Powrót do Jasienicy po latach okazał się całkiem przyjemny. Jakoś bardziej doceniłem styl (za pierwszym razem średnio mi podeszła jakoś lepiej mi się czytało historię RON). Wiadomo, że bardziej do refleksji i miłego spędzenia czasu niż do nauki, ale nadal dobrze się czyta

Powrót do Jasienicy po latach okazał się całkiem przyjemny. Jakoś bardziej doceniłem styl (za pierwszym razem średnio mi podeszła jakoś lepiej mi się czytało historię RON). Wiadomo, że bardziej do refleksji i miłego spędzenia czasu niż do nauki, ale nadal dobrze się czyta

Paweł Jasienica:
"Książki, które piszę, nie roszczą sobie żadnych pretensji do rangi dzieł naukowych, nie są podręcznikami ani popularyzacją nauki. To są zwyczajne eseje. Cóż może być jeszcze powszedniejszego od literatury obierającej sobie za temat historię, lecz stroniącej od zmyśleń i fikcji? Przecież wiek tego gatunku pisarskiego liczy się na tysiąclecia. Esejowi przysługują te same prawa, którymi cieszy się dramat, poezja czy powieść.
Ze wszystkich literatów eseista przybliża się najbardziej do pogranicza nauki, ale nie traci przez to uprawnień artysty i nie staje się popularyzatorem. Kardynalną cechą eseju nie jest naukowa beznamiętność, lecz jej przeciwieństwo - ton osobisty, bezpośrednie, jak najmocniejsze zaangażowanie się autora, przemawiającego wprost i na własną odpowiedzialność.(...)
Polska Jagiellonów, jak każdy zresztą esej, które to słowo znaczy po polsku bardzo skromnie - próba, a w przenośni - szkic, zawiera tezy dyskusyjne. Bo też autor jej do niczego innego nigdy nie pretendował."

A jako czytelniczka dodam tylko: ta książka, dość ogólna i rzeczywiście stanowiąca jak gdyby szkic - to świetny punkt wyjściowy do dalszego zgłębiania naszych dziejów i sięgnięcia po bardziej wyczerpujące pozycje.

Paweł Jasienica:
"Książki, które piszę, nie roszczą sobie żadnych pretensji do rangi dzieł naukowych, nie są podręcznikami ani popularyzacją nauki. To są zwyczajne eseje. Cóż może być jeszcze powszedniejszego od literatury obierającej sobie za temat historię, lecz stroniącej od zmyśleń i fikcji? Przecież wiek tego gatunku pisarskiego liczy się na tysiąclecia. Esejowi...

„Polska stała na rozdrożu. Litwa, jeśli nie na skraju przepaści, to na pewno w samym środku kryzysu państwowego.”

Po „Polsce Piastów” naturalnie przyszła kolej na „Polskę Jagiellonów”. I znów, bogaty zbiór esejów, oparty na wciągającej gawędziarskiej narracji, więcej niż lekkim subiektywnym rysem postrzegania władców przez autora, sprawił, że z ogromnym zainteresowaniem zanurzałam się w tamtej epoce polskiego i litewskiego narodu. Zupełnie nie przeszkadzało mi, że nie jest to encyklopedyczna publikacja. Wręcz odwrotnie, dzięki bogatym i uszczegółowionym opisom, dodatkowym wyjaśnieniom, mogłam w nieco inny sposób spojrzeć na królów, dworskie intrygi, układ zależności politycznych, gospodarczych i kulturalnych, oraz zwykłe zbiegi okoliczności.

Więcej na: https://bookendorfina.blogspot.com/2023/04/polska-jagiellonow.html

„Polska stała na rozdrożu. Litwa, jeśli nie na skraju przepaści, to na pewno w samym środku kryzysu państwowego.”

Po „Polsce Piastów” naturalnie przyszła kolej na „Polskę Jagiellonów”. I znów, bogaty zbiór esejów, oparty na wciągającej gawędziarskiej narracji, więcej niż lekkim subiektywnym rysem postrzegania władców przez autora, sprawił, że z ogromnym zainteresowaniem...

Ciekawie napisane eseje historyczne. Dla laika jest to dobra lektura do przypomnienia sobie najważniejszych wydarzeń z epoki Jagiellonów i do dowiedzenia się przy okazji czegoś nowego. Dla fachowca będzie to raczej lektura niewystarczająca, raz, że jest to książka zbyt ogólna, a dwa, że nie jest to praca naukowa, a, jak wspomniałam, eseje. Pozycja zawiera dodatkowo dużo opinii autora na temat tamtych wydarzeń, które, w moim odczuciu, są za słabo oznaczone, że są jedynie opiniami, a nie faktami historycznymi. Przyznaję się, że parę razy sama dałam się złapać.

