mi świetnie nagrany audiobook. Oby II tom z powrotem zdobył moje zaangażowanie, bo inaczej niestety cienko widzę...

W gruncie rzeczy uroczo napisana, lekka, wciągająca powieść. Prosta, ale wzruszająca, z naprawdę świetnym zastosowaniem narracji pierwszoosobowej, którą wcale nie tak łatwo pisać.

W gruncie rzeczy uroczo napisana, lekka, wciągająca powieść. Prosta, ale wzruszająca, z naprawdę świetnym zastosowaniem narracji pierwszoosobowej, którą wcale nie tak łatwo pisać.

W tym turkocie dyliżansów, nędzy wyglądającej śmiało z ciemnych zaułków, jest coś magicznego; coś, co Dickens potrafił odmalować z największą dokładnością. To co porywa w Dawidzie Copperfieldzie najbardziej, i zresztą jest atutem większości powieści tegoż autora, nie odnosi się wcale do warstwy fabularnej, bo przyznać trzeba, że tutaj Dickens stawia na historię całkowicie prostą, wolną w swym tempie, ubogą w ekscytujące wydarzenia. Uwagę naszą utrzymuje niezwykły, oszałamiający klimat XIX-wiecznej Anglii, której uliczkami przechadzamy się, niczym mieszkańcy, "swojacy", obeznani z każdym elementem tego świata. U Dickensa cała obyczajowość, życie codzienne tamtych lat ustawia się na pierwszym planie i nie ukrywam, że mi samej bardzo ta proporcja odpowiada. Są też perfekcyjnie wykreowani bohaterowie, z bagażem anielskich ale i także okrutnych cech. Proste rozróżnienia, proste prawdy na temat moralności, jasno wytyczone ścieżki dobra i zła - wszystko to może chwilami naiwne, zbyt nachalne, ale ma w sobie jakiś czar, po prostu w Dickensowkim stylu te wszystkie banalne frazesy zyskują jakiś magiczny wymiar i znienacka chwytają za serce, choć przecież w innych warunkach to by nie zadziałało?

Dodajmy do tego niezwykle klimatyczne tłumaczenie z 1889 roku. Myślę, że ten stary przekład to strzał w dziesiątkę. Może jest bardziej wymagający w odbiorze, ale za to w fenomenalny sposób przenosi nas w czasie, będąc wyraźnym powiewem tamtejszej epoki. Coś pięknego.

Przede mną tom II, zobaczymy więc jak ocenię tę opowieść po lekturze całości. Narazie czuje się usatysfakcjonowana, choć przyznać trzeba, że czyta się Copperfielda dość wolno, momentami też doskwiera brak większej akcji. Klimat jednak jest niepodrabialny, rekompensuje wszystko.

W tym turkocie dyliżansów, nędzy wyglądającej śmiało z ciemnych zaułków, jest coś magicznego; coś, co Dickens potrafił odmalować z największą dokładnością. To co porywa w Dawidzie Copperfieldzie najbardziej, i zresztą jest atutem większości powieści tegoż autora, nie odnosi się wcale do warstwy fabularnej, bo przyznać trzeba, że tutaj Dickens stawia na historię całkowicie...

Moje zainteresowanie stopniowo słabło z każdą przeczytaną stroną, mniej więcej od momentu w którym ciotka Trotwood przygarnęła Davida. Rozumiem, że klasyk i w ogóle, ale jakoś mnie nie kupił. Nie ciekawi mnie kontynuacja, więc po nią nie sięgnę.

Moje zainteresowanie stopniowo słabło z każdą przeczytaną stroną, mniej więcej od momentu w którym ciotka Trotwood przygarnęła Davida. Rozumiem, że klasyk i w ogóle, ale jakoś mnie nie kupił. Nie ciekawi mnie kontynuacja, więc po nią nie sięgnę.

Świetna opowieść o dojrzewaniu, daje też obraz społeczny wiktoriańskiej Anglii. Nudzić tutaj może jedynie dosyć prostolinijnie prowadzona psychologia bohaterów, a raczej ich umieszczenie w fabule w taki sposób - od pewnego momentu już spodziewałam się, kto jak może "skończyć." Na koniec jest pewne uczucie moralnej satysfakcji, co sprawia że cały Copperfield to trochę takie "feel-good story.' Tak czy inaczej - warto było zarwać kilka nocy.

Świetna opowieść o dojrzewaniu, daje też obraz społeczny wiktoriańskiej Anglii. Nudzić tutaj może jedynie dosyć prostolinijnie prowadzona psychologia bohaterów, a raczej ich umieszczenie w fabule w taki sposób - od pewnego momentu już spodziewałam się, kto jak może "skończyć." Na koniec jest pewne uczucie moralnej satysfakcji, co sprawia że cały Copperfield to trochę takie...

Trudno mi liczbowo ocenić tę książkę. Formalnie rzecz biorąc jej fabuła jest prosta i obfituje w "zaskakujące" przypadki i inne deus ex machina.
A jednak jest w tej powieści coś ciepłego - źli bohaterowie kończą źle, dobrzy po wielu przygodach cieszą się szczęśliwym życiem.
Traktuję tę powieść trochę jak pocztówkę z wiktoriańskiego Londynu i galerię różnych typów osobowości. Któż nie zna odpowiednika państwa Murdstone czy zdziwaczałego pana Dicka?
Powiem więc, że jest to takie feel-good story. Polubiłam Davida, śmiałam się z pompatycznego stylu Micawbera i wygrażałam pannie Murdstone.
Warto przeczytać, jeśli ktoś lubi powieści osadzone w historii (niby nie tak odległej, a jednak jest to zupełnie inny świat), które czyta się lekko i z uśmiechem na ustach.

