nie jest to ani najlepsza rzecz od Manna ani też nawet rzecz, od której należy zacząć przygodę z jego literaturą; miałem wrażenie, że noblista trochę dusi się w konwencji opowiadania, z definicji ograniczonej dość ścisłymi okowami. Chwilami przegadane są rozważania nt. roli artysty, jego wyobcowania i powołania ("Pajac", "Tonio Kroeger"),dość irytująca wydaje się być też dosłowność opowiadania "Mario i czarodziej", uważanego za jedno z ważniejszych dzieł Manna. "Mario..." jak na standardy noblisty jest wyjątkowo uproszczony, podaje wszystko na tacy, bez konieczności nadmiernego intelektualnego zaangażowania czytelnika. Szczególnie ostro widać to na tle wydanego kilkanaście lat później doskonałego "Doktora Faustusa", skrzącego się wręcz tajemnicą i niedopowiedzeniem. Najbardziej przekonywająca okazała się być dla mnie zatem niewielka literacka etiuda "Katastrofa kolejowa", która siłą domyślników i mannowskim umiłowaniem szczegółu w miniaturze pokazuje, jaka siła drzemała w gęstej, pedantycznej narracji syna lubeckiego kupca.

Pozycja warta uwagi, jakkolwiek ze względu na swą formę i inne, większe dokonania Manna, powinna w mojej opinii stanowić bardziej uzupełnienie jego biblioteczki aniżeli jej centralną część

nie jest to ani najlepsza rzecz od Manna ani też nawet rzecz, od której należy zacząć przygodę z jego literaturą; miałem wrażenie, że noblista trochę dusi się w konwencji opowiadania, z definicji ograniczonej dość ścisłymi okowami. Chwilami przegadane są rozważania nt. roli artysty, jego wyobcowania i powołania ("Pajac", "Tonio Kroeger"),dość irytująca wydaje się być też...

Przed wielu laty twórczość literacka wielkiego Tomasza Manna i moje czytelnicze zainteresowania skrzyżowały się w punkcie o współrzędnych pt. „Doktor Faustus”, była to pierwsza przeczytana przeze mnie przed wielu laty powieść tego niemieckiego pisarza- laureata Literackiej Nagrody Nobla z roku 1929.
Po wielu latach zdecydowałem wrócić do twórczości Tomasza Manna, napoczynając swą przygodę od opowiadań-padło na ten właśnie zbiorek kupiony przeze mnie przed prawie trzydziestu laty, czekający cierpliwie na przeczytanie.
Książka zawiera pięć opowiadań, które pozwolę sobie ocenić następująco:

„Pajac” - 6
„Tonio Kröger” - 8
„Katastrofa kolejowa” - 6
„Pan i pies” - 9
„Mario i czarodziej” - 9

Pierwsze i drugie opowiadanie bez wątpienia należy uznać za dzieła w dużym stopniu autobiograficzne, nie sposób nie dojść do takich wniosków, znając bodaj pobieżnie biografię Tomasza Manna, z tym że drugie opowiadanie stanowi niejako uzupełnienie i rozszerzenie pierwszego (przynajmniej w moim odczuciu).
Czytając „Tonio Krögera”, nie mogłem odpędzić od siebie myśli, że skądś znam podobny styl narracji, szczegółowość opisów, bogactwo słownictwa i detali oraz lekkość pióra w sposobie wyrażania myśli. Pierwszym, który przyszedł mi do głowy to Marcel Proust i jego doskonała twórczość, z tym że u Manna jest to mniej finezyjne, nie tak perfekcyjne, jak u Prousta.

Trzecie opowiadanie- króciutkie kilkustronicowe, niewnoszące zbyt wiele w poznanie otaczającej nas rzeczywistości, ale mimo wszystko stojące na dość dobrym poziomie i warte przeczytania.

W czwartym opowiadaniu urzekła mnie atmosfera relacji między tytułowym „Panem” a jego psem, atmosfera wzajemnej miłości i oddania, wierności i wzajemnego zrozumienia.
Wspaniałe są opisy wspólnych spacerów pana i jego psa, ekspresja tych spacerów, mnogość zaskakujących wydarzeń w trakcie ich trwania oraz doskonałe opisy krajobrazu począwszy od pojedynczych kępek trawy, skończywszy na potężnych topolach i jesionach porastających tajemnicze rozlewiska. Każdy, kto ma psa i chodzi z nim na spacery w dzikie ostępy, powinien koniecznie przeczytać to opowiadanie, bez wątpienia bez trudu odnajdzie w nim siebie i swego wiernego towarzysza.
Jako osoba mająca pod opieką trzy pieski, w sposób szczególny odebrałem to wzruszające i na swój sposób pouczające opowiadanie.

