Nie wciągnęła mnie, ale zainteresowała już od pierwszej strony. Podobała mi się dwutorowość akcji, zarówno perspektywa Anny jak I Novy. Jest napisana prostym językiem, aczkolwiek ma klimat baśniowy. Porusza także ważny temat, szczególnie przy aktualnych zmianach klimatycznych. Pozwala zastanowić się nad tym, a także pokazuje jakie mogą być tego konsekwencje o których normalnie nie rozmyślamy. Element baśniowy także mi się podobał, gdyż urozmaicał te poważne tematy, a równocześnie wydawał się idealnie tam pasować. Polecam przeczytać, szczególnie że książka jest króciutka więc nawet gdyby nie przypadła do gustu to i tak nie poświęci się dużo czasu na jej czytanie.

Nie wciągnęła mnie, ale zainteresowała już od pierwszej strony. Podobała mi się dwutorowość akcji, zarówno perspektywa Anny jak I Novy. Jest napisana prostym językiem, aczkolwiek ma klimat baśniowy. Porusza także ważny temat, szczególnie przy aktualnych zmianach klimatycznych. Pozwala zastanowić się nad tym, a także pokazuje jakie mogą być tego konsekwencje o których...

Powieść podejmuje ważny i aktualny wątek zmian klimatycznych, ale jest - moim zdaniem - bardzo przegadana. Za dużo tam wykładów i przemówień.
Główna bohaterka, Anna, jest bardzo zaangażowana w ratowanie Ziemi. Jej emocje rzeczywiście, jak to już pisał ktoś tutaj, przypominają atmosferę wypowiedzi Grety Thunberg.
Powieść została napisana w 2013 roku, szkoda, że przetłumaczono ją na język polski dopiero teraz, bo wydaje mi się, że 9 lat temu miałaby dużą siłę rażenia - byłaby nowatorska tematycznie i formalnie. Temat niszczenia klimatu u nas kiełkował, podobnie jak nowocześnie pisane powieści dla młodzieży z 15-letnią bohaterką, która wraz ze swoim chłopakiem próbuje zaradzić dewastacji przyrody w lokalnym środowisku.
Kto zna pisarstwo Josteina Gaardera, z pewnością rozpozna jego styl, mocno filozoficzny, z wątkami psychologicznymi.
Anna ma niepokojące sny, widzi w nich swoją prababcię, ma do niej pretensje o to, że jej pokolenie zostawiło świat na zgubę. Czy jest wyjście z tej sytuacji? Jostein Gaarder proponuje rozwiązanie magiczne i bardzo realne.
Mam mieszane uczucia wobec tej książki. Nie jest błyskotliwa, nie porywa, ale... zawiera solidną dawkę wiedzy, stanowi dobry punkt wyjścia do rozmów o globalnym ociepleniu.

Powieść podejmuje ważny i aktualny wątek zmian klimatycznych, ale jest - moim zdaniem - bardzo przegadana. Za dużo tam wykładów i przemówień.
Główna bohaterka, Anna, jest bardzo zaangażowana w ratowanie Ziemi. Jej emocje rzeczywiście, jak to już pisał ktoś tutaj, przypominają atmosferę wypowiedzi Grety Thunberg.
Powieść została napisana w 2013 roku, szkoda, że...

Bardzo "gaarderowa" książka, stylowo podobna do "Świata Zofii" i "Mai", tylko nie na tym samym poziomie genialności. Tamte dwie książki były fabularyzowanymi podręcznikami filozofii i sztuki, "Świat według Anny" jest podobnego rodzaju podręcznikiem dotyczącym zmian klimatycznych i gospodarki rabunkowej. To książka dla młodzieży, która chce poznać temat trochę głębiej. Gaarder z zadania, które sobie postawił, wywiązuje się świetnie. W swojej opowieści zarysowuje problem, zaciekawia i na pewno sprawi dzięki niej, że sporo młodych ludzi aktywniej zaangażuje się w ratowanie naszej planety. Warto podsunąć tę książkę swojemu rodzeństwu, dzieciom, wnukom. A i starsi czytelnicy mogą z niej wyciągnąć wiele korzyści. Jest napisana pięknym językiem, styl wypowiedzi bardzo przypomina "Świat Zofii". I tutaj także znalazło się miejsce dla sporej dawki filozofii. To bardzo humanistyczna książka. Kocham Gaardera za niemal wszystko co napisał, "Świata według Anny" nie porównamy do np. "Córki dyrektora cyrku" czy "Dziewczyny z pomarańczami", ale śmiało można powiedzieć, że jest to bardzo ważna pozycja na dzisiejsze czasy.

Bardzo "gaarderowa" książka, stylowo podobna do "Świata Zofii" i "Mai", tylko nie na tym samym poziomie genialności. Tamte dwie książki były fabularyzowanymi podręcznikami filozofii i sztuki, "Świat według Anny" jest podobnego rodzaju podręcznikiem dotyczącym zmian klimatycznych i gospodarki rabunkowej. To książka dla młodzieży, która chce poznać temat trochę głębiej....

