Niewielka gorzka powieść satyryczna o rozpadzie wartości, mechanizmach władzy i mediów, oraz o niezbyt wiarygodnej fabule, co jednak całości nie szkodzi, bo rys satyryczny jest łatwo rozpoznawalny.

W tej prostej powieści udało się zmieścić naprawdę wiele tematów, a stało się to dzięki literackiej maestrii autora w sposób tym tematom nieujmujący. Dlatego rozumiem, że akurat "Amsterdam" otrzymał Nagrodę Bookera.

Niewielka gorzka powieść satyryczna o rozpadzie wartości, mechanizmach władzy i mediów, oraz o niezbyt wiarygodnej fabule, co jednak całości nie szkodzi, bo rys satyryczny jest łatwo rozpoznawalny.

W tej prostej powieści udało się zmieścić naprawdę wiele tematów, a stało się to dzięki literackiej maestrii autora w sposób tym tematom nieujmujący. Dlatego rozumiem, że akurat...

Nagroda Booker'a. No. U mnie góra pięć gwiazdek.

Nagroda Booker'a. No. U mnie góra pięć gwiazdek.

E book

Kolejna w Nowym Roku książka, której oceny nie wystawię... Napiszę krótko - autor posiada warsztat na poziomie najważniejszych mistrzów pióra ... Tak współczesnych, jak i tych bardzo nie współczesnych. Autor kreśli idealnie zbalansowane, bogate w treść i właściwej lekkości zdania jakie by mógł napisać jakikolwiek wybitny autor.... McEwan jest człowiekiem przenikliwym, precyzyjnie operującym słowem, potrafiącym szafować swym talentem. Ta cudownie błyskotliwa i wybitna w swoim talencie osoba ma tylko jeden kłopot ... On chyba sam nie wiedział o czym ta książka miała być, chyba nie było tu koncepcji, albo ten wielki talent galopował, nadawał rytm, a akcja jako taka była zwykłym sitem, była albo nie była... Może wcale nie powstała w swoim zarysie?

Ja tego nie ocenię, bo tak słuchając jak czytając miałam wewnętrzne "wow"!!! Niestety jednak wow formy nie zakryje braku treści, a w moim głębokim odczuciu ( prostej Baby z lubuskiego) jest to piękny przerost formy (cudownie prostej i wysublimowanej jednocześnie) nad treścią, bo nadal mam wątpliwość co tym pięknym warsztatem autor tak naprawdę chciał opowiedzieć.... W teorii wiem, że mówił o tym zobojętnieniu... Tym oderwaniu od pierwotnego, chcianego wcześniej ideału, od którego oderwać może się tylko mistrz, to utwór o jego zblazowanej samotności na Olimpie, ale całość jest za długa, lub za krótka... Za długa na syk zblazowanego, wybitnego artysty, który chce powiedzieć "jestem samotny", a za krótka na opowieść... W konsekwencji mamy utwór szarpany i cudownego artystę, który w tym akcie ciut rozdrobnił swój niewątpliwy talent.

E book

Kolejna w Nowym Roku książka, której oceny nie wystawię... Napiszę krótko - autor posiada warsztat na poziomie najważniejszych mistrzów pióra ... Tak współczesnych, jak i tych bardzo nie współczesnych. Autor kreśli idealnie zbalansowane, bogate w treść i właściwej lekkości zdania jakie by mógł napisać jakikolwiek wybitny autor.... McEwan jest człowiekiem...

Jest to taka trochę miniatura powieści, ale bardzo dobrze napisana, poruszająca ciekawe etycznie tematy i z zadziornym zakończeniem. Całkiem ok.

Jest to taka trochę miniatura powieści, ale bardzo dobrze napisana, poruszająca ciekawe etycznie tematy i z zadziornym zakończeniem. Całkiem ok.

Warto przeczytać dla samej historii. Książka jednak trochę niespójna.

Warto przeczytać dla samej historii. Książka jednak trochę niespójna.

Krótka, ale treściwa książeczka. Wpadła mi w oko podczas przeglądania katalogu Legimi. Właśnie skończyłam „Pokutę”, dlatego pomyślałam: „To z pewnością coś dla mnie!” A że w swoim czasie „Amsterdam” otrzymał Bookera, miałam prawo przypuszczać, iż jest on (jeśli nie najlepszą) to niewątpliwie jedną z najlepszych powieści McEwana.

Przeczytałam i obawiam się, że jednak nie jest.

Dlaczego? Bo gdybym ją przeczytała jako pierwszą książkę tego pisarza, a oprócz tego miała na uwadze, że jest zdobywczynią uznanej nagrody literackiej, prawdopodobnie byłaby to dla mnie pierwsza i ostatnia książka McEwana. Po prostu już by mi się nie chciało sięgnąć po inną. Inaczej mówiąc: „Amsterdam”, który przeczytałam, bo przeczytałam „Pokutę”, efektu „Pokuty” by nie dał.

