Książka składa się z 6 rozdziałów. Jestem wdzięczna za pierwszy, w którym autor rozprawia nad tym czym jest zdrowie psychiczne, a czym nie jest. Bardzo cenię jego krytycyzm i świadomość tego, że nie jest nieomylnym. Nie wątpię, że jest to efekt długotrwałego doświadczenia zawodowego z osobami z zaburzeniem afektywnym dwubiegunowym. Cenię to, bo zdaje sobie sprawę z tego, że pośród lekarzy tego zawodu wielu uważa się za głosicieli najprawdziwszych prawd.
Każdy kolejny rozdział składa się z wprowadzenia i 3 historii zawierających dodatkowo: przebieg choroby, problemy z jakimi zmaga się pacjent, rozwiązań i późniejszej sytuacji życiowej oraz wniosków. Są to praktyczne implikacje tego o czym mowa we wprowadzeniach do każdego rozdziału.
Choć książka jest przeznaczona dla psychiatrów, nie uważam, żeby była trudna w odbiorze dla osób niezwiązanych z psychiatrią czy psychologią.
Dodatkowym plusem jest objętość książki, której lektura może zająć maksymalnie dwa spokojne popołudnia.
Mimo pewnych kontrowersji powstałych wkoło profesora Święcickiego, a konkretnie jego uwagom politycznym, śmiało mogę powiedzieć (na aktualny stan mojej wiedzy),że chciałabym być jego uczennicą, a szczególnie pacjentką. Mówię o tym, ponieważ nadzwyczaj cenię krytycyzm, którego jak wspomniałam autorowi nie brakuje (ostatni rozdział jest poświęcony błędom w praktyce psychiatrycznej, jednak nie "popełnianych przez wszystkich", a przez niego samego, tego co zaobserwował i nad czym pracuje). Ponadto powtarzający się w każdym rozdziale akcent na podmiotowość pacjenta jest czymś czego, wydaje mi się, brakuje nie tylko w psychiatrii, ale całej medycynie i niestety, psychoterapii.
Mimo to nie dam 10, ponieważ nie podobają mi się zbyt osobiste (o ile takie istnieją) uwagi autora we wstępie, ale na całe szczęście kończą się wraz z nim.
Podsumowując. Uważam, że jest to dobre źródło wiedzy dotyczącej tego zaburzenia, jednak traktowałabym to jako uzupełnienie pierwszej części (co właściwie było celem autora).

Książka składa się z 6 rozdziałów. Jestem wdzięczna za pierwszy, w którym autor rozprawia nad tym czym jest zdrowie psychiczne, a czym nie jest. Bardzo cenię jego krytycyzm i świadomość tego, że nie jest nieomylnym. Nie wątpię, że jest to efekt długotrwałego doświadczenia zawodowego z osobami z zaburzeniem afektywnym dwubiegunowym. Cenię to, bo zdaje sobie sprawę z tego, że...