Przepiękna opowieść o poszukiwaniu życiowej drogi, o poszukiwaniu siebie i o trudnej sztuce akceptacji niejednokrotnie niesprzyjających okoliczności, o tęsknocie i szacunku, przede wszystkim do odmienności. Tytułowi bohaterowie wyraźnie ze sobą kontrastują i klarownie obrazują nam dwa przeciwległe bieguny jakimi są rozum i serce. Postać Złotoustego bardzo urzekająca!

Przepiękna opowieść o poszukiwaniu życiowej drogi, o poszukiwaniu siebie i o trudnej sztuce akceptacji niejednokrotnie niesprzyjających okoliczności, o tęsknocie i szacunku, przede wszystkim do odmienności. Tytułowi bohaterowie wyraźnie ze sobą kontrastują i klarownie obrazują nam dwa przeciwległe bieguny jakimi są rozum i serce. Postać Złotoustego bardzo urzekająca!

Piękna opowieść o młodości,poszukiwaniu sensu w życiu, ludzkiej wędrówce ,przemijaniu,naszych słabościach jak i wyjątkowości ,pożądaniach i oddawaniu się zmysłom, miłości i różnym formom które przybiera,rozliczeniu się z przeszłością,nadrzędnej wartości rodziny z którą jesteśmy do końca naszych dni połączeni mocną i niewidzialna nicią, opowieść o sztuce i nauce i tym co co wnoszą do naszego życia ,duchowej i cielesnej sferze naszego "ja",starości ,chorobie,śmierci która jest metą każdego z nas.
A przede wszystkim jest to wspaniała,barwna opowieść o przyjaźni.Przyjazni pomiędzy świeckim a duchowym.Choc obydwoje wybrali zupełnie inne drogi przeżywania i eksplorowania życia ,to łączy ich bezwarunkowa miłość, zrozumienie, akceptacja i szacunek. Są tak różni a jednocześnie tacy sami.
Przyjaźń która pomimo upływu lat i wydarzeń wciąż jest tak silna i wciąż jest tak wszechobecna.Nie potrafią zapomnieć o sobie. Myślą o sobie życzliwie.
W obliczu naszego przemijania i kruchości wartości i rzeczy dnia codziennego tuż obok narodzin i śmierci, przyjaźń okazuje się stałą, niezmienną,twarda jak skała ostoją.
Hesse wyczarował tutaj wszystkie barwy naszej egzystencji na ziemi.Poruszyl tak wiele tematów, zagadnień z którymi człowiek się boryka na codzien. Zadał tyle
wprost i pomiędzy wierszami pytań swojemu czytelnikowi.
"Narcyz i Zlotousty". to wciągająca,soczysta narracja , głębokie czasem tnące jak brzytwa słowa,dialogi i przemyślenia głównych bohaterów.
Ta powieść to hołd Hesse po zmarłym przyjacielu Hugo Ball.
Jak piękna musiała być ta ich przyjaźń.Tyle szacunku tutaj płynie a przede wszystkim braku oceny co do wyborów, myśli i podjętych decyzji w życiu.
Sama mam przyjaciółkę od najmłodszych lat szkolnych,wiem i czuję, że jest to jedna z najwspanialszych rzeczy w moim życiu za które dziękuję.
To niesamowite, że udało się nam zbudować niewidzialny most .Most pomiędzy naszymi duszami który nas połączył i scalił.
I pomimo,że fizycznie dzieli nas tysiące kilometrów .Czujemy wciąż naszą przyjaźń i wciąż potrafimy rozmawiać otwarcie, rozumieć się i nie oceniać, inspirować.
Nieważne ile lat mija i co się wydarza w naszym życiu.
Nasza przyjaźń trwa.Niczym muzyka, która nie zdradzi i zawsze na Ciebie czeka.
Dziękuję przyjaciółko!
Dziękuję Hermann, że mi o tym przypominasz..
Że przypominasz mi co to znaczy być człowiekiem i czuć.

Piękna opowieść o młodości,poszukiwaniu sensu w życiu, ludzkiej wędrówce ,przemijaniu,naszych słabościach jak i wyjątkowości ,pożądaniach i oddawaniu się zmysłom, miłości i różnym formom które przybiera,rozliczeniu się z przeszłością,nadrzędnej wartości rodziny z którą jesteśmy do końca naszych dni połączeni mocną i niewidzialna nicią, opowieść o sztuce i nauce i tym co...

