Barokowy język zakrywający istotę rzeczy sprawiający, że trzepakowa kłótnia staje się eschatologiczną dysputą.
Sięgnięte z ciekawości gdyż w "Sodomie" dowiedziałam się, że C.M. Martini prowadził takie listowne spory z niejednym znanym świeckim, nie wiedziałam, że akurat z U. Eco, któremu nawiasem mówiąc nie zabrakło erudycji w tym sporze.

Barokowy język zakrywający istotę rzeczy sprawiający, że trzepakowa kłótnia staje się eschatologiczną dysputą.
Sięgnięte z ciekawości gdyż w "Sodomie" dowiedziałam się, że C.M. Martini prowadził takie listowne spory z niejednym znanym świeckim, nie wiedziałam, że akurat z U. Eco, któremu nawiasem mówiąc nie zabrakło erudycji w tym sporze.

Nie przekonała mnie.
Eco udaje, że nie atakuje Kościoła, ale atakuje i jest mętny,
a modernista kardynał Martini udaje, że broni Kościoła,
ale nie broni. (sam nie może zrozumieć dlaczego kobiety w Kościele nie są jeszcze dopuszczane),
Razem słabe.
I co najgorsze pozbawione kultury (zaczyna Eco, który pisze jako pierwszy i decyduje że nie będzie tytułował Martiniego kardynałem, tylko pisał mu po nazwisku, na co przystaje pisząc po nazwisku Eco, zamiast wyrażać szacunek używając tytułu profesor)

Nie przekonała mnie.
Eco udaje, że nie atakuje Kościoła, ale atakuje i jest mętny,
a modernista kardynał Martini udaje, że broni Kościoła,
ale nie broni. (sam nie może zrozumieć dlaczego kobiety w Kościele nie są jeszcze dopuszczane),
Razem słabe.
I co najgorsze pozbawione kultury (zaczyna Eco, który pisze jako pierwszy i decyduje że nie będzie tytułował Martiniego...

Nie jest to książeczka dla każdego. Nie jest to książeczka, której celem jest przekonać czytelnika do przejścia na jedną bądź drugą stronę. Pozycja ta też nie służy ugruntowaniu przekonań własnych czy innych.
Zatem czym jest ta książeczka? Ano dialogiem (odbywającym na łamach pewnego pisma),dwóch wybitnych umysłów. Otwartego, wiecznie chłonnego Eco i raczej zachowawczego Martini.
Doskonała rozrywka, gdzie "w konfliktach związanych z wiarą będą musiały wziąć górę Miłość i Roztropność".

Nie jest to książeczka dla każdego. Nie jest to książeczka, której celem jest przekonać czytelnika do przejścia na jedną bądź drugą stronę. Pozycja ta też nie służy ugruntowaniu przekonań własnych czy innych.
Zatem czym jest ta książeczka? Ano dialogiem (odbywającym na łamach pewnego pisma),dwóch wybitnych umysłów. Otwartego, wiecznie chłonnego Eco i raczej zachowawczego...

Ciekawa rozmowa kardynała Martiniego z Eco. Krótka ale treściwa. Każdy może coś znaleźć dla siebie.

Ciekawa rozmowa kardynała Martiniego z Eco. Krótka ale treściwa. Każdy może coś znaleźć dla siebie.

Zmęczyłam tę książkę bardzo.
Książka jest przedrukiem otwartych listów między słynnym pisarzem i humanistą Umberto Eco, a kardynałem Martinim, które swego czasu były publikowane na łamach włoskiej prasy.

Nie brak w nich filozoficzno-teologicznej dysputy i z pewnością nie nadają się na lekturę do snu. Raczej powinno je się czytać w bibliotece czy w gabinecie. No jest to lektura bardzo ciężka i - choć wstyd się do tego przyznać - chyba za ciężka dla mnie.

Męczy mnie też maniera i kwiecisty język listów. Ostatecznie ciężko mi było wydobyć z niej clue, a za każdym razem, gdy zmusiłam się do skupienia, szybko to skupienie odlatywało.

Niestety nie dla mnie.

Zmęczyłam tę książkę bardzo.
Książka jest przedrukiem otwartych listów między słynnym pisarzem i humanistą Umberto Eco, a kardynałem Martinim, które swego czasu były publikowane na łamach włoskiej prasy.

