Sanitariuszka "Dora". Nie było czasu na strach

Książka opowiadająca historię młodej dziewczyny, której młodzieńcze życie przypada na czas powstania.
Jak przy każdej tego typu książce, jest bogata w wiedzę i opisy z tych trudnych czasów.
Ja natomiast czuję niedosyt - po pierwsze, męczą mnie dwustronicowe rozdziały. Wolę zdecydowanie dłuższe wątki, rozwinięte w najmniejszych szczegółach. Po drugie uważam, że dużo więcej można było przekazać czytelnikom, a tutaj są tylko jakieś strzępki informacji.
Niemniej, pozostaję w szacunku do autorki i bohaterki tej książki.

Książka opowiadająca historię młodej dziewczyny, której młodzieńcze życie przypada na czas powstania.
Jak przy każdej tego typu książce, jest bogata w wiedzę i opisy z tych trudnych czasów.
Ja natomiast czuję niedosyt - po pierwsze, męczą mnie dwustronicowe rozdziały. Wolę zdecydowanie dłuższe wątki, rozwinięte w najmniejszych szczegółach. Po drugie uważam, że dużo więcej...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jakkolwiek historia pani Janiny jest ciekawa i warta poznania, tak forma książki nie do końca mi podeszła. Niektóre wątki potraktowane bardzo po macoszemu, inne powtarzane bez wnoszenia czegokolwiek nowego. Absolutnie nie oceniam historii, bo ta jest wg mnie poza wszelkimi skałami. Duży plus to liczne fotografie, pozwalające na dokładniejsze zobrazowanie sobie wydarzeń i osób. Do książki na pewno nie wrócę i zdecydowanie nie wrzucam jej na listę polecanych.

Jakkolwiek historia pani Janiny jest ciekawa i warta poznania, tak forma książki nie do końca mi podeszła. Niektóre wątki potraktowane bardzo po macoszemu, inne powtarzane bez wnoszenia czegokolwiek nowego. Absolutnie nie oceniam historii, bo ta jest wg mnie poza wszelkimi skałami. Duży plus to liczne fotografie, pozwalające na dokładniejsze zobrazowanie sobie wydarzeń i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Autorka spisała wspomnienia 97-letniej Janiny Różeckiej , z domu Gutowskiej ps. "Dora". Pani Janeczka, bo tak niej wszyscy mówią, brała czynny udział w Powstaniu Warszawskim, w swym rodzinnym domu wraz z matką i siostrą ukrywały podczas wojny Żydów, za co zostały oznaczone medalem Sprawiedliwy wśród Narodów Świata. Po zakończeniu wojny przez zieloną granicę uciekła z Polski będącej pod sowieckim nadzorem, by jednak w 1947 roku wrócić do kraju i żyć w nim krzewiąc pamięć o Powstaniu wśród młodzieży. Przez ponad 60 lat pracowała w warszawskim liceum im. Sempołowskiej , gdzie jeszcze teraz współpracuje z młodzieżą, czynnie uczestnicząc w spotkaniach. Tomasz Markowski, przewodnik po Warszawie, tak o niej mówi: "zawsze byłem i jestem pod wrażeniem jej otwartości, życzliwości, zainteresowania problemami innych, energią i optymizmem. (...) Ciągle ciekawa świata (...). Ludziom udziela się jej optymizm i poczucie humoru. Dla mnie to bohater nie jakiegoś okresu w naszej historii, ale bohater wszechczasów".
Wspomnienia okraszone są wieloma zdjęciami , przedstawiającymi Panią Janinę i jej rodzinę.
Wspomnień się nie ocenia, bo nie są wymysłem autora, są po prostu tym, co przyniósł los.
Do autorki mam jedynie malutką pretensję, że nie umieściła w książce więcej opowieści Pani Janeczki, bo jak sama pisze, były ich setki.

Autorka spisała wspomnienia 97-letniej Janiny Różeckiej , z domu Gutowskiej ps. "Dora". Pani Janeczka, bo tak niej wszyscy mówią, brała czynny udział w Powstaniu Warszawskim, w swym rodzinnym domu wraz z matką i siostrą ukrywały podczas wojny Żydów, za co zostały oznaczone medalem Sprawiedliwy wśród Narodów Świata. Po zakończeniu wojny przez zieloną granicę uciekła...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Piękna książka o niezwykłej kobiecie, jaką była i jest Pani Janina Rożecka ps. "Dora". Była ona sanitariuszką w czasie Powstania Warszawskiego, a jej bogaty życiorys nie raz zdumiewa, wzrusza, a przede wszystkim buduje w człowieku, (który żyje dziś w wolnej Polsce) - dumę, że mamy w swojej historii takich ludzi, jak Ona. Moim skromnym zdaniem, takich wspomnień-pamiętników powinno powstać o wiele więcej. Nie tylko poprzez chęć oddania tym wszystkim Bohaterom szacunku, pamięci, ale także przede wszystkim dla potomnych.