Nie do konca ta ksiazka wybrzmiala we mnie.Mysle ze to sprawa wieku,przeczytalem ja za pozno,kiedy wybory,te najwazniejsze sa juz wlasciwie poza mna,a o tych wyborach przede wszystkim jest ta ksiazka,tak ja przynajmniej odebralem

Nie do konca ta ksiazka wybrzmiala we mnie.Mysle ze to sprawa wieku,przeczytalem ja za pozno,kiedy wybory,te najwazniejsze sa juz wlasciwie poza mna,a o tych wyborach przede wszystkim jest ta ksiazka,tak ja przynajmniej odebralem

Powieść Hermana Hesse „Narcyz i Złotousty” jest niczym głos wołającego na pustyni, głos wzywający do poszanowania i tolerancji wobec drugiego człowieka.
Większość z nas szuka w drugim człowieku niczym w zwierciadle odbicia samych siebie, im bardziej to odbicie odbiega od naszych wyobrażeń, tym mniej podoba się nam to, co widzimy.
Ileż to razy- idąc przez życie, stykamy się z ludźmi wymachującymi kolorowymi flagami, z wypisanymi na obliczach hasłami: tolerancja, wolność i swoboda — jest to piękne i zaszczytne, ale niestety ci sami ludzie plują na tych, którzy myślą inaczej, tolerują tylko własne odbicie w lustrze, jemu służą i biją pokłony, w nim są zakochani, każdy, kto myśli inaczej jest wrogiem i nie godzien jest ich szacunku. Taką tolerancję nietolerującą odmiennych poglądów to ja mam w...

Hesse w sobie tylko znany sposób potrafił pogodzić wodę z ogniem, ukazał czytelnikowi dwa przeciwstawne bieguny, które wbrew wszelkim prawom miast się odpychać, przyciągają się- nie tylko nie robiąc sobie krzywdy, ale wręcz ubogacając się wzajemnie, dodając sobie nawzajem kolorytu i właściwości, które jedynie znaleźć można, obcując z kimś od nas zupełnie odmiennym, ubogacając tym samym swoje wnętrze innością drugiego człowieka.
Tak skrajnie różnych postaw życiowych, a jednocześnie tak bardzo uzupełniających się i darzących wzajemną miłością i szacunkiem jest w literaturze trochę, ale z mojego punktu widzenia Narcyz i Złotousty pasują do siebie, jak pasuje do siebie marchewka z groszkiem, z pozoru każdym względem zupełnie inne -razem zaś, tworzą wspaniały duet.

Książka nie należy do tych najtrudniejszych z bogatej twórczości Hermana Hesse, ale też nie jest to proste czytadło, niesie to dzieło wielkie przesłanie dla ludzkości, woła, wręcz krzyczy do człowieka: szanuj bliźniego swego i poglądy jego, a nie tylko siebie samego.
Podsumowując: powieść wybitna, narracja znakomita, postacie przekonujące i wyraziste, klimat powieści urzekający swą głębią przemyśleń i mocą przesłania.

Powyższe dzieło Hermana Hesse powinien przeczytać każdy, kto siebie samego uważa za tolerancyjnego, a nóż dzięki temu dziełu wskoczy na kolejny poziom trudnej sztuki postawienia się w sytuacji drugiego człowieka, zrozumie jego tok myślenia, a tym samym wejdzie na wyższy poziom interakcji społecznych. Polecam.

Powieść Hermana Hesse „Narcyz i Złotousty” jest niczym głos wołającego na pustyni, głos wzywający do poszanowania i tolerancji wobec drugiego człowieka.
Większość z nas szuka w drugim człowieku niczym w zwierciadle odbicia samych siebie, im bardziej to odbicie odbiega od naszych wyobrażeń, tym mniej podoba się nam to, co widzimy.
Ileż to razy- idąc przez życie, stykamy się...

