Poezja.. Jedni lubią i zaczytują się w niej, inni uciekają przed nią. Ja na pewno za nią nie przepadam. Mam uraz ze szkoły, bo interpretacja wierszy i zachwycanie się opisem jakiegoś widoku gór i dyskusja co mogą oznaczać żółte firanki w opisywanym wierszu pokoju to nie dla mnie. Ale nie mogłam przejść obojętnie obok wierszy Poego o których tyle dobrego słyszałam. Kupiłam ten tomik i przepadłam. Czytałam już go tyle razy a ciągle mnie zaskakuje, cały czas przenosi do innych światów i zachwyca tragicznymi historiami.. moim ulubionym wierszem jest Kruk i jego ciężka, dusząca atmosfera. Do tego w tomiku są piękne grafiki oraz posłowie które nieco rzuca światło na twórczość Poego i jego wiersze. Polecam gorąco nawet tym którzy nie lubią poezji!

Poezja.. Jedni lubią i zaczytują się w niej, inni uciekają przed nią. Ja na pewno za nią nie przepadam. Mam uraz ze szkoły, bo interpretacja wierszy i zachwycanie się opisem jakiegoś widoku gór i dyskusja co mogą oznaczać żółte firanki w opisywanym wierszu pokoju to nie dla mnie. Ale nie mogłam przejść obojętnie obok wierszy Poego o których tyle dobrego słyszałam. Kupiłam...

"Sam jeden w świecie
Jęku, złorzeczeń
Trwałem podobny martwym wodom."

Wcześniej nie przepadałem za poezją, ale twórczość Edgara Allana Poe bardzo mnie urzekła. Wiersze i poematy wręcz ociekają tęsknotą. Z pewnością będę często wracał do całego tomiku.

"Sam jeden w świecie
Jęku, złorzeczeń
Trwałem podobny martwym wodom."

Wcześniej nie przepadałem za poezją, ale twórczość Edgara Allana Poe bardzo mnie urzekła. Wiersze i poematy wręcz ociekają tęsknotą. Z pewnością będę często wracał do całego tomiku.

Nie wyniosłam z domu miłości do poezji. Moja mama nienawidziła jej, gdyż kojarzyła jej się z osobą, która pisała w wierszowanej formie krzywdzące rzeczy. W szkole jednak obcowałam z lirycznymi tekstami i z czasem odkryłam, że analiza tych utworów może być niezwykle stymulująca dla umysłu. Dużo później odkryłam, że poezja wpływa też na moją duszę, uwrażliwiając ją na wiele spraw. Utwory wierszowane pozostają dla mnie do dziś intymnymi tajemnicami, które skrył w swoich słowach poeta.

Dobra poezja zasługuje na uwagę i dlatego chciałam przekonać do niej moją mamę. Jako że uwielbia horrory tak samo jak ja, zdecydowałam się na zbiór wierszy legendarnego Edgara Allana Poego. Zdecydowałyśmy się na to, by poznać w pierwszej kolejności utwory poetyckie tego autora, a potem po spokoju skupić się na opowiadaniach.

Powyższy zbiór nie jest kompletny, ale zawiera najważniejsze poematy amerykańskiego twórcy. Wydawnictwo postarało się o wersję dwujęzyczną, dzięki której nie zgubiłam z oczu oryginalnego tekstu, a jednocześnie mogłam śledzić i porównać go z polskim przekładem. Między utworami można znaleźć też biało-czarne ilustracje Hugo Steinera-Praga. Szczególnie portret autora przypadł mi w tym zestawie do gustu.

Nie lubię brzmienia języka angielskiego, więc czytałam na głos jedynie tłumaczenia. Przez jedne przechodziłam bardzo swobodnie, a w innych gubiłam szybko rytm, ale myślę, że wiele zależało od stylistyki i różnorodności samych wierszy. Po tym jak odebrałam te utwory, muszę przyznać, że tłumacze wywiązali się z tego trudnego zadania.

W posłowiu Maciej Płaza określał wiersze Poego jako miłosno-żałobne twory i zgadzam się z tym stwierdzeniem. Te liczne straty, których poeta w przeciągu swojego życia doświadczył, odcisnęły wyraźne piętno na jego twórczości. Ten klimat, którego wykreował w swoich wierszach, tworzyły (wraz z innymi elementami romantycznego nurtu) niepowtarzalną całość.

