niby wszystko jest ok, bo to nie są złe wiersze, ale po zamknięciu tomiku nie zostaje z tobą nic. ani jeden obraz. ani jedna myśl. ani jedno pytanie.

podoba mi się, że w tych wierszach jest Warszawa ale bez przesady, to nie są tętniące Warszawą wiersze.

wiem, że ona jeszcze kiedyś zaskoczy i to przecież nie jest jej ostatnie zdanie. że kolejne lata, doświadczenia odłożą się w głębokich wierszach, które zostają w tobie po przeczytaniu. i trwają.

niby wszystko jest ok, bo to nie są złe wiersze, ale po zamknięciu tomiku nie zostaje z tobą nic. ani jeden obraz. ani jedna myśl. ani jedno pytanie.

podoba mi się, że w tych wierszach jest Warszawa ale bez przesady, to nie są tętniące Warszawą wiersze.

wiem, że ona jeszcze kiedyś zaskoczy i to przecież nie jest jej ostatnie zdanie. że kolejne lata, doświadczenia odłożą...

Tomik zakupiony niemal w ciemno - po lekturze jednego wiersza.
A tu - nieoczywiste podejście do codzienności. Bystry zmysł obserwacyjny i piękno skojarzeń. Sporo niedomówień i tropów do własnych przemyśleń i analiz. A o czym? O współczesnym świecie!
Mam tu już swoje ulubione wiersze, do których wracałem już nawet w trakcie lektury. Zostaję fanem Krystyny Dąbrowskiej i czekam na kolejny tom.

Tomik zakupiony niemal w ciemno - po lekturze jednego wiersza.
A tu - nieoczywiste podejście do codzienności. Bystry zmysł obserwacyjny i piękno skojarzeń. Sporo niedomówień i tropów do własnych przemyśleń i analiz. A o czym? O współczesnym świecie!
Mam tu już swoje ulubione wiersze, do których wracałem już nawet w trakcie lektury. Zostaję fanem Krystyny Dąbrowskiej i...

Ja mam z Krystyną Dąbrowską problem. Teoretycznie nie można się czegokolwiek czepiać. Wszystko jest na miejscu i tak jak w poezji ma być. Mój wewnętrzny maruda nie ma żadnych konkretnych i przede wszystkim obiektywnych argumentów, by poddać dyskusji jakość wierszy zebranych w "Ścieżkach dźwiękowych", a jednak chodzi od ściany do ściany i zaciskając pięści, mruczy: "No coś tu jest nie tak, nie tak..."

Ten tomik jest naprawdę przyzwoity i unosi się na wysokości, która umożliwia nawiązanie kontaktu z "przeciętnym" czytelnikiem, nie przygniata odbiorcy awangardową stylistyką, nie zamyka się w bańce hermetycznego osobniczego doświadczenia podmiotu lirycznego, eksploruje raczej temat niż drąży styl. Krótko mówiąc, to książka bezpieczna i można bez większego ryzyka od jej lektury właśnie zacząć przygodę ze współczesną polską poezją.

A same wiersze? Różnie. Raz mamy koncepty rozwijane na przestrzeni tekstów, które dźwigać mają odrobiny parabolicznej mądrości. O wiele częściej znaleźć można portrety, zbliżenia, czułe reminiscencje, rozbrajająco szczere opisy prywatnych rytuałów. Bardzo ludzka jest Dąbrowska w tych momentach. Prywatna i intymna. Miejsca, w których zamykana jest przestrzeń, okrojona do rozmiarów niewielkiego pokoju lub rozmowy, brzmią w moich uszach najprzyjemniej.

Jednak najsilniej brzmi nuta humanizmu skrojonego na miarę XXI-wiecznych oczekiwań i możliwości człowieka. Poetka sporo podróżuje i obok egzotycznych obrazów, wspomnień i refleksji można znaleźć wyraźne przeświadczenie, że wszyscy ludzie są braćmi (i siostrami),a każdego z nas dręczy podobny zestaw egzystencjalnych dolegliwości. Zaś obowiązkiem człowieka jest raczej budować mosty niż stawiać mury.

Szlachetnie to wszystko brzmi i precyzyjnie wpasowuje się we współczesną "politykę intelektualną", która lubi, gdy rozgrzebuje się wierzchnią warstwę kultury (często widzianą jako opresyjną i narzucającą toksyczne normy),w której się wyrastało, i dociera do pokładów "mniejszościowych". Stąd też powracają poruszające opowieści o Zagładzie, o nauce hebrajskiego; prywatność rodzinna zostaje zastąpiona prywatnością kultury, w której obok żywiołu polskiego pojawiają się inne, wcale wyraźne nurty i to im teraz wypada się przeglądać.

Nie chcę przez to powiedzieć, że Dąbrowska z premedytacją kroczy ścieżkami wytyczonymi przez dominujące tendencje. O nie. To zbyt szczera poezja, by oskarżyć ją o wyrachowanie, a jednak doskonale by się sprawdzała na "światowym rynku", gdzie trzeba znaleźć wspólny mianownik z odbiorcami ulepionymi z różnych rodzajów gliny, mającymi dość bezpieczne oczekiwania w stosunku do poezji.

A ja teraz zrozumiałem, dlaczego ta poezja mnie nie do końca przekonuje. Jestem chyba zbyt zamkniętym na świat skurczybykiem i wolę do końca życia eksplorować tych kilka ulic, na których przyszło mi fizycznie istnieć. W świat mnie nie ciągnie. Inne województwo to już dla mnie spory dyskomfort przemieszczania się.

Tak więc pomimo obiektywnej "dobrości" tych tekstów, ja wciąż mam jestem zdystansowany i chłodny. Cóż...

Ja mam z Krystyną Dąbrowską problem. Teoretycznie nie można się czegokolwiek czepiać. Wszystko jest na miejscu i tak jak w poezji ma być. Mój wewnętrzny maruda nie ma żadnych konkretnych i przede wszystkim obiektywnych argumentów, by poddać dyskusji jakość wierszy zebranych w "Ścieżkach dźwiękowych", a jednak chodzi od ściany do ściany i zaciskając pięści, mruczy: "No...