Wersja papierowa (czytane w grupie)
Książka polecona mi przez @awita

To jest wielka umiejętność by pisać historie pełnego goryczy życia w taki sposób, że otulają, że niosą przyjemność i radość, a już wybitną umiejętnością jest pisać te historie tak, że pozostawiają czytelnika mimo tej goryczy w dobrym nastroju. Wybitnym jest też stworzyć balans, nie popaść w totalny banał, a także nie stworzyć z tego czegoś co spłaszczy przekaz i co zostanie tysięczną taką samą historyjką.

Pani Flagg zrobiła to znakomicie.

"Smażone, zielone pomidory" to bardzo prosta książka. Nie ma tu rozbudowanych, złożonych po wielokroć zdań, a kropkę bardzo łatwo odnaleźć. Autorka nie próbuje tu tworzyć wyzwania dla czytelnika. Nie udaje czegoś skomolikowanego, nie udaje, na nic się nie sili. Nie ma tu przeciągniętych na wiele stron przemyśleń egzystencjalnych bohaterów... Autorka nie uzasadnia wartości tych historii, które nam opowiada. Nie uzasadnia tego wywijasami stylistycznymi i nie uzasadnia przemyśleniami, które by miały nam powiedzieć dlaczego ta historia jest ważna. Tu życie, historia i dynamika tej historii mówią sama za siebie i niczym ozdabiać jej nie trzeba.
Mamywspaniałych bohaterów, ciekawe czasy, rewelacyjny poziom nareacji, która nie jest skomplikowana, ale ma znakomity rytm.

To, że autorka nie siliła się chcąc stwirzyč prostą, uniwersalną rzecz na wielkie słowa, na strony refleksji sprawia właśnie, że nie ma tu mimo całej prostoty cienia tandety!

Książka krzepi, bawi i jest wielką pochwałą życia.
Prosta, piękna w przekazie, słodka... Tego potrzebowałam.


Cudowna prosta i wartościowa pozycja.

kwiecień 2024

Wersja papierowa (czytane w grupie)
Książka polecona mi przez @awita

To jest wielka umiejętność by pisać historie pełnego goryczy życia w taki sposób, że otulają, że niosą przyjemność i radość, a już wybitną umiejętnością jest pisać te historie tak, że pozostawiają czytelnika mimo tej goryczy w dobrym nastroju. Wybitnym jest też stworzyć balans, nie popaść w totalny...

Wspaniała, cudowna, prześliczna, zaskakująca. Płakałam i śmiałam się na przemian... Więcej takich historii...

Wspaniała, cudowna, prześliczna, zaskakująca. Płakałam i śmiałam się na przemian... Więcej takich historii...

Pomimo pozytywnych opinii, nie udało mi się dotrzeć do końca tej książki. Jak dla mnie akcja toczy się zbyt wolno, brak w niej elementów zaskoczenia / zwrotów akcji - właściwie czegokolwiek co by sprawiło, że miałabym zapał do dalszego czytania. Miałam nadzieję na książkę w klimacie "życie Violette" - niespieszną, spokojną, wzruszającą - z tym czymś, co powoduje, że nie możesz się od niej oderwać...

Pomimo pozytywnych opinii, nie udało mi się dotrzeć do końca tej książki. Jak dla mnie akcja toczy się zbyt wolno, brak w niej elementów zaskoczenia / zwrotów akcji - właściwie czegokolwiek co by sprawiło, że miałabym zapał do dalszego czytania. Miałam nadzieję na książkę w klimacie "życie Violette" - niespieszną, spokojną, wzruszającą - z tym czymś, co powoduje, że nie...

