Na początku fabuła książki prowadzona jest całkiem nieźle, ale im dalej w las …. Niektóre dialogi wydają się wręcz komiczne - mamy np. pilnie strzeżoną tajemnicę wojskową z którą ochoczo mundurowi dzielą się z dopiero co poznanymi osobami. Na pewno nie będę kontynuować tej serii.

Na początku fabuła książki prowadzona jest całkiem nieźle, ale im dalej w las …. Niektóre dialogi wydają się wręcz komiczne - mamy np. pilnie strzeżoną tajemnicę wojskową z którą ochoczo mundurowi dzielą się z dopiero co poznanymi osobami. Na pewno nie będę kontynuować tej serii.

Jestem troszeczkę rozczarowana. Wiele wątków nie miało najmniejszego sensu, decyzje bohaterów były po prostu głupie. Nie wiem o co chodzi, może autor za szybko chciał poprowadzić akcję. Jednakże czytało się przyjemnie.

Jestem troszeczkę rozczarowana. Wiele wątków nie miało najmniejszego sensu, decyzje bohaterów były po prostu głupie. Nie wiem o co chodzi, może autor za szybko chciał poprowadzić akcję. Jednakże czytało się przyjemnie.

To było... Hm... Zacznijmy od tego, że kiedy ją zaczęłam, wiedziałam tylko tyle, że nie pamiętam pierwszej części. Na szczęście najważniejsze fakty wracały w miarę słuchania i jakoś się tam to dopasowało. I im dalej w las, tym bardziej uświadamiałam sobie, że ta pierwsza część jednak podobała mi się bardziej. I nie wiem, czy ja chcę kontynuować, ale pewnie skończę, bo jest tylko jeszcze jeden tom, a ja trochę jestem ciekawa, jakie absurdy jeszcze dostanę...

Bo jest absurdalnie dużo. Tu jest materiału a trzy, może nawet cztery powieści - na kryminał, na thriller, na paranormal i na thriller polityczny. Jest dużo za dużo - za dużo wątków, za dużo postaci, za dużo dziwnych, niewytłumaczalnych rzeczy, które do siebie kompletnie nie pasują, przez co był potencjał (bo pierwsze 50% naprawdę mnie wciągnęło!),a wyszło nudno i wręcz nieciekawie. Szkoda, że nawet zabrakło tego dusznego zimnego klimatu Grenlandii, który czułam w pierwszym tomie.

To było... Hm... Zacznijmy od tego, że kiedy ją zaczęłam, wiedziałam tylko tyle, że nie pamiętam pierwszej części. Na szczęście najważniejsze fakty wracały w miarę słuchania i jakoś się tam to dopasowało. I im dalej w las, tym bardziej uświadamiałam sobie, że ta pierwsza część jednak podobała mi się bardziej. I nie wiem, czy ja chcę kontynuować, ale pewnie skończę, bo jest...

Nie czytałam pierwszej części, ale ta mi się specjalnie nie podobała. Chaotyczna i mam wrażenie, jakby autor podrabiał "Millennium". Ale mu nie wyszło.

Nie czytałam pierwszej części, ale ta mi się specjalnie nie podobała. Chaotyczna i mam wrażenie, jakby autor podrabiał "Millennium". Ale mu nie wyszło.

Klimat fajny, ale logika tej książki zupełnie leży, co mi osobiście bardzo przeszkadzało. Tak samo styl pisania mógłby być lepszy, ciężko się połapać co dokładnie się dzieje, gdzie i kiedy, w jakim czasie.

Klimat fajny, ale logika tej książki zupełnie leży, co mi osobiście bardzo przeszkadzało. Tak samo styl pisania mógłby być lepszy, ciężko się połapać co dokładnie się dzieje, gdzie i kiedy, w jakim czasie.

