Druga część trylogii Lasombry jest na podobnym poziomie jej poprzedniczka. Z jakiegoś powodu czytanie tych książek przychodzi mi z mozołem. Wykluczyłem już fakt, że jest po angielsku ponieważ czytałem wiele rzeczy po angielsku i nigdy nie miałem problemów. Moje podejrzenia padają albo na czcionkę, albo styl pisana autora.

Niestety, ale Bruce Baugh choć wpadł na dobry pomysł fabularny (albo mu taki przedstawiono) to napisał tak nudną książkę, że głowa mała. Sceny akcji nie są dynamiczne i raczej wrażenia nie robią. Mam wrażenie, że autor wygodniej czuje się snując intrygi z potyczkami słownymi (aczkolwiek w tym też daleko mu do mistrzostwa).

Główna bohaterka jest dla mnie źródłem irytacji – Lucita, która jest „maskotką” swojego klanu (jej facjata spogląda na nas z podręcznika o klanie Lasombra). Zaserwowano nam wampira z kryzysem światopoglądowym, co niestety stało się podstawą do pociskania takich pierdół, że ręce opadają. Wampir mający prawie tysiąc lat szukający swojego miejsca na ziemi – urocze.

Podsumowując drugi tom jest mocno średni. Filozoficzne przemyślenia, fabuła, która choć dobrze obmyślona została napisana w sposób nudny nie powinny być powodem dla którego ktoś miałby ściągać te książki za jakąś dużą ilość pieniędzy. Moja rada to poczekać na jakąś dobrą okazję.

Druga część trylogii Lasombry jest na podobnym poziomie jej poprzedniczka. Z jakiegoś powodu czytanie tych książek przychodzi mi z mozołem. Wykluczyłem już fakt, że jest po angielsku ponieważ czytałem wiele rzeczy po angielsku i nigdy nie miałem problemów. Moje podejrzenia padają albo na czcionkę, albo styl pisana autora.

Niestety, ale Bruce Baugh choć wpadł na dobry...