To jedna z najbardziej niezwykłych powieści jakie przeczytałam. Wzbudziła we mnie ogromne emocje, poczynając od zniechęcenia, zdenerwowania po zaciekawienie i w końcu fascynację. Sięgając po nią nie myślałam, że jest tak wyjatkowa.
Faktem jest, że w książce pojawia się mnogość postaci, ale wątek jest jeden. Starsza Pani Virginia Threadgoode przebywajaca w domu spokojnej starości Rose Terrace w Birmingham w Alabamie snuje opowieść o swoim życiu wśród niezwykłej społeczności, którą tworzą od lat 30 ubiegłego wieku bliscy jej sąsiedzi. Opowiada tę historię odwiedzającej ją zupełnie przypadkiem Evelin Couch, która cierpi na stany depresyjne i ma ogromne problemy z tuszą. Okazuje się, że tego typu spotkania staną się dla Evelin ogromną wartością i stworzą niezwykłą więź między kobietami.
To cudowna historia, w której nie zabraknie też ciemnych odcieni. Pojawią się wątki trudnych relacji pomiędzy kolorowymi a białymi, o braku szacunku i poniżaniu drugiego człowieka. Będzie mowa także o cudzie narodzin, przemijaniu, o miłości do bliskich, tajemnicy a nawet złości i morderstwie.
Autorka wprawdzie zastosowała niestandardowy sposób narracji i być może właśnie na początku książka może wydawać się trudna, lecz warto doczytać do końca. Trzeba uruchomić mocno wyobraźnię i dać się ponieść opowiedzianej historii, którą już na początku można by spisać na straty.
Żadna z dotąd przeczytanych przeze mnie książek, w tak krótkim czasie nie wzbudziła we mnie tak ogromnego napięcia, chęci podążenia za historią i tylu emocji. Polecam z całą odpowiedzialnością.

To jedna z najbardziej niezwykłych powieści jakie przeczytałam. Wzbudziła we mnie ogromne emocje, poczynając od zniechęcenia, zdenerwowania po zaciekawienie i w końcu fascynację. Sięgając po nią nie myślałam, że jest tak wyjatkowa.
Faktem jest, że w książce pojawia się mnogość postaci, ale wątek jest jeden. Starsza Pani Virginia Threadgoode przebywajaca w domu spokojnej...

Podczas czytania książki zastanawiałam się jak powinnam ją ocenić.
Z jednej strony narracja prowadzona przez różne osoby, w różnym czasie powodowała, że czasem gubiłam się i nie wiedziałam kto jest kim, co mnie trochę denerwowało. Wspomnienia starszej Pani stale zwracały też moją uwagę na motyw przemijania i na to, że czas ucieka nieubłaganie, co z kolei wprawiało mnie w melancholijny nastrój.
Z drugiej jednak strony, powieść ta posiada wiele ważnych wartości, m.in ukazuje siłę przyjaźni, wielką lojalność i dobroć bohaterów. Pokazuje też, że czasem przypadkowo poznana osoba może stać się dla nas kimś ważnym i dać nam motywację do dokonania tak potrzebnych zmian w naszym życiu. To mi przypomniało, że niezależnie od wieku tych zmian można dokonać, co nastroiło mnie optymistycznie.
Tak więc ostatecznie "Smażone zielone pomidory" przyczyniły się do wielu refleksji z mojej strony, czego zdecydowanie oczekuję od wartościowych pozycji czytelniczych. Pomijając zatem początkowe trudności z umiejscowieniem akcji w czasie i zapamiętaniem bohaterów książkę oceniam pozytywnie i zdecydowanie polecam.

Podczas czytania książki zastanawiałam się jak powinnam ją ocenić.
Z jednej strony narracja prowadzona przez różne osoby, w różnym czasie powodowała, że czasem gubiłam się i nie wiedziałam kto jest kim, co mnie trochę denerwowało. Wspomnienia starszej Pani stale zwracały też moją uwagę na motyw przemijania i na to, że czas ucieka nieubłaganie, co z kolei wprawiało mnie w...

Cudowna książka, pełna pozytywnej energii. To naprawdę inspirująca pozycja!

Cudowna książka, pełna pozytywnej energii. To naprawdę inspirująca pozycja!

