Nie rozumiem zachwytów nad tą książką. Aż boli jej schematyczność, toporny podział na krystalicznie dobrych bohaterów i na tych obrzydliwie złych oraz niczym nieuzasadniona obszerność oraz powtarzalność. Ekranizacja zdecydowanie lepsza, wyciska to, co dobre ze słabego pierwowzoru i dodaje mu tempa oraz koloru.

Nie rozumiem zachwytów nad tą książką. Aż boli jej schematyczność, toporny podział na krystalicznie dobrych bohaterów i na tych obrzydliwie złych oraz niczym nieuzasadniona obszerność oraz powtarzalność. Ekranizacja zdecydowanie lepsza, wyciska to, co dobre ze słabego pierwowzoru i dodaje mu tempa oraz koloru.

Szczerze nie rozumiem zachwytu nad tą książką. Nie mówię tutaj o nieco przekoloryzowanym ukazaniu i zdemonizowaniu Anny Boleyn. Wiadomo, fikcja literacka rządzi się swoimi prawami, gdyby autorka przedstawiła nam jej postać w interesujący, fascynujący sposób, byłabym w stanie się zachwycać tą powieścią. Tyle, że książka jest niesłychanie nudna, żadna postać nie intryguje ani nie daje się polubić. Przedstawienie Anny jako zła wcielonego a Marii jako niewinnego aniołka przypomina trochę bajkę Disney'a ;)

Szczerze nie rozumiem zachwytu nad tą książką. Nie mówię tutaj o nieco przekoloryzowanym ukazaniu i zdemonizowaniu Anny Boleyn. Wiadomo, fikcja literacka rządzi się swoimi prawami, gdyby autorka przedstawiła nam jej postać w interesujący, fascynujący sposób, byłabym w stanie się zachwycać tą powieścią. Tyle, że książka jest niesłychanie nudna, żadna postać nie intryguje ani...

Najlepsza beletrystyczną książka historyczna na świecie!

Najlepsza beletrystyczną książka historyczna na świecie!

Uwielbiam książki P.G. i sposób w jaki przedstawia losy postaci. Przybliża w swoich książkach czasy i zwyczaje panujące na królewskim dworze. Kochanice króla są prawdziwym dowodem na okrucieństwo i samolubstwo Henryka VIII Tudora. Kobiety były różne ale nie zawsze mogły same decydować o swoim życiu. Pęd do władzy zaślepiał wszystkich. Wygórowane ambicje prowadziły często do tragedii. W pewnym momencie Maria stwierdza, że życie na dworze to ciągłe stąpanie na linie. Raz na wozie, raz pod wozem.

Uwielbiam książki P.G. i sposób w jaki przedstawia losy postaci. Przybliża w swoich książkach czasy i zwyczaje panujące na królewskim dworze. Kochanice króla są prawdziwym dowodem na okrucieństwo i samolubstwo Henryka VIII Tudora. Kobiety były różne ale nie zawsze mogły same decydować o swoim życiu. Pęd do władzy zaślepiał wszystkich. Wygórowane ambicje prowadziły często do...

Zgrabnie spleciona fikcja litercka z przerazającą chwilami prawdziwą historią. Na tyle lekko się czyta, ze sięgnęłam po kolejne pozycje sagi.Polecam! 😉

Zgrabnie spleciona fikcja litercka z przerazającą chwilami prawdziwą historią. Na tyle lekko się czyta, ze sięgnęłam po kolejne pozycje sagi.Polecam! 😉

Zaletą wielką autorki jest tworzenie książki o tym samym wydarzeniu ale z perspektywy innej bohaterki. I o ile w "Klątwie Tudorów" przedstawiono Marię i Annę jako najgorsze ladacznice krążące wciąż wokół króla i faktycznie czytelnik miał o nich takie zdanie - o tyle w "Kochanicach króla" dowiadujemy się że w tamtych czasach urodzić się kobietą w znamienitym rodzie oznaczało być narzędziem w rękach mężczyzn dążących do wyniesienia swego rodu jeszcze wyżej i bliżej króla. A im narzędzie było ładniejsze i posłuszniejsze ... tym było łatwiej. Najpierw Maria potem Anna były pchane siłą w objęcia króla, a gdy same widziały coraz większą szansę na bycie tą NAJ to przejmowały pałeczkę i gra o znaczenie na dworze na nowo się rozkręcała.

