Młodzieżowe, obyczajowe sf. Poruszone kwestie praw istot rozumnych. Ciekawy świat, lekko się czyta.

Młodzieżowe, obyczajowe sf. Poruszone kwestie praw istot rozumnych. Ciekawy świat, lekko się czyta.

Powieść obyczajowa zapakowana w świat science fiction. Nie było to to, czego oczekiwałam. Przynudzały mnie opisy kosmicznych gatunków i ich rozmnażania, a jedyny ciekawszy wątek dział się gdzieś w tle (przygody małej Jane). Miałam też czasem wrażenie czytania Wikipedii, a kilka opisów zdaje się niepotrzebnych. Prawdą jest, że książka zyskuje z czasem czytania, ma kilka błyskotliwych momentów czy cytatów, ale nic poza tym. Dałabym jej bardziej 6,5, bo historia jest lepsza niż na 6, jednakże tłumaczenie zawiera kilka błędów stylistycznych i czasami dziwnie zbudowane są zdania, co dodatkowo utrudnia czytanie (wydanie 1., ZYSK i S-KA).

Powieść obyczajowa zapakowana w świat science fiction. Nie było to to, czego oczekiwałam. Przynudzały mnie opisy kosmicznych gatunków i ich rozmnażania, a jedyny ciekawszy wątek dział się gdzieś w tle (przygody małej Jane). Miałam też czasem wrażenie czytania Wikipedii, a kilka opisów zdaje się niepotrzebnych. Prawdą jest, że książka zyskuje z czasem czytania, ma kilka...

Świetna kontynuacja pierwszej części. Trochę szkoda, że nie ma tu wszystkich bohaterów z pierwszej części, bo bardzo ich polubiłam, ale dowiadujemy się za to bardzo dużo o Papryce, która była jedną z najciekawszych bohaterek pierwszej części. Generalnie było to przyjemne, dobrze napisane młodzieżowe science-fiction.

Świetna kontynuacja pierwszej części. Trochę szkoda, że nie ma tu wszystkich bohaterów z pierwszej części, bo bardzo ich polubiłam, ale dowiadujemy się za to bardzo dużo o Papryce, która była jedną z najciekawszych bohaterek pierwszej części. Generalnie było to przyjemne, dobrze napisane młodzieżowe science-fiction.

Bardzo dobra książka - znowu dla mnie, tak samo jak przy pierwszej częsci, nie musiała mieć wielkiej fabuły - wystarczył mi postaci i ich interakcje.

Uczta odpoczynkowa ;) i nie trzeba znać w sumie pierwszej części... ;)

Bardzo dobra książka - znowu dla mnie, tak samo jak przy pierwszej częsci, nie musiała mieć wielkiej fabuły - wystarczył mi postaci i ich interakcje.

Uczta odpoczynkowa ;) i nie trzeba znać w sumie pierwszej części... ;)

Bardzo fajna książka. Uwielbiam książki, w których, spoglądamy oczami nie człowieka. W tym przypadku są to oczy SI. Z jednej strony jestem troszkę rozczarowany, nie jest to rzeczywiście taka kontynuacja, jaką bym chciał. Czyli bohaterowie z poprzedniego tomu na kolejnych przygodach. Może nie do końca, bo dwójka takich bohaterów właśnie jest. Ale całej reszty już nie ma, szkoda, ale z drugiej strony, cieszę się z tej książki, że opowiada o SI, a nawet nie o jednej, a o dwóch. Bardzo lubię takie relacje człowiek-obcy/kosmita etc. Co prawda autorka mogła połączyć obie rzeczy, pov SI oraz całą wesołą kompanie Wędrowieca. Bo aktualnie opis z tyłu książki nas trochę okłamuje.

Rozdziały o młodej Papryce były trochę przydługawe, nie interesowały mnie tak bardzo jak wątek SI.