Piękna książka o niezwykłej kobiecie, jaką była i jest Pani Janina Rożecka ps. "Dora". Była ona sanitariuszką w czasie Powstania Warszawskiego, a jej bogaty życiorys nie raz zdumiewa, wzrusza, a przede wszystkim buduje w człowieku, (który żyje dziś w wolnej Polsce) - dumę, że mamy w swojej historii takich ludzi, jak Ona. Moim skromnym zdaniem, takich wspomnień-pamiętników...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Janina Rożecka pochodzu ze stryja. dzieciństwo miałą sielskie, ojciec był ważnymdla niej wzorcem, służył w Komisji Uzupełnień. Miał rozkaz, wyszedł wieczorem 1 wrzesnia by nigdy nie wrócić,co spędzało janinie sen z powiek. Wiele
lat póżniej ustalono,że zginął w Piatichatkach. jego patriotyzm to najważnejsze dziedzictwo, czego dowiodła jako sanitariuszka. Dziadek Ignacy też umarł w 1940 r, więc szybko musiała dorosnąć. Matura w maju 1939 , korepetycje z Karbowiakówną- sposób matki Janiny na pomoc najuboższym. Wrześniowy głód,przystąpienie do konspiracji. Trzymanie magazynu broni,czasem szmuglowała ją bo Niemcó wyprowadzała w pole niewinną urodą i dziewczęcością . Kilkoro żydów znalazło u nich schronienie, Irenka - Teodozja Guzy i Henryk Teicher - ocalał w Izraelu,zaprosił Janinę do siebie. W 2008 dostała honorowe obywatelstwo Izraela. Powstanie to praca w szpitalu,zabezpieczanie łózek,lekarstw czy wynoszenie rannych pod ostrzałęm. Niewiarygodne szczęście, bo podmuch pocisku tylko ją rzucił na ścianę. Opieka nad rannym Niemcem. Po powstaniu,po wojnie- ekshumacje potopionych w kanałach skoczków,lotników, ofiar wybuchów. Z mężem Leszkiem wrócili do Polski, 60 lat pracowala w szkole. Ukochane dwie córki,wczesnie utraciła schorowanego meza. Kawał historii, opowieśc o świecie, którego już nie ma,o najmłodszych zółnierzach powstania. Los Polaków złożóny z tych samych wątków, z tych samych cierpień. jako jedyna z oddziału jest swiadkiem tamtej epoki

Janina Rożecka pochodzu ze stryja. dzieciństwo miałą sielskie, ojciec był ważnymdla niej wzorcem, służył w Komisji Uzupełnień. Miał rozkaz, wyszedł wieczorem 1 wrzesnia by nigdy nie wrócić,co spędzało janinie sen z powiek. Wiele
lat póżniej ustalono,że zginął w Piatichatkach. jego patriotyzm to najważnejsze dziedzictwo, czego dowiodła jako sanitariuszka. Dziadek Ignacy...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

11/2019. 8/10. Odwaga sanutaruszki w tamtych czasach czasami mnie zaskakiwala no jak ratował zwierzęta. Polecam warto.

11/2019. 8/10. Odwaga sanutaruszki w tamtych czasach czasami mnie zaskakiwala no jak ratował zwierzęta. Polecam warto.

Pokaż mimo to

Samej Pani Janinie Rożeckiej należy się oczywiście 10 gwiazdek. Bez dwóch zdań. Natomiast historia bohaterki spisana w książce sprawia wrażenie skrótowego przedstawienia postaci sanitariuszki "Dory". Zwłaszcza w świetle wypowiedzi osób osobiście znających P. Rożecką (w końcowym rozdziale), można było spodziewać się pełniejszej i ciekawszej opowieści.
Nie mamy tu do czynienia z opracowaniem na szeroki temat jakim jest Powstanie Warszawskie. Są to losy jednej z sanitariuszek. Ważne w tej historii byłyby dla mnie też sprawy drobne, szczegóły codzienności. Ale może czas zrobił swoje...

Samej Pani Janinie Rożeckiej należy się oczywiście 10 gwiazdek. Bez dwóch zdań. Natomiast historia bohaterki spisana w książce sprawia wrażenie skrótowego przedstawienia postaci sanitariuszki "Dory". Zwłaszcza w świetle wypowiedzi osób osobiście znających P. Rożecką (w końcowym rozdziale), można było spodziewać się pełniejszej i ciekawszej opowieści.
Nie mamy tu do...

więcej

mniej

Pokaż mimo to