Opowieści z Niebezpiecznego Królestwa

"Bardzo dobra" to niska ocena jak na dzieło Tolkiena. Ale jest to zbiór "mniej ważnych" dzieł tego genialnego pisarza. Zachwycił mnie "Liść...". Brawa dla wydawcy za dodatek "o baśniach".

"Bardzo dobra" to niska ocena jak na dzieło Tolkiena. Ale jest to zbiór "mniej ważnych" dzieł tego genialnego pisarza. Zachwycił mnie "Liść...". Brawa dla wydawcy za dodatek "o baśniach".

Pokaż mimo to

Chyba zaczynam wyrastać z Tolkiena.
Trudno ocenia się zbiory opowiadań, bo jedno drugiemu nierówne. Na szczęście tutaj każde kolejne wydaje się lepsze. "Łazikanty" znudziło mnie niemiłosiernie. To jednak opowieść dla dzieci i to na dobranoc, żeby szybciej zasnęły. Bardziej podobało mi się "Gospodarz Giles z Ham" - tu już było trochę humoru i ironii.. "Kowal z Przylesia Wielkiego" chyba było najlepsze - jest tam ten charakterystyczny,, tolkienowski klimat. "Liść, dzieło Niggle'a" piękne, choć trochę naiwne. Natomiast wiersze - to zdecydowanie nie dla mnie.

Chyba zaczynam wyrastać z Tolkiena.
Trudno ocenia się zbiory opowiadań, bo jedno drugiemu nierówne. Na szczęście tutaj każde kolejne wydaje się lepsze. "Łazikanty" znudziło mnie niemiłosiernie. To jednak opowieść dla dzieci i to na dobranoc, żeby szybciej zasnęły. Bardziej podobało mi się "Gospodarz Giles z Ham" - tu już było trochę humoru i ironii.. "Kowal z Przylesia...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bardzo miło spędziłam czas z tą książką. Ciekawe opowiadania. Najbardziej podobało mi się opowiadanie o Łazikantym 🙂 ciekawostki o pisarzu też były bardzo fajne.

Bardzo miło spędziłam czas z tą książką. Ciekawe opowiadania. Najbardziej podobało mi się opowiadanie o Łazikantym 🙂 ciekawostki o pisarzu też były bardzo fajne.

Pokaż mimo to

Kocham ostatnie opowiadanie "Liść.." no i Tom Bombadil

Kocham ostatnie opowiadanie "Liść.." no i Tom Bombadil

Pokaż mimo to

Nie mam pojęcia czy to z wielkiego sentymentu do autora, czy to z niepowtarzalnego stylu, ale jak dla mnie wszystkie powieści Pana J. R. R. Tolkiena są wyjątkowe.

Nie mam pojęcia czy to z wielkiego sentymentu do autora, czy to z niepowtarzalnego stylu, ale jak dla mnie wszystkie powieści Pana J. R. R. Tolkiena są wyjątkowe.

Pokaż mimo to

Bardzo porządny zbiór opowiadań, standardowo jedne słabsze inne lepsze. Wyjątkowo nie podpadły mi wiersze, ale to pewnie dlatego, że nie jestem fanką poezji. Ciekawy dodatek do standardowej twórczości Tolkiena. Nie uznałabym tego za "must read", ale dla fanów na pewno będzie to interesująca pozycja.

Bardzo porządny zbiór opowiadań, standardowo jedne słabsze inne lepsze. Wyjątkowo nie podpadły mi wiersze, ale to pewnie dlatego, że nie jestem fanką poezji. Ciekawy dodatek do standardowej twórczości Tolkiena. Nie uznałabym tego za "must read", ale dla fanów na pewno będzie to interesująca pozycja.

