Męstwo

Akcja drugiego tomu rozpoczyna się w miejscu, gdzie zakończyła się w Zawiści. Corban ucieka z Ardanu, Cywen stara się przetrwać wśród wrogów, a Nathair poprzez swoich popleczników zdobywa kolejne tereny na Ziemiach Wygnanych. I jest to wszystko konsekwentnie rozwijane i przedstawiane przez całą książkę. Akcję obserwujemy z punktu widzenia dużej liczby postaci, w tym wielu nowych, dzięki czemu uzyskujemy szeroki obraz tego, co dzieje się na Ziemiach Wygnanych. Na brak akcji zatem trudno narzekać, ponieważ nieustannie coś się dzieje - znajdziemy tutaj ucieczki, pogonie, oblężenia, pojedynki, bitwy, starcia i wiele więcej.

Mimo dużej obszerności treści w tej książce nie czułem się znużony ba chwilami nie mogłem się wręcz od niej oderwać. Bardzo wciągająca a do tego szybko się czyta.

Akcja drugiego tomu rozpoczyna się w miejscu, gdzie zakończyła się w Zawiści. Corban ucieka z Ardanu, Cywen stara się przetrwać wśród wrogów, a Nathair poprzez swoich popleczników zdobywa kolejne tereny na Ziemiach Wygnanych. I jest to wszystko konsekwentnie rozwijane i przedstawiane przez całą książkę. Akcję obserwujemy z punktu widzenia dużej liczby postaci, w tym wielu...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Doskonła fantasty,dużo bitew ,trupów.Istot magiczych.
Mamy tu walki o władzę i wszystto co sobie zapragnę.

Doskonła fantasty,dużo bitew ,trupów.Istot magiczych.
Mamy tu walki o władzę i wszystto co sobie zapragnę.

Pokaż mimo to

Dla "Męstwa" zdecydowany punkt więcej niż dla I części cyklu.

Przy tak obszernej książce musiały znaleźć się rozdziały, które mi się dłużyły - autor przyjął metodę opisywania fabuły z punktu widzenia różnych bohaterów, którym przypisane zostały poszczególne, kolejne rozdziały powieści - nie wszystkie wątki konkretnych postaci przypadły mi do gustu (vide Maquin czy Lykos, Fidele i piraci). Niemniej, przy wspomnianej grubości książki i niewspomnianej jeszcze dobrej jakości, jest to wybaczalne.
Historia rozwija się sprawnie i niekiedy zaskakująco odważnie. Czasami nie pasuje mi to łopatologiczne prowadzenie czytelnika za rękę (określanie od początku kto jest dobry, a kto zły - wyjątkiem będzie zapewne tylko olbrzym Alcyon) wobec zaskakujących poważnych momentów (np. śmierci niektórych osób).
Generalnie fantasy jaką lubię. Gdyby jeszcze główny bohater nie był tak irytująco dziecinny chwilami...

Dla "Męstwa" zdecydowany punkt więcej niż dla I części cyklu.

Przy tak obszernej książce musiały znaleźć się rozdziały, które mi się dłużyły - autor przyjął metodę opisywania fabuły z punktu widzenia różnych bohaterów, którym przypisane zostały poszczególne, kolejne rozdziały powieści - nie wszystkie wątki konkretnych postaci przypadły mi do gustu (vide Maquin czy Lykos,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Druga część serii Wiernych i Upadłych jest o wiele ciekawsza i wciągająca od części pierwszej. Akcja która nie przestaje się kończyć, walka za walką, wciągająca fabuła i intryga to coś na miarę bardzo dobrej fantastyki którą czyta się przyjemnie i która zapadnie długo w pamięć. Mam nadzieję, że autor dopiero się rozkręca albo przy trzeciej części utrzyma dotychczasowy klimat i tępo. Z niecierpliwością czekam na tłumaczenie części III. Gorąco polecam fanom fantastyki i tym którzy jeszcze się z tytułem nie spotkali. Na prawdę warto złapać za tytuł ;)

Druga część serii Wiernych i Upadłych jest o wiele ciekawsza i wciągająca od części pierwszej. Akcja która nie przestaje się kończyć, walka za walką, wciągająca fabuła i intryga to coś na miarę bardzo dobrej fantastyki którą czyta się przyjemnie i która zapadnie długo w pamięć. Mam nadzieję, że autor dopiero się rozkręca albo przy trzeciej części utrzyma dotychczasowy...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Opis fabuły