Książka jest tak fajnie skonstruowana, że można ją czytać bez obaw samodzielnie.

Na minus zasługują dwie sprawy - po pierwsze oczywiście tłumaczenie. Niektóre zwroty i słowa zdają się nie istnieć w polszczyźnie. Do tego "tuszę" to się już z lekka przyzwyczaiłam, ale kokoszka i drygant - rozwaliły mnie na łopatki. Po drugie znów nieścisłość z poprzedniej części, a mianowicie tam księżniczka Maria była wielkim opasłym nieładnym dzieckiem, tu autorka rozwodziła się nad jej kruchością i niewielkim wzrostem ... ale to tylko taka dwukrotnie wspomniana nieistotna wzmianka, więc nie aż tak kłuło w oczy.

Zaletą wielką autorki jest tworzenie książki o tym samym wydarzeniu ale z perspektywy innej bohaterki. I o ile w "Klątwie Tudorów" przedstawiono Marię i Annę jako najgorsze ladacznice krążące wciąż wokół króla i faktycznie czytelnik miał o nich takie zdanie - o tyle w "Kochanicach króla" dowiadujemy się że w tamtych czasach urodzić się kobietą w znamienitym rodzie oznaczało...

Dotrwałam ledwo do połowy, za bardzo rozwleczona jak dla mnie. Odkładam i nie planuję do niej wracać.

Dotrwałam ledwo do połowy, za bardzo rozwleczona jak dla mnie. Odkładam i nie planuję do niej wracać.

Bardzo mi sie podobala, polecam!

Bardzo mi sie podobala, polecam!

Moją przygodę z twórczością Philippy Gregory zaczęłam od obejrzenia filmu "kochanice króla", który zainteresował mnie tematem starej Anglii. Zaczęłam szukać informacji i dowiedziałam się o całej serii książek poświęconej Wojcie Dwóch Róż oraz rodzie Plantagenetów. Zakochałam się bez pamięci. Jednakże zanim doszłam do tomu, który był inspiracją dla ww. filmu, musiało minąć sporo czasu. Pewnie dlatego w mojej głowie obejrzana historia urosła do rangi niemalże arcydzieła. Jak strasznie się pomyliłam. Po przeczytaniu "Kochanic króla" i ponownym obejrzeniu filmu z czystym sumieniem mogę powiedzieć, że film nie umywa się do książki (poza tym jest bardzo luźno na niej oparty). Historia opisana przez panią Gregory jest piękna, interesująca i wciągająca w zasadzie od pierwszej strony. Autorka posiada umiejętność przenoszenia czytelnika w dawne czasy, dzięki czemu z łatwością można dowiedzieć się czegoś nowego z historii i poznać zwyczaje ludzi z poprzednich epok.

Moją przygodę z twórczością Philippy Gregory zaczęłam od obejrzenia filmu "kochanice króla", który zainteresował mnie tematem starej Anglii. Zaczęłam szukać informacji i dowiedziałam się o całej serii książek poświęconej Wojcie Dwóch Róż oraz rodzie Plantagenetów. Zakochałam się bez pamięci. Jednakże zanim doszłam do tomu, który był inspiracją dla ww. filmu, musiało minąć...

Uwielbiam

Jak dla mnie książki Philippy Gregory ukazujące życie z koroną na głowie są nie do pobicia. Wspaniale opisane zwyczaje na dworze angielskim, ubiory, polowania, zabawy, przyjęcia, rywalizacja dwóch sióstr, miłość, nienawiść, macierzyństwo. Dla mnie to co ś niesamowitego. Długo szukałam takiej pozycji.

Uwielbiam

Jak dla mnie książki Philippy Gregory ukazujące życie z koroną na głowie są nie do pobicia. Wspaniale opisane zwyczaje na dworze angielskim, ubiory, polowania, zabawy, przyjęcia, rywalizacja dwóch sióstr, miłość, nienawiść, macierzyństwo. Dla mnie to co ś niesamowitego. Długo szukałam takiej pozycji.