Wspólna orbita zamknięta

Druga zupełnie inna część prestiżowej trylogii. Tym razem autorka jeszcze odważniej wprowadza sztuczną inteligencję jako byt na równych z istotą biologiczną zasadach. Co prawda nie jest to jeszcze tak do końca usankcjonowane prawnie, ale zbliża się do tego.
Sztuczne inteligencje troszczą się o ludzi często całkiem bezinteresownie, a ludzie odwzajemniają ich przywiązanie.

Druga zupełnie inna część prestiżowej trylogii. Tym razem autorka jeszcze odważniej wprowadza sztuczną inteligencję jako byt na równych z istotą biologiczną zasadach. Co prawda nie jest to jeszcze tak do końca usankcjonowane prawnie, ale zbliża się do tego.
Sztuczne inteligencje troszczą się o ludzi często całkiem bezinteresownie, a ludzie odwzajemniają ich przywiązanie.

Pokaż mimo to

Zacznijmy od tego, że blurb na okładce: "Ekscytująca, pełna przygód i niebezpieczeństw podróż przez Galaktykę z barwną załogą <<Wędrowca>>" jest... bardzo nieadekwatny. Załoga "Wędrowca" to byli bohaterowie części pierwszej, Dalekiej drogi do małej, gniewnej planety; druga część jest luźno powiązana z nimi - dwie bohaterki, które zostały przedstawione w pierwszej części są tutaj głównymi heroinami. Inna jednak sprawa to to, że cykl Wayfarers Becky Chambers często całkiem słusznie określa się jako slice of life w kosmosie - "Ekscytująca, pełna przygód i niebezpieczeństw podróż" nie jest tutaj właściwym opisem książek, w których o traumach bardzo często opowiada się w kuchni przy herbatce (to akurat bardziej pierwsza część). I to jest właśnie zaletą serii: wolne tempo, eksploracja różnorodnego świata bez nacisku na pchanie fabuły do przodu, wiele punktów widzenia różnych kultur. Można lubić lub nie (u mnie jest pół na pół, nawet jeśli uważam pierwszą część za świetną), ale raczej głupio jest tak mylić czytelników.

No dobra, co do samej części drugiej - brakuje jej wielogłosu pierwszej. Mamy tutaj tylko dwie bohaterki, i niestety przez to ich porównywanie nasuwa się samo na myśl - niektóre przez autorkę zamierzone (podobieństwa między sytuacjami dwóch bardzo różnych istot), niektóre chyba niekoniecznie (sytuacji Jane jest bliżej do klasycznej historii SF niż Sidry, przez co łatwiej ją przełknąć). To fajnie, że autorka chciała naprawić bruzdę na części pierwszej, jaką było poświęcenie bardzo małej ilości czasu SI poza romansem (bleh), ale tutaj Sidra głównie chodzi i Werteruje, i o ile jest to zrozumiałe, o tyle nie było zbyt atrakcyjne dla mnie jako czytelnika. Być może niektórzy znajdą więcej wspólnych punktów z Sidrą, nie wiem.

Jednocześnie bardzo fajnie zostało skonstruowane myślenie osób odmiennych od typowego człowieka - SI Sidra i mała Jane myślą inaczej, mają inne skojarzenia i inaczej kategoryzują rzeczy. Pomimo całego Werterowania bardzo podobało mi się, że Sidra wracała myślami ciągle do statku, do swoich kamer rozmieszczonych po kątach i do tego, że nie czuła się komfortowo w swoim zestawie cielesnym.

No i co ja na koniec powiem. Chyba to, że tego typu kulturowe SF jakie właśnie pisze Becky Chambers, albo jakie widać także w mikropowieściach Binti Nnedi Okorafor to jest u mnie hit'r'miss. To są bardzo inteligentne książki, i Daleka droga... zrobiła na mnie wielkie wrażenie, ale pamiętam, że dopiero w połowie zaczęłam ją w taki sposób postrzegać. Na pewno zachęcam do zapoznania się z częścią pierwszą.