Ciekawie napisane eseje historyczne. Dla laika jest to dobra lektura do przypomnienia sobie najważniejszych wydarzeń z epoki Jagiellonów i do dowiedzenia się przy okazji czegoś nowego. Dla fachowca będzie to raczej lektura niewystarczająca, raz, że jest to książka zbyt ogólna, a dwa, że nie jest to praca naukowa, a, jak wspomniałam, eseje. Pozycja zawiera dodatkowo dużo...

dobra odtrutka na neojagiellońskie bajdy

dobra odtrutka na neojagiellońskie bajdy

Poprzedni tom sprawił mi zdecydowanie większą przyjemność. W tym było trochę bardziej chaotycznie, dużo analiz problemów wewnętrznych Polski, Litwy i między nimi, sporo też pobocznych refleksji autora na temat pobocznych wydarzeń, które z czasem zaczęły być męczące.



Narracja podobna jak w pierwszym tomie, autor w swobodny sposób omawia losy unii polsko-litewskiej, więc czyta się to dobrze.

Poprzedni tom sprawił mi zdecydowanie większą przyjemność. W tym było trochę bardziej chaotycznie, dużo analiz problemów wewnętrznych Polski, Litwy i między nimi, sporo też pobocznych refleksji autora na temat pobocznych wydarzeń, które z czasem zaczęły być męczące.



Narracja podobna jak w pierwszym tomie, autor w swobodny sposób omawia losy unii polsko-litewskiej, więc...

Super, długie ale warto spędzić czas z tą pozycja.

Super, długie ale warto spędzić czas z tą pozycja.

Kontynuacja przygody z historią Polski. Całkiem udana kontynuacja serii, czytałem z przyjemnością, chociaż wiadomo jak to jest z naszą historią, rzadko nam się trafiał władca, który nadawał się do rządzenia. Myślę, że jest to pozycja warta rozpatrzenia dla osób, które chcą lepiej poznać historię Polski, ale niekoniecznie chcą się zagłębiać w nią jakoś bardzo szczegółowo.

Kontynuacja przygody z historią Polski. Całkiem udana kontynuacja serii, czytałem z przyjemnością, chociaż wiadomo jak to jest z naszą historią, rzadko nam się trafiał władca, który nadawał się do rządzenia. Myślę, że jest to pozycja warta rozpatrzenia dla osób, które chcą lepiej poznać historię Polski, ale niekoniecznie chcą się zagłębiać w nią jakoś bardzo szczegółowo.

Bardzo wartościowa kontynuacja "Polski Piastów". Widać u autora o wiele mniejszą sympatię do nowej dynastii, zasiadającej na tronie krakowskim, ale ten różnorodny i bogaty esej nie starzeje się i dalej zachowuje dużą wartość historyczną, pomimo nowych odkryć czy ustaleń.
Autor, snując swoje rozważania, nie skupia się tylko na historii politycznej, ale sięga i do tej gospodarczej, kulturalnej czy społecznej. Wiele odniesień i cytatów z tekstów źródłowych dodaje odpowiedniej wagi, brakuje jednak czasem przypisów czy tłumaczeń. Tekst bywa momentami stronniczy, jednak nie przeszkadza to zbytnio w odbiorze. Książka w miarę przystępny sposób otwiera jagielloński okres historii Polski przez czytelnikiem, pozwalając poznać go o wiele lepiej, niż ze szkolnych podręczników.

Bardzo wartościowa kontynuacja "Polski Piastów". Widać u autora o wiele mniejszą sympatię do nowej dynastii, zasiadającej na tronie krakowskim, ale ten różnorodny i bogaty esej nie starzeje się i dalej zachowuje dużą wartość historyczną, pomimo nowych odkryć czy ustaleń.
Autor, snując swoje rozważania, nie skupia się tylko na historii politycznej, ale sięga i do tej...

Książka ta to taki długi esej nt. dynastii Jagiellonów. Książka jest oczywiście genialna, ale nie dała mi przyjemności czytania. Co chwila denerwowałem się na błędy popełniane przez członków tej dynastii, szczególnie tych ostatnich. No ale oczywiście nie mogę o to winić autora. Konieczna pozycja do przeczytania dla każdego miłośnika polskiej historii. Szczególny nacisk został tutaj położony na stosunki polsko-litewskie. Autor udowodnił, że sojusz dwóch krajów był korzystny tylko dla jednego z nich, a tym krajem nie była Polska.

Książka ta to taki długi esej nt. dynastii Jagiellonów. Książka jest oczywiście genialna, ale nie dała mi przyjemności czytania. Co chwila denerwowałem się na błędy popełniane przez członków tej dynastii, szczególnie tych ostatnich. No ale oczywiście nie mogę o to winić autora. Konieczna pozycja do przeczytania dla każdego miłośnika polskiej historii. Szczególny nacisk...