Peanatema

To mogla byc dobra ksiazka. Ale nie jest. Poczatek jest facynujacy, ale co z tego. W okolicach 1/3 tresci belkot zaczyna narastac, postacie staja sie nieprzekonujace, swiat nabiera barw groteski, pojawia sie akcja i sensacja, w ktorych to sensu za grosz nie ma, a wszystko podane w pompatycznym sosie. I te pseudofilozoficzne wywody i wzwody przyprawiajace o bol glowy swoim infantylizmem. Juz wole sie przebijac przez paranoje "Teczy grawitacji", niz meczyc z wydumanymi bzdurami.

To mogla byc dobra ksiazka. Ale nie jest. Poczatek jest facynujacy, ale co z tego. W okolicach 1/3 tresci belkot zaczyna narastac, postacie staja sie nieprzekonujace, swiat nabiera barw groteski, pojawia sie akcja i sensacja, w ktorych to sensu za grosz nie ma, a wszystko podane w pompatycznym sosie. I te pseudofilozoficzne wywody i wzwody przyprawiajace o bol glowy swoim...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Absolutnie genialna. Trudna w odbiorze przez pierwszych 100 stron, jednak gdyby nie zawarte w nich opisy niemożliwa w odbiorze przez następnych 700 :)
Mocno logiczna, nawet w przedstawianych aspektach filozoficzno-duchowych, co pomaga spojrzeć na rzeczywistość ze zdecydowanie innej strony.
Zawiła, trudna, skomplikowana, a przez wprowadzane przez autora nowe nazwy własne czasem niezrozumiała - ale zdecydowanie warta przeczytania.

Absolutnie genialna. Trudna w odbiorze przez pierwszych 100 stron, jednak gdyby nie zawarte w nich opisy niemożliwa w odbiorze przez następnych 700 :)
Mocno logiczna, nawet w przedstawianych aspektach filozoficzno-duchowych, co pomaga spojrzeć na rzeczywistość ze zdecydowanie innej strony.
Zawiła, trudna, skomplikowana, a przez wprowadzane przez autora nowe nazwy własne...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jezusie Chrystusie! Jakie to jest dobre! Stephenson to klasa sama w sobie, ale ta powieść - monument - to pieprzone mistrzostwo świata! Niełatwa, zawiła, zdecydowanie nie dla każdego, ale jednak - to po prostu czysty, literacki geniusz!

Jezusie Chrystusie! Jakie to jest dobre! Stephenson to klasa sama w sobie, ale ta powieść - monument - to pieprzone mistrzostwo świata! Niełatwa, zawiła, zdecydowanie nie dla każdego, ale jednak - to po prostu czysty, literacki geniusz!

Pokaż mimo to

I już na starcie powieść walnęła falstart. I to przeze mnie. A obiecywałam sobie, że nie będę czytała opek gdy już mam w ręku książkę. No ale oczywiście, po co są obietnice dane sobie? Naturalnie aby je łamać. No przeczytałam reckę i to nie jedną. Na swoją zgubę, na zgubę „Peanatemy”. I tak rozpoczęłam lekturę z przekonaniem, że w rękach mam kolejne „Imię róży”. I do tego ze średnią oceną na LC ponad 8 gwiazdek. Duża sprawa – pomyślałam sobie - będzie się działo. No i działo się. W mojej głowie się działo. Rozpoczęłam analizę detektywistyczną a przedmiotem jej było pytanie: W czym ta książka przypomina powieść Eco? I zamiast się poddać opowieści, ja dochodziłam, węszyłam, poddawałam w wątpliwość. Nie, to zdecydowanie niczemu dobremu nie służyło. Nie służyło powieści.

Myślę, ze gdyby nie moje wstępne założenie i rozbuchane oczekiwania, moja ocena byłaby o wiele lepsza. Bo autor naprawdę odwalił kawał dobrej roboty, a do tego łeb ma nie od parady, zgrabnie przeplata koncepcje fizyczne i filozoficzne, tworzy niesamowitą rzeczywistość i skrzętnie konstruuje nowe światy. Nie jestem fanką powieści sci-fi ale obok takich fascynujących myśli nie mogłam przejść obojętnie. I właśnie one wg mnie są najmocniejszą stroną książki. Wszystkie te imaginacje i szkatułkowe konstrukcje. Łał, z ledwością mieści się to mojej biednej głowie.