Piąte zaś i ostatnie opowiadanie zatytułowane „Mario i czarodziej” ukazuje czytelnikowi mechanizmy oddziaływania jednostki na masy społeczne, atmosferę towarzyszącą początkom tworzenia się systemu faszystowsko-autorytarnego we Włoszech.
Opowiadanie aż do bólu prawdziwe, obnażające w sposób bezlitosny: słabość, naiwność, tchórzliwość, zmienność i inne niechlubne przypadłości mas ludzkich oraz ich owczy pęd ku zatraceniu.

Mann do pisarzy lekkich i łatwych nie należy i chwała mu za to, niektórzy twierdzą nawet, że jest nudny i za to jeszcze większa mu chwała.
Z reguły to, co wartkie, pełne zwrotów akcji, nieprawdopodobnych do zaistnienia sytuacji, jest niestety płytkie i nie wnosi zbyt wiele w zrozumienie świata, to zaś z pozoru nudne, tak naprawdę tylko dla nieuważnego, lub niewyrobionego czytelnika jest nudne, w rzeczywistości przy odrobinie skupienia i cierpliwości dokopać się można do pokładów myśli tętniących ekspresją, niosących wartościowy przekaz, myśli niczym białe światło z pozoru nic specjalnego, lecz po umiejętnym rozbiciu tego światła, spojrzeniu na nie pod innym kątem, zaskoczy nas bogatą paletą barw, od których piękna oczy trudno oderwać.
Książka nie najłatwiejsza, raczej dla bardziej wymagającego czytelnika. Polecam.

Przed wielu laty twórczość literacka wielkiego Tomasza Manna i moje czytelnicze zainteresowania skrzyżowały się w punkcie o współrzędnych pt. „Doktor Faustus”, była to pierwsza przeczytana przeze mnie przed wielu laty powieść tego niemieckiego pisarza- laureata Literackiej Nagrody Nobla z roku 1929.
Po wielu latach zdecydowałem wrócić do twórczości Tomasza Manna,...

„Czarodziejska góra" prawdopodobnie zostanie moją ulubioną książką Manna. Opowiadania nie pozwoliły mi na długą przygodę z bohaterami, lepsze poznanie ich świata, co nie znaczy, że były one złe. W wielu tekstach można odnaleźć jakże trafne myśli czy kwestie. Mogłoby to jednak być bardziej rozbudowane.
Jeśli ktoś nie ma zbyt wiele czasu, a chciałby zapoznać się z twórczością pisarza, to warto spróbować od odpowiadań. Może akurat będą dobrym początki do przygody i dialogiem z Thomasem Mannem, a jestem pewna, że ta podróż zmieni niejednego stąd czytelnika i zaprowadzi go w nieznane dotąd rejony w głębi siebie samego.

„Czarodziejska góra" prawdopodobnie zostanie moją ulubioną książką Manna. Opowiadania nie pozwoliły mi na długą przygodę z bohaterami, lepsze poznanie ich świata, co nie znaczy, że były one złe. W wielu tekstach można odnaleźć jakże trafne myśli czy kwestie. Mogłoby to jednak być bardziej rozbudowane.
Jeśli ktoś nie ma zbyt wiele czasu, a chciałby zapoznać się z twórczością...

Jedne z moich ulubionych opowiadań.

Jedne z moich ulubionych opowiadań.

Niezbyt udane pierwsze spotkanie z Tomaszem M., okupione mękami czytania przydługich opisów (między innymi zająca w zaroślach) i analizowania zupełnie nieinteresujących podróży bohaterów, od których grymas ziewania nieustannie wykrzywiał mi facjatę. Szkoda, ale dziękuję, że oszczędzono mi takiej "lektury" w szkole średniej.

Niezbyt udane pierwsze spotkanie z Tomaszem M., okupione mękami czytania przydługich opisów (między innymi zająca w zaroślach) i analizowania zupełnie nieinteresujących podróży bohaterów, od których grymas ziewania nieustannie wykrzywiał mi facjatę. Szkoda, ale dziękuję, że oszczędzono mi takiej "lektury" w szkole średniej.

To, co najlepsze w kulturze niemieckiej. Tomasz Mann - bez dwóch zdań jeden z najlepszych twórców zza Odry. Szkoda, że zagłuszony przez hitleryzm.

To, co najlepsze w kulturze niemieckiej. Tomasz Mann - bez dwóch zdań jeden z najlepszych twórców zza Odry. Szkoda, że zagłuszony przez hitleryzm.