Corban i jego matka uciekli z oblężonego Dun Carreg w towarzystwie Gara, Briny, Heba, księżniczki Edany i kilku wojowników. Zostawili za sobą część swojej rodziny - Thannona i Cywen - bez należytego pożegnania i pochówku. Nikt nie zdaje sobie sprawy, że Cywen tak naprawdę przeżyła, co bezwzględnie może zostać wykorzystane przez Nathaira i jego tajemniczego doradcę. Pochłonięty własną interpretacją proroctwa król Tenebralu nie zdaje sobie sprawy z niebezpieczeństwa, jakie sprowadza na swój kraj, zawiązując sojusz z piratami Vin Thalun.







Opinia



Nie ukrywam, że z niecierpliwością czekałam na otrzymanie egzemplarza Męstwa, ponieważ Zawiść zostawiła mnie z wieloma wątpliwościami oraz nadzieją na dalsze, znakomicie opisane przygody bohaterów. Gdy tylko ten grubasek trafił w moje ręce, zauważyłam obecność wszystkiego, czego wymagałam: listy bohaterów, mapy oraz treści przepowiedni. Innymi słowy, lektura zapowiadała się wspaniale.

Autor niewątpliwie dał tu popalić czytelnikom obdarzonym słabą pamięcią i, moim zdaniem, robienie przerw między kolejnymi tomami jest w przypadku tej serii ogromnym błędem. Akcja jest bowiem bezpośrednią kontynuacją wszystkich wydarzeń i wątków, przy czym te mnożą się w jakiś niekontrolowany sposób. Do głosu co rusz dopuszczany jest inny bohater, często będący świadkiem tych samych zdarzeń, co poprzedni. To akurat mi nie przeszkadzało, ponieważ autor dał sobie możliwość rozwoju emocjonalnego postaci, a czytelnik może wyrobić sobie opinię na temat różnych bohaterów, których rola w powieści zmienia się jak w kalejdoskopie. Jednakże, bywało, że między większymi częściami składowymi powieści, których akcja toczy się w różnych miejscach Ziem Wygnańców, występowały ogromne przerwy, przez co potrzebowałam dość dużo czasu, by ogarnąć, co się dzieje.







W poprzedniej części autor pozbawił mnie jednego z ulubionych bohaterów, czyli Kastella, więc musiałam poszukać innego obiektu westchnień i książkowej miłości. Mój wybór padł na Camlina, ale nic i nikt nie zdoła zastąpić mojego uprzedniego wybranka. No chyba, że byłaby to Burza. W tej powieści występuje wielu, wielu bohaterów, więc pokuszę się o szczegółową analizę tylko Corbana, ponieważ gdybym chciała wypowiedzieć się szerzej na temat wszystkich, którzy wzbudzili we mnie emocje, chyba nigdy bym nie skończyła. Corban został zmuszony do szybkiego dorośnięcia, porzucenia żałoby i odnalezienia się w jakże skomplikowanej i zawiłej sytuacji. Na szczęście ma on u swego boku wielu kompanów, którzy są gotowi go wspierać. Zaraz spada na niego jednak kolejny cios - Gar i matka chłopaka twierdzą, że nastolatek jest awatarem Elyona. Oznacza to, że znajduje się on w niebezpieczeństwie, ale jednocześnie musi ocalić Ziemie Wygnańców. Mimo że uczy się walki i jest w tym zabójczo dobry, ciągle boryka się z wątpliwościami natury moralnej i emocjonalnej. Czy to właśnie chce robić przez całe życie? Zabijać innych ludzi, wysyłać ich dusze na most mieczy i żyć ze świadomością tylu odebranych żywotów? Z tymi problemami będzie musiał sobie radzić niewątpliwie jeszcze nie raz, ponieważ walka na Ziemiach Wygnańców jest nieunikniona. Krótko chciałabym wspomnieć także o Maquinie, którego losy śledziłam z zapartym tchem oraz Lykosie, co do którego okrutnie się pomyliłam, obdarzając go odrobiną sympatii. Ten bezwzględny pirat nie zasługuje nawet na to.