Wspaniała. Płynęłam przez tę książkę. Po prostu przyjemna i odprężająca, z bohaterami, których łatwo kochać oraz subtelnie poprowadzonymi intrygami, których rozwiązania niełatwo się domyślić! Polecam.

Wspaniała. Płynęłam przez tę książkę. Po prostu przyjemna i odprężająca, z bohaterami, których łatwo kochać oraz subtelnie poprowadzonymi intrygami, których rozwiązania niełatwo się domyślić! Polecam.

Czego oczekiwałam: roztapiającej serduszko historii, dużo płaczków i jeszcze więcej kulinariów w tle.
Co dostałam: historię umiarkowanie ciepłą (momentami lekko skręcającą),zero płaczków i zbyt mało kalorii. Pewne wątki nie zajmowały mnie ani trochę, a mnogość bohaterów przyprawiała o ból głowy.

Lekkie rozczarowanie.

Czego oczekiwałam: roztapiającej serduszko historii, dużo płaczków i jeszcze więcej kulinariów w tle.
Co dostałam: historię umiarkowanie ciepłą (momentami lekko skręcającą),zero płaczków i zbyt mało kalorii. Pewne wątki nie zajmowały mnie ani trochę, a mnogość bohaterów przyprawiała o ból głowy.

Lekkie rozczarowanie.

Fantastyczna.

Fantastyczna.

"Smażone zielone pomidory" powstały w roku moich narodzin- 36 lat temu. Opowieść nic nie straciła na aktualności. Jest o sile przyjaźni, o wielkiej miłości między bohaterkami, o małym miasteczku, w którym mieszkańcy chociaż bardzo różni w stylu życia i poglądach, to jednak zżyci i stojący za sobą murem.
Historię Ruth i Idgie poznajemy dzięki staruszce, pani Treadgoode, z domu spokojnej starości, która opowiada dzieje swojej młodości nowej znajomej- Evelyn.
Evelyn jest zahukaną żoną w kryzysie, nie wie gdzie iść, nie wie kim jest, męża ma ochotę zdzielić bejsbolem po głowie, kiedy tylko słyszy syk otwieranego piwa. Jest sama ze sobą i nie tylko siebie nie lubi ale po prostu nie zna. Zajęta małżeństwem spycha na margines swoją osobę, jakby była kimś obcym i niepotrzebnym.
ALE! Każda z nas, Evelyn również, może ( I w głębi duszy chce!) stać się Towandą- Siłą, która obroni siebie, obroni ucieśnionych, pchnie świat na lepsze tory. "Towanda potrafiła zrobić wszystko, czego tylko zapragnęła. Cofała się w czasie i jednym ciosem zwalała z nóg apostoła Pawła za to, co napisał: że kobiety powinny siedzieć cicho".
"To nie śmierci się bała. Bała się własnego życia, które zaczynało jej przypominać tamtą szarą poczekalnię na oddziale intensywnej terapii."
Nie można nie pokochać Ruth, która jest idealnie piękna i dobra- "na tej ziemi są cudowne istoty, synu, które chodzą, udając ludźi". Nie można nie kochać Idgie, która mimo pozornej twardości, zawsze jest gotowa pomóc, bardziej niż wszyscy myślą.
To jest wspaniały przyczynek do dyskusji na temat tego czym jest kobiecość, jak ją odkryć, celebrować, pielęgnować. Jest pełna życia- dobrych i złych wydarzeń, uczuć, przygód.
To nie jest Flaubert czy Tołstoj. Nikt nie będzie się zabijał z miłości. Będą dla niej żyli.

"Smażone zielone pomidory" powstały w roku moich narodzin- 36 lat temu. Opowieść nic nie straciła na aktualności. Jest o sile przyjaźni, o wielkiej miłości między bohaterkami, o małym miasteczku, w którym mieszkańcy chociaż bardzo różni w stylu życia i poglądach, to jednak zżyci i stojący za sobą murem.
Historię Ruth i Idgie poznajemy dzięki staruszce, pani Treadgoode, z...