Nie rozumiem aż tak niskich ocen, ta powieść psychologiczna wcale nie była zła.

Autorka wprowadza nas w życie młodej kobiety, która wyjeżdża do Grecji w poszukiwaniu swojego męża. Celem jej podróży jest definitywne zakończenie nieudanego małżeństwa. Motywem przewodnim powieści jest rozpad związku. Narracja jest introspekcyjna, skupia się na wewnętrznych zmaganiach bohaterki, jej uczuciach i pytaniach, dzięki temu czytelnik może wniknąć w głąb jej psychiki i poznać jej myśli i emocje.

Nie rozumiem aż tak niskich ocen, ta powieść psychologiczna wcale nie była zła.

Autorka wprowadza nas w życie młodej kobiety, która wyjeżdża do Grecji w poszukiwaniu swojego męża. Celem jej podróży jest definitywne zakończenie nieudanego małżeństwa. Motywem przewodnim powieści jest rozpad związku. Narracja jest introspekcyjna, skupia się na wewnętrznych zmaganiach...

Najgorsza książka jaką przeczytałam w tym roku. Bardzo naciągana i niewiarygodna. Wybrałam ją do czytania nie znając fabuły to był największy błąd.

Najgorsza książka jaką przeczytałam w tym roku. Bardzo naciągana i niewiarygodna. Wybrałam ją do czytania nie znając fabuły to był największy błąd.

Rozstanie=rozczarowanie

Rozstanie=rozczarowanie

Porównanie do Patricii Highsmith jest co najmniej śmieszne.

Porównanie do Patricii Highsmith jest co najmniej śmieszne.

"The horror of other people’s expectations".
O tym jest ta książka.
Nie tylko o rozstaniu, którą to tematykę wprost sugeruje polskie wydanie.

Moim zdaniem śmigający na naszym rynku tytuł: "Rozstanie" niepotrzebnie podsumowuje, angielski: "A Separation" wyłącznie implikuje i jest bardziej kompatybilny z treścią.

I cieszę się bardzo, że przeczytałam tę powieść w oryginale, bo mam wrażenie, że dzięki temu więcej z niej uszczęknęłam.

A uszczknęłam sobie sporo ciekawych spostrzeżeń nie tylko na temat związków ogólnie, ale i na temat:

🔸facetów i ich zagubienia we współczesnym świecie,
🔸relatywnej wagi słów oraz tego, jak z wiekiem nabierają one coraz większego znaczenia,
🔸związków i ostentacji miłosnej,
🔸związków z dużo starszymi mężczyznami,
🔸 nieudanych i mniej nieudanych małżeństw,
🔸niebywałej wręcz zdolności ludzi do życia w niezadowoleniu, nawet o pewnym od tego uzależnieniu,
🔸odwlekania rozwodów,
🔸także o tym, że - choć to paskudne - zawsze warto mieć kogoś w odwodzie, dla higieny psychicznej, na zasadzie: "every woman needed a backup, at least every sensible one did",
🔸o głupich interakcjach z ludźmi, którzy zawodzą,
🔸o uwodzeniu i sile udawania,
🔸o bolączkach tłumaczy,
🔸o życiu w erze social mediów,
🔸 o niemożności skonfrontowania się z prawdą o człowieku, nawet w obliczu śmierci; o strachu przed tym, że bezpowrotnie straci się wykreowany przez siebie wizerunek innego człowieka. Jak to dowcipnie ujęła autorka, okazuje się, że jednak jesteśmy politeistyczni. Wierzymy w wielu bogów, których sami tworzymy ze zwykłych ludzi. Po co? Dlaczego?
🔸o dziwnej utracie lwiej części własnej tożsamosci po śmierci bliskiej osoby...
... i o wielu innych rzeczach.

Jak dla mnie - było super. Wciągająco, życiowo i niegłupio.
Polecam, ale po angielsku.😊

"The horror of other people’s expectations".
O tym jest ta książka.
Nie tylko o rozstaniu, którą to tematykę wprost sugeruje polskie wydanie.

Moim zdaniem śmigający na naszym rynku tytuł: "Rozstanie" niepotrzebnie podsumowuje, angielski: "A Separation" wyłącznie implikuje i jest bardziej kompatybilny z treścią.

I cieszę się bardzo, że przeczytałam tę powieść w oryginale,...

Ta książka to dramat.

Płytcy bohaterowie, denna fabuła - taka w sumie o niczym 😉 Nic z tej książki nie wyniosłam.

Jedynie na plus forma graficzna, rozmieszczenie akapitów i duże litery...


