Narcyz i złotousty

Chyba najlepsza z książek Hessego, które czytałem do tej pory. Zatrzymał mnie główny wątek przyjaźni tytułowych bohaterów, a zarazem duchowa podróż Złotoustego - od mnicha na siłę, poprzez nurzanie się w zmysłowości, ekspresja przez sztukę aż po ponowne spotkanie z długo niewidzianym Narcyzem i powrót do Matki, tj. śmierć (wiele z tych motywów obecnych jest także w Sidharcie).

Hesse świetnie uchwycił moment przebudzenia Złotoustego, w czym pomaga mu Narcyz, uczony mnich. Dała mi do myślenia także wolność tego ostatniego, który przeczuwając naturę Złotoustego, o którego przyjaźń zabiegał (Złotousty jest typową "Siódemką" z enneagramu), pomógł mu w odejściu z klasztoru.

Powieść polecam.

Chyba najlepsza z książek Hessego, które czytałem do tej pory. Zatrzymał mnie główny wątek przyjaźni tytułowych bohaterów, a zarazem duchowa podróż Złotoustego - od mnicha na siłę, poprzez nurzanie się w zmysłowości, ekspresja przez sztukę aż po ponowne spotkanie z długo niewidzianym Narcyzem i powrót do Matki, tj. śmierć (wiele z tych motywów obecnych jest także w...

"Narcyz i Złotousty" to książka napisana w 1930 roku przez Hermana Hessego pod wpływem śmierci jego przyjaciela Hugona Balla. Jerdnocześnie jest to powieść, która powstała po "Wilku stepowym" i jest zupełnie inna w odbiorze. Mi kojarzy się z wędrówką przez życie, jak to miało miejsce w "Siddhartcie".

Tym razem autor pokazuje ogólny konflikt pomiędzy życiem ascetycznym, skoncentrowanym na odgórnie ustalonych wartościach, a życiem energicznym, pełnym pasji i zmysłowości. Przedstawicielami tych dwóch różnych rzeczywistości są mnich Narcyz i jego uczeń Złotousty, a akcja dzieje się w Średniowieczu.

Narcyz dąży do swojego rozwoju poprzez pracę nad sobą. Kształci swój umysł, będąc jednocześnie zdyscyplinowanym wobec swojego ciała. Ogranicza kontakty towarzyskie, przyjmuje niewygody posłania, krótki sen, małą ilość jedzenia po to, żeby wejść na wyższy poziom rozwoju duchowego. Wciąż jest pogrążony w modlitwie i pracy.

Alter ego Narcyza to Złotousty, który dosyć szybko odkrywa, że nie spełnia się klasztorze i woli czerpać z życia garściami. Porzuca klasztor dla kobiety, (a potem kolejnych kobiet) by wejść w świat zmysłów. W czasie swojej podróży doświadcza też innych emocji, zarówno tych pozytywnych jak i tych złych, związanych z dżumą, pogromem Żydów czy własnoręcznym dokonaniem zbrodni. Moralność interpretuje po swojemu.

Hessemu nie udaje się rozstrzygnąć tego konfliktu, wydaje się, że każdy z bohaterów może osiągnąć pewien stopień zadowolenia idąc swoją drogą, chociaż z ust Narcyza wychodzi zdanie, że mimo iż ludzie intelektualiści na pozór kierują ludźmi zmysłowymi, to są od nich biedniejsi w doświadczenia. Są pozbawieni siły miłości i zdolności przeżywania. Jednakże każda grupa może być narażona na klęskę. Myśliciele są pozbawieni przestrzeni w swoim zdyscyplinowanym świecie i to w pewnym momencie może być dla nich duszące. Nagle będą zmęczeni tymi narzuconymi nakazami, zakazami czy granicami. Natomiast ludzie pozbawieni zahamowań w pewnym momencie mogą zatracić się w świecie zmysłów. Obydwa światy są zupełnie inne, a ich przedstawicielom nie uda się nigdy całkowicie dostosować do tych drugich. Pozostaje wzajemne poznawanie, przenikanie i uzupełnianie się. Jak widać na przykładzie Narcyza i Złotoustego, przyjaźń i szacunek między tak innymi światami jest możliwa.