Najlepsza jak dla mnie książka Hesse. Mimo, że książka daje bardzo dużo przemyśleń na temat wyboru drogi życiowej, wartości i predyspozycji charakteru, nie jest nużąca. Czyta się jak powieść przygodową, a jednocześnie przekazywane jest bardzo dużo ciekawych spostrzeżeń. Daje do myślenia i pozwala zastanowić się na ile czytelnik jest Narcyzem, a na ile Złotoustym i czy prowadzimy życie tak jak podpowiada nam nasza dusza. A może pozostaje nam ciągła walka pomiędzy tymi dwoma światami?

Najlepsza jak dla mnie książka Hesse. Mimo, że książka daje bardzo dużo przemyśleń na temat wyboru drogi życiowej, wartości i predyspozycji charakteru, nie jest nużąca. Czyta się jak powieść przygodową, a jednocześnie przekazywane jest bardzo dużo ciekawych spostrzeżeń. Daje do myślenia i pozwala zastanowić się na ile czytelnik jest Narcyzem, a na ile Złotoustym i czy...

Bardzo dobrze napisana książka o poszukiwaniu miłości, szczęścia i drogi życiowej. Teraz się już troszkę zestarzała, moim skromnym zdaniem, i ciężko zawarte w niej filozofie przełożyć na świat współczesny. Sto lat od wydania tej powieści to jednak przepaść dziejowa. Bardzo dobry materiał do dyskusji akademickich czy też teologicznych. "Wilka stepowego" i "Demiana" cenię sobie zdecydowanie bardziej.

Bardzo dobrze napisana książka o poszukiwaniu miłości, szczęścia i drogi życiowej. Teraz się już troszkę zestarzała, moim skromnym zdaniem, i ciężko zawarte w niej filozofie przełożyć na świat współczesny. Sto lat od wydania tej powieści to jednak przepaść dziejowa. Bardzo dobry materiał do dyskusji akademickich czy też teologicznych. "Wilka stepowego" i...

Po przeczytaniu „Wyższego Świata” nie spodziewałem się, że kiedykolwiek trafię na utwór o przerażającej obłudzie, skutecznie skrywanej pod maską pozornej moralności i pobożności niemieckiego mieszczaństwa epoki nowożytnej. Herman Hesse objawił mi się wtedy jako znawca ludzkiej psychiki, odzierający swych bohaterów z resztek godności, pozostawiając na ich twarzach przerażający grymas niewyobrażalnego cierpienia, sprawianego każdej z zamkniętych powieścią postaci. Myślałem, że to zabieg stylistyczny, celowo stosowany w odtworzeniu nowożytnych realiów, dla których obłuda mogła być czymś charakterystycznym, a teraz już nie jest. Byłem w błędzie, w czym utwierdził mnie „Narcyz i Złotousty”, co prawda sięgający do średniowiecza, lecz jakże uniwersalny, bo skoncentrowany na fałszu, widocznym w postawach mijanych przeze mnie ludzi, z którymi chciałbym lub mógłbym się zaprzyjaźnić. I kiedy dzieli Nas już jeden krok, znów na drodze pojawia się Hesse, który mówi: „Chcesz poznać tego człowieka? Dobrze, ale później nie przychodź do mnie z płaczem”. Okazuje się, że miał rację, bo w „Narcyzie i Złotoustym” tę najpiękniejszą z ludzkich twarzy, należącą do tytułowego Złotoustego, naznaczono naiwnością, roztargnieniem, głupotą i rozczarowaniem, dostarczanymi przez średniowieczną przyziemność, daleką od ówczesnego luksusu oraz harmonii klasztornego życia. Hesse buduje powieść za pomocą niestabilnej jednostki, targanej wątpliwościami, stale dojrzewającej i przyjmującej z otwartymi ramionami wszystko, co oferuje dotąd nieznany jej świat. W opisanej ufności tkwi tragizm postaci Złotoustego, którego młodzieńczy popęd nie usprawiedliwia nawet utrata matki, wyraźnie bohaterowi doskwierająca, choć niemożliwa do ukojenia przez tytułowego Narcyza, przypominającego o odwiecznie walczących na dnie ludzkiej duszy siłach dobra i zła, co zbliża powieść Hessego do średniowiecznego moralitetu z dość specyficznym, chwilami topornym, lecz właściwym dla tej epoki językiem, bez czego trudno byłoby ponownie doświadczyć zła, jakie od wieków skrywa ludzka twarz.

