Maglowałem w nieskończoność poszczególne zeszyty z serii "Doman" będąc dzieciakiem i po wielu, wielu latach złapałem się za piękne wydanie zbiorcze. I ja wiem, że to były inne czasy dla komiksu, zwłaszcza polskiego komiksu, ale jednak seria "Doman" bardzo się zestarzała. Jest bardzo topornie, czcionka wybrana do narracji nie była zbyt trafionym pomysłem. Jest też trochę chaosu, bo chmurki czyta się czasami w innej kolejności niż ta, którą nakazuje logika obcowania z komiksem. I tak, seria "Doman" ma swoje minusy, który wynikają głównie z tego, że to po prostu stary komiks, który powstał w PL w czasach, gdy ta gałąź literatury nie była zbyt poważana na naszym rynku. I jednak jest tutaj duże uderzenie nostalgii, bo przechodząc przez kolejne zeszyty przypomniałem sobie, jak przerażony byłem niektórymi kadrami. Wspaniała podróż w przeszłość.

Maglowałem w nieskończoność poszczególne zeszyty z serii "Doman" będąc dzieciakiem i po wielu, wielu latach złapałem się za piękne wydanie zbiorcze. I ja wiem, że to były inne czasy dla komiksu, zwłaszcza polskiego komiksu, ale jednak seria "Doman" bardzo się zestarzała. Jest bardzo topornie, czcionka wybrana do narracji nie była zbyt trafionym pomysłem. Jest też trochę...

Arcydzieło wydawnicze. Ten zdumiewający format, rodzaj papieru, dopasowane do niego kadry, rysunki, kolor - musiała to być benedyktyńska robota. Zadanie wykonane w 100% - czytałem na okrętkę!

Arcydzieło wydawnicze. Ten zdumiewający format, rodzaj papieru, dopasowane do niego kadry, rysunki, kolor - musiała to być benedyktyńska robota. Zadanie wykonane w 100% - czytałem na okrętkę!

Seria odświeżona po latach. To, co mogło się podobać osobie nastoletniej, teraz już tak bardzo do gustu nie przypada... Kilka lig niżej, niż Thorgal, Funky Koval, Bogowie z Kosmosu czy Yans...

Seria odświeżona po latach. To, co mogło się podobać osobie nastoletniej, teraz już tak bardzo do gustu nie przypada... Kilka lig niżej, niż Thorgal, Funky Koval, Bogowie z Kosmosu czy Yans...

Przeczytałem ten zbiorek pod wpływem "50 komiksów z czasów PRL-u, które musisz przeczytać przed śmiercią" i przeżyłem szok. Okazuje się, że scenariusze do kolejnych tomików pisali różni Autorzy, a dzięki temu, że wszystkie ilustrował Andrzej Nowakowski (a do niektórych przygotował także fabułę) nie odczuwa się tego. Świetna grafika i kadrowanie, trochę gorzej z dialogami, ale w sumie seria ta pozytywnie wyróżniała się na PRL-owskim rynku. Klasyk, choć ze wszystkimi wiążącymi się z tym wadami i zaletami.

Przeczytałem ten zbiorek pod wpływem "50 komiksów z czasów PRL-u, które musisz przeczytać przed śmiercią" i przeżyłem szok. Okazuje się, że scenariusze do kolejnych tomików pisali różni Autorzy, a dzięki temu, że wszystkie ilustrował Andrzej Nowakowski (a do niektórych przygotował także fabułę) nie odczuwa się tego. Świetna grafika i kadrowanie, trochę gorzej z dialogami,...

W oryginale 7 części Domana pojawiło się na przełomie lat 80 i 90-tych XX wieku. To dla mnie ważna pozycja. Być może właśnie dzięki temu komiksowi zaciekawiłem się historią naszego kraju?

Autorem opowieści o Domanie jest Andrzej O. Nowakowski, artysta którego prace niewątpliwie wyróżniają się na tle innych tworzących w owym czasie rysowników. Nowakowski na warsztat wziął legendy polskie, luźno inspirując się prozą Ignacego I. Kraszewskiego (autora m.in. „Starej Baśni”). Jego głównym bohaterem jest chłopiec (a w kolejnych albumach dorosły mężczyzna) – Doman. Ta luźna inspiracja Kraszewskim wyszła doskonale, przybliżając rzeszom zaczytujących się w „Domanie” młodym ludziom tradycyjne polskie legendy. Komiksy na stałe weszły do kanonu polskiej klasyki.