I już na starcie powieść walnęła falstart. I to przeze mnie. A obiecywałam sobie, że nie będę czytała opek gdy już mam w ręku książkę. No ale oczywiście, po co są obietnice dane sobie? Naturalnie aby je łamać. No przeczytałam reckę i to nie jedną. Na swoją zgubę, na zgubę „Peanatemy”. I tak rozpoczęłam lekturę z przekonaniem, że w rękach mam kolejne „Imię róży”. I do tego...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Literackie złoto. Połączenie filozofii i fizyki w powieści SF, to nie tylko majstersztyk, ale i coś absolutnie wyjątkowego i unikalnego. Stephenson stworzył zupełnie nową i unikalną rzeczywistość, obudowaną bogatą historią i nowymi myślami filozoficznymi. Oczywiście świat ten jest podobny do naszego. Na bardzo ogólnym poziomie. Jednak im głębiej wchodzimy, tym dostrzegamy więcej fascynujących koncepcji. Co więcej, akcja książki, chociaż powolna, pędzi na łeb, na szyję. Autor co chwila wrzuca naszego bohatera w nowe, stresujące sytuacji i spokojnie obserwuje, co też wymyśli. I to chyba jest największy sukces Stephensona. Nie mamy poczucia, że czytamy powieść. Raczej reportaż z równoległej rzeczywistości. Literackie złoto.

Literackie złoto. Połączenie filozofii i fizyki w powieści SF, to nie tylko majstersztyk, ale i coś absolutnie wyjątkowego i unikalnego. Stephenson stworzył zupełnie nową i unikalną rzeczywistość, obudowaną bogatą historią i nowymi myślami filozoficznymi. Oczywiście świat ten jest podobny do naszego. Na bardzo ogólnym poziomie. Jednak im głębiej wchodzimy, tym dostrzegamy...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nim zabrałem się za lekturę, przeczytałem, że jest to książka podobna do "Imienia Róży". Lekturę książki Umberto Eco miałem jeszcze przed sobą, dlatego dopiero teraz, ponad rok po przeczytaniu "Peanatemy" mogę z czystym sumieniem napisać, że to porównanie nie jest na wyrost. A dla dzieła Neala Stephensona to ogromny komplement.

Nim zabrałem się za lekturę, przeczytałem, że jest to książka podobna do "Imienia Róży". Lekturę książki Umberto Eco miałem jeszcze przed sobą, dlatego dopiero teraz, ponad rok po przeczytaniu "Peanatemy" mogę z czystym sumieniem napisać, że to porównanie nie jest na wyrost. A dla dzieła Neala Stephensona to ogromny komplement.

Pokaż mimo to

Zaczyna się od dużej ilości nowych słów, pomaga w nich rozeznać się umieszczony na końcu książki słownik, Stephenson jest znakomitym słowotwórcą, a Wojciech Szypuła po raz kolejny udowadnia że świetnie go tłumaczy. Po jakichś stu stronach wsiąka się w zmodyfikowany język. Arbre jest bardzo podobne do Ziemi i wymyślone wspaniale, granica dzieli tu nie świat świecki i duchowy ale świecki i naukowy, co więcej nauka zostaje rozdzielona od techniki. Świat zewnętrzny tkwi w czymś w rodzaju późnej epoki industrialnej od tysięcy lat, Stephenson maluje niesamowite obrazy dzięki implikacjom tego faktu. Podróż fra Erasmusa przez biegun mnie zachwyciła! (Stephenson powinien współpracować z jakimś artystą-grafikiem) Świat matemowy (naukowy) trwa zamknięty za murami. I ten świat matemów jest sielankowy (nawet mimo Księgi, zresztą może także dzięki Księdze, cóż to za fenomenalny rodzaj kary najwyższej!). Chciałoby się założyć zawój i emigrować.
Wykłady z filozofii, matematyki i fizyki są tu integralnym elementem fabuły, bywają trudne, zapewne mogą część czytelników nudzić, ale nie da się ich wykreślić albo nie czytać i nadal śledzić fabułę. Mi podobały się bardzo, i jestem pełna podziwu dla Stephensona tworzącego fantastykę z filozofii i tłumaczącego matematykę (np. przestrzeń konfiguracyjną) w książce przygodowej. (Chociaż hylaejski świat teoretyczny - bardzo bliski platońskiemu idealizmowi- to nie moja bajka i miałam ochotę podyskutować z bohaterami.)

Ale gdybym miała Peanatemę określić jednym słowem, napisałabym, że to książka urocza. Nie ma tu prawdziwie czarnych charakterów (najstraszniejszy jest grający w drużynie dobra Jaad i jego supermoce), Erasmus jest przesympatyczny, a wątek romantyczny słodki. Lektura poprawiająca humor.