Nie brak w nich filozoficzno-teologicznej dysputy i z pewnością nie nadają się na lekturę do snu. Raczej powinno je się czytać w bibliotece czy w gabinecie. No jest to...

Bardzo ciekawa dyskusja na kluczowymi kwestiami moralnymi, z którymi spotyka się człowiek. Książka jak dla mnie sama w sobie nie przynosi odpowiedzi, ale na pewno zmusza do myślenia.
Piękna sztuka dyskusji ludzi nawet na tematy, które ich różnią.

Bardzo ciekawa dyskusja na kluczowymi kwestiami moralnymi, z którymi spotyka się człowiek. Książka jak dla mnie sama w sobie nie przynosi odpowiedzi, ale na pewno zmusza do myślenia.
Piękna sztuka dyskusji ludzi nawet na tematy, które ich różnią.

„W co wierzy ten, kto nie wierzy” to zbiór czterech par listów wymienionych pod koniec ubiegłego wieku przez kardynała Carlo Marię Martiniego i Umberto Eco. Problemy, które poruszyli panowie dotyczyły życia, eschatologii, roli kobiet w kościele i poszukiwań fundamentalnych źródeł motywacji do bycia dobrym. Jednym zdaniem – wymiana myśli miała walor intelektualnej zabawy wyszukanymi słowami, ale niestety dla mnie, bez pełnego dotknięcia istoty i ciekawych konkluzji. Obaj, co dało się wyczuć, dążą się estymą, która uniemożliwiła oczekiwaną dynamikę polemik.

Mogą wciągnąć bardzo zgrabne sformułowania, tylko tak analizując całość ‘na chłodno’, wychodzi ostateczny brak wartych zapamiętania treści. Pojawiło się u mnie nawet zniechęcenie chociażby wtedy, gdy argumentując o życiu biologicznym, Eco (przyznając się do niewiedzy w temacie) sięga garściami z Tomasza z Akwinu. A przecież 'eksperckość' doktora Kościoła odnośnie okresu prenatalnego – wątpliwa. Równie zdumiewające wydało mi się wywodzenie praw obowiązujących w zbiorowości wyłącznie z potrzeb większości (współczesne regulacje normatywne stawiają jednak na ‘łatanie luk’ w równościowych prawach mniejszości). Właściwie nie wiem, na czym polegała polemika, skoro Eco nie bardzo zareagował na stwierdzenia kardynała, że człowieczeństwo da się ufundować wyłącznie na boskości.

Zderzenie wiara-niewiara może być rozpatrywane na różnym gruncie – od czystego filozofowania po psychologię potrzeb ludzkich i konfrontację mniemań z materializmem nauk przyrodniczych. Eco i Martini skupili się wyłącznie na dotknięciu narracji czysto humanistycznej, przez to ich argumentacja wydała mi się niepełna. Warte zapamiętania są ostatnie zdania semiotyka, który nakreślił w nich ludzki los wobec śmiertelności. Ale ogólnie zawiodłem się Eco, który słynie z trafnych analiz człowieka uwikłanego w symbolikę.

Zdecydowanie bardziej trafiają do mnie polemiki, może nawet jawne konfrontacyjne, ale oparte przede wszystkim na szczerości i perspektywie ujmującej człowieka z jego biologicznością. Podejrzewam, że Hitchens miałby obu autorom wiele do powiedzenia. Sam nie chował się za wieloznacznością hermeneutyki by ujść cało w dyskusji. Tego mi tu zabrakło.

Raczej nie polecam, chyba że fascynatom. Lektura niedługa, więc potencjalna strata czasu niegroźna.

„W co wierzy ten, kto nie wierzy” to zbiór czterech par listów wymienionych pod koniec ubiegłego wieku przez kardynała Carlo Marię Martiniego i Umberto Eco. Problemy, które poruszyli panowie dotyczyły życia, eschatologii, roli kobiet w kościele i poszukiwań fundamentalnych źródeł motywacji do bycia dobrym. Jednym zdaniem – wymiana myśli miała walor intelektualnej zabawy...

Ta "7" przede wszystkim za kulturę dyskursu. Chciałoby się więcej i co do meritum, i co do formy wypowiedzi. Jest to jedna z tych lektur, która pozostaje długo "pod skórą" z powodu jednego, czy dwóch zdań, wytrącajacych książkę z dłoni.