Doman debiutuje w komiksie „Pogromca smoka”. Jako młody chłopiec odkrywa tajemnicę morderstwa syna księcia Kraka i pokonuje smoka terroryzującego gród. Mamy tu oczywiste odniesienie do legendy o Szewczyku Dratewce. Następnie poznajemy losy księżniczki Wandy („Księżniczka Wanda”),Popiela, którego pokonało plemię Myszków („Władca myszy”, „Charm na Lednicy”),śledzimy narodziny dynastii Piastów („Krzyk orła”),a w dwóch ostatnich albumach – „Rogi Odyna” i „W cieniu Światowida” - obserwujemy podróż Domana do krain Wikingów za porwanym synem Piasta (...).

Jeszcze kilka słów o rysunkach. Te są szczegółowe, kolorowe, a kadrowanie jak na owe czasy – nowoczesne. Nie zawaham się jednak dodać do tej beczki miodu łyżki dziegciu. Po pierwsze, autor miał problem z odwzorowaniem niektórych twarzy. Na kilku kadrach facjaty wyglądają wręcz koszmarnie. Po drugie – widać wyraźne „inspiracje” innymi autorami, zwłaszcza rysunkami z Thorgala i Conana. Niektóre kadry wydadzą się Wam bardzo znajome [patrz foto] (...).

Szerszą recenzję znajdziecie na: blogokomiksach.blogspot.com. Zapraszam :)

W oryginale 7 części Domana pojawiło się na przełomie lat 80 i 90-tych XX wieku. To dla mnie ważna pozycja. Być może właśnie dzięki temu komiksowi zaciekawiłem się historią naszego kraju?

Autorem opowieści o Domanie jest Andrzej O. Nowakowski, artysta którego prace niewątpliwie wyróżniają się na tle innych tworzących w owym czasie rysowników. Nowakowski na warsztat wziął...

Ten kto wydumał tak idiotyczną czcionkę do komiksu - oszalał.
Szkoda, że smok wawelski przypomina T-Reksa.
W sumie: zabawna składanka legend polskich.

Ten kto wydumał tak idiotyczną czcionkę do komiksu - oszalał.
Szkoda, że smok wawelski przypomina T-Reksa.
W sumie: zabawna składanka legend polskich.

Czyta się to słabo, ogląda nieźle. Na plus piękne wydanie.

Czyta się to słabo, ogląda nieźle. Na plus piękne wydanie.

Gównięciem będąc, jak jeszcze "Stara baśń" wydawała mi się najgrubszą książką na świecie, a jedyne co byłam w stanie przeczytać to gazetki Kubusia Puchatka, Wojownicze żółwie ninja oraz "kieszonkowe" wydania komiksów Conana wydawało mi się, że "Doman" jest właśnie polską wariacją na temat Howard'owsiego Conana. Ale nie. W tym momencie zaskoczę już pewnie niewielu, ale "Doman" to faktycznie słowiańskie imię, które na "komercyjną" metę zostało "rozsławione" przez Krasińskiego. Mimo tego, że sam komiks faktycznie jest inspirowany cymmeryjskim kumplem Domana, jak przyznaje sam autor. W każdym razie. Pierwodruki komiksu "Doman" zostały wydane w latach 1986-1990. Były właśnie "pocketami" i Egmontowski druk, wydany na 100-lecie komiksu polskiego zachowuje format pierwowzoru. Jest to oczywiście calutka seria zebrana w jednym, a oprócz siedmiu oryginalnych historii otrzymujemy posłowie oraz parę dodatków w postaci historii powstania, pierwszych (bardzo zaskakujących) szkiców i rękopisów scenariusza.
Komiks oczywiście narysował Nowakowski Andrzej. Sama fabuła kręci się wokół tytułowego bohatera i jest to interpretacja kilku polskich legend, a druga część to luźna interpretacja fregmentów "Starej baśni". Stąd też właśnie imię głównego bohatera. Kolory zostały trochę podciągnięte, co chyba wyszło mu nawet na dobre. Historie są spójne i pomogło im zebranie w jedną publikację, gdyż chronologia jest widocznie zaburzona. Psuć całą konwencję mogą odrobinę dwie czcionki, oczywiście takie jak w oryginale, które miały odróżniać narratora od bohaterów. Niepotrzebny zabieg. Kreska oczywiście miła dla oka. Sama w sobie może przypominać pierwsze wydania Conana oraz Thorgala. Kolory mogą się wydawać trochę zbyt agresywne, ale cóż. Taka koncepcja. Samo wydanie jest przepiękne. Twarda okładka imitująca włókna. Papier kredowy jeszcze bardziej podkreślający kolorystykę. No i oczywiście wspomniany dodatek, jako mrugnięcie do fanów.