Jak widać, nagroda może odbić się na książce i jej autorze negatywnie.

Główne postaci tej historii to wpływowi mężczyźni. Clive Linley jest kompozytorem muzyki poważnej, Vernon Halliday - dziennikarzem, redaktorem naczelnym „The Judge", Julian Garmony – ministrem spraw zagranicznych Wielkiej Brytanii, z widokami na urząd premiera. Wszyscy (i zresztą nie tylko oni) mieli tę samą kochankę - charyzmatyczną Molly Lane, aktualnie nieżyjącą. Z kolei Molly posiadała „ponurego, zaborczego męża imieniem George”, którego życie (i żona) nauczyło trzymać się z tyłu...

Na tym tle wypada odnotować męczeństwo nieszczęsnego rogacza.

Akcja toczy się wartko i nieuchronnie zmierza do zaskakującego końca, a Ian McEwan dość kategorycznie i w niezłym stylu rozprawia się z hipokryzją, czyli przywarą, na którą cierpią przede wszystkim politycy, dziennikarze i artyści.

(co przy okazji niedawnych wyborów parlamentarnych, dało się zauważyć również w Polsce).

Krótka, ale treściwa książeczka. Wpadła mi w oko podczas przeglądania katalogu Legimi. Właśnie skończyłam „Pokutę”, dlatego pomyślałam: „To z pewnością coś dla mnie!” A że w swoim czasie „Amsterdam” otrzymał Bookera, miałam prawo przypuszczać, iż jest on (jeśli nie najlepszą) to niewątpliwie jedną z najlepszych powieści McEwana.

Przeczytałam i obawiam się, że jednak nie...

1. Gdyby to była Książa XIX wieczna to byłaby ok, ale w związku z tym, że jest względnie współczesna (w końcu ma tylko 25 lat) to jest mocno przeciętna.
2. Historia o moralności o tym jak nasze decyzje mogą wpływać na losy innych i jak to co nam się wydaje słuszne w danym momencie może zniszczyć czyjeś życie.
3. Zakończenie hmm chyba miało być zabawne, ale chyba nie wyszło.
4. Książek moralizatorska, nic niezwykłego.

1. Gdyby to była Książa XIX wieczna to byłaby ok, ale w związku z tym, że jest względnie współczesna (w końcu ma tylko 25 lat) to jest mocno przeciętna.
2. Historia o moralności o tym jak nasze decyzje mogą wpływać na losy innych i jak to co nam się wydaje słuszne w danym momencie może zniszczyć czyjeś życie.
3. Zakończenie hmm chyba miało być zabawne, ale chyba nie...

Może to przez szadenfrajdę, ale lektura satysfakcjonująca. Szybko się czyta, a w pamięci zostaje. Dużo inteligentnej ironii.

Może to przez szadenfrajdę, ale lektura satysfakcjonująca. Szybko się czyta, a w pamięci zostaje. Dużo inteligentnej ironii.

Nie powiem sam koniec kasiazki mnie rozbawil. Autor ma niesamowite poczucie humoru.

Nie powiem sam koniec kasiazki mnie rozbawil. Autor ma niesamowite poczucie humoru.

Mimo, że książka ukazała się ćwierć wieku temu, nic nie straciła na swojej aktualności. Styl autora mi bardzo odpowiada, co wpływa na ocenę.
McEwan w wielowątkowej powieści porusza tematy, które się nie starzeją, męska przyjaźń, podejście do moralności, rozważania o śmieci czy też, coraz bardziej współcześnie budzącą emocje, dyskusje o eutanazji.
Co jesteśmy skłonni zrobić dla zysku i sławy? Właśnie na przykładzie opisanych przez autora dwóch przyjaciół Cliva i Vernona, można przedyskutować to z samym sobą. Wiele ciekawych myśli o przemijaniu i konsekwencjach podejmowanych czynów zafundował autor w tej niewielkiej, liczącej raptem coś ponad 200 stron, powieści. Wprawdzie możemy poczuć pewne trącące myszką, bo opisuje czasy kiedy prasa coraz bardziej się tabletoizowała. Tu kolejny temat, jakie są granice prywatności.
Polecam przeczytać.

Mimo, że książka ukazała się ćwierć wieku temu, nic nie straciła na swojej aktualności. Styl autora mi bardzo odpowiada, co wpływa na ocenę.
McEwan w wielowątkowej powieści porusza tematy, które się nie starzeją, męska przyjaźń, podejście do moralności, rozważania o śmieci czy też, coraz bardziej współcześnie budzącą emocje, dyskusje o eutanazji.
Co jesteśmy skłonni...