John Gwynne ponownie zabiera czytelnika do kompleksowo stworzonego przez siebie świata, w którym ludzie walczą o boskie sprawy. I wiara nie ma tu nic do rzeczy. Każdy musi opowiedzieć się po jednej ze stron. Trochę przykre jest to, że "ten zły" ma za sobą wielotysięczną armię, a "ten dobry" znów skazany jest na tułaczkę, rzucony na głęboką wodę, mając za towarzyszy garstkę ludzi, wilkunicę i gadającego kruka. Zalatuje trochę stereotypowym, sztampowym fantasy, ale Męstwo z pewnością takie nie jest. Autor dba o ciągłe utrzymanie napięcia, wyznacza bohaterom nowe cele i plącze ich losy w najbardziej zaskakujący sposób. Bardzo rzadko zdarzało się jednak, że w całości akcji postacie się ze sobą spotykały, dopiero na koniec następuje kumulacja i wszyscy tłuczą się ze wszystkimi. Trochę drażniło mnie to, że zapowiadana jest ogromna bitwa, do której czynione są przygotowania, po czym nagle, zanim czytelnik się zorientuje, znajduje się razem z jedną z postaci w samym sercu tej walki. Zupełnie jakbyśmy przeskakiwali niektóre fragmenty kosztem dłuższego opisania innych. Z drugiej strony, lepiej błyskawicznie przenieść się do punktu kulminacyjnego niż przez kolejne sto stron czytać o wędrówce i szykowaniu broni. Kolejna rzecz, która mnie zastanawia to postawa Nathaira. Czy jego przekonanie o byciu Jasną Gwiazdą wynikło z pomyłki, znakomitej manipulacji a może stanowiło pretekst do pozyskania sobie sojuszników? Jak młody król zareaguje na prawdę i jakie kroki postanowi powziąć?







Autor bardzo plastycznie opisuje każdą sytuację i otoczenie bohaterów, jednocześnie nie pomijając ich sfery emocjonalnej. Ma to jednak swoje minusy, ponieważ opisy niektórych odniesionych ran często zbyt mocno oddziaływały na moją wyobraźnię. Sama końcówka natomiast złamała moje serce i nie wiem, co ze sobą pocznę do polskiej premiery kolejnego tomu. Jak ja to wytrzymam?!

Tłumaczenia ponownie podjął się Marcin Mortka i wyszło mu to dobrze. Jedyne, co czasem mi przeszkadzało to sformułowania używane tylko w niektórych regionach Polski (lub nieużywane na Śląsku, może być i tak). Zmienił się natomiast korektor i to widać. W Zawiści błędów właściwie nie było, a tutaj pojawiło się kilka literówek, które akurat mnie wyrywają brutalnie ze świata, w którym przeżywam przygody. Czego nie mogę pominąć to to, że absolutnie kocham wydanie tej serii: okładki i zakładka w formie książki oraz utrzymanie całej oprawy w ogólnej kolorystyce - no cudo, po prostu cudo!

Zachęcam wszystkich fanów dobrego, mocnego fantasy do sięgnięcia po Wiernych i Upadłych. Jeśli lubicie te same książki co ja, na pewno nie będziecie zawiedzeni, ponieważ jest to świetne, genialne i wspaniałe.

Ines de Castro

Opis fabuły



Corban i jego matka uciekli z oblężonego Dun Carreg w towarzystwie Gara, Briny, Heba, księżniczki Edany i kilku wojowników. Zostawili za sobą część swojej rodziny - Thannona i Cywen - bez należytego pożegnania i pochówku. Nikt nie zdaje sobie sprawy, że Cywen tak naprawdę przeżyła, co bezwzględnie może zostać wykorzystane przez Nathaira i jego tajemniczego...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"Corban, co z Ciebie wyrośnie?"


Uwielbiam czytać grubaśne tomiszcza fantasy, które najlepiej jeśli jeszcze składają się z kilku części tworzących jeden spójny cykl. Nieraz decyduję się sięgnąć kompletnie w ciemno po nieznanego mi autora, bo ciągnie mnie do bogato rozbudowanych światów, nowych postaci, ciekawych rodzajów magii i całej takiej epickości. John Gwynne to ostatni z takich przypadków, którego pierwszy tom cyklu "Wierni i Upadli" ciekawie się zapowiadał, więc zdecydowałem po niego sięgnąć i całkiem dobrze się przy nim bawiłem. Nadeszła więc pora sięgnąć po drugi tom, czyli "Męstwo".

