Wysoka ocena za prawdziwego wilkołaka

Wysoka ocena za prawdziwego wilkołaka

O ile pierwsza część była niemal kopiuj-wklej historią ze zmierzchu, o tyle ta część rozwija się w zupełnie innym kierunku i zaskakuje. Wiwat dla autorki za NIE wciąganie do historii wampirów <3

O ile pierwsza część była niemal kopiuj-wklej historią ze zmierzchu, o tyle ta część rozwija się w zupełnie innym kierunku i zaskakuje. Wiwat dla autorki za NIE wciąganie do historii wampirów <3

Po tym, jak przeczytałam „Wilka”, który całkiem mi się podobał, z entuzjazmem zabrałam się za kontynuację. „Wilczyca” trzymała poziom poprzedniej części przez pierwsze rozdziały, ale potem niestety nastąpił znaczący spadek jakości tekstu, głównie pod kątem fabuły.
Narracja zachowała swój młodzieńczy, pogodny ton, ale historia stała się nie dość, że infantylna, to jeszcze stosunkowo rozwlekła. „Wilk” nadaje się dla czytelników w wieku 11-13 lat, i mimo że bohaterowie „Wilczycy” mają 17-18, ta książka także jest raczej dla młodszych, tj. 13-, 14-latków. Występuje tu bowiem motyw seksu i pierwszego razu Margo, natomiast dziewczyna zachowuje się całkiem jak cnotliwa panienka z XVIII wieku: wszelkie odniesienia do tego tematu opisane są z ogromną wstydliwością.
Postaci, chociaż są młodymi dorosłymi, postępują w sposób odpowiedni młodszym nastolatkom: jako nazbyt grzeczni mają chyba dawać przykład uczciwości i nieść morał o tym, że narkotyki (w książce występuje jedynie wzmianka o marihuanie) są absolutnie złe. Aha, no i rzecz jasna nikt z nich nigdy by nawet nie pomyślał o wypiciu kropli alkoholu.
Dziecinność treści podkreślona jest również tym, że w „Wilczycy” Margo jest już w pełnoprawnym związku ze swoim wymarzonym chłopakiem, wobec czego cały jej świat kręci się wyłącznie wokół niego, a czytelnik co rusz zalewany jest opisami tego, jak ona i Max się o siebie martwią, jak przytulają, jacy to są dla siebie nawzajem czuli i żyć bez siebie nie mogą. Słowem, niedobrze aż się robi od tej cukierkowości i monotematyczności. Oczywiście rozumiem, że autorka chciała zrobić z Maxa ideał, więc jego związek z Margo siłą rzeczy musiał być tęczową sielanką, ale zwyczajnie jest tego w książce za dużo.
Znużenie czytelnika, wywołane tymi nieznośnie ckliwymi, niekończącymi się romantyzmami, potęguje jeszcze to, że z każdą stroną historia staje się coraz bardziej nieciekawa: wydarzenia coraz bardziej naiwne, a fabuła coraz bardziej naciągana.
W pewnym momencie czytałam już książkę ciurkiem byle dalej, byle szybciej ją skończyć i mieć z głowy. Słaba logika, męcząca infantylność i dłużące się opisy sprawiły, że dotrwałam do końca znudzona i niezadowolona.
Pierwszą część śmiało polecam, natomiast kontynuacja to niestety rozczarowanie.

Po tym, jak przeczytałam „Wilka”, który całkiem mi się podobał, z entuzjazmem zabrałam się za kontynuację. „Wilczyca” trzymała poziom poprzedniej części przez pierwsze rozdziały, ale potem niestety nastąpił znaczący spadek jakości tekstu, głównie pod kątem fabuły.
Narracja zachowała swój młodzieńczy, pogodny ton, ale historia stała się nie dość, że infantylna, to jeszcze...

Zdecydowanie lepsza, niż poprzednia część. Postacie tutaj przedstawione są o wiele bardziej wyraziste. Jest tajemnica, która musi zostać rozwiązana przez bohaterów. Ma wiele elementów, których brakowało poprzedniej części. Czyta się ją z o wiele większą przyjemnością, narracja jest bardziej spójna, mniej chaotyczna. Wątki są prowadzone od początku do końca, bez niepotrzebnego urywania ich jak w przypadku "Wilka". Zdecydowanie widać rozwój w kunszcie autorki powieści. Dla mnie warta polecenia, nawet dla starszych odbiorców.

Zdecydowanie lepsza, niż poprzednia część. Postacie tutaj przedstawione są o wiele bardziej wyraziste. Jest tajemnica, która musi zostać rozwiązana przez bohaterów. Ma wiele elementów, których brakowało poprzedniej części. Czyta się ją z o wiele większą przyjemnością, narracja jest bardziej spójna, mniej chaotyczna. Wątki są prowadzone od początku do końca, bez...

Przeczytałam tę książkę po raz drugi, po wielu latach. Nie jestem już czytelnikiem docelowym tej książki. Za pierwszym razem sięgnęłam po nią przez przypadek, bez znajomości "Wilka". Mimo to powieść pochłonęła mnie wówczas bez reszty, ja zaś od tamtego czasu czytam każdą książkę Miszczuk, która wpadnie mi w ręce. Mimo tego, że przez ten czas nieco się postarzałam, styl autorki wciąż wciąga i nie pozwala na odłożenie książki. Druga odsłona cyklu nie jest już tak infantylna jak pierwsza, choć wciąż jest to powieść dla nastolatków. Również główna bohaterka dorosła z autorką i już tak nie irytuje. Denerwują za to nowe postaci - Carol i Carlos są w tej historii jak dla mnie niemal zupełnie niepotrzebni. Gdybym jeszcze kiedyś chciała wrócić do serii, myślę, że sięgnę jedynie po tę część.