I jeszcze kilka słów o neologizmach. Pyerd jest zachwycający, powinniśmy go przyswoić i stosować. Pośmiałam się dzięki manifikom (zestawienie słowa i rzeczy którą określa). Plantowanie, grabie, łupieże, konwoksy, naprawdę kawał dobrej roboty tłumacza.

Zaczyna się od dużej ilości nowych słów, pomaga w nich rozeznać się umieszczony na końcu książki słownik, Stephenson jest znakomitym słowotwórcą, a Wojciech Szypuła po raz kolejny udowadnia że świetnie go tłumaczy. Po jakichś stu stronach wsiąka się w zmodyfikowany język. Arbre jest bardzo podobne do Ziemi i wymyślone wspaniale, granica dzieli tu nie świat świecki i duchowy...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka bardzo dobra, lecz przyznaje się że jest to pierwsza od bardzo dawna książka która mnie po drodze dosyć mocno wymęczyła. Może to przez obszerne opisy, które towarzyszyły opowiadaniu o świecie Arbre i przygodach młodego Fida. Końcówka mocna i dynamiczna i z dobrym poczuciem humoru. Teoria HŚT wybiła moje szare komórki z równowagi kwantowej :-).

Książka bardzo dobra, lecz przyznaje się że jest to pierwsza od bardzo dawna książka która mnie po drodze dosyć mocno wymęczyła. Może to przez obszerne opisy, które towarzyszyły opowiadaniu o świecie Arbre i przygodach młodego Fida. Końcówka mocna i dynamiczna i z dobrym poczuciem humoru. Teoria HŚT wybiła moje szare komórki z równowagi kwantowej :-).

Pokaż mimo to

Najlepsza książka chyba najciekawszego obecnie amerykańskiego pisarza fantastyki (i nie tylko).

Choć przeczytałem ją siedem lat temu, wciąż tkwi mi w głowie, nie dając zapomnieć o sobie i wielkiej frajdzie, która towarzyszyła lekturze.

Na starcie dostajemy chronologię świata Arbre. Z początku nie da się zrozumieć z niej nic ponad to, że jest długa i burzliwa. W przeszłości były już wieżowce, korporacje i odrzutowce. Wielkim przełomom w nauce towarzyszyły jednak jakieś zagadkowe łupieże i regresy do niewolnictwa i feudalizmu. W czasie, kiedy powieść się rozpoczyna, "świeckie" społeczeństwo ponownie doszło do etapu rozwiniętej cywilizacji technicznej, ale zdaje się pogrążać w gnuśnej stagnacji.

Przez pierwsze kilkadziesiąt stron – niezależnie, czy w oryginale, czy w polskim tłumaczeniu (zdaje się, że tłumacz wykonał dobrą robotę) – czytelnik rozpaczliwie walczy o utrzymanie się na powierzchni morza niezrozumiałych neologizmów i równie niezrozumiałych realiów, które opisują. Dlaczego ludzie zajmujący się nauką są izolowani od "świeckiego" społeczeństwa w klasztorach, za narzędzia mając tylko własne umysły, tablice i kredę, a swoje odkrycia zapisują atramentem na kartach z genetycznie modyfikowanych liści? Czemu ich dostęp do nowoczesnej techniki jest ograniczony do kilku wyjątków (niezbędnych do uprawiania np. astronomii)? Czy ma to jakiś związek ze wzlotami i upadkami cywilizacji Arbre? Jeśli tak, to co było przyczyną, a co skutkiem?

Gdzieś około jednej trzeciej powieści, czytelnik może się poczuć na tyle pewnie w koncentowym świecie, że zacznie coś rozumieć z chronologii. Albo tak będzie mu się wydawało...

Przed napisaniem swojej, przejrzałem tu wszystkie wcześniejsze recenzje. Zgadzam się z powtarzającymi w nich porównaniami do "Imienia Róży". Nie tylko dlatego, że akcja rozpoczyna się w klasztorze. Przede wszystkim – tak, jak w najlepszych książkach Eco (czy Lema) – "najciekawiej jest wtedy, kiedy nic się nie dzieje" czy: "najwięcej się dzieje wtedy, gdy fabuła zwalnia" – jak to ujęto w dwu formalnie sprzecznych, a przecież zgodnych twierdzeniach moich przedmówców. Później będą Obcy, pociski międzykontynentalne, kosmiczne abordaże i niezwykły, olbrzymi statek. Jednak nie mniej ciekawie bywa w zaciszu biblioteki, w cieniu zegara (longnow.org/clock/).