Gównięciem będąc, jak jeszcze "Stara baśń" wydawała mi się najgrubszą książką na świecie, a jedyne co byłam w stanie przeczytać to gazetki Kubusia Puchatka, Wojownicze żółwie ninja oraz "kieszonkowe" wydania komiksów Conana wydawało mi się, że "Doman" jest właśnie polską wariacją na temat Howard'owsiego Conana. Ale nie. W tym momencie zaskoczę już pewnie niewielu, ale...

Pierwsze historie jeszcze w miarę.... Ale to "w miarę" tylko ze względów nostalgicznych ( bo czytałem je w dzieciństwie).
Ostatnia historia jest jakąś porażką. Ujęcia, pozy bohatera są plagiatem pierwszych tomów Thorgala. W tłumie wikingów stoi nawet Gandalf Szalony (!!!). No słabo. Jedną gwiazdkę dałem więcej niż chciałem ze względów nostalgicznych :)

Pierwsze historie jeszcze w miarę.... Ale to "w miarę" tylko ze względów nostalgicznych ( bo czytałem je w dzieciństwie).
Ostatnia historia jest jakąś porażką. Ujęcia, pozy bohatera są plagiatem pierwszych tomów Thorgala. W tłumie wikingów stoi nawet Gandalf Szalony (!!!). No słabo. Jedną gwiazdkę dałem więcej niż chciałem ze względów nostalgicznych :)

Czuć pewną archaiczność (lata 80.) głównie dlatego, że historie z podań i legend Kraszewskiego są podane w formie streszczenia, jakby pospiesznej relacji z pogańskiej ziemi, kiedy Polanie mieli nieprzyjemność wojować z Germanami. Piękny język ojczysty oraz dawne wierzenia wystarczają, o dziwo, by chłonąć jak materię tę zbiórkę przygód Domana, który miał być pastiszem Conana, choć to zupełnie inny rodzaj bohatera, bo płynie w nim słowiańska krew i toczy wojenki z Niemcami. Pradawni bogowie są tacy gniewni, co przeciwnicy za Łabą. Są tu znane opowieści, jak smok wawelski, księżniczka Wanda czy mysia wieża, która obrosła w takie legendy, że przeniosła się do sfer popkultury (etap gry w Wiedźminie!). ,,Doman'' to taka lepsza historia z ,,Relaksu'', czyli magazynu, który pokazał, że Polacy potrafią tworzyć komiksy po swojemu. Czasem lepiej, czasem gorzej, czasem kopiując hiciory zza Oceanu, jak ,,Konus'' - polski ,,Karate Kid'' w moim sercu. Być może ,,Relaks'' miał lepsze historie, podobnie jak ,,Świat Młodych'', natomiast ,,Doman'' dodał cegiełkę do polskiej historii powieści obrazkowych. Miło popatrzeć, że ktoś promuje i wydaje zapomniane tytuły sprzed lat.

Czuć pewną archaiczność (lata 80.) głównie dlatego, że historie z podań i legend Kraszewskiego są podane w formie streszczenia, jakby pospiesznej relacji z pogańskiej ziemi, kiedy Polanie mieli nieprzyjemność wojować z Germanami. Piękny język ojczysty oraz dawne wierzenia wystarczają, o dziwo, by chłonąć jak materię tę zbiórkę przygód Domana, który miał być pastiszem...