Przeczytałam tę książkę po raz drugi, po wielu latach. Nie jestem już czytelnikiem docelowym tej książki. Za pierwszym razem sięgnęłam po nią przez przypadek, bez znajomości "Wilka". Mimo to powieść pochłonęła mnie wówczas bez reszty, ja zaś od tamtego czasu czytam każdą książkę Miszczuk, która wpadnie mi w ręce. Mimo tego, że przez ten czas nieco się postarzałam, styl...

Po Wilczycy widać, jak rozwinął się kunszt pisarski autorki. Książka, choć dalej pisana stricte pod młodzież, czyta się lepiej z perspektywy starszego czytelnika w zupełnie innej dekadzie. Niezwykle podobało mi się rozwinięcie naukowe, co pokazuje kierunek, w którym rozwijała się autorka w kontekście edukacyjnym i zawodowym.

Obie te książki będą idealne dla wszystkich fanów Teen Wolfa, a główną bohaterka i jej przyjaciółka mają przyjemne wibracje a la Wednesday i Enid, choć w mniejszych skrajnościach.

Niezwykle interesujące w twórczości Miszczuk jest jej niezmienne zamiłowanie do parodii i skrajnego pisania postaci. Mam tu na myśli fakt, że wszystkie cechy, które otrzymują bohaterowie, nadawane są w systemie zero-jedynkowym, zamiast w spektrum, jak jest w rzeczywistości. I o ile takie podejście potrafi "zabić" cały obraz postaci, to Miszczuk robi to w taki sposób, że nie tylko to działa, ale działa genialnie.

Czytanie tych książek było niezmiernie miłym powrotem do przyszłości, do którego mogłabym zachęcić każdego. Pokazuje to w piękny sposób, że nasi ulubieni autorzy ciężko pracowali, by rozwinąć swoje pióro do stylu, który dzisiaj pokazują swoim czytelnikom.

Po Wilczycy widać, jak rozwinął się kunszt pisarski autorki. Książka, choć dalej pisana stricte pod młodzież, czyta się lepiej z perspektywy starszego czytelnika w zupełnie innej dekadzie. Niezwykle podobało mi się rozwinięcie naukowe, co pokazuje kierunek, w którym rozwijała się autorka w kontekście edukacyjnym i zawodowym.

Obie te książki będą idealne dla wszystkich...

𝐊𝐚𝐭𝐚𝐫𝐳𝐲𝐧𝐚 𝐁𝐞𝐫𝐞𝐧𝐢𝐤𝐚 𝐌𝐢𝐬𝐳𝐜𝐳𝐮𝐤 „𝐖𝐢𝐥𝐜𝐳𝐲𝐜𝐚”
"Taaa... też cię lubię, mój ty promyczku słońca."

▫️ Drugą część historii Margo i Maxa przeczytałam dzięki przemiłej Pani Bibliotekarce z mojego gimnazjum. Pamiętam, że niestety w bibliotece była dostępna tylko pierwsza część, jednak po mojej prośbie na półce znalazła się i druga. Umożliwiając mi poznanie dalszych losów bohaterów. Teraz kiedy robiłam reread, tak samo, jak kiedyś wciągnęła mnie od pierwszych stron, choć czasami dawała w kość typowo nastoletnim zachowaniem. Pomijając ten minus, jest bardzo dobra i przyjemnie się ją czyta.

Instagram: @book_talia

𝐊𝐚𝐭𝐚𝐫𝐳𝐲𝐧𝐚 𝐁𝐞𝐫𝐞𝐧𝐢𝐤𝐚 𝐌𝐢𝐬𝐳𝐜𝐳𝐮𝐤 „𝐖𝐢𝐥𝐜𝐳𝐲𝐜𝐚”
"Taaa... też cię lubię, mój ty promyczku słońca."

▫️ Drugą część historii Margo i Maxa przeczytałam dzięki przemiłej Pani Bibliotekarce z mojego gimnazjum. Pamiętam, że niestety w bibliotece była dostępna tylko pierwsza część, jednak po mojej prośbie na półce znalazła się i druga. Umożliwiając mi poznanie dalszych losów bohaterów....

Nie spodziewałam się, że ten tom będzie lepszy od poprzedniego. Ile tu było akcji i zwrotów akcji. Nawet bohaterowie nie byli irytujący. Bardzo dobrze i szybko mi się ją czytało. Ostatnie 100 stron... och, ile tam było akcji!!! Aż bym sobie przeczytała więcej hahah. Polecam bardzo !!!

Nie spodziewałam się, że ten tom będzie lepszy od poprzedniego. Ile tu było akcji i zwrotów akcji. Nawet bohaterowie nie byli irytujący. Bardzo dobrze i szybko mi się ją czytało. Ostatnie 100 stron... och, ile tam było akcji!!! Aż bym sobie przeczytała więcej hahah. Polecam bardzo !!!

Ta część wydaje mi się lepszą od pierwszej, ale nie ma jakieś mega dużej różnicy. Bardzo zaskoczyło mnie zakończenie, którego na pewno się nie spodziewałam. Jest to bardzo wciągająca, przyjemna lektura.

Ta część wydaje mi się lepszą od pierwszej, ale nie ma jakieś mega dużej różnicy. Bardzo zaskoczyło mnie zakończenie, którego na pewno się nie spodziewałam. Jest to bardzo wciągająca, przyjemna lektura.

Książka bardzo przyjemna i lekka. Napisana prostym językiem. Fabuła ciekawa. Końcówka mnie zaskoczyła :)

Książka bardzo przyjemna i lekka. Napisana prostym językiem. Fabuła ciekawa. Końcówka mnie zaskoczyła :)