Fajna książka. Krótkie rozdziały. Szybko się czyta. Polecam

Fajna książka. Krótkie rozdziały. Szybko się czyta. Polecam

Kryminał osadzony w murach klasztoru w Wielkiej Brytanii, którego głównym bohaterem jest wiking opowiadający o dzieciństwie spędzonym w kraju Polan - czy można chcieć czegoś więcej? Świetna książka z ciekawą fabułą i oryginalnym konceptem.

Kryminał osadzony w murach klasztoru w Wielkiej Brytanii, którego głównym bohaterem jest wiking opowiadający o dzieciństwie spędzonym w kraju Polan - czy można chcieć czegoś więcej? Świetna książka z ciekawą fabułą i oryginalnym konceptem.

Książkę przeczytałam z zapartych tchem. Kryminalny klimat dodawał jej uroku. Opowieść wciągająca. Brakowało mi jednak tego "czegoś". Postać Bjorna mogłaby być jeszcze bardziej dopracowana. Ale to już moje osobiste "zachciewajki". Podobnie jak inni, stwierdzam, iż książka nie zasługuje na miano bardzo dobrej, ale też nie należy jej wrzucić do worka powieści o średniej ocenie.

Książkę przeczytałam z zapartych tchem. Kryminalny klimat dodawał jej uroku. Opowieść wciągająca. Brakowało mi jednak tego "czegoś". Postać Bjorna mogłaby być jeszcze bardziej dopracowana. Ale to już moje osobiste "zachciewajki". Podobnie jak inni, stwierdzam, iż książka nie zasługuje na miano bardzo dobrej, ale też nie należy jej wrzucić do worka powieści o średniej ocenie.

Fakty historyczne przeważają nad fabułą co oczywiście nie jest zarzutem.

Fakty historyczne przeważają nad fabułą co oczywiście nie jest zarzutem.

6- zamiast oceny "dobra" powinna oznaczać niezła. 7- zamiast "bardzo dobra" powinna oznaczać "dobra", a 8- zamiast "rewelacyjna" powinna być oceną bardzo dobrą.
Napisałem to, ponieważ uważam, że ta książka nie jest dobra, ale nie zasługuje też na miano średniej.
Zauważyłem, że Autor książki inspirował się... Zwiadowcami Jona Flanagana. Najmłodszym Bratem w klasztorze jest brat Will, Który potrafi strzelać z łuku. Kilka razy padło też sformułowanie "Ziemia skuta lodem".

6- zamiast oceny "dobra" powinna oznaczać niezła. 7- zamiast "bardzo dobra" powinna oznaczać "dobra", a 8- zamiast "rewelacyjna" powinna być oceną bardzo dobrą.
Napisałem to, ponieważ uważam, że ta książka nie jest dobra, ale nie zasługuje też na miano średniej.
Zauważyłem, że Autor książki inspirował się... Zwiadowcami Jona Flanagana. Najmłodszym Bratem w klasztorze jest...

Spodziewałam się po książce nieco czego innego i niestety po pewnym czasie zaczęła mnie nudzić. Zaczęła się ciekawie i tajemniczo, a potem akcja zwolniła ciągnąc się niemiłosiernie.

Spodziewałam się po książce nieco czego innego i niestety po pewnym czasie zaczęła mnie nudzić. Zaczęła się ciekawie i tajemniczo, a potem akcja zwolniła ciągnąc się niemiłosiernie.

Opowieść o Bolku (Bolesławie Chrobrym) i jego przyrodnim bracie (wspomnienia spisywane przez opata) oraz dziwne wydarzenia na maleńkiej wysepce w zniszczonym przez Wikingów opactwie. Powieść określana jako młodzieżówka (14+),ale tak naprawdę warto ją przeczytać bez względu na wiek (nawet 50+). Bardzo przyjemna lektura dla osób lubiących średniowiecze...

