Książka w porządku. Utrzymana w tej samej stylistyce, co pozostałe z serii trzyma poziom, choć mam wrażenie, że niektóre pomysły były trochę wymuszone (granie na trąbce podczas gotowania, serio?). Ale maluchy lubią, więc czytaliśmy dużo.

Książka w porządku. Utrzymana w tej samej stylistyce, co pozostałe z serii trzyma poziom, choć mam wrażenie, że niektóre pomysły były trochę wymuszone (granie na trąbce podczas gotowania, serio?). Ale maluchy lubią, więc czytaliśmy dużo.

Wyrazy dźwiękonaśladowcze, wszystko fajnie, ale….nie podoba mi się sposób w jaki zrealizowano pomysł. Tata moknie na deszczu a mama pozostaje obojętna, dzieci nie zwracają się do niej o pomoc. Ona nic nie widzi, nic nie słyszy, co jest dziwne. Ważny jest rozwój mowy, ale empatii również. Bardzo mi się nie podoba cała historia, można było to zrealizować w inny sposób.

Wyrazy dźwiękonaśladowcze, wszystko fajnie, ale….nie podoba mi się sposób w jaki zrealizowano pomysł. Tata moknie na deszczu a mama pozostaje obojętna, dzieci nie zwracają się do niej o pomoc. Ona nic nie widzi, nic nie słyszy, co jest dziwne. Ważny jest rozwój mowy, ale empatii również. Bardzo mi się nie podoba cała historia, można było to zrealizować w inny sposób.

Szczerze, to chyba ich najlepsza książka 😊 Przeczytałysmy z córką też inne, ale wydaje nam się, że ta jest najlepsza. Chłopcy szukają klucza, żeby otworzyć tacie drzwi, a w między czasie dziecko poznaje wiele słów dźwiękonaśladowczych.
Świetna na prezent!

Szczerze, to chyba ich najlepsza książka 😊 Przeczytałysmy z córką też inne, ale wydaje nam się, że ta jest najlepsza. Chłopcy szukają klucza, żeby otworzyć tacie drzwi, a w między czasie dziecko poznaje wiele słów dźwiękonaśladowczych.
Świetna na prezent!

Druga czytana po „W trawie” i też nam się podoba. Wkręciłam się w ten pomysł szukania czegoś i odkrywania dźwięków jakie wydają inne przedmioty. Cudnie narysowany odkurzacz:) za co ogromny plus - córka uwielbia odkurzać. „ W trawie” bohaterami są głównie Jano i Wito - Rodzice znikają, tutaj pierwszoplanowa Mama a „W mieście”, że zdradzę - Tata gania z chłopakami po ulicach. I taki podział, że chłopcy różnie przeżywają to szukanie - bardziej/mniej samodzielnie też mi się podoba.

Druga czytana po „W trawie” i też nam się podoba. Wkręciłam się w ten pomysł szukania czegoś i odkrywania dźwięków jakie wydają inne przedmioty. Cudnie narysowany odkurzacz:) za co ogromny plus - córka uwielbia odkurzać. „ W trawie” bohaterami są głównie Jano i Wito - Rodzice znikają, tutaj pierwszoplanowa Mama a „W mieście”, że zdradzę - Tata gania z chłopakami po ulicach....

Seria Jano i Wito liczy obecnie cztery książki („Jano i Wito w domu”, „Jano i Wito w trawie”, „Jano i Wito w lesie”, „Jano i Wito w mieście”). Wszystkie są pięknie wydane. Książki o kartonowych (i wytrzymałych, jak na małe niezgrabne rączki) kartkach naszpikowane są minimalistycznymi, ale skoncentrowanymi na detalach rysunkami.

„Jano i Wito w domu” poświęcona jest poszukiwaniom zagubionego klucza. Chłopcy szukają zaginionego przedmiotu, by tata mógł dostać się do domu. Należy zwrócić uwagę na przedstawioną postać mamy – tutaj ukazana jest jako człowiek od wszystkiego: naprawia, wierci w ścianie, odkurza, gotuje. Niewiele mija się to z rzeczywistością każdej mamy…

„Jano i Wito w trawie” to historia poszukiwania magicznego kamienia. Zmniejszeni przez tajemniczą moc kamienia chłopcy poznają przyrodę oraz dźwięki, z jakimi mogą się spotkać na co dzień na łonie natury.

Obie książeczki pobudzają dziecko do dźwiękonaśladownictwa oraz poznawania otoczenia. Wydawca, jak i autor zaznaczają, iż Jano i Wito zawiera elementy sensoryczne. Owszem, są, lecz mało widoczne czy wyczuwalne pod palcami. Może przy kolejnych seriach warto pomyśleć nad udoskonaleniem wrażeń sensorycznych małego człowieka?

Nie wpływa to jednak na fakt cennej dla rozwoju - wspierającej przede wszystkim rozwój mowy i wzroku – pozycji książkowej dla naszych dzieci.

Seria Jano i Wito liczy obecnie cztery książki („Jano i Wito w domu”, „Jano i Wito w trawie”, „Jano i Wito w lesie”, „Jano i Wito w mieście”). Wszystkie są pięknie wydane. Książki o kartonowych (i wytrzymałych, jak na małe niezgrabne rączki) kartkach naszpikowane są minimalistycznymi, ale skoncentrowanymi na detalach rysunkami.

„Jano i Wito w domu” poświęcona jest...

Czekał na kolejną część. Tak jak poprzednią dzieci uwielbiają. Mama tutaj jak SuperMama wszystko robi i wszystko potrafi. Tylko tak strasznie szkoda mi biednego taty. Czeka pod drzwiami puka moknie na deszczu dzieci szukają kluczy a mama nie słyszy?? a dzieci nie nauczone że jak jest problem i nie mogą sobie poradzić to trzeba zwrócić się do mamy?

Czekał na kolejną część. Tak jak poprzednią dzieci uwielbiają. Mama tutaj jak SuperMama wszystko robi i wszystko potrafi. Tylko tak strasznie szkoda mi biednego taty. Czeka pod drzwiami puka moknie na deszczu dzieci szukają kluczy a mama nie słyszy?? a dzieci nie nauczone że jak jest problem i nie mogą sobie poradzić to trzeba zwrócić się do mamy?

Obrazki do mnie nie przenawiaja. Nie podoba mi się ra grafika. Do tego treść jest dość feministyczna. Wszystkie prace domowe robi mama nawet wierci wiertarka. A tata tylko stoi pod drzwiami na deszczu....No nie rozumiem

Obrazki do mnie nie przenawiaja. Nie podoba mi się ra grafika. Do tego treść jest dość feministyczna. Wszystkie prace domowe robi mama nawet wierci wiertarka. A tata tylko stoi pod drzwiami na deszczu....No nie rozumiem

Córka zakochana.

Córka zakochana.