Na koniec wspomnę o jeszcze jednej rzeczy, spotkanie obu SI było bardzo interesujące. Niestety to już były ostatnie kartki książki, wiec nie było tego za dużo, właściwie to bardzo mało. Sposób, w jaki się komunikowały, w jaki... "wchodziły" w siebie swoją świadomością, był interesujący. Może dla większości nic specjalnego w tym nie było, ale mi się cholernie podobały te ostatnie strony.

Bardzo fajna książka. Uwielbiam książki, w których, spoglądamy oczami nie człowieka. W tym przypadku są to oczy SI. Z jednej strony jestem troszkę rozczarowany, nie jest to rzeczywiście taka kontynuacja, jaką bym chciał. Czyli bohaterowie z poprzedniego tomu na kolejnych przygodach. Może nie do końca, bo dwójka takich bohaterów właśnie jest. Ale całej reszty już nie ma,...

troszkę gorsza dla mnie niż tom pierwszy, więcej filozofowania, mniej kosmosu, ale i tak warta przeczytania

troszkę gorsza dla mnie niż tom pierwszy, więcej filozofowania, mniej kosmosu, ale i tak warta przeczytania

Druga zupełnie inna część prestiżowej trylogii. Tym razem autorka jeszcze odważniej wprowadza sztuczną inteligencję jako byt na równych z istotą biologiczną zasadach. Co prawda nie jest to jeszcze tak do końca usankcjonowane prawnie, ale zbliża się do tego.
Sztuczne inteligencje troszczą się o ludzi często całkiem bezinteresownie, a ludzie odwzajemniają ich przywiązanie.

Druga zupełnie inna część prestiżowej trylogii. Tym razem autorka jeszcze odważniej wprowadza sztuczną inteligencję jako byt na równych z istotą biologiczną zasadach. Co prawda nie jest to jeszcze tak do końca usankcjonowane prawnie, ale zbliża się do tego.
Sztuczne inteligencje troszczą się o ludzi często całkiem bezinteresownie, a ludzie odwzajemniają ich przywiązanie.

Zacznijmy od tego, że blurb na okładce: "Ekscytująca, pełna przygód i niebezpieczeństw podróż przez Galaktykę z barwną załogą <<Wędrowca>>" jest... bardzo nieadekwatny. Załoga "Wędrowca" to byli bohaterowie części pierwszej, Dalekiej drogi do małej, gniewnej planety; druga część jest luźno powiązana z nimi - dwie bohaterki, które zostały przedstawione w pierwszej części są tutaj głównymi heroinami. Inna jednak sprawa to to, że cykl Wayfarers Becky Chambers często całkiem słusznie określa się jako slice of life w kosmosie - "Ekscytująca, pełna przygód i niebezpieczeństw podróż" nie jest tutaj właściwym opisem książek, w których o traumach bardzo często opowiada się w kuchni przy herbatce (to akurat bardziej pierwsza część). I to jest właśnie zaletą serii: wolne tempo, eksploracja różnorodnego świata bez nacisku na pchanie fabuły do przodu, wiele punktów widzenia różnych kultur. Można lubić lub nie (u mnie jest pół na pół, nawet jeśli uważam pierwszą część za świetną),ale raczej głupio jest tak mylić czytelników.

No dobra, co do samej części drugiej - brakuje jej wielogłosu pierwszej. Mamy tutaj tylko dwie bohaterki, i niestety przez to ich porównywanie nasuwa się samo na myśl - niektóre przez autorkę zamierzone (podobieństwa między sytuacjami dwóch bardzo różnych istot),niektóre chyba niekoniecznie (sytuacji Jane jest bliżej do klasycznej historii SF niż Sidry, przez co łatwiej ją przełknąć). To fajnie, że autorka chciała naprawić bruzdę na części pierwszej, jaką było poświęcenie bardzo małej ilości czasu SI poza romansem (bleh),ale tutaj Sidra głównie chodzi i Werteruje, i o ile jest to zrozumiałe, o tyle nie było zbyt atrakcyjne dla mnie jako czytelnika. Być może niektórzy znajdą więcej wspólnych punktów z Sidrą, nie wiem.