Po przeczytaniu „Wyższego Świata” nie spodziewałem się, że kiedykolwiek trafię na utwór o przerażającej obłudzie, skutecznie skrywanej pod maską pozornej moralności i pobożności niemieckiego mieszczaństwa epoki nowożytnej. Herman Hesse objawił mi się wtedy jako znawca ludzkiej psychiki, odzierający swych bohaterów z resztek godności, pozostawiając na ich twarzach...

Historia życia Złotoustego i jego przyjaźni z Narcyzem to bardzo udana próba pokazania dwóch całkowicie odmiennych dróg do osiągnięcia szczęścia w życiu, sposobów na jego przeżycie a w szerszej perspektywie na ukazaniu przeciwieństw: żywiołów ciała i ducha, szkiełka i oka, męskości i kobiecości, spokojnego i pogrążonego w zadumie i modlitwie zaplanowanego żywotu Narcyza oraz niespokojnego włóczęgi, rzeźbiarza, przypadkowego kochanka, żyjącego z dnia na dzień bez planów Złotoustego.
„Narcyz i Złotousty” to kolejna po „Wilku stepowym” i „Grze szklanych paciorków” książka Hermana Hesse‘a która po przeczytaniu nie pozostanie obojętna dla myślącego i dojrzałego czytelnika. To lektura która zmusza do zastanowienia się, kontemplacji, pozycja z której każdy z nas może wyciągnąć ważne dla siebie wniosku. Interpretacja zależy tylko i wyłącznie od indywidualnego podejścia do świata i doświadczenia życiowego każdego czytelnika z osobna.

Historia życia Złotoustego i jego przyjaźni z Narcyzem to bardzo udana próba pokazania dwóch całkowicie odmiennych dróg do osiągnięcia szczęścia w życiu, sposobów na jego przeżycie a w szerszej perspektywie na ukazaniu przeciwieństw: żywiołów ciała i ducha, szkiełka i oka, męskości i kobiecości, spokojnego i pogrążonego w zadumie i modlitwie zaplanowanego żywotu Narcyza...

Dla dojrzałego czytelnika - pewnie stąd tylko 7/10 - podejrzewam, że jeszcze nie dla mnie.
Historia niby prosta. Dużo inspiracji do przemyśleń, dużo filozofii, duchowości. Wziąłem z niej trochę dla siebie, ale były momenty, kiedy byłem znudzony. Ale podejrzewam, że wrócę.

Dla dojrzałego czytelnika - pewnie stąd tylko 7/10 - podejrzewam, że jeszcze nie dla mnie.
Historia niby prosta. Dużo inspiracji do przemyśleń, dużo filozofii, duchowości. Wziąłem z niej trochę dla siebie, ale były momenty, kiedy byłem znudzony. Ale podejrzewam, że wrócę.

Książka „Narcyz i złotousty” Hermann'a Hesse zabiera czytelnika do średniowiecznego świata mnicha i rzeźbiarza.
To historia przyjaźni ascetycznego mnicha z bezdomnym rzeźbiarzem. Narcyz reprezentuje świat duchowości, uważa, że wewnętrzny spokój można osiągnąć w klasztorze.
Złotousty uciekł kilka lat temu z klasztoru, wędrując po świecie doświadczył radości i smutków, a natchnieniem do twórczości są przygody miłosne pełne rozczarowań i cierpienia.
Czytając książkę ma się wrażenie, że za każdym razem mamy odmienne znaczenie/przesłanie płynące z kart książki.
Narcyz jest uosobieniem duszy, a Złotousty ciała.
Konflikt duchowości ze zmysłowością i poszukiwanie drogi do szczęścia to główne przesłanie z lektury.

Książka „Narcyz i złotousty” Hermann'a Hesse zabiera czytelnika do średniowiecznego świata mnicha i rzeźbiarza.
To historia przyjaźni ascetycznego mnicha z bezdomnym rzeźbiarzem. Narcyz reprezentuje świat duchowości, uważa, że wewnętrzny spokój można osiągnąć w klasztorze.
Złotousty uciekł kilka lat temu z klasztoru, wędrując po świecie doświadczył radości i smutków, a...