Opowieść o Bolku (Bolesławie Chrobrym) i jego przyrodnim bracie (wspomnienia spisywane przez opata) oraz dziwne wydarzenia na maleńkiej wysepce w zniszczonym przez Wikingów opactwie. Powieść określana jako młodzieżówka (14+),ale tak naprawdę warto ją przeczytać bez względu na wiek (nawet 50+). Bardzo przyjemna lektura dla osób lubiących średniowiecze...

Bardzo dziwi mnie tak mała popularność tej książki. Świetna fabuła, pomieszanie kilku gatunków literackich (mamy tutaj powieść kryminalną, historyczną i przygodową),niepowtarzalny klimat i robiąca ogromne wrażenie wiedza historyczna oraz przygotowanie autora. "Bjorn" to niedoceniona perełka polskiej literatury młodzieżowej, która jak najszybciej powinna znaleźć się w kanonie lektur szkolnych!

Bardzo dziwi mnie tak mała popularność tej książki. Świetna fabuła, pomieszanie kilku gatunków literackich (mamy tutaj powieść kryminalną, historyczną i przygodową),niepowtarzalny klimat i robiąca ogromne wrażenie wiedza historyczna oraz przygotowanie autora. "Bjorn" to niedoceniona perełka polskiej literatury młodzieżowej, która jak najszybciej powinna znaleźć się w...

www.nakanapie.pl
Bjorn urodzony na ziemi Polan, ma swoją tajemnicę, kim jest poganinem, synem Mieszka? Na wyspie Lindisfarne wśród ruin klasztoru przekazuje swoją historię opatowi, niestety ktoś zaczyna mordować, czy celem jest Bjorn, czy jednak ktoś inny??
Wciągnęła mnie ta opowieść na maksa, obok siebie miałam notatnik, w którym wpisywałam fakty, legendy, fikcje – nie pomyliłam się, autor na końcu robi też takie podsumowanie dla czytelnika – wierzcie mi zdziwicie się ile wydarzeń zawartych w książce jest prawdziwych. To jakby lekcja historii dla osób, które nie kochają suchych podręczników – wiek X i XI będą miały w jednej książce. Nastrój jest idealny, poganie, chrześcijanie, władcy świeccy, duchowni, bogowie, zaklęcia, wikingowie, bitwy, potyczki, walka o władzę, zdrajcy, podstępne typy – przekrój idealny – na końcu słowniczek, w którym znajdziemy, kto jest, kim, co jest, czym i co najważniejsze znów przekonamy się, że książka nie jest tylko fikcją literacką. Dzierzba, porohy, ośnik, nokturn, wątpie – chcecie wiedzieć, co to trzeba przeczytać, język powieści jest niewątpliwie z tamtych czasów. Te wszystkie mega plusy tworzą dla mnie idealną historię – a jeśli jeszcze Was nie przekonałam czytajcie dalej.
Kryminał – o nie, albo i tak! mimo, że zabójstw będzie dość sporo i w opowieści Bjorna i na wsypie, poczujemy się jak w dobrej powieści z trupami w tle. Całość bazuje na losach Bjorna nie do końca fikcyjnej postaci, określając w niektórych momentach mężczyznę, jako syna Mieszka I autor nie do końca mija się z prawdą. Jeśli chodzi o fakty historyczne, historycy te wydarzenia, które mają spisane w kronikach, potwierdzone przez niezależne źródła uznają, inne wkładają między legendy. Dlaczego, nie mam pojęcia, autor w logiczny sposób mówi: Mieszko przed Dobrawą miał kilkanaście nałożnic, co było normalne w tamtych czasach, więc niemożliwe jest, że nie spłodził z nimi syna, niestety po chrzcie mógł uznać tylko Bolesława za pierworodnego, więc istnienie innych dzieci poszło na grunt legend lub w niepamięć. Oczywiście, jako historyk uznaję to, co spisane, ale jestem też heretykiem w tej dziedzinie i zawsze mówię, to, że teraz jest to legendą nie znaczy, że się kiedyś nie zmieni, wykopaliska, co chwilę pokazują, że należy i historia to zmiennych nauk.
Tak jak już pisałam w historię Bjorna wpleciona jest historia Europy, ponieważ Bjorn towarzyszy Bolkowi (Bolesławowi) w podróży ukazując to, co się działo w Europie na dworach cesarzy, królów, książąt, – jeśli znamy historię wiemy, że Bolesław został wysłany, jako zakładnik, to w tamtych czasach normalnie praktykowane. Czy towarzyszył ktoś taki Bolesławowi nie wiemy, ale znów przyszli władcy mieli swoich towarzyszy i znów mamy hipotetyczne pytanie – może ten Bjorn stworzony przez Wakułę jednak istniał.
Jak ktoś dotrwał do tego momentu (niestety książki historyczne wywołują u mnie gadulstwo) i zapisał do przeczytania – serdecznie dziękuję, kogo jednak nie przekonałam, no cóż postraszę w nocy i namówię do czytania.