Armia potężnego króla Nathaira maszeruje przez kraj i pokonuje kolejnych przeciwników. Ma po swojej stronie nieobliczalną i bardzo sprytną królową Cambrenu, dzięki której obaj sojusznicy zdają się nie mieć godnych siebie przeciwników. To przed nimi wraz z grupą wiernych towarzyszy ucieka młody wojownik Corban, którego uznaje się za Jasną Gwiazdę i zbawcę Ziem Wygnanych. Zamierzają wydostać się z podbitej ojczyzny do jedynego kraju, który może udzielić im schronienia. Ale żeby się tam dostać muszą najpierw przemierzyć niebezpieczny Cambren pełen przeciwników. Wrogie oddziały, krwiożercze wilkuny, potężne olbrzymy. Wszyscy zagrażają Corbanowi, który nieraz otrze się o śmierć. Jego siostrze Cywen także grozi niebezpieczeństwo. Niechcący porzucona przez rodzinę w kraju opanowanym przez wroga zostaje schwytana przez armię Nathaira, który po tym, jak poznaje jej prawdziwą tożsamość, zamierza ją wykorzystać, aby dopaść Corbana. Czy mu się to uda? Czy Corban zdoła uratować siostrę, rodzinę i kraj przed wrogiem? Kto wyjdzie zwycięsko z tej wojny?

Kontynuacja "Zawiści" to kawał mięsistego, bo liczącego aż osiemset stron fantasy. Dzieje się zaraz po wydarzeniach z poprzedniej części i po raz kolejny mamy mnogość wątków i postaci, które to po kilkutygodniowej przerwie od cyklu mogą na nowo wywołać chaos w głowie czytelnika. Ale tym razem autor przyszedł nieco z pomocą dołączając na końcu glosariusz wszystkich postaci, więc jest zdecydowanie łatwiej połapać się, kto jest kim. Ta mnogość postaci ma pomóc czytelnikowi zaobserwować świat nieco z szerszej perspektywy, co zdecydowanie się udaje. I każdy przy tym znajdzie jakiegoś bohatera, który przypadnie mu do gustu. Osobiście najbardziej podobały mi się przygody samego Corbana i jego wilkunicy. Bardzo mi to przypominało cykl "Skrytobójcy" Robin Hobb, więc jeśli komuś tamte fantasy przypadło do gustu to cykl Gwynne z pewnością też taką osobę zadowoli.

Chociaż przy tym opasłym tomiszczu jakość specjalnie nie czułem się znużony, bo wiele się tutaj dzieje, to jednak nie mogę też powiedzieć, że wszystko tutaj zagrało. Momentami jest przegadane i można odnieść wrażenie, że trochę brakuje tutaj mocniejszego podkreślenia głównego wątku przepowiedni, zaakcentowania istotności zbawiciela Ziem Wygnanych i jego największego przeciwnika. Sam Corban też wydaje się jakby był niewiele różniącym się człowieczkiem od tego, którego poznaliśmy wcześniej. Jego umiejętności się polepszyły i wiadomo, że jest kimś wielkim, chociaż nie do końca wiadomo jak wielkim i czym się to przejawia w pełnej krasie, ale emocjonalnie i mentalnie jakość specjalnie przemiany nie przeszedł, co nie do końca przekonuje. Jasne, są jeszcze dwa tomy, ale po tym, co przeszedł, chyba najwyższa pora nieco bardziej dorosnąć i wziąć na barki własne przeznaczenie, które go nie ominie. Poza tym nie widzę jakichś większych uchybień i zmian względem pierwszego tomu. Akcji jest naprawdę sporo, postaci fajne, magia coraz bardziej i częściej się ujawnia. Jeśli nie ma się wielkich wymagań to czyta się całkiem fajnie.

"Męstwo" to dobra kontynuacja cyklu "Wierni i upadli", wiec jeśli spodobał się pierwszy tom to raczej na pewno spodoba się i drugi. Klasyczne fantasy, czyli konfrontacja dobra i zła, gdzie świat śmiertelników uwikłany jest w walkę nadprzyrodzonymi istotami i miedzy sobą nawzajem. Wiele fajnych postaci i wątków, ciekawy świat, magiczna aura. Czekam na trzeci tom.

https://swiat-bibliofila.blogspot.com/2019/03/mestwo-john-gwynne-recenzja.html

"Corban, co z Ciebie wyrośnie?"