Dłuższe obcowanie z opowiadaniami było dla mnie nieco męczące, gdyż ich styl wydaje się odpowiedni do pojedynczego poznawiania przy poświęceniu czasu i pełnej uwagi. Szczególnie spowodowało mi się opowiadanie o przyjaźni człowieka i psa, gdzie widać brak efekciarstwa i zdolność zaobsorbowania uwagi czytelnika refleksjami codzienności. Ostatni tekst to z kolei przygnębiająca refleksja na temat ksenofobii i manipulacji społeczeństwem dla prywatnych celów; czujemy się zahipnotyzowani jak publiczność. Podsumowując czytanie opowiadań Manna nie jest prostą rozrywką, raczej przyciągneły mnie poziomem intelektualnym i radością z samego pisania.

Dłuższe obcowanie z opowiadaniami było dla mnie nieco męczące, gdyż ich styl wydaje się odpowiedni do pojedynczego poznawiania przy poświęceniu czasu i pełnej uwagi. Szczególnie spowodowało mi się opowiadanie o przyjaźni człowieka i psa, gdzie widać brak efekciarstwa i zdolność zaobsorbowania uwagi czytelnika refleksjami codzienności. Ostatni tekst to z kolei przygnębiająca...

Mojego pierwszego spotkania z literaturą Tomasza Manna nie mogę zaliczyć do udanych. Co więcej – strasznie się podczas lektury wynudziłem. Jedno z dwojga – albo nie jest to na mój gust, albo sięgnąłem po mało udaną wizytówkę talentu autora.

Kilka kompletnie nieciekawych dla mnie opowiadań, nużąco napisanych, z gatunku tych, co dziś przeczytam, a jutro już zapomnę. I chyba tyle w temacie.

Mojego pierwszego spotkania z literaturą Tomasza Manna nie mogę zaliczyć do udanych. Co więcej – strasznie się podczas lektury wynudziłem. Jedno z dwojga – albo nie jest to na mój gust, albo sięgnąłem po mało udaną wizytówkę talentu autora.

Kilka kompletnie nieciekawych dla mnie opowiadań, nużąco napisanych, z gatunku tych, co dziś przeczytam, a jutro już zapomnę. I chyba...

Nie porwały mnie te opowiadania autora Czarodziejskiej Góry...

Nie porwały mnie te opowiadania autora Czarodziejskiej Góry...

Zbiór opowiadań, już ze swojej natury jest nierówny. Nic więc dziwnego, że książka „Tonio Kröger i inne opowiadania” Tomasza Manna podobała mi się w różnym stopniu. Dwa pierwsze opowiadania („Pajac”, „Tonio Kröger”),gdzie bohaterami są artyści, ludzie ze swojego wyboru samotni, podobały mi się najbardziej. Dobrze oddane postaci, nie wiem, nie znając życiorysu autora, w jakim stopniu odpowiadały postaci Manna, ale jako bohaterowie noweli sprawdzili się. Najkrótsze opowiadanie („Katastrofa kolejowa”) pozostawiło mnie raczej na tak, chociaż nie do końca wyrobiłam sobie o nim zdanie. Z kolei „Pan i pies” tak naprawdę było o niczym, czytało się przyjemnie, jak wszystkie inne ze względu na kunszt pisarski, ale zawierało niewiele treści. I ostatnie („Mario i czarodziej”) w moim odczuciu dzieliło się na dwie części, pierwsza, niejako wprowadzenie, skojarzyła mi się z manierą opowiadania wszystkiego od- jak to nazywam- „stworzenia świata”, gdy tak naprawdę treść przekazu zawarta była w drugiej połowie. Ogólnie najmniej to właśnie opowiadanie mi się spodobało, chociaż nie zaprzeczam, zawiera najwięcej treści, bardzo niepokojącej, ale też bardzo prawdziwej i życiowej. Całość jednak zapisana jest świetnym językiem i stylem, dla którego sięgam po kolejne tytuły Tomasza Manna. Tak więc polecam tym wszystkim, dla których język i styl mają w książce równie wielkie znaczenie jak treść.

Zbiór opowiadań, już ze swojej natury jest nierówny. Nic więc dziwnego, że książka „Tonio Kröger i inne opowiadania” Tomasza Manna podobała mi się w różnym stopniu. Dwa pierwsze opowiadania („Pajac”, „Tonio Kröger”),gdzie bohaterami są artyści, ludzie ze swojego wyboru samotni, podobały mi się najbardziej. Dobrze oddane postaci, nie wiem, nie znając życiorysu autora, w...