Nie spodziewałam się że druga część pochłonie mnie tak bardzo, ciekawie się czyta.
Wspaniała,świetna obyczajowa książka.

Nie spodziewałam się że druga część pochłonie mnie tak bardzo, ciekawie się czyta.
Wspaniała,świetna obyczajowa książka.

„… Nie słyszała, czego sobie nawzajem życzyli. Ale nietrudno było zgadnąć. Błyszczące oczy i łzy, które ukradkiem ocierali, mówiły wszystko …”

Nad Końskimi pojawiły się ciemne chmury. Najgorsze jest to, że strasznie kleją się oczy 😉 Dzisiaj norma dziesięciu tysięcy kroków nie zostanie wykonana, ale książka pomoże w chwili relaksu.

Każda kobieta przecież stawia sobie cele. To rodzina, kariera, niezależność bądź dobra organizacja codzienności sprawia, że płeć piękna jest nie do zastąpienia. Nasze bohaterki mają wiele pomysłów, ale i przechodzą trudności, które zapamięta uważny czytelnik. Dzięki temu prostemu przekazowi z całą odpowiedzialnością mogę polecić świetną powieść obyczajową.

Autorkami powieści są Adrianna Michalewska, doktor filologii polskiej, która lubi antyki i włoską kuchnię. W swoim życiu była sekretarką, pracowała w wytwórni filmowej i firmie handlowej w Danii. Izabela Szolc to pisarka i autorka kilkunastu zbiorów opowiadań i powieści m.in. „Żony rzeźnika”.

Książka „NIE TAKIE CAŁKIEM DOROSŁE” jest fikcją literacką. Nazwiska, postaci, miejsca i zdarzenia są efektem wyobraźni. Jakiekolwiek podobieństwo do prawdziwych osób jest zupełnie przypadkowe.

Paula, Iza, Monika i Amelia dorastają i podejmują pierwsze życiowe decyzje. Poznają gorycz porażki i siłę płynącą z przyjaźni. Monika postanawia się zmierzyć z przeznaczeniem, Iza nie chce być perfekcyjna, Paulina marzy o miłości, a Amelia bardzo pragnie nie tego, co dostała od losu. Powiecie, że to bardzo różne osobowości. To prawda.

Gdy dzieciństwo staje się już tylko wspomnieniem, cztery łódzkie dziewczyny uczą się odróżniać zwycięstwo od porażki. A ponieważ szczęście bywa kruche, a rozczarowania są w dorosłym życiu codziennością, każda z nich zrobi wszystko, aby zachować w sobie odrobinę wiary w to, że ich życie nie jest takie całkiem zwyczajne. Świat już taki jest. Ludzie dorastają i każdy idzie swoją ścieżką. Nie wolno ich zatrzymywać. Nawet jeśli się ich kocha.

Iza po skończeniu studiów wyszła za mąż, jednak rozczarowanie życiem wciągnęło ją w alkoholizm. Monika wywodzi się z inteligenckiego domu, ale rzuciła studia i samotnie wychowuje dziecko. Amelia po rozstaniu ze swoją pierwszą miłością miota się między kolejnymi nieudanymi związkami. Jakoś nie umie utrzymać przy sobie mężczyzn. Z kolei Paulina, to półsierota z robotniczej rodziny, wyjeżdża z Łodzi do Wałbrzycha, którego trudna rzeczywistość okazuje się podobna do jej rodzinnego miasta.

Dorosłość jest dla wszystkich kobiet trudniejsza niż myślały. Gdy każdy życiowy wybór staje się ślepym zaułkiem, ostatnią deską ratunku dla Pauli, Izy, Moniki i Amelii jest przyjaźń. Tylko czy jest ona jeszcze możliwa? Czasami z przyjaźnią kobiet jest trudno. Istnieją przecież „przyjaciółki”, które potrafią wykorzystać słabość drugiej osoby. Wtedy atmosfera nieco gęstnieje.

Drugi tom opowieści o czterech łódzkich nastolatkach, które dorosły, to podróż do świata, który każda dwudziestolatka zna od podszewki. To opowieść o kobietach, które przestają marzyć i uczą się twardo stąpać po ziemi. Ale w głębi duszy nie chcą dorastać, bo cena za dojrzałość zawsze jest zbyt wysoka.

Gorąco polecam powieść, która wciąga od pierwszej do ostatniej strony.
Sprawia, że momentami się uśmiechnięcie, ale i uronicie parę łez. Bohaterki są bardzo charakterystyczne, momentami są złe, wesołe, marnują sobie życie, ale jedno jest pewne – mają marzenia.

Katarzyna Żarska
http://zarska18.blogspot.com/

Wydawnictwo: MUZA SA
Wydanie I
Projekt okładki: Pola i Daniel Rusiłowiczowie
Oprawa: miękka ze skrzydełkami
Liczba stron: 544
(nowość wydawnicza) w mojej biblioteczce

„… Nie słyszała, czego sobie nawzajem życzyli. Ale nietrudno było zgadnąć. Błyszczące oczy i łzy, które ukradkiem ocierali, mówiły wszystko …”

Nad Końskimi pojawiły się ciemne chmury. Najgorsze jest to, że strasznie kleją się oczy 😉 Dzisiaj norma dziesięciu tysięcy kroków nie zostanie wykonana, ale książka pomoże w chwili relaksu.

Każda kobieta przecież stawia sobie...