Czasami nawet nie trzeba nic wynieść z książki, można po prostu dobrze się bawić podczas czytania i chociaż trochę zainteresować fabułą.

Tu niestety zabrakło wszystkiego. Bardzo bardzo słaba książka 😥

Nie polecam. Strata czasu.

Ta książka to dramat.

Płytcy bohaterowie, denna fabuła - taka w sumie o niczym 😉 Nic z tej książki nie wyniosłam.

Jedynie na plus forma graficzna, rozmieszczenie akapitów i duże litery...


Czasami nawet nie trzeba nic wynieść z książki, można po prostu dobrze się bawić podczas czytania i chociaż trochę zainteresować fabułą.

Tu niestety zabrakło wszystkiego. Bardzo...

Przejmująca powieść obyczajowa o rozpadzie związku i separacji dwojga ludzi. Nie od początku jednak sprawa była taka jasna. Przecież zakochując się nie zawsze jesteśmy wstanie na trzeźwo dokonać oceny a druga połowa wiele jest wstanie zakamuflować nim opadną „różowe okulary”. Po czasie człowiek który nam się ukazuje nie do końca jest do zaakceptowania jako osoba bliska z którą chcielibyśmy dzielić życie.
Ekscytujące stadium psychologiczne rozpadu małżeństwa w średnim wieku. Rozstanie to głęboka opowieść o intymności, niewierności i postawach jakie przyjmujemy w życiu. W co „grają ludzie” by zakamuflować swoje „prawdziwe” ja, by wygrać więcej? Książka trzyma w napięciu i nie pozwala się emocjonalnie odciąć od fabuły. Bardzo dobrze oceniona i przyjęta przez krytyków literackich. Trochę balansując między stylem Patricii Highsmith a Karla Ove Knausgard i Elleny Ferrante. Serdecznie polecam :-)

Przejmująca powieść obyczajowa o rozpadzie związku i separacji dwojga ludzi. Nie od początku jednak sprawa była taka jasna. Przecież zakochując się nie zawsze jesteśmy wstanie na trzeźwo dokonać oceny a druga połowa wiele jest wstanie zakamuflować nim opadną „różowe okulary”. Po czasie człowiek który nam się ukazuje nie do końca jest do zaakceptowania jako osoba bliska z...

https://kochajacaksiazki.blogspot.com/2021/01/340-katie-kitamura-rozstanie.html

2021 rok rozpoczęłam z postanowieniem, że będę zmniejszać swój stosik hańby, który z każdym kolejnym rokiem wzrastał. Dlatego też w Nowy Rok rozpoczęłam lekturę powieści Katie Kitamury pt. „Rozstanie”, która zalegała moją półkę już chyba od dwóch lat…
Jak to się dzieje, że miłość wygasa w nas tak cicho z dnia na dzień?
Wcale nie zaczęło się od zdrady. Christopher był przystojny, pochodził z bogatej rodziny, robił karierę jako pisarz. Ona była atrakcyjna, choć z „innego świata”. Zaczęło się od drobnych różnic, rozwiewających się z wolna złudzeń, coraz częstszych kłamstw, wielkiego rozczarowania, nieubłaganie narastającej wzajemnej obcości.
Mur między nimi rósł każdego dnia, aż w końcu zdecydowali się na separację. Na razie nie powiedzieli o tym nikomu. To musiało dojrzeć. Poczekać. Kiedy więc teściowa zadzwoniła do niej – nigdy się nie lubiły, mało powiedziane – bez wahania zgodziła się pojechać do Grecji. Tam w rybackiej wiosce Gerolimenas Christopher zbierał materiały do książki o żałobie. Od jakiegoś czasu nie dawał znaku życia i nie można było się z nim skontaktować.
Nie była przygotowana na to, co tam zobaczy. Nie mogła tego przewidzieć.
Zupełnie nie tego się spodziewałam. I niestety nie mówię tego w pozytywnym znaczeniu. "Rozstanie" liczy sobie niecałe dwieście stron, przez co byłam pewna, że pochłonę ją w jeden wieczór. Niestety, powieść tą, choć jest bardzo krótka, jest też bardzo długa...
Według opisu z tyłu książki, w moje ręce miała trafić jedna z najpiękniejszych opowieści o rozstaniu. Ja tam żadnego piękna nie dostrzegłam, nie mówiąc już o tytułowym rozstaniu - o tej kwestii w zasadzie też za wiele nie było.
Główna bohaterka, (która swoją drogą nie wiedzieć czemu pozostaje bezimienna) drażniła mnie. Była popychadłem w rękach teściowej. Kobieta mówi jej jedź do Grecji i szukaj mojego dziecka a ona posłusznie jedzie, mimo iż od dawna rozstała się z mężem. Swoją drogą, to do samego końca nie zrozumiałam dlaczego bohaterowie robią taką wielką tajemnicę ze swojej separacji. Wróćmy jednak do naszej bohaterki. Jest ona niezwykle spostrzegawcza i dociekliwa. Cały czas wszystkich obserwuję i ma pewność że wszystko o wszystkich wie. Każdą czynność innych bohaterów poddaje analizie (tylko po co?).
Po takim wymownym tytule i opisie książki byłam przekonana, że ta historia wręcz ocieka wszelką gamą różnych emocji. Niestety, znów czekało mnie rozczarowanie. Czytając tą powieść, moje serce nawet na krótki moment szybciej nie zabiło. Gdy przekroczyłam połowę książki, miałam nadzieję, że czeka mnie jakiś epicki finał. Nic takiego jednak nie nastąpiło.
Historia ta ma w sobie elementy thrillera, nie mniej jednak jest on tak słabo rozwinięty, że chyba lepiej by było, gdyby go w ogóle nie było. Z kolei proces rozstania w moim odczuciu wyszedł bardzo słabo, przez wzgląd na to, że ta dwójka zwyczajnie do siebie nie pasowała. Główna bohaterka coś tam wspominała ze byli na początku szczęśliwi, ale nie mam pojęcia dlaczego. Autorka nie poparła tego żadnymi wspomnieniami. W ogóle podczas czytania tej książki odnosiłam wrażenie że autorka rozwodzi się nad tym co niepotrzebne, przez co położyła kwestie, które były dużo bardziej istotne.
Podsumowując, "Rozstanie" mnie nie porwało. Sporadycznie spotkałam się z jakąś mądra myślą dotyczącą relacji żona - mąż, nie mniej jednak pod względem całości wypadła ona po prostu słabo.