Pokaż mimo to

Zastanawiałam się, co napisać, długo się zastanawiałam, bo ów książka wymaga pięknych słów i wielkiego serca. Niestety… mój prywatny słowik… ten, który noszę w głowie, jest zbyt ubogi, a i serce pewnie za małe, by odpowiednio czule opisać to, jak ogromnym uczuciem darzę opowieści zawarte w tej księdze. Są takie historie, które zmieniają czytelnika na zawsze, które pozostawiają ślad w duszy i wpływają na to, jak postrzegamy świat – i to jest właśnie zbiór takich historii. Z pozoru niepozornych, takich zwyczajnych, ktoś by mógł powiedzieć „dziecinnych”… ale ten ktoś by się grubo mylił.
„Opowieści z Niebezpiecznego Królestwa”, zresztą jak wszystkie opowieści, które wyszły spod pióra Tolkiena, niosą ze sobą nieśmiertelne motto, przesłanie, które choć na pierwszy rzut może niejasne, to po pochyleniu się nad tekstem otwiera się przed nami prawdziwa skarbnica, Kraina Czarów. Te, zawarte w ów tomie, pisarz stworzył z myślą o swoich dzieciach, toteż przepełnia je miłość, tkliwość największa z możliwych, ale nie słodka, tylko ta mądra, ojcowska, ucząca. Pokrótce opowiem wam o każdej z opowieści, o swoich względem nich odczuciach.
Pierwsza opowieść pt. „Łazikanty” została stworzona przez autora „Władcy Pierścieni” ponieważ jeden z jego synów zgubił swoją ulubioną zabawkę – pluszowego pieska. Tolkien, chcąc osłodzić dziecku ból straty, wyczarował dalsze losy Łazika. Cóż to za wspaniały tata! I cóż to za wspaniała opowieść. Mamy tu moc przygód, wyruszamy z pieskiem na Księżyc i w głębiny Oceanu, tęsknimy, bawimy się, śmiejemy i złościmy razem z bohaterem. Spotykamy również Czarodziejów, czyli postaci, które tak dobrze znamy z chociażby z Trylogii WP (Gandalf). Tolkien, czy tworzy dla dzieci, czy dla dorosłych, zawsze tworzy w swoim, stojącym na silnych fundamentach – świecie. Ta bajka jednocześnie i bawi i uczy. Została napisana ku pokrzepieniu serca i faktycznie to serce krzepi – zarówno małe jak i duże.
Kolejna, czyli „Gospodarz Giles z Ham”, to historia czerpiąca garściami z opowieści o rycerzach, tylko nieco przeformułowana i zamiast rycerza dostajemy gospodarza, któremu wcale nie zależy na chwale i sławie, a już na pewno nie miał w planach walczyć ze smokiem. Los jednak płata figle i nasz bohater, czy to mu się podoba, czy nie, musi stanąć do walki z bestią… I ta historia uczy, obnaża biurokracje i zdeprawowaną władze, która nie dba o ludzi, tylko o pieniądze. Właściwie w tej baśni to nie smok jest najgorszy, smok jest jaki jest, taki jakie smoki są, zgodne ze swą smoczą naturą… najgorszy jest jednak chciwy człowiek, który z niejasnych powodów uznaje swoją wyższość nad innymi.
„Przygody Toma Bombadila”, czyli postaci wyjętej wprost w kart Władcy Pierścieni, są zbiorem utworów wierszowanych i jest to naprawdę wspaniała część „Opowieści z Niebezpiecznego Królestwa”. Każdy z prezentowanych wierszy jest wspaniały, ale oczywiście mam sowich faworytów. „Wędrówka”, „Narzeczona cienia” i „Ostatni statek” to trzy moje ukochane utwory, do których obecnie codziennie wracam. Nie sposób opisać mojej zachwytu nad nimi, trzeba je zwyczajnie przeczytać i - mam nadzieję – się w nich zakochać, tak jak ja to zrobiłam.
Następnie mamy baśń pt. „Kowal z Przylesia Wielkiego” i tutaj wracamy już do prozy. Bardzo mi się podoba ta opowieść. Jest niby prosta, ale niesie w sobie duży ładunek emocjonalny i jest silnie zakorzeniona w mitologii tolkienowskiej. To tutaj właśnie mamy wyraźnie nawiązanie do Krainy Elfów, do Krainy Czarów, która jest niedostępna dla ludzi… chyba że mamy szczęście i jakiś Elf wejdzie nam w drogę, ale zdarza się to naprawdę rzadko. „Kowal…” jest też historią wyjątkowo mądrą, choć niepozbawioną, charakterystycznego dla autora – humoru. Przeczytacie w niej o pewnej gwiazdce, którą zjadł pewien skromny chłopiec, w pewien niezwykły dzień.
I tym samym przechodzę do ostatniej opowieści, choć nie do ostatniego tekstu, „Liść, dzieło Niggle’a” – jest to mój numer jeden! Czytamy o malarzu, który nie może dokończyć swojego obrazu, a natrętny sąsiad ciągle mu przeszkadza w pracy. Niggle wie, że zostało mu mało czasu. Malarz ma wyruszyć w podróż, ale przed tym pragnie zakończyć to, co zaczął, jednak zbyt roztkliwia się nad drobiazgami, nad liśćmi i to sprawia, że jego drzewo wciąż wymaga ostatniej kreski. Kochani! Musicie poznać tę historię! Skojarzyła mi się z filmem „Między piekłem a niebem” i sądzę, że autorzy tego filmowego obrazu czerpali z pracy Tolkiena pełną garścią. Coś pięknego! Coś wyjątkowego!
Na koniec podarowano nam wykład Tolkiena „O baśniach” i jestem z tego dodatku bardzo, bardzo, bardzo zadowolona. To tak, jakby Mikołaj w tym roku przyszedł do mnie wcześniej. Kocham baśnie, legendy, podania więc ten cenny tekst niezwykle ubogacił moją biblioteczkę i głowę – rzecz jasna.
Ach! I oczywiście te ilustracje! To wydanie! Doskonałość! Nic, tylko podziwiać! To książkowe dzieło sztuki. Jestem przeszczęśliwa, że posiadam tę perełkę. Alan Lee faktycznie widzi ten świat, czuje ten świat i kocha ten świat. Brawo dla ilustratora, za jego elegancki ołówek.