Zaraz po przeczytaniu tego tomiku czułam się nienasycona. To było tak, jakbym go jeszcze nie skończyła, choć ostatnie kartki powiedziały mi zgoła coś innego. Chciałam znów powrócić do tych utworów. Chciałam ponownie zwiedzić przesiąknięte tajemnicą, mgłą i snem miejsca, które wykreował Poe. Pragnęłam od nowa prześledzić rozwijający się żałobny obłęd w nieśmiertelnym „Kruku”. Chciałam trochę dłużej powspominać z żalem Lenorę, Annabel Lee czy inne nieszczęsne dusze, które opuściły swoich ukochanych zbyt wcześnie. Chciałam przeżyć razem z narratorem te wszystkie szaleńcze uczucia od nowa.

Jak już mowa o uczuciach, to szczególnie miejsce w poezji Poego miała właśnie miłość. Jest transcendentna, pełna podziwu, szacunku i zaufania. Trochę wyidealizowana i staroświecka, ale na swój sposób piękna. Miłość romantyczna i rodzinna, ale często przyprawiona tęsknym cierpieniem i żałobą. Ta mieszanka bardzo mi się podobała. A moja nienawidząca poezję mama? Dzisiaj poprosiła mnie o to, bym przeczytała jej jeszcze raz „Dzwony”, więc co tu dużo mówić?

Nie wyniosłam z domu miłości do poezji. Moja mama nienawidziła jej, gdyż kojarzyła jej się z osobą, która pisała w wierszowanej formie krzywdzące rzeczy. W szkole jednak obcowałam z lirycznymi tekstami i z czasem odkryłam, że analiza tych utworów może być niezwykle stymulująca dla umysłu. Dużo później odkryłam, że poezja wpływa też na moją duszę, uwrażliwiając ją na wiele...

„(...)Perłowe światło miesiąca zagasło,
Mszysty pagórek i kręte ścieżyny,
Szczęśliwe kwiaty i szemrzące drzewa
Skryły się oczom mym; nawet róż wonie
Skonały w tkliwym objęciu powietrza.
Wszystko zniknęło prócz ciebie - mniej nawet:
Prócz tylko światła boskiego w twych oczach,
Prócz duszy w oczach twych, w górę wzniesionych(...)
Idą wciąż za mną, wiodą przez lata.
One panami są, ja - niewolnikiem".

Romantyczny poeta stworzył niezwykle klimatyczne i jakże piękne utwory nasiąknięte grozą, wszechobecną śmiercią i mrokiem, aby jednocześnie widzieć światło nadziei w miłości. Zacytowany na początku fragment pochodzi z wiersza „Do Heleny". Myślę, że to jakże czułe wyznanie miłości może zachęcić do sięgnięcia po tomik poezji Poego. Bardzo dobrze czyta się wydanie z wydawnictwa vesper, gdzie jest zamieszczony oryginał i tłumaczenie. Poza tym ilustracje wewnątrz książki pozwalają jeszcze bardziej zagłębić się w świat wykreowany przez romantyka.

„(...)Perłowe światło miesiąca zagasło,
Mszysty pagórek i kręte ścieżyny,
Szczęśliwe kwiaty i szemrzące drzewa
Skryły się oczom mym; nawet róż wonie
Skonały w tkliwym objęciu powietrza.
Wszystko zniknęło prócz ciebie - mniej nawet:
Prócz tylko światła boskiego w twych oczach,
Prócz duszy w oczach twych, w górę wzniesionych(...)
Idą wciąż za mną, wiodą przez lata.
One...

Nieczęsto mam do czynienia z poezją, a ów zbiór jest moim pierwszym. Jak opowiadania, tak i poematy i wiersze Poe'go tętnią tajemnicą, grozą,
oraz melancholią, w tym niejednokrotnie smutkiem po utracie ukochanej osoby. Przyznam, że z początku nie do końca rozumiałem niektóre utwory, ale tu z pomocą przyszło mi posłowie, które udzieliło wiele wyjaśnień. Do moich faworytów należą: najsławniejszy "Kruk", "Annabel Lee", "Od Lat Najmłodszych" oraz "Eldorado". Samo wydanie od Vesper jest zacne i warte swojej atrakcyjnej ceny.