Zacznijmy od tego, że blurb na okładce: "Ekscytująca, pełna przygód i niebezpieczeństw podróż przez Galaktykę z barwną załogą <<Wędrowca>>" jest... bardzo nieadekwatny. Załoga "Wędrowca" to byli bohaterowie części pierwszej, Dalekiej drogi do małej, gniewnej planety; druga część jest luźno powiązana z nimi - dwie bohaterki, które zostały przedstawione w pierwszej części są...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Drugi tom "Wayfarera" trzyma poziom pierwszej części. Co prawda - co było już wiadomo z blurpa - nie spotkamy tym razem załogi "Wędrowca", ale historia Papryki i SI Lovelace jest równie fajna. "Wspólną orbitę..." określiłbym jako takie obyczajowe SF, traktujące o naturze ludzkiej i ewolucji sztucznej inteligencji.
Książkę przeczytałem z wielką przyjemnością. Jest to po prostu pozytywna, przyjemna, dobrze warsztatowo napisana pozycja, która w miły sposób pozwala się oderwać od rzeczywistości i zrelaksować.

Drugi tom "Wayfarera" trzyma poziom pierwszej części. Co prawda - co było już wiadomo z blurpa - nie spotkamy tym razem załogi "Wędrowca", ale historia Papryki i SI Lovelace jest równie fajna. "Wspólną orbitę..." określiłbym jako takie obyczajowe SF, traktujące o naturze ludzkiej i ewolucji sztucznej inteligencji.
Książkę przeczytałem z wielką przyjemnością. Jest to po...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Spodziewałam się kontynuacji poprzedniego tomu, ale dostałam coś zupełnie innego. Wątek SI z "Dalekiej drogi..." bardzo mnie zaciekawił, ale nagłe odcięcie od poprzednich bohaterów zniechęciło. Potrzebowałam chwili, żeby się przełamać.
Chambers kontynuowała opowieść w podobnej atmosferze, rozwijając przede wszystkim wątki osobiste, dotyczące historii swoich bohaterów i skomplikowanych relacji panujących między gatunkami zamieszkującymi kosmos. Nie ma tu pościgów i wybuchów; to opowieść o długich, mozolnych staraniach dwóch osób o zupełnie różnych, a jednak przeplatających się historiach.
To opowieść nie o fikcji i nauce, a o człowieku w nowym świecie.

Spodziewałam się kontynuacji poprzedniego tomu, ale dostałam coś zupełnie innego. Wątek SI z "Dalekiej drogi..." bardzo mnie zaciekawił, ale nagłe odcięcie od poprzednich bohaterów zniechęciło. Potrzebowałam chwili, żeby się przełamać.
Chambers kontynuowała opowieść w podobnej atmosferze, rozwijając przede wszystkim wątki osobiste, dotyczące historii swoich bohaterów i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ta sama wizja Wspólnoty Galaktycznej, ale tym razem bohaterki drugoplanowe w roli głównej. Jak to jest być tym najbardziej "innym" w świecie pełnym odmieńców? Tylko zwariowany port kosmiczny, kocioł kultur z najdalszych zakątków galaktyki może stać się dobrym schronieniem. Momentami lirycznie i metaforycznie, w całości z ogromną fantazja i inteligentnym humorem. Ta historia mogłaby się wydarzyć na Bronxie, Warszawskiej Pradze, w Berlinie albo Barcelonie... No cóż, wydarzyła się na skolonizowanym księżycu setki lat świetlnych od ziemi.

Ta sama wizja Wspólnoty Galaktycznej, ale tym razem bohaterki drugoplanowe w roli głównej. Jak to jest być tym najbardziej "innym" w świecie pełnym odmieńców? Tylko zwariowany port kosmiczny, kocioł kultur z najdalszych zakątków galaktyki może stać się dobrym schronieniem. Momentami lirycznie i metaforycznie, w całości z ogromną fantazja i inteligentnym humorem. Ta historia...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Dosc przecietna literatura mlodziezowa.