10/10 KOCHAM!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Zastanawiałam się, co napisać, długo się zastanawiałam, bo ów książka wymaga pięknych słów i wielkiego serca. Niestety… mój prywatny słowik… ten, który noszę w głowie, jest zbyt ubogi, a i serce pewnie za małe, by odpowiednio czule opisać to, jak ogromnym uczuciem darzę opowieści zawarte w tej księdze. Są takie historie, które zmieniają czytelnika na zawsze, które...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Coś zgoła innego niż Śródziemie, ukazuje jednak klasę Tolkiena, który na koniec wyjaśnia czym jest tak naprawdę "NIebezpieczne Królewstwo".

Coś zgoła innego niż Śródziemie, ukazuje jednak klasę Tolkiena, który na koniec wyjaśnia czym jest tak naprawdę "NIebezpieczne Królewstwo".

Pokaż mimo to

Fanów Śródziemia przestrzegam: tu znajdziecie coś całkowicie innego. Zapewne zgoła nie to, czego szukacie.

Sądzę, że gdyby taki zbiorek dwóch opowiadanek w stylu bajkowego fantasy, jednego poważniejszego z głębszym przesłaniem, eseju, bajki dla bardzo młodych i garski wierszyków bez polotu miał się ukazać pod nieznanym nazwiskiem, to pewnie nie ukazałby się wcale. To tak naprawdę nie miał być zbiór opowiadań w tradycyjnym sensie, jak sądzę. I tylko przy tym właśnie założeniu zasługuje na wystawioną mu przeze mnie ocenę.

Składowe są różne, nierówne poziomem, do tego raczej niepodobne do siebie nawzajem.

Liść, dzieło Niggle'a, czytane z przynajmniej podstawową wiedzą o wydawniczej historii J.R.R. Tolkiena jest naprawdę piękne i warte uwagi. Interpretacja sama się narzuca. Tym bardziej Liść porusza teraz, gdy fragmenty owych metaforycznych niedokończonych płócien, zamiast łatać dachy, jak przewidywał autor, są podziwiane przez wielu, mimo że niekompletne.

Gospodarz Giles z Ham to taka krótka, wesoła opowiastka, która idealnie nadałaby się na scenariusz komiksu w duchu Kajka i Kokosza. Kowal to opowiadanie fantasy w tradycyjnym, baśniowym stylu, ma swój urok, chociaż razi trochę brak jakiejś puenty czy przesłania.

Wiersze są słabe, od zupełnie pustych po dobre w zamyśle, ale średnio wykonane/przetłumaczone. Chyba tylko ostatni zasługuje na wspomnienie, ale przynależy do Śródziemia, które gdzieś z pamięci czytającego nadaje mu głębi, chociaż sam w sobie jej nie ma.

Łazikanty można poczytać dziecku na dobranoc.

Naprawdę dobry wstęp Toma Shippeya zawyżył niepotrzebnie i tak za wysokie oczekiwania co do opowiadań. Dopiero oznaczony jako dodatki esej Tolkiena otworzył mi oczy na Opowieści z Niebezpiecznego Królestwa, chociaż wielu może z zasady go pominąć. I wlepić opowiadaniom marne parę gwiazdek, bo to mniej więcej tyle, na ile same w sobie, osobno, zasługują.

Ale po coś złożono wszystko to razem, w jednej książce.

Wstęp i końcowy esej zdają się sugerować, że to pozycja skierowana do studiujących życie i twórczość Tolkiena, spinająca w jedno temat baśni, i tak właśnie zaczęłam pod koniec na nią patrzeć. Cała kompozycja nabiera w takiej interpretacji sensu, chaotyczny dobór różnego rodzaju i poziomu tekstów daje się uzasadnić. Jeśli chce się zrozumieć, o co w tej książce chodziło, warto przeczytać i wstęp, i dodatek.

Liścia polecam wszystkim chociaż trochę interesującym się Tolkienem jako pisarzem. Pozostałe? Jeśli już, to w tej właśnie książce, z wstępem i podsumowującym esejem. Albo do poczytania dziecku.

Fanów Śródziemia przestrzegam: tu znajdziecie coś całkowicie innego. Zapewne zgoła nie to, czego szukacie.

Sądzę, że gdyby taki zbiorek dwóch opowiadanek w stylu bajkowego fantasy, jednego poważniejszego z głębszym przesłaniem, eseju, bajki dla bardzo młodych i garski wierszyków bez polotu miał się ukazać pod nieznanym nazwiskiem, to pewnie nie ukazałby się wcale. To tak...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Magiczny świat, ciekawe postacie i pare nowych idei które wchodzą do głowy

Magiczny świat, ciekawe postacie i pare nowych idei które wchodzą do głowy

Pokaż mimo to