Uwielbiam czytać grubaśne tomiszcza fantasy, które najlepiej jeśli jeszcze składają się z kilku części tworzących jeden spójny cykl. Nieraz decyduję się sięgnąć kompletnie w ciemno po nieznanego mi autora, bo ciągnie mnie do bogato rozbudowanych światów, nowych postaci, ciekawych rodzajów magii i całej takiej epickości. John Gwynne to...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Drugi tom standardowego do zrzygania cyklu. Fabuła z grubsza: dobro w walce ze złem, trwa wyścig – kto zdobędzie magiczne duperele. To już nawet nie jest standard, lecz sztampa; znowu niemal stuprocentowa zrzynka z tego co już było.

WIĘCEJ:
https://seczytam.blogspot.com/2019/01/john-gwynne-mestwo.html

Drugi tom standardowego do zrzygania cyklu. Fabuła z grubsza: dobro w walce ze złem, trwa wyścig – kto zdobędzie magiczne duperele. To już nawet nie jest standard, lecz sztampa; znowu niemal stuprocentowa zrzynka z tego co już było.

WIĘCEJ:
https://seczytam.blogspot.com/2019/01/john-gwynne-mestwo.html

Pokaż mimo to

Kiedy czytam dobrą książkę, jestem jak Kubuś Puchatek, który zajada miodek. Ciągle mi mało:))) "Męstwo" to świetna książka. Dobra kontynuacja "Zawiści" i tylko zgrzytam zębami w oczekiwaniu na kolejną część!

Kiedy czytam dobrą książkę, jestem jak Kubuś Puchatek, który zajada miodek. Ciągle mi mało:))) "Męstwo" to świetna książka. Dobra kontynuacja "Zawiści" i tylko zgrzytam zębami w oczekiwaniu na kolejną część!

Pokaż mimo to

Lepszy niż pierwszy tom ale i tak autorowi przydało by się nieco wstrzemięźliwości i 200 stron mniej nie odbiło by się ani na treści ani na formie. Widać wyraźnie w tym tomie, że debiutujący Gwynne odkrył, że intryga jest równie ważna jak opisy bitew - akcja się rozpędza i jeśli autor nie padnie ofiarą swoich kombinacji dotyczących Zaświatów, aniołów, zarówno upadłych jak i dobrych, i mitu o zbawcy to da się przez to przebrnąć. W tym tomie drażnią niedoróbki edytorskie - widać wydawnictwo MAG przyspieszyło z wydaniem.

Lepszy niż pierwszy tom ale i tak autorowi przydało by się nieco wstrzemięźliwości i 200 stron mniej nie odbiło by się ani na treści ani na formie. Widać wyraźnie w tym tomie, że debiutujący Gwynne odkrył, że intryga jest równie ważna jak opisy bitew - akcja się rozpędza i jeśli autor nie padnie ofiarą swoich kombinacji dotyczących Zaświatów, aniołów, zarówno upadłych jak...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Pierwszy tom cyklu fantasy Wierni i Upadli - Zawiść, bardzo przypadł mi do gustu i z niecierpliwością wyczekiwałem kolejnego tomu. Dlatego z wielkim entuzjazmem zabrałem się do lektury Męstwa. Drugi tom okazał się jednak słabszy i zabrakło mi w nim jakiejś myśli przewodniej.

Armia najwyższego króla Nathaira maszeruje przez Ziemie Wygnanych i rzuca wyzwanie każdemu, kto stanie jej na drodze. To przed nią ucieka Corban wraz z przyjaciółmi z Ardanu, poszukując bezpiecznego schronienia na północy. Po drodze czekają jednak na nich nie tylko wrogie oddziały, ale również wilkuny, które nie zważają na wojny ludzi i atakują każdego na swojej drodze... Zaś Cywen budzi się porzucona w kraju opanowanym przez wroga i walczy o przetrwanie. Szybko jednak staje się przynętą, dzięki której Nathair i Calidus chcą pojmać, a najlepiej zabić Corbana. Uwikłany w wzmagania o władzę i przetrwanie świat śmiertelników nie jest świadomy zagrożenia, jakie czyha w Zaświecie. Mroczne siły przygotowują się bowiem do wysłania zastępu Upadłych i zakończenia wojny z Wiernymi raz na zawsze. Wkrótce rozpocznie się wojna zapowiadana w proroctwach...

