Jest to zasadniczo druga, ulepszona wersja książki "Skąpiec boży" Jana Dobraczyńskiego. Powstała w 1948 roku i - jak się domyślam - miała usunąć główną jej słabość czyli "suchość opowieści". I z tego zadania Morcinek wywiązał się dobrze a może nawet za dobrze na mój gust. Niektóre fragmenty są przesłodzone a całość jest zbyt egzaltowana. Natomiast pozostała główna słabość "Sługi bożego" czyli to, że nie można z niej poznać jakim człowiekiem był Maksymilian Kolbe. Widzimy go tu jako wiecznie modlącego się i proszącego innych o modlitwę, rozdającego medaliki dorosłym i cukierki dzieciom. Może taki też był ale z tych krótkich fragmentów wspomnień innych ludzi, które czytałem, wiem że był kimś, kogo dziś nazwalibyśmy "skutecznym menedżerem". Kierował bardzo dużym klasztorem, wielkim wydawnictwem prasowym (momentami może nawet największym w Polsce),rozgłośnią radiową i kierował (przynajmniej duchowo) bardzo wielką i skuteczną działalnością antymasońską w kraju. Musiał więc być człowiekiem bardzo energicznym i systematycznym a do tego rozdzielającym zadania i egzekwującym wykonanie. W ogóle nie widzimy tej strony człowieka w obydwu książkach. Jako biografie kompletnie się nie sprawdzają. No ale ich cel też był inny: doprowadzenie do kanonizacji a w tym przypadku drążenie wszystkich detali życiorysu nie było potrzebne a nawet mogło być ryzykowne.
Morcinek koloruje niektóre rzeczy za mocno jak na przykład wtedy kiedy opisuje jak to w 1938 roku "Mały dziennik" wzywał do walki z szatanem, którym były zbrojenia wojenne. Jak ktoś zajrzy do roczników "MD" to wie, że dziennik ten zachęcał w tym okresie głównie do "pozbycia się z Polski robactwa" a o jakimś potępianiu zbrojeń w ogóle mowy nie było (zresztą nie mogło być bo cenzura by to wycięła).
Niektóre rzeczy, które dziś już by budziły sprzeciw to traktowanie Japończyków przez misjonarzy jako ludzi ciemnych, słabszych umysłowo, nieszczęśliwych z powodu swojej nieświadomości co "prawdy". Taki paternalizm dziś już w języku Kościoła nie istnieje, przynajmniej nie oficjalnie.

Jest to zasadniczo druga, ulepszona wersja książki "Skąpiec boży" Jana Dobraczyńskiego. Powstała w 1948 roku i - jak się domyślam - miała usunąć główną jej słabość czyli "suchość opowieści". I z tego zadania Morcinek wywiązał się dobrze a może nawet za dobrze na mój gust. Niektóre fragmenty są przesłodzone a całość jest zbyt egzaltowana. Natomiast pozostała główna słabość...

Retro styl, na który trzeba brać poprawkę, ale trafiająca do serca. Zainteresowanym osobą św. Maksymiliana raczej się spodoba, zaś ci, którzy sięgną po nią przypadkowo, mogą się zniechęcić egzaltowanymi zdaniami. Dla osób duchowo związanych ze świętym będzie po prostu wzruszająca.
Jeśli ktoś potrafi zrozumieć, że stukot maszyn drukarskich może zachwycić, że można troszczyć się o taką maszynę z miłością, to książka jest dla niego.

Retro styl, na który trzeba brać poprawkę, ale trafiająca do serca. Zainteresowanym osobą św. Maksymiliana raczej się spodoba, zaś ci, którzy sięgną po nią przypadkowo, mogą się zniechęcić egzaltowanymi zdaniami. Dla osób duchowo związanych ze świętym będzie po prostu wzruszająca.
Jeśli ktoś potrafi zrozumieć, że stukot maszyn drukarskich może zachwycić, że można troszczyć...