Jednocześnie bardzo fajnie zostało skonstruowane myślenie osób odmiennych od typowego człowieka - SI Sidra i mała Jane myślą inaczej, mają inne skojarzenia i inaczej kategoryzują rzeczy. Pomimo całego Werterowania bardzo podobało mi się, że Sidra wracała myślami ciągle do statku, do swoich kamer rozmieszczonych po kątach i do tego, że nie czuła się komfortowo w swoim zestawie cielesnym.

No i co ja na koniec powiem. Chyba to, że tego typu kulturowe SF jakie właśnie pisze Becky Chambers, albo jakie widać także w mikropowieściach Binti Nnedi Okorafor to jest u mnie hit'r'miss. To są bardzo inteligentne książki, i Daleka droga... zrobiła na mnie wielkie wrażenie, ale pamiętam, że dopiero w połowie zaczęłam ją w taki sposób postrzegać. Na pewno zachęcam do zapoznania się z częścią pierwszą.

Zacznijmy od tego, że blurb na okładce: "Ekscytująca, pełna przygód i niebezpieczeństw podróż przez Galaktykę z barwną załogą <<Wędrowca>>" jest... bardzo nieadekwatny. Załoga "Wędrowca" to byli bohaterowie części pierwszej, Dalekiej drogi do małej, gniewnej planety; druga część jest luźno powiązana z nimi - dwie bohaterki, które zostały przedstawione w pierwszej części są...

Drugi tom "Wayfarera" trzyma poziom pierwszej części. Co prawda - co było już wiadomo z blurpa - nie spotkamy tym razem załogi "Wędrowca", ale historia Papryki i SI Lovelace jest równie fajna. "Wspólną orbitę..." określiłbym jako takie obyczajowe SF, traktujące o naturze ludzkiej i ewolucji sztucznej inteligencji.
Książkę przeczytałem z wielką przyjemnością. Jest to po prostu pozytywna, przyjemna, dobrze warsztatowo napisana pozycja, która w miły sposób pozwala się oderwać od rzeczywistości i zrelaksować.

Drugi tom "Wayfarera" trzyma poziom pierwszej części. Co prawda - co było już wiadomo z blurpa - nie spotkamy tym razem załogi "Wędrowca", ale historia Papryki i SI Lovelace jest równie fajna. "Wspólną orbitę..." określiłbym jako takie obyczajowe SF, traktujące o naturze ludzkiej i ewolucji sztucznej inteligencji.
Książkę przeczytałem z wielką przyjemnością. Jest to po...

Spodziewałam się kontynuacji poprzedniego tomu, ale dostałam coś zupełnie innego. Wątek SI z "Dalekiej drogi..." bardzo mnie zaciekawił, ale nagłe odcięcie od poprzednich bohaterów zniechęciło. Potrzebowałam chwili, żeby się przełamać.
Chambers kontynuowała opowieść w podobnej atmosferze, rozwijając przede wszystkim wątki osobiste, dotyczące historii swoich bohaterów i skomplikowanych relacji panujących między gatunkami zamieszkującymi kosmos. Nie ma tu pościgów i wybuchów; to opowieść o długich, mozolnych staraniach dwóch osób o zupełnie różnych, a jednak przeplatających się historiach.
To opowieść nie o fikcji i nauce, a o człowieku w nowym świecie.

Spodziewałam się kontynuacji poprzedniego tomu, ale dostałam coś zupełnie innego. Wątek SI z "Dalekiej drogi..." bardzo mnie zaciekawił, ale nagłe odcięcie od poprzednich bohaterów zniechęciło. Potrzebowałam chwili, żeby się przełamać.
Chambers kontynuowała opowieść w podobnej atmosferze, rozwijając przede wszystkim wątki osobiste, dotyczące historii swoich bohaterów i...