Ćwierćfinał to już coś!

MaleWielkieKsiazki.blogspot.com
Kto lubi piłkę nożną? Tata, dziadek, brat, kuzyn, sąsiad, kolega...Powiedzmy sobie szczerze; głównie mężczyźni, chłopcy. Oczywiście są i panie, które z równie dużym zainteresowaniem oraz wielkimi emocjami śledzą mecze piłki nożnej, ale jednak są w mniejszości. Dlatego od razu zaznaczę, że należę do osób z drugiego obozu kibiców - czytaj: nie-kibiców - i trudno będzie mi z wielkim entuzjazmem pisać o książce, w której piłka nożna gra główną rolę. Jednocześnie zapewniam, że dla średnio zaawansowanego kibica będzie to uczta najwyższej klasy
Znajdziecie tutaj całe mnóstwo ciekawych akcji, tabeli meczów, wyników oraz piłkarskiego języka używanego przez chłopaków i ich trenerów. Mamy bowiem drużyny amatorskie, lecz mocno zaangażowane w grę. Przeżycia młodych adeptów futbolu są pełne intensywnych emocji. Główny bohater Krzysiek należy do osiedlowej drużyny. Chłopcy marzą o prawdziwym turnieju piłkarskim, ale niestety nie mają trenera. Wybór pada na kuzyna Arka. Odtąd sprawy nabierają tempa, treningi są regularne, a wyniki nawet nie takie najgorsze.
Przy okazji opowieści o meczach i treningach, poznajemy oczywiście trochę prywatnego życia naszych bohaterów. Oto trener Arek właśnie jest zakochany i jak to bywa w związkach, zdarzają się czasem nieporozumienia. Niestety trudne chwile, jakie przeżywa młody człowiek, wpływają również na jego pracę z drużyną. Jak sobie poradzą w ciężkich momentach? Przeczytajcie.
Poznacie też rodzinę Krzyśka. Jego mamę i trochę też tatę, który od dłuższego przebywa za granicą, co dla małego chłopca jest przykre i często brak mu ojcowskiego wsparcia w codziennych, dziecięcych problemach. W tej historii pojawi się także świetnie grająca dziewczyna o rozbrajającym uśmiechu.
olecam tę książkę, głównie małym piłkarzom, graczom oraz kibicom. Niestety, dla osób niewtajemniczonych w realia futbolu, wiele zagadnień może być niezbyt interesująca, a rozbudowane opisy, czy fachowe rozmowy małych piłkarzy staną się nużące. Książka przenosi nas wprawdzie w świat osiedlowego futbolu, ale wstawki, dotyczące wydarzeń krajowych i międzynarodowych, sprawiają, że pojawiają się także znane nazwiska i osobowości. Myślę, że nawet amatorzy domyślą się kim są niesamowity Argentyńczyk czy Portugalczyk

MaleWielkieKsiazki.blogspot.com
Kto lubi piłkę nożną? Tata, dziadek, brat, kuzyn, sąsiad, kolega...Powiedzmy sobie szczerze; głównie mężczyźni, chłopcy. Oczywiście są i panie, które z równie dużym zainteresowaniem oraz wielkimi emocjami śledzą mecze piłki nożnej, ale jednak są w mniejszości. Dlatego od razu zaznaczę, że należę do osób z drugiego obozu kibiców - czytaj:...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Muszę przyznać, że nie spodziewałem się, że Michał Piedziewicz, autor powieści Dżoker, Domino i Dakota, napisze książkę dla dzieci. „Ćwierćfinał to już coś!”, bo o niej mowa, to opowieść o kilku bohaterach, których połączyła pasja do piłki nożnej i chęć zawalczenia o wysokie miejsce w rankingu.

To, co zasługuje przede wszystkim na pochwałę, to równe traktowanie odbiorcy – w tym wypadku dzieci. Narrator Piedziewicza daleki jest od tego, by „podchodzić” młodego czytelnika, mamić go pseudomłodzieżowym językiem i skrajnie uproszczonym sposobem opowiadania. Owszem, narracja jest prosta, a i po sposobie konstrukcji rozdziałów widać, do kogo książka jest adresowana (mam na myśli na przykład częste podsumowania), jednak autor wykazuje się podejściem, w myśl którego czytelnik bez problemu dostrzeże i zrozumie różnego rodzaju aluzje, nawiązania czy gry językowe (niekiedy oparte na przykład na brzmieniu wyrazów), niezależnie od wieku. Dzięki temu książka okazuje się nie tylko ciekawa ze względu na treść, ale także bardzo interesująca, jeśli chodzi o sam język. Pojawiają się w związku z tym terminy związane oczywiście ze sportem (na ogół dobrze wytłumaczone, najczęściej za sprawą dialogu) oraz nawiązania do szeroko rozumianej popkultury. Gdy zostaje przedstawiony Roland, jeden z bohaterów, narrator zauważa, że „(...) pojawił się on (...). Cały na biało (...)”, co oczywiście stanowi wykorzystanie popularnego tekstu Wojciecha Młynarskiego. Piedziewicz śmiało korzysta również ze związków frazeologicznych, mniej lub bardziej znanych powiedzeń czy zbitek słownych, dzięki czemu książka wydaje się „żywa” właśnie na poziomie językowym – bohaterowie mówią tak, jak mówi ulica (oczywiście w sposób adekwatny do ich wieku), a nie – jak to czasem w powieściach dla dzieci bywa – nierealnie, w sposób albo mocno wygładzony, albo przesadnie zinfantylizowany.