Niewątpliwie jest to książka nieco wymagająca. Nie chodzi tylko o tych, którzy Hylaejski Świat Teoryczny uznają za niezrozumiały wymysł i nie skojarzą z ziemskim odpowiednikiem ze starogreckiej filozofii. Czytałem w Internecie niezwykle zaciętą, długą i szczegółową krytykę jej naukowych aspektów. Srogi zawód krytykującego najkrócej da się sprowadzić do pretensji, że nijak nie jest to... poprawny podręcznik fizyki kwantowej! Trochę tak, jakby krytykować prześmiewczą mapkę "San Escobar" za brak precyzji, bo na jej podstawie nie daje się tam dojechać. To podpowiada, że aby przebrnąć przez 900 stron i docenić Peanatemę, dobrze jest znać nie tylko takie pojęcia, jak "Platonizm" czy "kwant" ale też "humor" czy "ironia".

Choć to zupełnie inna książka od (nierównego) Cyklu Barokowego, motywem przewodnim obu jest uwielbienie – pełnego przeszkód i krętych ścieżek – rozwoju nauki i rozumowego, racjonalnego poznawania świata. Uwielbienie tyleż autentyczne, co... przewrotnie przełamane drwiną i bezlitośnie wykpione. Tam racjonalność rozsadzało alchemiczne Złoto Salomona, tu robią to Retorzy i Inkanterzy. Stephenson po mistrzowsku, z niezrównanym humorem splata racjonalność z metafizyką w gordyjski węzeł, który beztrosko rzuca czytelnikom: Rozplączcie to sobie jak chcecie. Ten zachwyt/drwina z Rozumu zawiera się w (zgrabnie przetłumaczonym) tytule Peanatema [pean/anatema] (w oryginale Anathem [anathema/anthem]).

Przegląd wcześniejszych recenzji ucieszył mnie z trzech powodów:
- że tak wielu osobom chciało się o tej książce coś napisać;
- że tak wielu osobom się podobała;
- że pozostało jeszcze tak wiele osób potrafiących śmiać się z przywar współczesności, z Księgi, kwantów, wieloświatów, wielointernetów i fraa Jad ze śrubokrętem. Zachwycić się idealnym trójkątem równoramiennym, patrząc na niego pod nieco innym... kątem.

Najlepsza książka chyba najciekawszego obecnie amerykańskiego pisarza fantastyki (i nie tylko).

Choć przeczytałem ją siedem lat temu, wciąż tkwi mi w głowie, nie dając zapomnieć o sobie i wielkiej frajdzie, która towarzyszyła lekturze.

Na starcie dostajemy chronologię świata Arbre. Z początku nie da się zrozumieć z niej nic ponad to, że jest długa i burzliwa. W...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Za recenzję biorę się po ponad 1000 dni od przeczytania książki. Zrobiła na mnie duże wrażenie. Styl kreacji Neala jest doprawdy wyjątkowy. Pozycja obowiązkowa pomimo swojego odstraszającego gabarytu. Lektura była dla mnie satysfakcjonująca zaraz po zamknięciu książki. Historia wątków niemal średniowiecznych bohaterów wypierających się cywilizacji i ich chłodne, bazujące na obserwacjach, kalkulacjach i symulacjach próby pojęcia dziwnych zjawisk są szalenie ciekawe. Czułem się, jakbym obserwował całe rzesze pionierów nauki i techniki przy pracy.
Świetny historycznie i naukowo warsztat Stephensona pozwala mu na tworzenie niemożliwych scenariuszy, które mógłby się ziścić gdyby czas i jego upływ nie był stałą naszego świata. Płynnie porusza się w tych odmętach i po lekturze dostępnych książek jego autorstwa stwierdzam że jest to znak jego twórczości. Na pewno wrócę właśnie do tej pozycji przy najbliższej okazji - gorąco polecam.

Za recenzję biorę się po ponad 1000 dni od przeczytania książki. Zrobiła na mnie duże wrażenie. Styl kreacji Neala jest doprawdy wyjątkowy. Pozycja obowiązkowa pomimo swojego odstraszającego gabarytu. Lektura była dla mnie satysfakcjonująca zaraz po zamknięciu książki. Historia wątków niemal średniowiecznych bohaterów wypierających się cywilizacji i ich chłodne, bazujące na...

więcej

mniej

Pokaż mimo to