Tę książkę naprawdę napisał Jostein Gaarder? A może jego ghostwriterką była Greta Thunberg? „Świat według Anny" aż kipi od emocji, które pojawiają się w przemówieniach Grety, a poza informacjami dotyczącymi tego, jak ludzkość niszczy świat, nie ma tu nic szczególnego. Sama historia niezbyt ciekawa i jakby niedokończona. Po fakcie stwierdzam, że trochę straciłam czas. Oczywiście dobrze by było, gdyby ta książka dotarła do grupy docelowej, czyli nastolatków, choć myślę, że obecne pokolenie Z ma znacznie większą świadomość klimatyczną niż starsze generacje.

Gaarder z pewnością chciał zaciekawić dzieci i młodzież tematem zmian klimatycznych, ale wyszło średnio. Słowa wkładane w usta niezwykle przejętej losem świata nastolatki są pełne moralizatorstwa i informacji naukowych. Wypada to trochę sztucznie. To takie wypracowanie na lekcję biologii w liceum.

A sama opowieść? Mamy tu Annę i jej chłopaka Jonasa, mamy prawnuczkę, z którą Anna niejako komunikuje się w snach, mamy magiczny pierścień Aladyna, mamy też psychiatrę (z którym zresztą nastolatka nawiązuje bardzo dziwną koleżeńską relację, pisze do niego sms-y i każe mu iść zabiegać problemy). A i jest jeszcze jego córka porwana przez Somalijczyków…

Gaarder zdecydowanie nie jest w formie. Po bardzo średnim "W sam raz" mamy jeszcze słabszy "Świat według Anny” (chociaż w Norwegii książki te ukazały się w odwrotnej kolejności – Anna czekała aż 9 lat na przetłumaczenie na polski). Przykro to stwierdzić, ale książki Gaardera, autora rewelacyjnej „Córki dyrektora cyrku”, niestety przestały mnie zachwycać i poważnie się zastanowię, zanim sięgnę po jego kolejną powieść.

Tę książkę naprawdę napisał Jostein Gaarder? A może jego ghostwriterką była Greta Thunberg? „Świat według Anny" aż kipi od emocji, które pojawiają się w przemówieniach Grety, a poza informacjami dotyczącymi tego, jak ludzkość niszczy świat, nie ma tu nic szczególnego. Sama historia niezbyt ciekawa i jakby niedokończona. Po fakcie stwierdzam, że trochę straciłam czas....

Anna mieszka w górskiej wiosce. Ma tak bujną wyobraźnię oraz niezwykle realistyczne sny, że wymaga konsultacji psychiatrycznej. Lekarz stwierdza, że nic jej nie jest. A sny dziewczyny to jakby przepowiednie. Niejednokrotnie pokazujące to, co czeka nasza planetę w przyszłości, jeśli nic nie zrobimy. Wszyscy i każdy z osobna. W tych snach jest swoją praprawnuczką o imieniu Nova. Mieszka w tym samym domu a nawet pokoju.

Anna wie, że musi działać.

Dominuje tu tematyka zmian klimatu, globalnego ocieplenia i jego skutków. Książka powinna zostać pozycją obowiązkową do przeczytania dla każdego, niezależnie od wieku. Nie jest może specjalnie porywająca. Nie ma w niej wartkiej akcji. Ale ma w sobie "coś". Ostrzeżenie dla ludzkości. Dla nas, żyjących współcześnie.

I jest jeszcze pewien artefakt, pierścień z czerwonym rubinem. Rodzinny klejnot przekazywany z pokolenia na pokolenie, który wprowadza do tej opowieści baśniowy nastrój.

Anna mieszka w górskiej wiosce. Ma tak bujną wyobraźnię oraz niezwykle realistyczne sny, że wymaga konsultacji psychiatrycznej. Lekarz stwierdza, że nic jej nie jest. A sny dziewczyny to jakby przepowiednie. Niejednokrotnie pokazujące to, co czeka nasza planetę w przyszłości, jeśli nic nie zrobimy. Wszyscy i każdy z osobna. W tych snach jest swoją praprawnuczką o imieniu...

Jakkolwiek niegdyś zachwycona książką Gaardera pt. "Dziewczyna z pomarańczami" z radością kupiłam inną jego autorstwa, tak zawiodłam się. Książka jest napisana bardzo prostym językiem i porusza ważny temat, szczególnie w obliczu zachodzących nieustannie zmian klimatycznych - i na tym jej plusy sie kończą. Nie porywa, nie wciąga, przeczytałam ją, bo byłam ciekawa zakończenia. I byłam świadoma pieniędzy, które za nią wydałam. Autorze, jak to się stało? Czy to ten sam człowiek, który napisał bestseller "Świat Zofii"? Wbrew rozsądkowi, śmiem w to wątpić. Dawno nie doznałam tak dużego czytelniczego zawodu.

Jakkolwiek niegdyś zachwycona książką Gaardera pt. "Dziewczyna z pomarańczami" z radością kupiłam inną jego autorstwa, tak zawiodłam się. Książka jest napisana bardzo prostym językiem i porusza ważny temat, szczególnie w obliczu zachodzących nieustannie zmian klimatycznych - i na tym jej plusy sie kończą. Nie porywa, nie wciąga, przeczytałam ją, bo byłam ciekawa...