Zło czai się na szczycie

Ten tom wywołuje u mnie częstszy uśmiech niż poprzednie. Wiadomo, bohaterowie ciągle się potykają, przewracają, rozlewają i tłuką, co popadnie, ale żartobliwych tekstów i metafor jest jakoś więcej - choć może to tylko moje prywatne odczucia. Sądzać po liczbie tomów - 11 - zastanawiam się, czy Solański będzie się tak czubił z Różą aż do samego końca i co też w międzyczasie im się jeszcze wydarzy, czy też wcześniej w końcu zrozumieją, co i jak? ;)

Ten tom wywołuje u mnie częstszy uśmiech niż poprzednie. Wiadomo, bohaterowie ciągle się potykają, przewracają, rozlewają i tłuką, co popadnie, ale żartobliwych tekstów i metafor jest jakoś więcej - choć może to tylko moje prywatne odczucia. Sądzać po liczbie tomów - 11 - zastanawiam się, czy Solański będzie się tak czubił z Różą aż do samego końca i co też w międzyczasie...

Ciekawe kiedy mi się znudzi...w tej części też się pogubiłam.
Odkrywamy tajemnice śmierci żony detektywa Solańskiego o którą on sam siebie obwiniał przypadkowo podczas śledztwa nad sprawą pewnego aptekarza.
Tym razem Solański i Gucio ruszają do Zdrojowic na wesele zaprzyjaźnionej pani adwokat. Oczywiście nie mogło na nim zabraknąć Róży z nowym absztyfikantem.
Podczas owego wesela odkrywają w świeżo wylanych fundamentach ciało miejscowego aptekarza. Właściciel a zarazem mąż pani mecenas zleca odnalezienie mordercy.
Wspomnienia, malownicza beskidzka wioska, tajemnice mieszkańców i konszachty na szczycie władzy jak rozwikła się ta zagadka....i czy uda się pewnej parze...

Ciekawe kiedy mi się znudzi...w tej części też się pogubiłam.
Odkrywamy tajemnice śmierci żony detektywa Solańskiego o którą on sam siebie obwiniał przypadkowo podczas śledztwa nad sprawą pewnego aptekarza.
Tym razem Solański i Gucio ruszają do Zdrojowic na wesele zaprzyjaźnionej pani adwokat. Oczywiście nie mogło na nim zabraknąć Róży z nowym absztyfikantem.
Podczas owego...

Kocham ten cykl, nawet mimo że ta książka nie jest tak dobra jak poprzedniczki. Na pewno kupię kolejne części. Humor, zagadka są tłem dla całkiem poważnych wątków (trudne wspomnienia Szymona, o całej kryminalnej sprawie nie wspominając). Tym, do czego można się przyczepić, są niepotrzebne dłużyzny i zbyt jednostronne przedstawienie zbiorowego bohatera, jakim są mieszkańcy Podhala.

Kocham ten cykl, nawet mimo że ta książka nie jest tak dobra jak poprzedniczki. Na pewno kupię kolejne części. Humor, zagadka są tłem dla całkiem poważnych wątków (trudne wspomnienia Szymona, o całej kryminalnej sprawie nie wspominając). Tym, do czego można się przyczepić, są niepotrzebne dłużyzny i zbyt jednostronne przedstawienie zbiorowego bohatera, jakim są mieszkańcy...

No cóż....
Do tej pory całkiem podobały mi się kryminały z Guciem w roli głównej.
Choć już Irlandia była trochę nużąca. Ale ta pozycja...
Zacznę od plusów: jest humor! Czasem lepszy, czasem gorszy, ale to kwestia własnych upodobań, więc to uważam akurat za zaletę tej książki.
Podobały mi się też nawiązania do muzyki: tekstów i zespołów różnorakich. Słucham sporo, więc te wisienki w tym (....) bardzo mi smakowały.