Trudno mi liczbowo ocenić tę książkę. Formalnie rzecz biorąc jej fabuła jest prosta i obfituje w "zaskakujące" przypadki i inne deus ex machina.
A jednak jest w tej powieści coś ciepłego - źli bohaterowie kończą źle, dobrzy po wielu przygodach cieszą się szczęśliwym życiem.
Traktuję tę powieść trochę jak pocztówkę z wiktoriańskiego Londynu i galerię różnych typów...

I znowu moja "ulubiona" klasyka :D
Trochę się umęczyłam, ale ostatecznie po lekturze i zastanowieniu się książka jest całkiem niezła, tylko strasznie rozwleczona, nie dałam rady robić długich posiedzeń na czytanko, przez dłużyzny właśnie...

I znowu moja "ulubiona" klasyka :D
Trochę się umęczyłam, ale ostatecznie po lekturze i zastanowieniu się książka jest całkiem niezła, tylko strasznie rozwleczona, nie dałam rady robić długich posiedzeń na czytanko, przez dłużyzny właśnie...

Drugi tom mnie mniej zainteresował niż pierwszy, ale to wcale nie zmienia faktu, że książkę dobrze się czyta, o ile przymknie się oko na wyraźniejszą niż w tomie 1 moralizatorską polewkę. Postacie (oprócz samego Dawida) nie ewoluują i właściwie z góry wiadomo, czego się można po nich spodziewać. Czasem miałam wrażenie, że jeden protagonista powstał tylko po to, by mógł stanowić przeciwieństwo innego. Dzięki temu wprawdzie udało się Dickensowi dosadniej, bardziej obrazowo przekazać czytelnikowi swoje sympatie, ale niestety takie czarno-białe charaktery nie budzą ciekawości. Dodatkowo jakimiś dziwnymi zbiegami okoliczności każdy wpada na każdego, choć w rzeczywistości szansa na takie spotkania jest równa zeru. Cała powieść jest napisana ze swadą i to jest jej największy plus.

Drugi tom mnie mniej zainteresował niż pierwszy, ale to wcale nie zmienia faktu, że książkę dobrze się czyta, o ile przymknie się oko na wyraźniejszą niż w tomie 1 moralizatorską polewkę. Postacie (oprócz samego Dawida) nie ewoluują i właściwie z góry wiadomo, czego się można po nich spodziewać. Czasem miałam wrażenie, że jeden protagonista powstał tylko po to, by mógł...

Cudownie, że są jeszcze książki, których nigdy wcześniej nie czytałam, a zostały napisane tym niedzisiejszym już językiem. No cóż, kiedyś żeby być pisarzem, trzeba było mieć talent i tego odmówić Dickensowi nie można.
Nie pamiętam nawet, kiedy czytałam powieść, od której po prostu nie mogłam się oderwać. Losy sieroty Dawida pochłonęły mnie do tego stopnia, że zarwałam kilka nocy. Aż się ucieszyłam, że w końcówce tomu I chłopiec jest już młodzieniaszkiem, akcja zwalnia i mogę bez żalu zakończyć rozdziały.
Ta powieść to nie tylko „wyciskacz łez” nad losem poniewieranego dziecka, ale doskonałe świadectwo tamtych czasów. Dickens opisuje ludzi z różnych klas społecznych, choć jak dla mnie często w zestawieniu czarno-białym: albo jest się oszustem, wyzyskiwaczem, karierowiczem, albo uczciwym, wrażliwym, porządnym człowiekiem. Ten kontrast jest akceptowalny, bo wiadomo, że książka miała na celu ruszyć sumieniem społeczeństwa, zwłaszcza tej zamożniejszej części, która pławiąc się w zbytkach, nie widziała nędzy ulic.
Myślę, że tom II mnie nie rozczaruje.

Cudownie, że są jeszcze książki, których nigdy wcześniej nie czytałam, a zostały napisane tym niedzisiejszym już językiem. No cóż, kiedyś żeby być pisarzem, trzeba było mieć talent i tego odmówić Dickensowi nie można.
Nie pamiętam nawet, kiedy czytałam powieść, od której po prostu nie mogłam się oderwać. Losy sieroty Dawida pochłonęły mnie do tego stopnia, że zarwałam...

Wiktoriańska powieść o dorastaniu. Muszę powiedzieć, że o ile niektóre przebijające z treści elementy światopoglądu autora są trudne do zaakceptowania (jak choćby przymus intensywnego dydaktyzmu albo podkreślany bardzo wyraźny podział klasowy, w którym poszczególne grupy są jak osobne gatunki, a granice są nieprzekraczalne - "dzieci pochodzące spoza klasy niższej nie powinny pracować, tylko się uczyć"), o tyle historia jest wciąż zadziwiająco zajmująca, autor, ex-dziennikarz, jest (był) świetnym obserwatorem, a wyciągane wnioski ciągle cechują się wielką przenikliwością. Głupio zachwalać najbardziej cenionego pisarza XIX-wiecznej Anglii i jedno z jego najwybitniejszych dzieł, głupio też krytykować taką staroć, jednak nie mogę się powstrzymać: ilość przypadkowych spotkań... Można nimi obdzielić tuzin telenowel :) Druga rzecz: wiem już skąd się wziął typ humoru i ludzka menażeria Kornela Makuszyńskiego - te stare ciotki i czerstwo-śmieszne powiedzonka autora.

Wiktoriańska powieść o dorastaniu. Muszę powiedzieć, że o ile niektóre przebijające z treści elementy światopoglądu autora są trudne do zaakceptowania (jak choćby przymus intensywnego dydaktyzmu albo podkreślany bardzo wyraźny podział klasowy, w którym poszczególne grupy są jak osobne gatunki, a granice są nieprzekraczalne - "dzieci pochodzące spoza klasy niższej nie...