Sama książka jest ciekawa i warto po nią sięgnąć, gdy chcemy się zapoznać z opracowaniem dotyczącym filozofii Spinozy, a warto to zrobić chociażby po to, by wiedzieć co Einstein uważał za bog. Język jakim posługuje sie autor jest w miarę przystępny. Nie jest to jednak książka do czytania do snu, ponieważ zrozumienie tego, co Spinoza chciał nam przekazać może sprawić kłopoty.
Książka fajnie oddaje również kontekst, w którym przyszło żyć Spinozie i jak to wpłynęło na jego myśli.
Dramatem jest natomiast redakcja i korekta. Tylko od momentu, gdy zaczęły mnie naprawdę irytować literówki, niepozamykane nawiasy czy niedokończone cudzysłowy doliczyłem się 10 takich błędów.
Odnoszę również dziwne wrażenie, że nad polskim wydaniem pracował albo google translate albo osoby nieznające polskiego w stopniu zadowalającym. Dodam, że po rzeczowniku w rodzaju męskim podano zaimek "która". A kim, u licha, jest neoliberaLISTA? O ile neoliberała można jeszcze przełknąć, to skąd polscy wydawcy wzięli neliberalistę?
Gdyby nie błędy występujące w naprawdę zatrważającej liczbie w tak krótkiej pozycji, to byłaby ona naprawdę dobra.

Sama książka jest ciekawa i warto po nią sięgnąć, gdy chcemy się zapoznać z opracowaniem dotyczącym filozofii Spinozy, a warto to zrobić chociażby po to, by wiedzieć co Einstein uważał za bog. Język jakim posługuje sie autor jest w miarę przystępny. Nie jest to jednak książka do czytania do snu, ponieważ zrozumienie tego, co Spinoza chciał nam przekazać może sprawić...

Recenzowanie kolejnych tomów tej samej serii, która nie jest nawet serią fabularną, a swoistymi podręcznikami poszczególnych filozofów, jest dla mnie trudne. Bo co nowego mógłbym powiedzieć o kolejnym numerze? Chyba tylko tyle, że nie różni się on od swoich poprzedników pod jakimś szczególnym względem.

Kontekst historyczny i biografia Spinozy zostały przedstawione na samym początku, po czym dochodzimy do samej filozofii. Autor postarał się o to, by omówić ją w sposób zrozumiały, powtarzając najważniejsze kwestie więcej niż raz i odwołując się do zabawnych przykładów z życia, które zapadają w pamięć. Pominięte zostały natomiast kwestie polityczne – to, co Spinoza sądził o istniejących ustrojach i jakie rozwiązania proponował. Myślę, że mimo wszystko, znalazłoby się miejsce i na to. Dużym minusem jest też korekta tekstu. Książka jest kolejnym świetnym przykładem tego, jak jej nie robić.

Reasumując, wydaje mi się, że osiem na dziesięć gwiazdek jest przyzwoitą oceną. Pokusiłbym się nawet na dziewiątkę, bowiem filozofia Spinozy bardzo do mnie przemawia, a sam tekst czytało się dosyć przyjemnie, jednak błędów językowych jest tutaj mimo wszystko zbyt dużo.

Recenzowanie kolejnych tomów tej samej serii, która nie jest nawet serią fabularną, a swoistymi podręcznikami poszczególnych filozofów, jest dla mnie trudne. Bo co nowego mógłbym powiedzieć o kolejnym numerze? Chyba tylko tyle, że nie różni się on od swoich poprzedników pod jakimś szczególnym względem.

Kontekst historyczny i biografia Spinozy zostały przedstawione na...