Po wielu znanych filozofach przyszedł czas na kogoś, kto znany jest nie tylko wśród myślicieli, ale także naukowców i matematyków. Pascal jest osobą, o której dobrze jest wiedzieć coś niecoś, co zdecydowanie zapewnia lektura kolejnego tomu kolekcji.

Jak zwykle muszę się jednak do czegoś przyczepić, bowiem sztuka recenzowania jest w dużej mierze sztuką szukania błędów, niedopatrzeń, pomyłek a także tego, co mogło być zrobione lepiej. O ile przeczytałem książkę jednym tchem – co jest dużym plusem, bowiem z niektórymi tomami bardzo się męczyłem – o tyle zdaje mi się, że autor poruszył jedynie dwa wątki w filozofii Pascala: „trzcinę myślącą” i „zakład o Boga”. Choć możliwe, że bardzo się mylę, zdaje mi się, że można było zagłębić się w wykładnię filozofa nieco głębiej. Być może jednak, dzięki niewielkiej liczbie poruszanych tematów, materiał z książki łatwiej się przyswoi?

W jednym z ostatnich podrozdziałów znalazłem też kilka zdań odnośnie wielkości Pascala i tego, że w swoich rozważaniach nie zostawia niedopatrzeń, niezamkniętych spraw bądź luk. I niestety, trudno jest mi się z tym zgodzić. Przynajmniej po lekturze książki. Sporo wątków zbudziło we mnie odruch wewnętrznego buntu i pragnienia zadania pytania: „a co jeśli?”. Problem w tym, że ani autor, ani Pascal (jak się zdaje z tego, co można o nim tutaj przeczytać) nie zdają sobie sprawy z istnienia owych pytań. Nawet, jeśli uznam wiarę w Boga przez „zakład”, dlaczego ma być to akurat Bóg chrześcijański? Przyzwyczajenie ma pomóc mi stać się lepszym człowiekiem i zyskać cnoty, ale co w przypadku, gdy jestem hedonistą i wyznaję inne wartości niż te chrześcijańskie? Dlaczego Pascal wybrał akurat ten odłam wiary a nie inny? Czy wzywanie do nienawiści samego siebie, by pokochać Boga, jest zgodne z wiara i tym, co dobre? Nie znalazłem odpowiedzi na żadne z tych pytań, choć wielokrotnie zadawałem je sobie w trakcie lektury.

Ogółem, książkę bardzo dobrze mi się czytało i świetnie obrazuje główne założenia filozofii Pascala, a przynajmniej te, które wymagane są w liceum, jeśli trafi się na wyjątkowo wymagającą nauczycielkę. Zdaje mi się jednak, że niektóre wątki były omawiane zbyt szeroko, w pewien sposób zapełniają strony. Z chęcią wystawię jednak ocenę dziewięciu na dziesięć gwiazdek.

Po wielu znanych filozofach przyszedł czas na kogoś, kto znany jest nie tylko wśród myślicieli, ale także naukowców i matematyków. Pascal jest osobą, o której dobrze jest wiedzieć coś niecoś, co zdecydowanie zapewnia lektura kolejnego tomu kolekcji.

Jak zwykle muszę się jednak do czegoś przyczepić, bowiem sztuka recenzowania jest w dużej mierze sztuką szukania błędów,...