W „Ćwierćfinale”, co bez wątpienia stanowi dużą zaletę książki, pojawia się niemało odwołań do historii sportu, w tym do dokonań ważniejszych piłkarzy oraz sukcesów drużyn na różnych rozgrywkach. Co więcej, nie brakuje w niej elementów graficznych, takich jak tabele z wynikami, tak istotnych przecież w życiu sportowym każdego zagorzałego fana. Śledząc losy bohaterów i ich zmagania w walce o awans, młody czytelnik bez problemu „połapie” się w fabule, a śledzenie zdobywania kolejnych punktów na przykładzie tabeli nie tylko pomoże w kompletowaniu informacji o świece bohaterów, ale także zapewni poczucie realności czy profesjonalności prowadzonych rozgrywek. Taka możliwość zdecydowanie uprawdopodabnia akcję, co sprawia, że uwaga odbiorcy jest nie tylko utrzymana, ale także wyraźnie wzmożona. Daje to też wrażenie uczestnictwa w wielkim świecie futbolu, bo historia przedstawiona jest dzięki temu bardzo profesjonalnie – i pod względem graficznym, i fabularnym. Bohaterowie Piedziewicza wiedzą, jak wiele czynników składa się na sukces piłkarski, co pozwala odbiorcy wykorzystać lub skonfrontować własną wiedzę na ten temat. Postaci zdają sobie sprawę, że trzeba nie tylko chcieć, ale także intensywnie pracować – stąd poszukiwania trenera i „mocnych” zawodników, wymowne zdziwienie bohatera, gdy okazuje się, że trener, zamiast obmyślać nowe strategie i mowy motywacyjne, spędza czas z ukochaną. Na tym poziomie pojawiają się również spory o nazwę drużyny i barwy, a także – jak przystało na książkę o piłce nożnej – nieśmiertelny i wciąż żywy spór o to, kto jest lepszy: Real Madryt czy FC Barcelona. Postaci rozmawiają o swoich racjach i upodobaniach, z czym bez wątpienia będzie mógł utożsamić się odbiorca, a pomieszanie dwóch porządków (związanego z zawodowym futbolem i podwórkowo-szkolnymi rozgrywkami) wpisuje się w dziecięcą perspektywę, za której sprawą bycie fanem przekłada się na marzenia – gra na szkolnym boisku okazuje się prawdziwą rozgrywką na najwyższym poziomie.

Poza całą piłkarską płaszczyzną książki należy zwrócić uwagę na inne istotne problemy, które z pewnością zrozumie młody czytelnik. Bohaterowie, co ważne, zmagają się nie tylko z przeciwnikami na boisku, ale także z wyzwaniami, jakie rzuca im szkoła. Piedziewicz tak obmyślił swoje postaci, że te wydają się realne i zrozumiałe – część z nich nie radzi sobie na przykład z ułamkami, część z językiem polskim (odwieczny problem zapamiętania inwokacji z „Pana Tadeusza”), ale – za narratorem – „(...) jakie to miało znaczenie – skoro czekały nas decydujące mecze (...)”. Jestem przekonany, że ta książka przypadnie do gustu każdemu młodemu czytelnikowi, który interesuje się piłką nożną, bo poza ciekawą tematyką i możliwością utożsamiania się z postaciami, powieść została redakcyjnie poprowadzona tak, że okazuje się czytelna i niebanalna. Krótkie rozdziały, częste podsumowania, duża liczba dialogów, wspomniane wcześniej tabele i ilustracje, za które odpowiada Artur Ruducha, ciekawi bohaterowie – wszystko to sprawia, że każdemu młodemu fanowi piłki nożnej książka „Ćwierćfinał to już coś!” wyda się warta lektury!

https://czytelnik7.blogspot.com/2018/08/359-pikarski-ciag-micha-piedziewicz.html

Muszę przyznać, że nie spodziewałem się, że Michał Piedziewicz, autor powieści Dżoker, Domino i Dakota, napisze książkę dla dzieci. „Ćwierćfinał to już coś!”, bo o niej mowa, to opowieść o kilku bohaterach, których połączyła pasja do piłki nożnej i chęć zawalczenia o wysokie miejsce w rankingu.

To, co zasługuje przede wszystkim na pochwałę, to równe traktowanie odbiorcy –...

więcej

mniej

Pokaż mimo to