Jestem fanką Hermana Hessego, więc jak zawsze serdecznie polecam tą klasyczną literaturę.

"Narcyz i Złotousty" to książka napisana w 1930 roku przez Hermana Hessego pod wpływem śmierci jego przyjaciela Hugona Balla. Jerdnocześnie jest to powieść, która powstała po "Wilku stepowym" i jest zupełnie inna w odbiorze. Mi kojarzy się z wędrówką przez życie, jak to miało miejsce w "Siddhartcie".

Tym razem autor pokazuje ogólny konflikt pomiędzy życiem ascetycznym,...

Eh liczyłem na coś lepszego, okazało się że to tylko opowieść o 2 przeciwnych naturach, Narcyz i Złotousty 2 odmienne natury wzajemnie uczące się od siebie. Nie podobało mi się, że tak wiele uwagi poświecono Złotoustemu który według mnie był złym człowiekiem, opis jego kilka lat życia był bardzo rozwleczony, jako postać bardzo nie przypadł mi do gustu, to charakter porażka. Niektóre opisy bardzo nudnawe, przewidywalna fabuła, brak jakichkolwiek zaskakujących scen. Autor przez tą książkę udowodnił mi, że jego proza wcale nie jest bardzo dobra, jest moim zdaniem przeciętna, to takie trochę pomysł a potem już tylko lanie nudnawych wydarzeń

Eh liczyłem na coś lepszego, okazało się że to tylko opowieść o 2 przeciwnych naturach, Narcyz i Złotousty 2 odmienne natury wzajemnie uczące się od siebie. Nie podobało mi się, że tak wiele uwagi poświecono Złotoustemu który według mnie był złym człowiekiem, opis jego kilka lat życia był bardzo rozwleczony, jako postać bardzo nie przypadł mi do gustu, to charakter porażka....

Przepiękna książka o miłości, pożądaniu, tęsknocie i tułaczce. Akcja dzieje się w średniowieczu. Narcyz i Złotousty to dwie pokrewne dusze, które różni powołanie. Więcej o fabule nie napiszę, ponieważ nie chcę psuć frajdy z czytania. Dodam tylko, iż dawno tak szybko nie przeczytałem żadnej książki.

Przepiękna książka o miłości, pożądaniu, tęsknocie i tułaczce. Akcja dzieje się w średniowieczu. Narcyz i Złotousty to dwie pokrewne dusze, które różni powołanie. Więcej o fabule nie napiszę, ponieważ nie chcę psuć frajdy z czytania. Dodam tylko, iż dawno tak szybko nie przeczytałem żadnej książki.

Chciałbym się nauczyć języka, w którym można by wyrażać wszelkie tajemnice, takiego jakim posługiwał się Hermann Hesse. Zmysłami ujmować tajemnicę bytu, starać się wytłumaczyć zagadki, na których odpowiedzi są ze swej natury niewidzialne. Ponieważ to, czego dokonał ten niemiecki pisarz, czyli skuteczne przeciwstawienie złożoności pojęć przeciwko światu obrazów, zasługuje na wielki szacunek ludzi próbujących zwyczajnie uporać się z życiem. Bowiem jego słów wcale nie trzeba kierować do uczonych ani artystów. Odbiorcami będą czytelnicy, poszukujący sensu. Tacy jak ja, doceniający motyw wędrówki, ciągle stawiający odwieczne pytania, szukający książek uczących pokory wobec przeciwności losu. Proza Hessego to solidne przygotowanie do poruszania się w świecie idei. To impuls do odkrycia w sobie potrzeby spoglądania na świat nie przez pryzmat konsumpcjonizmu, ale przez pozytywnie przeze mnie odbieraną ideowość tego twórcy. Ponieważ jego pieśń przemijania słychać tak bardzo wyraźnie nawet po upływie prawie stu lat od pierwszego wydania "Narcyza i Złotoustego", że uległem pod wpływem jej czaru.

