Przeczytane, za 1 podejściem tylko 40str 1wszego tomu i zmęczył mnie autor, tym razem się zawziąłem, nawet szybko się czytało, były momenty męczące lekko ,szczególnie w 3 tomie, dużo powtórzeń .Ogólnie brak mi zakończenia , wątki są niepodokończane , książka w sumie sam nie wiem o czym jest ? Samotność wybija się na 1 plan, pogmatwane to wszystko było, dziwne i niezrozumiałe w większośći treści , Został mi tylko Bezbarwny T...do przeczytania tegoż autora, ale muszę odsapnąć troszkę..Cóż..tak z nim mam zawsze...Niby fajne , ale męczące jakbym miałczytał książkę za książką! Przerwaaaa!!!

Przeczytane, za 1 podejściem tylko 40str 1wszego tomu i zmęczył mnie autor, tym razem się zawziąłem, nawet szybko się czytało, były momenty męczące lekko ,szczególnie w 3 tomie, dużo powtórzeń .Ogólnie brak mi zakończenia , wątki są niepodokończane , książka w sumie sam nie wiem o czym jest ? Samotność wybija się na 1 plan, pogmatwane to wszystko było, dziwne i...

Zazwyczaj nie po drodze mi z szeroko rozumianą "literaturą piękną". A to zbyt pretensjonalnie, a to zbyt dużo mówienia naokoło o prostych rzeczach. Ale "1Q84", trylogia klasyfikowana jako fantastyka, nawiązująca do "1984", od celebrowanego autora któremu, jak niegdyś Leo DiCaprio, wciąż odmawia się najwyższej nagrody? To mnie zaciekawiło.

Jeśli miałbym napisać recenzję w trzech słowach, byłoby to 'zaczęło się dobrze'. Niby pozytywnie, ale czuć, że gdzieś poza kadrem czai się przecinek i wielkie, uzbrojone po zęby 'ALE'.

Bo faktycznie, "1Q84" zaczęło się naprawdę dobrze. Już na starcie Murakami daje nam do zrozumienia, że coś jest nie tak. Podświadomie zaczynamy czuć, że młoda dziewczyna spiesząca się na spotkanie i aspirujący pisarz wplątują się w jakąś większą intrygę. Bohaterowie wydają się ciekawi, wszystko zaczyna się naprawdę dobrze.

I tu wchodzi nasze wielkie, straszne 'ALE' - bo im dalej tym gorzej. Książka szybko przeradza się w harlekina, opisując nam ze szczegółami seksualne eskapady Aomame i spotkania Tengo z jego starszą, zamężną dziewczyną. Momentami, słuchając któryś raz z kolei o tym, jaki typ mężczyzn lubi Aomame, albo wyjaśnienia dlaczego starsza zamężna dziewczyna Tengo przychodzi do niego w piątki, czułem się jakbym słuchał opowieści starszej osoby z początkami Alzheimera, która po chwili zapomina, że już o czymś opowiadała i zaczyna jeszcze raz.

Na szczęście ciekawa intryga dalej rozwija się w tle, a Murakami pisze całkiem nieźle, dlatego jakoś udało mi się przebrnąć. Pomogła też forma audiobooka i fantastyczna interpretacja dwojga lektorów.

Niestety, wszystko rozpada się w trzecim tomie, gdzie skupiając się na związaniu wątków obojga bohaterów (które powoli zbliżały się do siebie przez całą trylogię),Murakami stopniowo zarzuca wszystkie inne, w większości zostawiając je bez jakiegokolwiek rozwiązania. Dostajemy także trzeci punkt widzenia - prywatnego detektywa Ushikawy, którego rola sprowadza się w zasadzie do bezpośredniego wyjaśniania czytelnikowi związków między głównymi bohaterami, których mógł nie wyłapać w pierwszych dwóch tomach.

Podsumowując, "1Q84" to książka z ciekawymi pomysłami i przesłaniem, która jednak nie dowiozła swojej obietnicy do mety. Jako oddzielne tomy, oceniłbym je na 7, 6 i 4. Muszę jednak wziąć poprawkę na formę - Allison Hiroto, Marc Vietor i Mark Boyett wykonali fantastyczną pracę jako lektorzy audiobooka, dodając gwiazdkę do finalnej oceny.

Zazwyczaj nie po drodze mi z szeroko rozumianą "literaturą piękną". A to zbyt pretensjonalnie, a to zbyt dużo mówienia naokoło o prostych rzeczach. Ale "1Q84", trylogia klasyfikowana jako fantastyka, nawiązująca do "1984", od celebrowanego autora któremu, jak niegdyś Leo DiCaprio, wciąż odmawia się najwyższej nagrody? To mnie zaciekawiło.

Jeśli miałbym napisać recenzję w...

Murakami biega w maratonach i nie wspominam o tym dla hecy; “1Q84” to maraton przemieniony w fikcję. Długi, ociężały i w pełni dopracowany bieg, w którego czytaniu nie chodzi o cel, ale o samo doświadczenie.

Myślę, że nie ma łatwego sposobu na podsumowanie tego, co Murakami próbuje przekazać, bo w wyjątkowy nawet jak na siebie sposób, wykracza poza czas i przestrzeń, kwestionując znaną nam rzeczywistość.

