Nie jestem miłośnikiem zbiorów opowiadań, ale... (to, co przed "ale" ma wszak mniejsze znaczenie niż to, co następuje po nim) "Pokój do smutku" mnie oczarował i odczarował opowiadania. Każde z nich było niesamowicie emocjonalne, szczere i prawdziwe. Razem stworzyły zaś piękną opowieść o miłości, samotności, tęsknocie i utracie. O różnych ich odcieniach i sposobach przeżywania. Mimo swoich niewielkich rozmiarów, piękna to i niebanalna lektura.

Nie jestem miłośnikiem zbiorów opowiadań, ale... (to, co przed "ale" ma wszak mniejsze znaczenie niż to, co następuje po nim) "Pokój do smutku" mnie oczarował i odczarował opowiadania. Każde z nich było niesamowicie emocjonalne, szczere i prawdziwe. Razem stworzyły zaś piękną opowieść o miłości, samotności, tęsknocie i utracie. O różnych ich odcieniach i sposobach...

Nie dziwię się, że p. Andrij Lubka zgarnia nagrody w kraju i na świecie. Te opowiadania mają w sobie jakąś swobodę i jednocześnie porządek. Między wersami przewija się smutek, tęsknota, melancholia, trochę autoironii, a przede wszystkim miłość. Moim zdaniem właśnie jej jest najwięcej, w różnych odcieniach. Pisanie o miłości w taki szczery, ludzki i bezpretensjonalny sposób zawsze wydaje mi się sporym wyzwaniem i odważnym krokiem, bo to chyba od jakiegoś czasu jest bardzo niemodne w literaturze "nagradzanej", "wysokoartystycznej". A Pan Andrij bardzo dobrze sobie z tym tematem poradził i chyba właśnie sposób mówienia o miłości najbardziej mnie w tej książce ujął. :)
PS. Szacunek dla Warsztatów Kultury za przybliżanie perełek literackich naszych wschodnich sąsiadów (chociaż redakcja tekstu mogłaby być lepsza!) ;)

Nie dziwię się, że p. Andrij Lubka zgarnia nagrody w kraju i na świecie. Te opowiadania mają w sobie jakąś swobodę i jednocześnie porządek. Między wersami przewija się smutek, tęsknota, melancholia, trochę autoironii, a przede wszystkim miłość. Moim zdaniem właśnie jej jest najwięcej, w różnych odcieniach. Pisanie o miłości w taki szczery, ludzki i bezpretensjonalny sposób...

Czy może być coś bardziej smutnego niż widok pustego, pogrążonego w ciszy, a niegdyś zamieszkałego i tętniącego życiem pokoju? Smutek, to jednak część ludzkiego życia, to suma doświadczeń za którymi tęsknimy. Smutek to przecież tęsknota, która może przybrać przeróżne wymiary. O tym właśnie jest zbiór opowiadań autorstwa młodego, ukraińskiego pisarza Andrieja Lubka.
Każde opowiadanie to osobny rozdział ukazujący za czym, lub za kim może tęsknić człowiek. Tęsknimy za przelotnym romansem, prawdziwą miłością, za utratą najbliższej osoby, za ulubionym zwierzęciem, za spokojem i za marzeniami, które nie mają szans na spełnienie. Każde z opowiadań, to taki metaforyczny pokój wypełniony historią poszczególnych bohaterów. To może być mieszkanie w bloku, komnata królewska, kaplica klasztorna, grób na cmentarzu, dziurawa ulica, przedwojenny dom ze zdartą podłogą. Pokój przepełnia smutek, bo niegdyś tętnił życiem, nadzieją, marzeniami, teraz zaś jest pusty.
Przepiękne, nostalgiczne historie, które dobrze się czyta i które długo nie dają o sobie zapomnieć.

Czy może być coś bardziej smutnego niż widok pustego, pogrążonego w ciszy, a niegdyś zamieszkałego i tętniącego życiem pokoju? Smutek, to jednak część ludzkiego życia, to suma doświadczeń za którymi tęsknimy. Smutek to przecież tęsknota, która może przybrać przeróżne wymiary. O tym właśnie jest zbiór opowiadań autorstwa młodego, ukraińskiego pisarza Andrieja Lubka.
Każde...