Dosc przecietna literatura mlodziezowa.

Pokaż mimo to

Dawno nie czytałem tak dobrej ksążki, nie mogłem się oderwać. Można śmiało rzec, że jest to kobiece sciance fiction wysokich lotów. Jeżeli szukasz ciekawego spojrzenia na to kogo można określić osobą? Czy zbiorowisko przewodów, półprzewodników i kabli może mieć uczucia? Przeczytaj nie zawiedziesz się.

Historia zawarta w książce chwyta i ściska cię od środka. Moja nowa ulubiona autorka, mógłbym nawet ją porównać do mistrzyni Ursuli.

Dawno nie czytałem tak dobrej ksążki, nie mogłem się oderwać. Można śmiało rzec, że jest to kobiece sciance fiction wysokich lotów. Jeżeli szukasz ciekawego spojrzenia na to kogo można określić osobą? Czy zbiorowisko przewodów, półprzewodników i kabli może mieć uczucia? Przeczytaj nie zawiedziesz się.

Historia zawarta w książce chwyta i ściska cię od środka. Moja nowa...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Czytanie książek przez całe życie ma tylko jedną wadę - z czasem coraz trudniej znaleźć pomiędzy okładkami coś oryginalnego. poruszającego lub zabawnego, coś czego nie czytało się już wcześniej. Nie jestem pewien czy Becky Chambers posiada wyjątkowy talent do oryginalnego przedstawiania znanych tematów, czy też przypadkowo nigdy wcześniej nie trafiłem na książki w tak nietypowy sposób próbujące opisać co to znaczy być człowiekiem i jak przezwyciężać własne ograniczenia. Powieść zawiera dwa główne wątki opowiadające o dziewczynce wychowywanej przez sztuczną inteligencję oraz sztucznej inteligencji, uczącej się jak żyć wśród ludzi w ciele przypominającym człowieka. Nie ma w tej książce sensacji, maszynowych umysłów skoncentrowanych na logice ani wojen z maszynami. Autorka koncentruje się na uczuciach i przeżyciach dwójki kobiet (nie waham się użyć tego określenia w przypadku Sidre, sztucznej inteligencji w ciele funkcjonującym nieomal tak samo jak ludzkie), które przezwyciężają ograniczenia narzucane im przez ich własne światy przy pomocy inteligencji opartej na obcym nośniku. Małej Jane, niewolniczo harującej w zamkniętej i dozorowanej przez roboty fabryce, pomaga sztuczna inteligencja statku ze złomowiska. Z kolei sztuczna inteligencja innego statku, Sidre (znana z poprzedniego tomu "Daleka droga do małej, gniewnej planety"), również od zera uczy się żyć w ciele udającym ludzkie z pomocą swojej ludzkiej przyjaciółki, Papryki. Ani jedna ani druga nie poradziłaby sobie bez pomocy innej "rasy".

Już w pierwszym tomie tego cyklu Becky Chambers koncentrowała się na zaletach i dobrych stronach różnorodności gatunkowej opisując przedstawicieli wielu ras, współpracujących i pozostających ze sobą w różnych relacjach na statku kosmicznym. W drugim tomie autorka nie kontynuuje bezpośrednio tamtych wątków, ale opisuje zbliżony problem, wzajemnej akceptacji i przystosowaniu do życia w całkowicie obcym środowisku. Nie ma tu zbyt wielu elementów naukowych ani wartkiej akcji. Jest pozytywne przesłanie i sporo gry na emocjach.

Żeby opinia nie składała się wyłącznie z lukru, muszę uczciwie dodać, że autorka nie we wszystkich swoich działaniach odniosła sukcesy. Środkowa część powieści jest nieco nużąca a i zakończenie nie oferuje żadnych wielkich zaskoczeń. To po prostu nie jest tego typu książka.