Poczułem się jak duchowy wędrowiec, zaczytany w powieści i szukający ukrytych w niej skarbów. Na dnie swoich myśli zatopił Hesse tak wiele wyznaczających sens egzystencji tajemnic, że jestem już przekonany o konieczności zapoznania się z całą jego twórczością. Chcę znaleźć klucz do "wszystkiego", bo "Narcyz i Złotousty" jest tylko jednym z elementów układanki, odkrywanej podczas smakowania tej literatury. Mi jest ciągle mało, w poszukiwaniu nie cofnę się nawet przed bólem, towarzyszącym drganiu wewnętrznych zmysłów, poruszanych specjalnie przez Hessego do ustawicznej pracy sumienia. Ponieważ czytając Hessego mam ciągle w pamięci pojęcie znikomości i narastające poczucie dręczącej tęsknoty. Za czym? Za bardziej świadomym przeżyciem.

Nazwano tę opowieść odą do przyjaźni. Zgadzam się z tym stwierdzeniem i doceniam wysoką jakość motywu uczucia, które połączyło myśliciela z marzycielem. Jednak zauważyłem też harmonię pomiędzy życiem a śmiercią, czułość w ich stosunkach iście braterską. Dorównującą serdecznym relacjom Narcyza i Złotoustego. Taka sama poufałość odnosi się do świadomości i podświadomości, namiętności i opanowania, oraz wielu jeszcze podobnych kombinacji sprawiających, że tę książkę traktuje się niczym pojedynek yin i yang. Walkę przeciwnych ale uzupełniających się sił. Sprzeczności u Hessego jest mnóstwo, żłobią one wiele smutnych bruzd na tej pięknej historii, ale przynoszą też bogactwo różnorodności. Wnętrze w kontrze do zewnętrza, w tej księdze obrazów nie brakuje niczego, co mogłoby się stać towarzyszem naszych życiowych wyborów.

Dzieło Hermanna Hessego wydało mi się czyste i szlachetne, pomimo często poruszanych na jego kartach wydarzeń, wzbudzających odruch sprzeciwu wobec fałszywej moralności. Moje wrażenie wynika zapewne z poruszania przez pisarza głębi życia i odsłaniania prawdziwej natury człowieka, również tych jego lepszych stron. Chociaż Hesse przemilczał wiele egzystencjalnych aspektów, to jednak bardzo subtelnie przekazał umiejętność liczenia się ze swoimi słabościami i pracowania nad nimi. Na długo zapamiętam "Narcyza i Złotoustego", jeśli gdzieś po drodze życia zaplączę się pomiędzy duszą a rozumem, to wtedy przypomnę sobie zagadkowy i niesamowity świat, zmierzający do ciągłej harmonii. Uwierzcie mi, proza Hessego oznacza ciągłą grę zmysłów przy jednoczesnym opowiadaniu o rzeczach pięknych i ważnych. Warto przebyć tę drogę, chociażby dla lepszego poznania swoich emocji.

Chciałbym się nauczyć języka, w którym można by wyrażać wszelkie tajemnice, takiego jakim posługiwał się Hermann Hesse. Zmysłami ujmować tajemnicę bytu, starać się wytłumaczyć zagadki, na których odpowiedzi są ze swej natury niewidzialne. Ponieważ to, czego dokonał ten niemiecki pisarz, czyli skuteczne przeciwstawienie złożoności pojęć przeciwko światu obrazów, zasługuje na...

Dwie postawy wobec życia, którą ścieżkę wybrać? Przepięknie napisana powieść, zatyka dech...

Dwie postawy wobec życia, którą ścieżkę wybrać? Przepięknie napisana powieść, zatyka dech...