Akcja drugiego tomu rozpoczyna się w miejscu, gdzie zakończyła się w Zawiści. Corban ucieka z Ardanu, Cywen stara się przetrwać wśród wrogów, a Nathair poprzez swoich popleczników zdobywa kolejne tereny na Ziemiach Wygnanych. I jest to wszystko konsekwentnie rozwijane i przedstawiane przez całą książkę. Akcję obserwujemy z punktu widzenia dużej liczby postaci, w tym wielu nowych, dzięki czemu uzyskujemy szeroki obraz tego, co dzieje się na Ziemiach Wygnanych. Na brak akcji zatem trudno narzekać, ponieważ nieustannie coś się dzieje - znajdziemy tutaj ucieczki, pogonie, oblężenia, pojedynki, bitwy, starcia i wiele więcej. Dodatkowo autor przedstawia szerzej swój świat, który z każdą kolejną stroną intrygował mnie coraz bardziej, a liczne nawiązania do mitologii i religii powodują, że sprawia on wrażenie realnego i bardzo nam bliskiego.

W tym wszystkim zabrakło mi jednak jakiejś myśli przewodniej, która połączyłaby ze sobą wszystkie opisywane wydarzenia w jedną spójną całość. Bowiem Męstwo można określić jako taką relację z tego, co dzieje się na Ziemiach Wygnanych i jak radzą sobie bohaterowie. Co prawda, pod koniec książki jest dość ważne wydarzenie, a Corban powoli uświadamia sobie kim jest i jaka będzie jego rola w nadchodzących wydarzeniach, to jednak odniosłem wrażenie, że jest to taki przerywnik pomiędzy kolejnymi wydarzeniami, które mają dopiero nastąpić. Dlatego w mojej opinii jest to książka troszkę przegadana, pomimo że dzieje się w niej bardzo dużo. Brakuje ważnych i istotnych wydarzeń, które spowodowałyby, że przepowiednia, która jest jednym z najważniejszych elementów tego cyklu, zaczęłaby nabierać realnych kształtów. Mam nadzieję, że w kolejnym tomie będzie się więcej działo i konflikt pomiędzy Jasną Gwiazdą i Czarnym Słońcem nabierze rozmachu, jakiego można oczekiwać po tym cyklu.


W Męstwie mamy kilkoro nowych postaci, jak również wiele znanych z Zawiści. Wszyscy ci bohaterowie otrzymali swoje rozdziały i możemy z ich perspektywy poznać niektóre wydarzenia, jak również ich samych. Gwynne bardzo dobrze kreuje swoje postacie, tworzy ich złożone osobowości, przedstawia myśli i plany, dzięki czemu wiemy co chcą osiągnąć i jakie emocje wywołują w nich wydarzenia, których są świadkami. W przypadku Corbana zabrakło mi jednak rozwoju osobistego, który pokazałby jak ta postać zmienia się w obliczu kolejnych wydarzeń. Z dziecięcym uporem przez długi czas nie dopuszcza do siebie myśli kim jest i jaka jest jego rola w nadchodzących wydarzeniach. Nie odniosłem też wrażenia, by przeżyte przygody go jakoś szczególnie zahartowały, lub zmieniły wewnętrznie, a przecież powinny. Pomimo że nabrał doświadczenia w walce, to wciąż pozostaje praktycznie takim samym chłopakiem, jak z początku Zawiści.

Męstwo, czyli drugi tom cyklu fantasy Wierni i Upadli Johna Gwynne okazało się być słabsze aniżeli Zawiść. Zabrakło mi myśli przewodniej, która przyświecałaby tej części, jak również lepszego rozwoju osobistego głównego bohatera. Pomimo tego, czekam z niecierpliwością na kolejne tomy!

Za możliwość przeczytania książki serdecznie dziękuję Wydawnictwu Mag!

https://hrosskar.blogspot.com/2019/01/mestwo-john-gwynne.html

Pierwszy tom cyklu fantasy Wierni i Upadli - Zawiść, bardzo przypadł mi do gustu i z niecierpliwością wyczekiwałem kolejnego tomu. Dlatego z wielkim entuzjazmem zabrałem się do lektury Męstwa. Drugi tom okazał się jednak słabszy i zabrakło mi w nim jakiejś myśli przewodniej.

Armia najwyższego króla Nathaira maszeruje przez Ziemie Wygnanych i rzuca wyzwanie każdemu, kto...

więcej

mniej

Pokaż mimo to