22/2024 dalsze "perypetie" życiowe naszej dupeczki. Intryga polityczna, oraz walki na przyzwoitym poziomie, tylko te koty.....

22/2024 dalsze "perypetie" życiowe naszej dupeczki. Intryga polityczna, oraz walki na przyzwoitym poziomie, tylko te koty.....

Wiecznie płaczące i sikające ze strachu kobiety ( autor ma jakąś fiksację na temat oddawania moczu ). Oczywiście wszystkie postaci kobiece są też głupie, ale na szczęście zawsze znajduje się jakiś mężczyzna, który tłumaczy im świat. Stężenie seksistowskich absurdów każe podejrzewać, że zabieg jest celowy, tylko jaki jest cel ?

Wiecznie płaczące i sikające ze strachu kobiety ( autor ma jakąś fiksację na temat oddawania moczu ). Oczywiście wszystkie postaci kobiece są też głupie, ale na szczęście zawsze znajduje się jakiś mężczyzna, który tłumaczy im świat. Stężenie seksistowskich absurdów każe podejrzewać, że zabieg jest celowy, tylko jaki jest cel ?

Bezpośrednia kontynuacja pierwszego tomu. Zagłębiamy się jeszcze bardziej w dworskie intrygi i walkę o... No właśnie, o co?

Achaja, mając nadzieję na normalne życie, nawet po przejściach, ponownie trafia do wojska. Tym razem wojska całkowicie różniącego się od tego z królestwa Troy. Jako żołnierz armii Arkach odbywa służbę wyłącznie z kobietami, przechodząc po części wszystko to, co spotkało ją w 'poprzednim' życiu. Sama Achaja rozkwita i dostaje od Ziemiańskiego więcej czasu, można śmiało powiedzieć, że ponad połowę książki śledzimy jej oczyma (w przeciwieństwie do pierwszej odsłony).

Do najciekawszych momentów (chyba nie da się tego pominąć) jest słynne już spotkanie Achai z szermierzem natchnionym, Virionem. Zaczęło się z grubej rury i do końca trzymało w napięciu. Achaja pokazała kły i zaskarbiła sobie szacunek wszystkich obecnych przy walce (tych nieobecnych również, a czytelników to już w ogóle!).

Zaan, Sirius i ich sprzymierzeńcy kontynuują knucie planów przeciwko królestwu Luan. Co prawda wyglądało to też jako knucie przeciwko sobie, ale tam gdzie mnogość myślących bohaterów, tam niesnaski. Świetnie wyszła również zmiana charakterów Siriusa i Zaana właśnie, mam wrażenie, że zamienili się ciałami - Sirius staje się bardziej opanowany i chociaż w małym stopniu zaczyna rozumieć, czym jest odpowiedzialność za swoje czyny, a Zaan próbuje osiągnąć wszystko idąc po trupach.

Trochę brakowało mi Mereditha, pojawia się w książce tylko na chwilę. Jest chyba jedną z najciekawszych postaci w trylogii i ciekawie by było poznać bliżej jego losy (może po Virionie?).

Mija kilkanaście długich lat (chyba nawet można już liczyć dziesiątki) od pierwszej publikacji książki, a Ziemiański dalej zachwyca. Nie tylko budową prostego i brutalnego świata, ale też niecodziennymi bohaterami - prawie każdy z nich ma w sobie duże pokłady zła, ale jakoś nie da się ich nie lubić. Serdecznie polecam!

Bezpośrednia kontynuacja pierwszego tomu. Zagłębiamy się jeszcze bardziej w dworskie intrygi i walkę o... No właśnie, o co?

Achaja, mając nadzieję na normalne życie, nawet po przejściach, ponownie trafia do wojska. Tym razem wojska całkowicie różniącego się od tego z królestwa Troy. Jako żołnierz armii Arkach odbywa służbę wyłącznie z kobietami, przechodząc po części...

Początkowo myślałam, że los faktycznie się uśmiechnął do głównej bohaterki. Znalazła ciepły dom, gdzie mimo początkowych niechęci-traktowali ją jak "swoja", gospodarz nawet zaczął planować wydawanie jej za mąż, z czego nawet Achaja wydawała się być zadowolona-w końcu spokojne życie.
Jednak przypadek sprawił, że kolejny raz została wciagnieta do wojska-tym razem królestwo Arkach. Kolejny przypadek sprawił, że w pojedynku z Virionem-szermierzem natchnionym , odniosła tak samo zagrażające życiu rany jak od-do uroslo do legendy, że pokonała Viriona, który to osobiście nazwał ją szermierzem natchnionych.
Arkach pokochała, bo tutaj pierwszy raz od dawna poczuła się człowiekiem, za pokonanie szermierza dostala tytul ksiezniczki, dlatego uczestniczy w knuciu i chętnie staje do walk, nawet z góry skazanych na porażkę.
Ten tom ma dużo wiecej fantastyki, ponieważ w pewnym momencie zamienia się w "ludzkiego kota"- co ma sens w fabule jednak nie bardzo przypadło mi osobiście do gustu.
W tym tomie starcie prowadzą między sobą stratedzy- Troy i Arkach to rowni przeciwnicy, obydwoje dążą do zmian w świecie, obydwoje z "oswieconymi" umysłami stawiający wszystko na jedną kartę, ale nie tak jak uczą podręczniki- wg kilkusetletniej tradycji-robią to po swojemu.

