Ernst Wiechert (1887-1950) to jeden z najbardziej znanych pisarzy niemieckojęzycznych pierwszej połowy XX wieku, uważany za przedstawiciela literackiej emigracji wewnętrznej. Urodził się na Mazurach w miejscowości Piersławek koło Mrągowa. Po studiach w Królewcu podjął tam pracę nauczyciela gimnazjalnego, którą po 1930 r. kontynuował w Berlinie. W czasie I wojny światowej walczył jako żołnierz na frontach wschodnim i zachodnim. Po 1918 r. poświęcił się twórczości literackiej. Za swoje dzieła był wielokrotnie wyróżniany prestiżowymi nagrodami, a jego książki ukazywały się w bardzo wysokich jak na owe czasy nakładach. W okresie narodowego socjalizmu bronił wartości humanistycznych, otwarcie krytykując ówczesną władzę. Za swoją antynazistowską postawę trafił do aresztu i był więziony w obozie koncentracyjnym w Buchenwaldzie (1938). Po II wojnie światowej podróżował z odczytami po wielu krajach. Krytykowany i nierozumiany w Niemczech, osiadł w Szwajcarii, gdzie spędził ostatnie lata życia. Ernst Wiechert jest autorem 13 powieści oraz ponad 50 nowel i opowiadań.

„Czułem, jak bardzo napięta atmosfera panowała na uniwersytecie, nie tylko dlatego, że – jak mówiono – wśród słuchaczy znajdował się Himmler. Sala audytoryjna była przepełniona. Widziałem ponad tysiąc twarzy patrzących nieruchomo w moją stronę. Przeważnie należały do młodych osób. Kiedy na nie spoglądałem, wiedziałem również, że przybywając tutaj, postąpiłem słusznie. Teraz nie miałem już najmniejszych wątpliwości. Była to pewność moralna, większa od wszystkich innych pewności tego świata”.