Ta "7" przede wszystkim za kulturę dyskursu. Chciałoby się więcej i co do meritum, i co do formy wypowiedzi. Jest to jedna z tych lektur, która pozostaje długo "pod skórą" z powodu jednego, czy dwóch zdań, wytrącajacych książkę z dłoni.

Oj to była fajna intelektualna uczta. Polemika pomiędzy ateistą a kardynałem. Specjalnie nie piszę, że to jakaś rozgrywka słowna dwóch przeciwległych czy opozycyjnych sobie frontów. Wręcz przeciwnie zagorzały ateista kontra katolik, znaleźli wiele punktów wspólnych, aczkolwiek różnice w poglądach też się pojawiły. Miałam wrażenie, że pisarz troszkę atakuję duchownego. Nastawia się do ataku i ofensywy po czym w odpowiedzi dostaje wyważone poglądy, wspomniane punkty wspólne w poglądach. Nie wszystko było dla mnie zrozumiałe, gdyż nie znam zbyt dobrze tekstów chrześcijańskiej filozofii średniowiecznej ani Biblii, do których autorzy nawiązywali ciągle. Natomiast sami autorzy jak najbardziej w tym również Eco, który jest ateistą znał dobrze Biblię. Mówię o tym, gdyż najczęściej osoby niewierzące nie mają pojęcia w co nie wierzą, tzn nie znają nawet treści ksiąg dotyczących różnych religii np Biblii a tym samym po prostu podstawowych doktryn. Treść książki jest w formie epistolarnej, i jest to zaledwie kilka listów wymienionych między autorami. Dlaczego tak mało? Właściwie można się zastanowić czy pomiędzy światem ateistów a wierzących jest aż taka duża różnica? Po przeczytaniu tego, mam wrażenie, że właściwie nie. Jak się okazało te dwie postacie o tak różnych poglądach, miały podobne spojrzenie na świat.

Oj to była fajna intelektualna uczta. Polemika pomiędzy ateistą a kardynałem. Specjalnie nie piszę, że to jakaś rozgrywka słowna dwóch przeciwległych czy opozycyjnych sobie frontów. Wręcz przeciwnie zagorzały ateista kontra katolik, znaleźli wiele punktów wspólnych, aczkolwiek różnice w poglądach też się pojawiły. Miałam wrażenie, że pisarz troszkę atakuję duchownego....

Pisana wyjątkowo kwiecistym językiem, zawierającą wiele zdań po łacinie, posiadającą ogrom (relatywnie do swojego rozmiaru) odwołań do literatury religijnej dysputa o niczym. Niestety, poza barwnym językiem nie uświadczyłem w tej pozycji niczego interesującego z punktu widzenia argumentacji w opisywanych tematach, ani poszerzenia wiedzy o faktycznym podejściu Kościoła. Tak, rozumiem, iż Carlo Martini "nie występuję tu jako wyrocznia Kościoła", ale niestety- razem z Umberto - wymieniają grzeczności i wbrew zapewnieniom, nie dotykają tematów spornych między światem niewierzących, a wierzących. Wyjątkowo błahe i płaskie argumenty na rzecz męskiego kapłaństwa, ogromne założenia, albo wręcz dysputa nad Biblią w tym samym temacie z przeciwnymi założeniami (!). Temat aborcji potraktowany jako obopólne przyznanie, że nie wiedzą kiedy zaczyna się życie, no ale jeden jest za (choć się brzydzi),a drugi to nawet nie skonkluduje. Jedynym pożytkiem w trakcie czytania, było dla mnie odświeżenie sobie prób kontrargumentowania wielu argumentów pro- i anty-religijnych, które dla kogoś zainteresowanego filozofią religii nie powinny stanowić problemu, a dla nowych w tym polu osób spowodują jedynie zakłopotanie sposobem stawiania problemów.

Kończąc ten chaotyczny opis, zrobię coś, co naszym dwóm interlokutorom nie wyszło: sformułuję jakikolwiek konkret.Oto on: zalecam omijać, a lepsze rozmowy wierzący kontra niewierzący można znaleźć w sieci.

Pisana wyjątkowo kwiecistym językiem, zawierającą wiele zdań po łacinie, posiadającą ogrom (relatywnie do swojego rozmiaru) odwołań do literatury religijnej dysputa o niczym. Niestety, poza barwnym językiem nie uświadczyłem w tej pozycji niczego interesującego z punktu widzenia argumentacji w opisywanych tematach, ani poszerzenia wiedzy o faktycznym podejściu Kościoła. Tak,...