No cóż, na pewno nie można powiedzieć, że w książce czegoś zabrakło, bo było w niej dosłownie wszystko. Autor na nieco ponad 400 stronach upchnął co tylko się dało, wojsko, eksperymenty, najróżniejsze wymyślne morderstwa, psychopatów z podziemi, rodzinny dramat, zaginioną siostrę, zaginionego ojca, postrzały, pożary, tajne dokumenty, duchy i kosmitów... No dobrze, bez tych ostatnich (ale na prawdę nie zdziwiłabym się, gdyby jednak tam byli). Generalnie na Grenlandię spadły wszystkie plagi i nieszczęścia tego świata.
Teraz dla ścisłości, osobiście lubię, kiedy dużo się dzieje, chociaż są pewne granice, a tutaj autor przeskakuje z wątku na wątek bez porządnego zakończenia któregokolwiek z nich. Całość jest ciut naiwna, a główny bohater czasem irytuje (no i nie zapominajmy też o bezdomnym, który spadł z nieba prosto do grenlandzkich podziemi - do końca zastanawiałam się, czy to żart czy urojenia Simina).
Mimo wszystko opowieść mnie wciągnęła, czytało się szybko, wszystkie wątki ostatecznie jakimś cudem się połączyły, a autorowi na pewno nie można odmówić fantazji. Niezaprzeczalnym plusem jest też oczywiście lokalizacja zdarzeń.

No cóż, na pewno nie można powiedzieć, że w książce czegoś zabrakło, bo było w niej dosłownie wszystko. Autor na nieco ponad 400 stronach upchnął co tylko się dało, wojsko, eksperymenty, najróżniejsze wymyślne morderstwa, psychopatów z podziemi, rodzinny dramat, zaginioną siostrę, zaginionego ojca, postrzały, pożary, tajne dokumenty, duchy i kosmitów... No dobrze, bez tych...

Czy lubicie książki w klimacie skandynawskim?? Ja lubię.

"Zimny strach" to kontynuacja "Dziewczyny bez skóry", która wywarła na mnie duże wrażenie. Bardzo byłam ciekawa co słychać u Matthew i Tupaarnaq. I...

Dostałam dobrze poprowadzoną dwutorowo historię. Fabuła ciekawa, wciągająca, brutalne morderstwa, bohaterowie wyraziści i lodowata Grenlandia. A do tego czytało się ją szybko. Jedyny taki problem miałam z nazwami własnymi, na których można było złamać język. Całokształt książki mi się podobał.

Czy lubicie książki w klimacie skandynawskim?? Ja lubię.

"Zimny strach" to kontynuacja "Dziewczyny bez skóry", która wywarła na mnie duże wrażenie. Bardzo byłam ciekawa co słychać u Matthew i Tupaarnaq. I...

Dostałam dobrze poprowadzoną dwutorowo historię. Fabuła ciekawa, wciągająca, brutalne morderstwa, bohaterowie wyraziści i lodowata Grenlandia. A do tego czytało się...

Pierwsza część była o wiele lepsza, niestety druga mocno przewidywalna.

Pierwsza część była o wiele lepsza, niestety druga mocno przewidywalna.

Trzyma w napięciu.

Trzyma w napięciu.

Książka jest kontynuacją "Dziewczyny bez skóry". Jako kobieta daję prawie maksymalną liczbę gwiazdek. Głównie dlatego, że sprawiedliwość wygrywa w tej książce. Tak naprawdę to główna bohaterka wymierza ją sama, w takiej formie jak się oprawcy należało.
Jeżeli ktoś miał problemy jako dziecko z dorosłymi to powinien przeczytać. Może poczuje ulgę.

Książka jest kontynuacją "Dziewczyny bez skóry". Jako kobieta daję prawie maksymalną liczbę gwiazdek. Głównie dlatego, że sprawiedliwość wygrywa w tej książce. Tak naprawdę to główna bohaterka wymierza ją sama, w takiej formie jak się oprawcy należało.
Jeżeli ktoś miał problemy jako dziecko z dorosłymi to powinien przeczytać. Może poczuje ulgę.