Pierwsza obserwacja jest taka, że ten zbiór nie ma prawie nic wspólnego z oryginalnym zbiorem "Der rasende Reporter" z 1925 roku. W Polsce w 1955 zrobiono zupełnie inny wybór, nie jestem pewien czy kierując się chęcią zrobienia przeglądu publicystyki Kischa czy może doborem ideologicznym. W każdym razie to chyba nie jest najlepszy wybór.

Ale mimo tego są tu także bardzo ciekawe teksty. Ciekawy jest tekst o historii Monte Carlo, intrygujący jest obraz sylwestra w Marsylii, mocny teksty o domu Balzaca. Jednak największe wrażenie wywiera reportaż z Gheel (albo Geel) - belgijskiego miasteczka, w którym już od czasów średniowiecza istniała tradycja opieki nad ludźmi umysłowo chorymi w prywatnych domach. W szczytowym okresie - akurat mniej więcej wtedy, kiedy był tam Kisch - w Gheel przyjmowano ponad 3000 pacjentów na około 14,000 stałych mieszkańców. To bardzo inspirujący obraz, choć obecnie już taki sposób opieki w Gheel praktycznie nie istnieje. Ciekawe czy dałoby się coś takiego odtworzyć obecnie w jakimkolwiek kraju?

Pierwsza obserwacja jest taka, że ten zbiór nie ma prawie nic wspólnego z oryginalnym zbiorem "Der rasende Reporter" z 1925 roku. W Polsce w 1955 zrobiono zupełnie inny wybór, nie jestem pewien czy kierując się chęcią zrobienia przeglądu publicystyki Kischa czy może doborem ideologicznym. W każdym razie to chyba nie jest najlepszy wybór.

Ale mimo tego są tu także bardzo...

To klasyka reportażu, ale nie tylko dla studentów dziennikarstwa. Każdy kto chce szerzej wgłębić się w historię tego gatunku powinien sięgnąć po EEK. Czytając jego reportaże można też zauważyć, jak bardzo zmienił się ten gatunek.

To klasyka reportażu, ale nie tylko dla studentów dziennikarstwa. Każdy kto chce szerzej wgłębić się w historię tego gatunku powinien sięgnąć po EEK. Czytając jego reportaże można też zauważyć, jak bardzo zmienił się ten gatunek.

Zbiór reportaży pisanych w latach 30-tych XX w. Kilka np. o diamentach albo Monte Carlo ociera się o genialność. Są tak pełne anegdot, nowych informacji, tak kompletne i dające odpowiedź na wszystkie mogące się nasunąć pytania, że 99% współczesnych reporterów wydaje się niedouczonymi leniami bez krzty dociekliwości.
In minus (?) jak u wzorującego się na EE Kischu Kapuścińskiego jest to momentami bardziej literatura piękna ze skłonnością do ubarwiania świata.
Wykrzywia też obraz lewicowość autora. Jej ekonomiczne podłoże w tamtych czasach "dzikiego kapitalizmu" z Europą przypominającą dzisiejszą Azję da się zrozumieć. Późniejsze zachwyty autora nad Stalinowskim ZSRR będą już mocno rażące.

Zbiór reportaży pisanych w latach 30-tych XX w. Kilka np. o diamentach albo Monte Carlo ociera się o genialność. Są tak pełne anegdot, nowych informacji, tak kompletne i dające odpowiedź na wszystkie mogące się nasunąć pytania, że 99% współczesnych reporterów wydaje się niedouczonymi leniami bez krzty dociekliwości.
In minus (?) jak u wzorującego się na EE Kischu...