Dzisiaj zacznę od żalu, który jest spowodowany tym, że niestety owa pozycja jest drugą częścią, a ja nie czytałam pierwszej. I nie da się ukryć, że chwilami miałam wrażenie, że czegoś mi brakuje, a mogło być wyjaśnione wcześniej.

Mamy 4 kumpelki – Amelię, która w sumie na własne życzenie jest w związku, z którego nie potrafi się wykaraskać. Monikę, która samotnie wychowuje córcię co zdecydowanie nie jest sprawą ani łatwą ani przyjemną, bo któż nie chce mieć pełnej rodziny? Paula to taka w sumie „chcę, a boje się” i odniosłam wrażenie, że to jest głównym powodem jej swoistego stania w miejscu. No i Iza, która (jak na moje oko) źle robiła pozwalając „ukochanemu” na więcej niż powinna. Mimo to, owa książka jest ukazaniem takiego wejścia w poważne, dorosłe życie, gdzie tak naprawdę nie ma miejsca na błahostki. To poniekąd dosadne oblicze konsekwencji podejmowanych przez bohaterki decyzji, które nie koniecznie były tymi właściwymi. Miłość, związki, rozczarowania, niespełnione marzenia – przedstawione poważnie, brutalnie – tak jak w realnym życiu.

Co mogę powiedzieć zatem? Mimo ponad 500 stron książkę czyta się dość sprawnie. Grubasek naprawdę zrobił mi wiele przyjemności. Mimo to zalecam czytanie uważne, bez pośpiechu, bo jakby nie patrząc naszych pań jest aż cztery, a nie zawsze też można trafić na pierwszą część (tak jak w moim przypadku). Rozdziały nie są za długie, opisy mimo swojej obszerności również nie są złe, a to u mnie dość rzadka sprawa, aby taka forma wypowiedzi nie kuła mnie po oczach. Mogłaby być lekko krótsza, ale myślę, że nie jest źle!

Dzisiaj zacznę od żalu, który jest spowodowany tym, że niestety owa pozycja jest drugą częścią, a ja nie czytałam pierwszej. I nie da się ukryć, że chwilami miałam wrażenie, że czegoś mi brakuje, a mogło być wyjaśnione wcześniej.

Mamy 4 kumpelki – Amelię, która w sumie na własne życzenie jest w związku, z którego nie potrafi się wykaraskać. Monikę, która samotnie wychowuje...

"Nie takie całkiem dorosłe" to powieść o utraconym dzieciństwie, zawiedzionych nadziejach, niespełnionych marzeniach i dorosłości, która zdecydowanie przyszła za szybko. To rewelacyjna kontynuacja bardzo dobrze przyjętych przez czytelników "Dziewczyn, które chcą się zabawić". Adrianna Michalewska i Izabela Szolc napisały intrygujący ciąg dalszy losów czterech przyjaciółek. Amelia, Monika, Iza oraz Paulina dorastają i próbują zmierzyć się z różnymi problemami świata dorosłych.
Ciąg dalszy recenzji na blogu
https://mufloneks.blogspot.com/2019/04/nie-takie-cakiem-dorose.html

"Nie takie całkiem dorosłe" to powieść o utraconym dzieciństwie, zawiedzionych nadziejach, niespełnionych marzeniach i dorosłości, która zdecydowanie przyszła za szybko. To rewelacyjna kontynuacja bardzo dobrze przyjętych przez czytelników "Dziewczyn, które chcą się zabawić". Adrianna Michalewska i Izabela Szolc napisały intrygujący ciąg dalszy losów czterech przyjaciółek....

Ciekawie napisana obyczajówka.

Ciekawie napisana obyczajówka.

Zachwycałam się już pierwszą częścią pt. „Dziewczyny chcą się zabawić”, więc jasne było, że i po drugą sięgnę. I niestety, ale choć nadal jest ciekawie, to jednak...

Całą recenzję przeczytasz tutaj: https://headdivided.pl/nie-takie-calkiem-dorosle-blackout-nowa-ksiazka-evansa/

Zachwycałam się już pierwszą częścią pt. „Dziewczyny chcą się zabawić”, więc jasne było, że i po drugą sięgnę. I niestety, ale choć nadal jest ciekawie, to jednak...

Całą recenzję przeczytasz tutaj: https://headdivided.pl/nie-takie-calkiem-dorosle-blackout-nowa-ksiazka-evansa/

Po "Dziewczyny chcą się zabawić", bałam się trochę, że druga część będzie słabsza. Nie jest. Jest jeszcze lepsza.
Idealnie oddaje nastroje dwudziestolatek, poważnie wkraczających w dorosłość (różne, bo w końcu opisywane są 4 dziewczyny). Nie umiem tego wyrazić słowami, ale tak właśnie czułam się i ja tuż po studiach.

A dodatkowo opisy niesamowitej i fascynującej Łodzi.
Podziwiam i polecam bardzo! I w zasadzie można czytać oddzielnie, ale lepiej zacząć od początku.

Po "Dziewczyny chcą się zabawić", bałam się trochę, że druga część będzie słabsza. Nie jest. Jest jeszcze lepsza.
Idealnie oddaje nastroje dwudziestolatek, poważnie wkraczających w dorosłość (różne, bo w końcu opisywane są 4 dziewczyny). Nie umiem tego wyrazić słowami, ale tak właśnie czułam się i ja tuż po studiach.

A dodatkowo opisy niesamowitej i fascynującej Łodzi....