Początkowo myślałam, że los faktycznie się uśmiechnął do głównej bohaterki. Znalazła ciepły dom, gdzie mimo początkowych niechęci-traktowali ją jak "swoja", gospodarz nawet zaczął planować wydawanie jej za mąż, z czego nawet Achaja wydawała się być zadowolona-w końcu spokojne życie.
Jednak przypadek sprawił, że kolejny raz została wciagnieta do wojska-tym razem królestwo...

Historia przedstawiona w tomie wciągnęła mnie na tyle, że przeczytałem go w kilka dni. Nawet najgorszemu wrogowi nie życzę, by musiał przechodzić to co przytrafia się Achaji. Niektóre sytuacje przyprawiają o ciarki, ale jest też sporo paradnych scen "dupka" ;)

Historia przedstawiona w tomie wciągnęła mnie na tyle, że przeczytałem go w kilka dni. Nawet najgorszemu wrogowi nie życzę, by musiał przechodzić to co przytrafia się Achaji. Niektóre sytuacje przyprawiają o ciarki, ale jest też sporo paradnych scen "dupka" ;)

Niewiel się zmienia.
Bohaterka nadal zbiera baty co krok, ale z jakiąś czarodziejską siła prze do przodu. Jak koń czy osiol, którego w jednym z tomów niosła na plecach, bo się uparł.
Nadal chore fantazje przebijają niemal z każdej kartki - i co zadziwjające - nadal jakos się to czyta.

Niewiel się zmienia.
Bohaterka nadal zbiera baty co krok, ale z jakiąś czarodziejską siła prze do przodu. Jak koń czy osiol, którego w jednym z tomów niosła na plecach, bo się uparł.
Nadal chore fantazje przebijają niemal z każdej kartki - i co zadziwjające - nadal jakos się to czyta.

Dawno już się tak dobrze z książką nie bawiłam. Fantastyczny tom z wieloma śmiesznymi wątkami a dupka jest jak wisienka na torcie, kto chce się przekonać co to znaczy? Zapraszam do lektury.

Dawno już się tak dobrze z książką nie bawiłam. Fantastyczny tom z wieloma śmiesznymi wątkami a dupka jest jak wisienka na torcie, kto chce się przekonać co to znaczy? Zapraszam do lektury.

Niezła seria z wykreowanym naprawdę ciekawym światem. Sama historia jest fajna, postacie są dobrze rozpisane, a humor jest całkiem niezły chociaż całą serię uważam o klasę słabszą niż jej rozwinięcie w postaci serii o Virionie.

Niezła seria z wykreowanym naprawdę ciekawym światem. Sama historia jest fajna, postacie są dobrze rozpisane, a humor jest całkiem niezły chociaż całą serię uważam o klasę słabszą niż jej rozwinięcie w postaci serii o Virionie.

Nadal ten sam język pisarza (jednym przypadnie do gustu, drugich odrzuci),ja już do niego przywykłem. Akcja w tej części równie prędko się zmienia, ponownie Achaja nie jest głaskana przez autora. Zaskoczyło mnie to jak mocno rozwinęła się kariera Zaana oraz Sirousa. W tym tomie w końcu przewaga rozdziałów poświęconych głównie bohaterce a najmniej o losach czarownika Mereditha co w mnie akurat cieszy. Wydaje się to lepsza część od pierwszej.

Nadal ten sam język pisarza (jednym przypadnie do gustu, drugich odrzuci),ja już do niego przywykłem. Akcja w tej części równie prędko się zmienia, ponownie Achaja nie jest głaskana przez autora. Zaskoczyło mnie to jak mocno rozwinęła się kariera Zaana oraz Sirousa. W tym tomie w końcu przewaga rozdziałów poświęconych głównie bohaterce a najmniej o losach czarownika...

Kontynuacja Achai podobnie jak pierwsza część jest słabszym średniakiem z tego gatunku. Kolejna część nic nie wnosi, mało co zostało poprawione względem tomu pierwszego. Im dłużej się to czyta tym coraz bardziej masz dość zboczonych wizji Ziemiańskiego :(

Kontynuacja Achai podobnie jak pierwsza część jest słabszym średniakiem z tego gatunku. Kolejna część nic nie wnosi, mało co zostało poprawione względem tomu pierwszego. Im dłużej się to czyta tym coraz bardziej masz dość zboczonych wizji Ziemiańskiego :(