Reprint z 1986 roku z nową okładką. Autor bardziej skupił się na przyczynach, ruchach wojsk, samej bitwie. Szkoda, że kwestia uzbrojenia obu wojsk została prawie pominięta. Jedak rekompensuje to skład narodowościowy Złotej Ordy, czyli Tatarów. Wojska Dymitra Dońskiego liczyły około 30 tysięcy żołnierzy. Prawie tyle samo było podwładnych Mamaja. Liczby na XIV wiek robią wrażenie, bo jakby nie patrzeć to mało jest bitwę na taką skalę. Na wygraną Dymitra złożyło się klika rzeczy: wojny domowe u Tatarów i przyjęcie sposobu walki przez wroga (fortel w lesie). Mimo że główne siły Mamaja nie zostały pokonane i parę lat później Moskwa została spalona i wyrżnięta, to Ruś zaczęła powoli uniezależniać się od chanów.

Reprint z 1986 roku z nową okładką. Autor bardziej skupił się na przyczynach, ruchach wojsk, samej bitwie. Szkoda, że kwestia uzbrojenia obu wojsk została prawie pominięta. Jedak rekompensuje to skład narodowościowy Złotej Ordy, czyli Tatarów. Wojska Dymitra Dońskiego liczyły około 30 tysięcy żołnierzy. Prawie tyle samo było podwładnych Mamaja. Liczby na XIV wiek robią...

Do książek Leszka Podhorodeckiego mam słabość, przyznaję się bez bicia. "Wiedeń 1683" bardzo przypadł mi do gustu a "Kulikowemu Polu 1380" też nie mogę zarzucić zbyt wiele.

Owszem, podobnie jak wiele pozycji serii "Historyczne bitwy" mamy i tutaj do czynienia z opisem całej kampanii a nie tylko jej kulminacyjnej bitwy. Ba, w tej książce można prześledzić nawet całą historię walk Rosjan z Tatarami na przestrzeni kilkuset lat! Ale to akurat wychodzi jej na dobre, bo czytelnik-amator, nie znający tak naprawdę historii średniowiecznej Rusi, otrzymuje z "Kulikowym Polem" małe kompendium wiedzy na ten temat. I to kompendium napisane ciekawie, korzystające ze stosunkowo obszernej literatury i, co chyba jest najważniejsze, nie stosujące nachalnej propagandy antytatarskiej.

Książkę polecam jako ciekawy wstęp do studiowania historii Europy Wschodniej.

Do książek Leszka Podhorodeckiego mam słabość, przyznaję się bez bicia. "Wiedeń 1683" bardzo przypadł mi do gustu a "Kulikowemu Polu 1380" też nie mogę zarzucić zbyt wiele.

Owszem, podobnie jak wiele pozycji serii "Historyczne bitwy" mamy i tutaj do czynienia z opisem całej kampanii a nie tylko jej kulminacyjnej bitwy. Ba, w tej książce można prześledzić nawet całą...

Bitwa na Kulikowym Polu ma dla naszej historii duże znaczenie. To tam okazało się, że z rywalizacji o władanie nad ruskimi ziemiami wychodzi zwycięsko Moskwa. A mnie dręczy pytanie, co byłoby, gdyby w decydującej fazie bitwy poparł Mamaja młody Jagiełło i gdyby z jego łaski Tatarzy pokonali Iwana Kalitę. Litwa byłaby teraz potęgą? Chrześcijaństwo nie rozprzestrzeniło się przynajmniej tak szybko na wschód? Wspaniały temat dla tych, którzy chcą opisywać alternatywną historię. A sama książka napisana rzetelnie ukazuje wszechstronnie przyczyny, jakie do tej jednej z najważniejszych bitew na wschodzie Europy doprowadziły, jej przebieg i skutki. Leszek Podhorodecki może nie jest wyrafinowanym stylistą, ale cenię sobie jego książki za klarowny wykład. To bardzo dużo, jeśli mówi się o rzeczach skomplikowanych i marginalnie tylko obecnych w naszych podręcznikach historii (bo i wydarzenia te poza historię Polski wychodzą).

Bitwa na Kulikowym Polu ma dla naszej historii duże znaczenie. To tam okazało się, że z rywalizacji o władanie nad ruskimi ziemiami wychodzi zwycięsko Moskwa. A mnie dręczy pytanie, co byłoby, gdyby w decydującej fazie bitwy poparł Mamaja młody Jagiełło i gdyby z jego łaski Tatarzy pokonali Iwana Kalitę. Litwa byłaby teraz potęgą? Chrześcijaństwo nie rozprzestrzeniło się...

,,Kulikowe Pole 1380" prezentuje typowy średni poziom serii. Nie rzuca na kolana jakością, ale nie zawiera też większych błędów (może poza rozmiarem armii które miały rzekomo spotkać się na polu walki - autor uważa, że była to jedna z największych, a może nawet największa, bitwa średniowiecza). Opis zawiera prawie całą rywalizację Rusi z Mongołami, szczególny nacisk kładąc na okres odzyskiwania przewagi przez Rusinów. Sam opis bitwy nie zajmuje dużo miejsca, chociaż autor starał się zawrzeć wszystkie dostępne informacje o jej przebiegu, dokonał również dosyć wnikliwej analizy źródeł - również tatarskich. Zdecydowana większość książki to jednak opis historii Złotej Ordy. Wadą książki był dla mnie również nieco monotonny styl autora.

,,Kulikowe Pole 1380" prezentuje typowy średni poziom serii. Nie rzuca na kolana jakością, ale nie zawiera też większych błędów (może poza rozmiarem armii które miały rzekomo spotkać się na polu walki - autor uważa, że była to jedna z największych, a może nawet największa, bitwa średniowiecza). Opis zawiera prawie całą rywalizację Rusi z Mongołami, szczególny nacisk kładąc...

Średniak w serii HB. Konflikt rusko-tatarski i tytułowa bitwa przedstawione porządnie, acz bez błysku. Dobrze, że Autor wyszedł poza rok 1380 i przedstawił wyzwolenie się Rusi spod władzy Złotej Ordy pod koniec XV wieku. Dobrze także, że wspomniał o niemałym wpływie Litwinów na sytuację na Rusi w XIV wieku. Książka jest reprintem pierwszego wydania z roku 1986, nowa jest w niej tylko okładka, która akurat mi osobiście bardzo się podoba.

Średniak w serii HB. Konflikt rusko-tatarski i tytułowa bitwa przedstawione porządnie, acz bez błysku. Dobrze, że Autor wyszedł poza rok 1380 i przedstawił wyzwolenie się Rusi spod władzy Złotej Ordy pod koniec XV wieku. Dobrze także, że wspomniał o niemałym wpływie Litwinów na sytuację na Rusi w XIV wieku. Książka jest reprintem pierwszego wydania z roku 1986, nowa jest w...