Czytanie książek przez całe życie ma tylko jedną wadę - z czasem coraz trudniej znaleźć pomiędzy okładkami coś oryginalnego. poruszającego lub zabawnego, coś czego nie czytało się już wcześniej. Nie jestem pewien czy Becky Chambers posiada wyjątkowy talent do oryginalnego przedstawiania znanych tematów, czy też przypadkowo nigdy wcześniej nie trafiłem na książki w tak...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Becky Chambers swoją debiutancką powieścią zrobiła na mnie naprawdę dobre wrażenie i nikt specjalnie nie musiał mnie namawiać do tego, bym sięgnęła po tom drugi. Jest on zdecydowanie inny od Dalekiej drogi do małej, gniewnej planety, może trochę mniej cukierkowy, ale w jakiś sposób wciąż sprawia, że po jego przeczytaniu czujesz się lepiej. Największą zmianą, jaka zaszła, jest zmiana w składzie bohaterów, ponieważ ze starej ekipy bohaterów załogi Wędrowca towarzyszy nam tylko jedna osoba — i jest nią Lovelace.

Daleka droga do małej gniewnej planety przedstawiała nam piękną wizję świata, w której wszyscy są dla siebie mili, a różnice gatunkowe schodziły na dalszy plan. Ważne było, że jesteś osobą, a to, że zamiast kończyn miałeś macki albo twoje ciało obrastały pióra, schodziło na dalszy plan. W tak zapełnionym gatunkowo wszechświecie, jaki zaprezentowała nam Becky Chambers, pójście na kompromisy i wzajemne dopasowanie się do siebie było istotne, aby jakoś ze sobą koegzystować. Tyle że w takim stopniu, w jakim przedstawiła to autorka, jest to bardzo nierealne. To takie wyobrażenie idealnego świata, czy też idealnych ludzkich zachowań, z jakimi chcielibyśmy mieć styczność w swoim własnym życiu. I nie, wcale nie uznaję tego za wadę. Od czasu do czasu powieść, która będzie takim literackim odpowiednikiem potężnej dawki czekolady, jest po prostu potrzebna.

Jak wypada więc Wspólna Orbita Zamknięta na tle swojej poprzedniczki? Bardzo podobnie.

Akcja drugiego tomu prowadzona jest dwutorowo. Z jednej strony poznajemy losy Lovelace, sztucznej inteligencji ze statku Wędrowca, a z drugiej zagłębiamy się w przeszłość Papryki. Papryka od początku była szalenie interesującą postacią i bardzo się cieszę, że Chambers zdecydowała się poświęcić jej (nawet połowicznie) książkę. Oba te wątki opowiadane są naprzemiennie i oba są równie ciekawe, z tym że ze względu na wątek Papryki już nie tak pięknie i kolorowo. Niby wciąż nie ma żadnego konfliktu i mordobicia, ale i tak dochodzimy do tego, że ludzie to gatunek skłonny do najgorszych czynów. Dzieje się to jednak bardzo delikatnie i jakby mimochodem, a nie przez głębokie rozważania na temat ludzkiej natury. Te Chambers pozostawia dla szukania własnej tożsamości, samoakceptacji i zastanawiania się, czy sztuczną inteligencję można traktować jak osobę. Wszystko wciąż utrzymane jest w tonie tolerancji i wzajemnego poszanowania, zrozumienia, a jeśli nawet ktoś błądzi, to zaraz się nawraca. Ach, gdyby w normalnym świecie wszystko też zawsze układało się tak gładko i po naszej myśli...

