Jeżeli ktoś oczekuje typowego romansu historycznego jakich sporo w literaturze to ogromnie się rozaczaruje.
Książka pani Burrowes to romans. Lecz mamy tu bardziej subtelne uczucie ludzi po przejściach a nie szaleństwo zakochania się. Dla niektórych może być nudnawy, gdyż bohaterowie nie obłapują się przy każdej okazji gdy brak świadków, aby tylko panna nie została skompromitowana. Dla mnie trochę bardziej realne, gdyż może tak wyglądało uczucie kilka wieków temu ...

Jeżeli ktoś oczekuje typowego romansu historycznego jakich sporo w literaturze to ogromnie się rozaczaruje.
Książka pani Burrowes to romans. Lecz mamy tu bardziej subtelne uczucie ludzi po przejściach a nie szaleństwo zakochania się. Dla niektórych może być nudnawy, gdyż bohaterowie nie obłapują się przy każdej okazji gdy brak świadków, aby tylko panna nie została...

Romans historyczny zawsze jest dla mnie odskocznią od kryminałów, thrillerów i fantastyki. Lubię tę tematykę może też z tęsknoty za minionymi już epokami, manierami, pięknymi sukniami, ale i ze względu na uczucia. Z wielką nadzieją i radością sięgnęłam po książkę Grace Burrowes o dobrze zapowiadającym się tytule „Więźniowie miłości”. Niestety moje nadzieje zostały bardzo szybko rozwiane, a książka sprawiła, że czas poświęcony na jej przeczytanie był czasem straconym.

Grace Burrowes porzuciła praktykę prawniczą na rzecz pisania i bardzo szybko jej powieści znalazły się w Top 5 najlepszych romansów z epoki regencji Amazonu i „Publishers Weekly”. Jak podaje informacja na stronie wydawnictwa Amber „Romanse Grace Burrowes z przekonującymi, pełnymi życia bohaterami mówią o zmysłowej namiętności i prawdziwej wielkiej miłości. Rozpalają wyobraźnię, budzą najwyższe emocje i podbijają serca czytelniczek w Ameryce i w Europie.” Niestety mojego serca książka nie rozpaliła.

Fabuła niosła ze sobą wielki potencjał. Już na samym początku spotykamy się z księciem Christianem Severnem, który w niewoli francuskiej spędził kilka lat. Warunki, w których był przetrzymywany, były straszne, sam książę poddawany był torturom. Teraz jest cieniem samego siebie, nie chce jeść, nie sypia, reaguje strachem na wiele sytuacji. Jest już innym człowiekiem. Jakby tego jeszcze było mało – nawet służba obchodzi się z nim jak z małym dzieckiem. Co sprawiło, że przeżył niewolę w strasznych warunkach? Uczucie, które wciąż do niego powraca, czyli pragnienie zemsty. Mimo że teraz jest wolny, wciąż chce wymierzyć swym wrogom własną sprawiedliwość. Nieoczekiwanie w domu księcia zjawia się piękna kobieta – hrabina Gillian Greendale. Pięknej Gillian los także nie oszczędzał. Spokrewniona ze zmarłą żoną księcia kobieta przeżyła kilka lat u boku brutalnego męża. Pojawienie się pięknej kobiety jest niczym promyk szczęścia. Początkowo księciu nie podoba się, że ktoś się o niego troszczy, jednak z biegiem dni współpraca wpływa na to, że zaczyna myśleć nie tylko o przeszłości, ale i o przyszłości. Przecież książę ma także córkę, która po śmierci matki przestała mówić. Czy Christian i Gillian będą w stanie ułożyć sobie życie na nowo? Obudzić w sobie zapomniane uczucia i nadzieję? Może los sprawi, że tych dwoje połączy uczucie i będą mogli stworzyć rodzinę? A może pojawi się ktoś, kto nie cofnie się przed niczym i zechce zniszczyć ich szczęście?

Nie wiem, czy będę w stanie wymienić choć jeden plus tej książki. Jeśli jakiś tutaj znajdę, to że książka liczyła tylko 367 strony. Choć nie, będą to aż dwa plusy – drugim jest osobowość bohaterów i bijąca z nich prawda. Choć zachowanie Gillian często działało mi na nerwy (wyrażanie swojej opinii na każde zagadnienie),to moją sympatię zyskał Christian, bo to, co przeżył podczas niewoli i później w domu uczyniło go bardzo autentycznym. Nie mam nic przeciwko schematyczności romansów, mężczyzna po przejściach spotyka kobietę z przeszłością i po wielu trudnościach będą mieli wspólny happy end, ale mimo tego schematu w tej książce dosłownie nie działo się nic. Autorka za bardzo skupiła się, by rozwinąć stronę emocjonalną i uczuciową bohaterów, a zapomniała, że jeszcze fabuła powinna się rozwijać. Zupełnie nie satysfakcjonuje powolne rozwijanie się akcji i jeszcze nigdy tak cienkiej książki nie czytałam tak długo. Nie wspomnę, ile razy chciałam odłożyć ją w trakcie czytania i nigdy do niej nie wrócić. Żałuję, że tego nie zrobiłam, bo książka nie zaskoczyła mnie niczym i też historia miłości Christania i Gillian mnie nie oczarowała. Żeby chociaż dialogi zawierały humor, niestety i tu spotkało mnie rozczarowanie.

Może jestem zbyt wymagającym czytelnikiem, ale oczekuję, by książka, choć w małym stopniu zapewniła mi relaks i odpoczynek od codzienności. Tutaj tego nie znalazłam. Staram się zawsze mimo wszystko dać autorowi drugą szansę, ale złamię swoją zasadę i po twórczość Grace Burrowes nigdy więcej nie sięgnę.

Romans historyczny zawsze jest dla mnie odskocznią od kryminałów, thrillerów i fantastyki. Lubię tę tematykę może też z tęsknoty za minionymi już epokami, manierami, pięknymi sukniami, ale i ze względu na uczucia. Z wielką nadzieją i radością sięgnęłam po książkę Grace Burrowes o dobrze zapowiadającym się tytule „Więźniowie miłości”. Niestety moje nadzieje zostały bardzo...

Delikatna, czarująca, miejscami dramatyczna opowieść o uczuciach, o walce z demonami przeszłości. Opowieść o przyjaźni, która rodzi miłość. Polecam serdecznie.

Delikatna, czarująca, miejscami dramatyczna opowieść o uczuciach, o walce z demonami przeszłości. Opowieść o przyjaźni, która rodzi miłość. Polecam serdecznie.

Słaba. Nie mogłam jej doczytac do końca

Słaba. Nie mogłam jej doczytac do końca