Nieczęsto mam do czynienia z poezją, a ów zbiór jest moim pierwszym. Jak opowiadania, tak i poematy i wiersze Poe'go tętnią tajemnicą, grozą,
oraz melancholią, w tym niejednokrotnie smutkiem po utracie ukochanej osoby. Przyznam, że z początku nie do końca rozumiałem niektóre utwory, ale tu z pomocą przyszło mi posłowie, które udzieliło wiele wyjaśnień. Do moich faworytów...

Tak powinna być wydawana poezja. Bezbłędna edycja, po prostu.

Tak powinna być wydawana poezja. Bezbłędna edycja, po prostu.

Nie jestem fanką poezji, ale sięgnęłam po tę pozycję z dużym zaciekawieniem.
Wydane w pięknej klimatycznej oprawie. Bardzo spodobała mi się dwujęzyczność wydania, po lewej stronie mamy oryginalną wersję angielską, a po prawej polską, także jak ktoś zna angielski to może sobie porównać tłumaczenie. Okraszone jest niesamowitymi ilustracjami, które pomagają wczuć się w klimat.
Utwory są nieoczywiste, wymagają skupienia, niezwykle emocjonalne, czuć wrażliwość autora, który miał serce przepełnione mrocznymi uczuciami. Zawierają w sobie motywy takie jak wyidealizowana miłość, szaleństwo, kruchość życia, żal i cierpienie po utracie bliskiej osoby, ból i śmierć. Dekadenckie, oniryczne, niepokojące z wyczuwalną grozą.
Najbardziej utkwiły mi się w pamięci "Miasto w morzu" i "Kruk". Tytułowe "Miasto w morzu", opuszczone, niszczejące przez ząb czasu miasto, ta wszechobecna zgnilizna i widmo śmierci, nastrój grozy i niepokoju jest tu mocno przejmujący. "Kruk" ma mroczną gęstą atmosferę, mocno niepokojącą, tutaj ptaszydło niczym symbol śmierci i uświadamiające kruchość życia co napełnia czytelnika grozą.
Ciekawą rzeczą, idealną dla zafascynowanych twórczością Poego jest znajdujące się na końcu tego tomiku posłowie Macieja Płazy. W owym posłowiu jest pokrótce przedstawiony życiorys Edgara, z którego wyłania się tragizm jego losów, niełatwe dzieciństwo, utrata wielu bliskich mu osób, jego wybuchowy charakter czy problemy z alkoholem, a to wszystko miało wpływ na jego twórczość.
Niezwykła rzecz, przenosi nas na chwilę do innego świata, gra na naszych uczuciach i skłania do refleksji.
Polecam!

Nie jestem fanką poezji, ale sięgnęłam po tę pozycję z dużym zaciekawieniem.
Wydane w pięknej klimatycznej oprawie. Bardzo spodobała mi się dwujęzyczność wydania, po lewej stronie mamy oryginalną wersję angielską, a po prawej polską, także jak ktoś zna angielski to może sobie porównać tłumaczenie. Okraszone jest niesamowitymi ilustracjami, które pomagają wczuć się w...

Od dziecka uważam, że poezja jest jedną z najpiękniejszych form literackich, a ta tworzona przez Poe inną niż do tej pory w dużej mierze czytywałam. Warto sięgnąć i zapoznać się z nią dogłębnie. Kocham poezję za to iż ilu ludzi na świecie tyle interpretacji. Dlatego interpretacje tych wierszy zostawiam Wam. Czytajcie i rozszyfrowujcie ich przesłanie.

Od dziecka uważam, że poezja jest jedną z najpiękniejszych form literackich, a ta tworzona przez Poe inną niż do tej pory w dużej mierze czytywałam. Warto sięgnąć i zapoznać się z nią dogłębnie. Kocham poezję za to iż ilu ludzi na świecie tyle interpretacji. Dlatego interpretacje tych wierszy zostawiam Wam. Czytajcie i rozszyfrowujcie ich przesłanie.

Czyta się dobrze, choć trzeba przyznać że mglistość i mrok tej poezji wymusza czytanie jej z przerwami. E. A. Poe świetnie zarysował kondycję błądzące duszy. Wszystko tutaj jest ciemne, kruszące się lub wręcz przerażająco bezcielesne.

Czyta się dobrze, choć trzeba przyznać że mglistość i mrok tej poezji wymusza czytanie jej z przerwami. E. A. Poe świetnie zarysował kondycję błądzące duszy. Wszystko tutaj jest ciemne, kruszące się lub wręcz przerażająco bezcielesne.

32/2021

32/2021