www.nakanapie.pl
Bjorn urodzony na ziemi Polan, ma swoją tajemnicę, kim jest poganinem, synem Mieszka? Na wyspie Lindisfarne wśród ruin klasztoru przekazuje swoją historię opatowi, niestety ktoś zaczyna mordować, czy celem jest Bjorn, czy jednak ktoś inny??
Wciągnęła mnie ta opowieść na maksa, obok siebie miałam notatnik, w którym wpisywałam fakty, legendy, fikcje – nie...

Gdyby mnie tak uczono, gdybym ja miała takiego nauczyciela, który w taki sposób opowiadałby o naszych epokach, to na pewno byłby to mój ulubiony przedmiot.
Uważam, że takie książki powinny być lekturą szkolną.

Paweł Wakuła w rewelacyjny sposób przedstawia nam początki państwa Polan. Mamy tutaj historię, przygodę oraz kryminał. Świetna rozrywka gwarantowana.
Akcja książki osadzona jest w dawnej epoce. Autor z zachwycającą lekkością przenosi nas w tamte czasy. Od pierwszych stron zauważamy inny styl oraz język, jakim posługuje się pisarz. Wszystkie wyrazy, które są niezrozumiałe dla nas, są pod tekstem objaśnione. Do tego sztywna okładka. Wydanie tej książki jest idealne. Czuć w ręku dobrą książkę, dobrą historię oraz dobry przekaz.
Jest tu prawda wymieszana z fikcją. Część rzeczy znamy z lekcji historii, a część autor sobie dodał, tworząc naprawdę wyśmienitą opowieść. Początek może trochę nużyć, ale z czasem akcja się rozkręca i pochłania czytelnika dość mocno. Gdy czytamy o początkach państwa polskiego, o tym, jak Mieszko walczył o swoje terytoria, jaki wpływ miała religia, jak to wszystko się zaczęło, przypominamy sobie szkołę podstawową i lekcje o tych czasach. Mam na myśli tych starszych czytelników. Ci młodsi pewnie nie będą odczuwali powrotu do lat młodości.

Fantastyczna atmosfera, do tego powieść jest wartka, spójna, dynamiczna i nie ma czasu na nudę. Nudzić się mogą osoby, które naprawdę za historią nie przepadają.

„Bjorn – syn burzy” to niebanalna powieść, w której bohaterowie znani ze skandynawskich mitów pochłaniają wszystko i wszystkich.
Jeśli pozwolimy się przenieść do odległych czasów, będzie to wyśmienita uczta czytelnicza. Losy Świętosławy, Mieszka, Bolesława Chrobrego i Bjorna połączyło przeznaczenie...

Gdyby mnie tak uczono, gdybym ja miała takiego nauczyciela, który w taki sposób opowiadałby o naszych epokach, to na pewno byłby to mój ulubiony przedmiot.
Uważam, że takie książki powinny być lekturą szkolną.

Paweł Wakuła w rewelacyjny sposób przedstawia nam początki państwa Polan. Mamy tutaj historię, przygodę oraz kryminał. Świetna rozrywka gwarantowana.
Akcja książki...