Zacierając granicę między możliwym a niemożliwym, fikcją a rzeczywistością, losem a wolną wolą, “1Q84” jest zarówno metafizyczną łamigłówką, jak i thrillerem z domieszką romansu, w którym stawki dla głównych bohaterów nie mogą być wyższe.

To powieść o pisaniu powieści i czytaniu powieści, fikcja o równoległych światach i zniekształconych rzeczywistościach, połączona z tajemnicą o opresyjnym kulcie religijnym i przemocą. Nie sposób pojąć wszystkiego, ale znaczenie, które Murakami nadaje tej powieści odnajduje drogę do serca, bo jest ona krzywym i dobitnie szczerym odbiciem naszej rzeczywistości.

Dla mnie to przede wszystkim przypowieść o żalu, fantazja o tożsamości i ucieczce; to połączenie Kafki z Dostojewskim, które można uznać za najambitniejsze dzieło Murakamiego.

Nie wiem, w jaki sposób ten facet kreuje tak niezwykłe powieści, nie wiem, skąd bierze się jego talent, jego inspiracja, ale wiem, że zawsze mnie to porusza. W jego prozie jest lekkość i elegancja. A już szczególnie w tej powieści da się zauważyć pokręconą grę umysłową, którą Murakami od samego początku prowadził z czytelnikami i która go rozsławiła.

Jego talent polega na umiejętności tworzenia hipnotyzującej atmosfery, w której wizja równoległego wszechświata i unikalnego charakteru postaci jest przede wszystkim produktem ubocznym naszego społecznego porządku (albo nieporządku, jak kto woli).

Cudowna powieść, cudowne uczucia i cudowna przygoda. Czytajcie to i podziwiajcie.

Murakami biega w maratonach i nie wspominam o tym dla hecy; “1Q84” to maraton przemieniony w fikcję. Długi, ociężały i w pełni dopracowany bieg, w którego czytaniu nie chodzi o cel, ale o samo doświadczenie.

Myślę, że nie ma łatwego sposobu na podsumowanie tego, co Murakami próbuje przekazać, bo w wyjątkowy nawet jak na siebie sposób, wykracza poza czas i przestrzeń,...

Pod względem fabuły najbardziej atrakcyjna powieść Murakamiego. Czyta się ją doskonale, gdyż wszystkie typowe składniki jego pisarstwa są tu perfekcyjnie zrównoważone. I nie dziwi mnie, gdy słyszę od ludzi, że tą powieścią Japończyka są najbardziej zauroczeni. Może nie ma tu takiej wielopiętrowości i zakręconej akcji jak w Przygodzie z owcą lub w Kronice ptaka nakręcacza, tyle oniryzmu i magii co w Kafce nad morzem czy Sputniku Swetheart. Ale jest za to uwodzące masowego czytelnika superczytadło. A że ja daję „tylko” 8 gwiazdek, to wynika z mojego osobistego, oczywiście subiektywnego poczucia wyższości wymienionych dzieł( i jeszcze trzech tomów opowiadań) nad resztą twórczości HM. Nie zmienia to faktu, że, jako rzekłem trylogię tę czyta się prześwietnie i polecam ją wszystkim fanom książkowych uniesień.

Pod względem fabuły najbardziej atrakcyjna powieść Murakamiego. Czyta się ją doskonale, gdyż wszystkie typowe składniki jego pisarstwa są tu perfekcyjnie zrównoważone. I nie dziwi mnie, gdy słyszę od ludzi, że tą powieścią Japończyka są najbardziej zauroczeni. Może nie ma tu takiej wielopiętrowości i zakręconej akcji jak w Przygodzie z owcą lub w Kronice ptaka nakręcacza,...

Cudowna, urocza, spokojna powieść. To moja druga książka tego autora, po pierwszej spodziewałem się większych "cudów", ale tutaj Murakami dawkował je znacznie wolniej i jakby delikatniej. Książką jestem zauroczony, jest ciepła, miła, czasem głęboka, czasem nadnaturalna w sposób, który wymusza na nas samodzielne wymyślenie uzasadnienia (z czym przyznaję miałem problemy). W skrócie można powiedzieć, że tę pozycję należy przeczytać powoli, dokładnie, rozpływając się w akcji, opisach, opowieściach pozornie niezwiązanych ze sobą, uwierzyć we wszystko i dać się ponieść fantazji Murakami. Nie sprawdzałem wprawdzie, ile księżyców było wczoraj na niebie, ani jakie mundury nosi dziś polska policja, ale upewnię się co do tego w najbliższym czasie. Jedno jest pewne, jeśli zobaczę kiedyś na autostradzie bramkę i schodki na dół - nie pójdę nimi.

Cudowna, urocza, spokojna powieść. To moja druga książka tego autora, po pierwszej spodziewałem się większych "cudów", ale tutaj Murakami dawkował je znacznie wolniej i jakby delikatniej. Książką jestem zauroczony, jest ciepła, miła, czasem głęboka, czasem nadnaturalna w sposób, który wymusza na nas samodzielne wymyślenie uzasadnienia (z czym przyznaję miałem problemy). W...

Ksiazka dobra, czasami troche przydlugie opisy i przemyslenia autora. W sumie dosc spojna i ciekawa, polecam.

Ksiazka dobra, czasami troche przydlugie opisy i przemyslenia autora. W sumie dosc spojna i ciekawa, polecam.