Och, jaka to była genialna książka! Prawdziwa uczta dla duszy.
Przy takich książkach przypominam sobie dlaczego kocham czytać ;)

Och, jaka to była genialna książka! Prawdziwa uczta dla duszy.
Przy takich książkach przypominam sobie dlaczego kocham czytać ;)

Szczerze powiedziawszy, chyba w żadnej postaci nie odnalazłam siebie tak bardzo, jak w osobie Złotoustego. Hesse pomógł mi zrozumieć, co tak naprawdę jest dla mnie ważne i jaka życiowa droga jest dla mnie właściwa. Poza tym, styl pisania bardzo mi odpowiada. Nie mogę się doczekać kolejnego spotkania z twórczością tego wybitnego pisarza.

Szczerze powiedziawszy, chyba w żadnej postaci nie odnalazłam siebie tak bardzo, jak w osobie Złotoustego. Hesse pomógł mi zrozumieć, co tak naprawdę jest dla mnie ważne i jaka życiowa droga jest dla mnie właściwa. Poza tym, styl pisania bardzo mi odpowiada. Nie mogę się doczekać kolejnego spotkania z twórczością tego wybitnego pisarza.

To było moje trzecie czytanie, chyba nie ostatnie (pierwszy raz czytał mi ją mój chłopak, może stąd sentyment?). Za każdym razem czytam ją inaczej, choć zawsze mnie porusza. Zostaję z pytaniem: kim bardziej jestem? Bo że jest to opowieść o dwóch naturach ludzkich, to chyba jasne. Świetna do refleksji nad sobą, ale też do lepszego zrozumienia innych.

To było moje trzecie czytanie, chyba nie ostatnie (pierwszy raz czytał mi ją mój chłopak, może stąd sentyment?). Za każdym razem czytam ją inaczej, choć zawsze mnie porusza. Zostaję z pytaniem: kim bardziej jestem? Bo że jest to opowieść o dwóch naturach ludzkich, to chyba jasne. Świetna do refleksji nad sobą, ale też do lepszego zrozumienia innych.

Rzadko natrafiamy na powieść, od której - przysłowiowo - trudno się oderwać. Narcyz i Złotousty bez wątpienia do tego gatunku należy. Porwał mnie i nie chce dać o sobie zapomnieć, chociaż od przeczytania minął już kawałek czasu. Ukazana w powieści historia dwójki przyjaciół to uniwersalne studium poszukiwania siebie w najgłębszej z możliwych do poznania materii. To konflikt sfery cielesności z duchowością w dążeniu do osiągnięcia uniwersum, prawdy najwyższej. To również wzruszająca do łez droga od młodości aż po starość, w której ciągłe poznawanie i odkrywanie świata oraz drugiego człowieka jest jedyną stałą. Stała ta - z biegiem czasu - jednocześnie cementuje przyjaźń, ale skłania również do druzgocącej rewizji fundamentalnych założeń i przekonań dotyczących tego, kim jesteśmy. Znamienna bywa ta rewizja, lecz często nieunikniona - jak nieuniknione jest to, że dni nasze w tej rzeczywistości są policzone. I miną - bezpowrotnie - pozostawiając co najwyżej pamięć (leczy czy tylko?). Narcyz i Złotousty tą książka wybitna, zawieszona w czasie, skłaniająca do szerokiej refleksji na temat tego, kim jesteśmy i jaka jest nasza droga przez ten świat. Zdecydowanie polecam każdemu (fanom egzystencjalizmu w szczególności)!

Rzadko natrafiamy na powieść, od której - przysłowiowo - trudno się oderwać. Narcyz i Złotousty bez wątpienia do tego gatunku należy. Porwał mnie i nie chce dać o sobie zapomnieć, chociaż od przeczytania minął już kawałek czasu. Ukazana w powieści historia dwójki przyjaciół to uniwersalne studium poszukiwania siebie w najgłębszej z możliwych do poznania materii. To konflikt...