Moja ocena: 5/10

https://kochajacaksiazki.blogspot.com/2021/01/340-katie-kitamura-rozstanie.html

2021 rok rozpoczęłam z postanowieniem, że będę zmniejszać swój stosik hańby, który z każdym kolejnym rokiem wzrastał. Dlatego też w Nowy Rok rozpoczęłam lekturę powieści Katie Kitamury pt. „Rozstanie”, która zalegała moją półkę już chyba od dwóch lat…
Jak to się dzieje, że miłość wygasa w nas...

"Rozstanie", wbrew temu, co można przeczytać na okładce, nie ma nic wspólnego ze stylem Eleny Ferrante (czy tylko mnie śmieszą/drażnią takie działania marketingowe?),to trzeba jasno powiedzieć. Jest to jednak całkiem ciekawy zapis rozpadu związku, jego powolnego zanikania. Podobał mi się nieśpieszny, intymny klimat narracji i Grecja - ponura i mało pocztówkowa.

"Rozstanie", wbrew temu, co można przeczytać na okładce, nie ma nic wspólnego ze stylem Eleny Ferrante (czy tylko mnie śmieszą/drażnią takie działania marketingowe?),to trzeba jasno powiedzieć. Jest to jednak całkiem ciekawy zapis rozpadu związku, jego powolnego zanikania. Podobał mi się nieśpieszny, intymny klimat narracji i Grecja - ponura i mało pocztówkowa.

Całkiem nieźle mi się ją czytało. Ale lektura niektórych opinii z tej strony sprawiła, że zwróciłam uwagę na kilka innych aspektów i doszłam do wniosku, że czegoś tu jednak brakuje. Jak słusznie ktoś zauważył, trudno jest zrozumieć i uwierzyć, że bohaterka i jej mąż byli kiedyś szczęśliwi i w ogóle dlaczego razem byli. Za bardzo rozbudowany wątek poboczny pracowników hotelu. A poza tym jakoś trudno się wczuć w sytuację zaginionego i przejąć jego losem. Jest melancholijny klimacik i sporo ciekawych przemyśleń ale mogło być lepiej...

Całkiem nieźle mi się ją czytało. Ale lektura niektórych opinii z tej strony sprawiła, że zwróciłam uwagę na kilka innych aspektów i doszłam do wniosku, że czegoś tu jednak brakuje. Jak słusznie ktoś zauważył, trudno jest zrozumieć i uwierzyć, że bohaterka i jej mąż byli kiedyś szczęśliwi i w ogóle dlaczego razem byli. Za bardzo rozbudowany wątek poboczny pracowników...