Bo wiecie, nawet z wątkiem Papryki, który niby tę idyllę psuje, książka Becky Chambers i tak w ostatecznym rozrachunku wypada tak samo, jak tom pierwszy — pięknie, ale i naiwnie. Może to dlatego, że wiemy, że będzie happy end, zresztą to taka konwencja, która do happy endu prowadzić musi. Paskudna przeszłość Papryki wzrusza, ale i daje pociechę tym, jak bardzo dziewczynka jest silna, odważna i jak wielkie miała szczęście. To taki przekaz: nie ważne, w jak wielkie bagno się wpakowałeś, dzięki swojej wytrwałości i sile ducha będzie lepiej. Poradzisz sobie. To coś, w co wszyscy chcemy uwierzyć, nie zastanawiając się nawet za bardzo nad tym, czy dziecko, które wcześniej zupełnie nie znało świata, jest w stanie samodzielnie w nim przetrwać. Co prawda jest instruowane co do tego, jak ma postępować, ale jednak... jest samo.

Po raz kolejny nie mam tak naprawdę na co narzekać. I nawet nie chcę. Becky Chambers skupiła się w tym tomie na czymś innym, niż kosmiczne wojaże i nie jesteśmy też tak bardzo zalewani informacjami, jak w tomie pierwszym, który jednocześnie był wprowadzający. Drugi tom teoretycznie wypada dojrzalej przez poruszaną problematykę, ale mnie bardziej odpowiadał tom pierwszy ze swoją beztroską, kosmiczną podróżą do dalekiej, gniewnej planety. Co wcale nie oznacza, że Wspólna orbita zamknięta jest gorsza. Jest po prostu inna, ale wciąż dobra i ma zalety poprzedniczki. Ponownie nie chodzi tu o akcję, lecz ważniejsze są wątki antropologiczno-filozoficzne. Czuć w tym wszystkim Ursulę Le Guin. Warto też dodać, że oba te tomy można traktować jako jednotomówki.

Serię dalej wszystkim polecam. To bardzo miła odmiana od nieustannego rozlewu krwi czy pesymistycznych wizji w fantastyce, a po przeczytaniu takiego dark fantasy, jaki ostatnio mi się trafił, Wspólna Orbita Zamknięta była jak do rany przyłóż: prostowała psychikę. I może to nie jest coś wybitnie dobrego, co zostanie z nami na długo, ale przecież nie musi. Wystarczy, że będzie miłą, sympatyczną lekturą na jeden raz. Pozostaje mi teraz cierpliwie czekać na tom trzeci.

misieczytaniepodoba.blogspot.com

Becky Chambers swoją debiutancką powieścią zrobiła na mnie naprawdę dobre wrażenie i nikt specjalnie nie musiał mnie namawiać do tego, bym sięgnęła po tom drugi. Jest on zdecydowanie inny od Dalekiej drogi do małej, gniewnej planety, może trochę mniej cukierkowy, ale w jakiś sposób wciąż sprawia, że po jego przeczytaniu czujesz się lepiej. Największą zmianą, jaka zaszła,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bardzo fajna książka. Taka futurystyczna. Ale nie dlatego że wszystko takie przyszłościowe, w kosmosie z dziwnymi zagadnieniami. Pokazuje w fajny sposób relacje ludzi-obcych-SI.
Temat nie nowy bo już znany ale tutaj mamy wszystko podane w miły, przyjemny sposób. Nie mamy wojen, intryg, zabijania. W Wspólnej Orbicie Zamkniętej wszystkie rasy obcych są przyjazne i naprawdę fajnie się to czyta. A już wlochaty kucharz na statku którym Jane uciekła że stacji kosmicznej jest świetny i jego podejście do głównej bohaterki zwalila mnie z nóg. Polecam.

Bardzo fajna książka. Taka futurystyczna. Ale nie dlatego że wszystko takie przyszłościowe, w kosmosie z dziwnymi zagadnieniami. Pokazuje w fajny sposób relacje ludzi-obcych-SI.
Temat nie nowy bo już znany ale tutaj mamy wszystko podane w miły, przyjemny sposób. Nie mamy wojen, intryg, zabijania. W Wspólnej Orbicie Zamkniętej wszystkie rasy obcych są przyjazne i naprawdę...

więcej

mniej

Pokaż mimo to