Resztę niestety muszę zaliczyć do minusów.
Jeśli to kryminał, to zawiązanie akcji "kryminalnej" na stronie circa about 200 woła o pomstę do nieba. Przez większość ksiązki bohaterowie, jak to mówiła moja babcia, snują się jak smród po galotach.
Do rozwiązania zagadki niepotrzebne jest śledztwo, rozmowy z podejrzanymi itp.
Wystarczy włamać się do dwóch lokacji i dowody same w łapy się pchają.
Że Autorka jest z opcji jedynie politycznie słusznej dowiedziałem się już na pierwszych stronach. Ale "wrzutki" co dwie strony o wyższości jednych nad drugimi jako żywo przypominały agitkę pewnej partii politycznej, a nie kryminał. Fuj!!!
Ostatnia scena jak z filmu klasy Z - przecież wszyscy złoczyńcy muszą zebrać się razem, żeby oglądać egzekucję detektywa. Zdrowy rozsądek właśnie kopnął w kalendarz i kwiczy pod nim.
No i wisienka na torcie (albo oscypek w kwaśnicy) - to, jak pani Matyszczak przedstawia górali (a może mieszkańców Podbeskidzia?) woła o pomstę do nieba albo o pokilanie ciupazką. Wszak to stereotyp na stereotypie - brudni, cuchnący cebulą albo wódką, znęcający się nad zwierzętami, fanatycznie oddani ciemnym zabobonom...
Nazwisko Autorki powinno wisieć na granicy województw z napisem "tych klientów nie obsługujemy".

Ta książka jest zła na tylu poziomach, że naprawdę humor jej nie ratuje.
Polecam przeciwnikom górali, wsi i pewnej partii politycznej. Reszta może odpuścić!

No cóż....
Do tej pory całkiem podobały mi się kryminały z Guciem w roli głównej.
Choć już Irlandia była trochę nużąca. Ale ta pozycja...
Zacznę od plusów: jest humor! Czasem lepszy, czasem gorszy, ale to kwestia własnych upodobań, więc to uważam akurat za zaletę tej książki.
Podobały mi się też nawiązania do muzyki: tekstów i zespołów różnorakich. Słucham sporo, więc te...

Lekki kryminał z przymrużeniem oka i niezastapionym Guciem to doskonała pozycja jako przerywnik między poważniejszymi pozycjami. Gdyby tylko Róża była mniej irytująca, książkę vzytaloby się przyjemniej. Niemniej jednak po serię Pod Psem z pewnością jeszcze sięgnę.

Lekki kryminał z przymrużeniem oka i niezastapionym Guciem to doskonała pozycja jako przerywnik między poważniejszymi pozycjami. Gdyby tylko Róża była mniej irytująca, książkę vzytaloby się przyjemniej. Niemniej jednak po serię Pod Psem z pewnością jeszcze sięgnę.

Fajna książka. Krótkie rozdziały. Szybko się czyta. Polecam

Fajna książka. Krótkie rozdziały. Szybko się czyta. Polecam

W czwartym tomie "Kryminałów pod psem" mamy przeplatający się wątek dramatyczny [ za sprawą wspomnień detektywa Szymona Solańskiego ] i komediowy , dzięki niezawodnej Róży Kwietkowskiej i Guciowi.
Jak pisałam w recenzji drugiego tomu tego cyklu - widzę wyraźną analogię między Szymonem Solańskim a Danielem Podgórskim z sagi o Lipowie : tragicznie zakończone związki , niewłaściwe kobiety , nałóg , rezygnacja z pracy w policji. Jednak pani Marta Matyszczak jest znacznie bardziej życzliwa dla swojego bohatera . Jak to miło ,że dała szansę człowiekowi ! .
Mimo opisu okropnych wydarzeń , autorce udało się stworzyć komedię kryminalną , przy której można się zrelaksować. Trochę się tylko dziwię , że czytają tę serię osoby , które uważają , że bawienie się tym, że ktoś się nagle poślizgnął , jest poniżej wszelkiej krytyki [ a przecież Róża robi to z takim swoistym wdziękiem]. Czyżby w recenzjach nie dało sie znaleźć ostrzeżeń . że główna bohaterka jest bardzo wywrotna ?
Róża jak zwykle wpada w tarapaty, Gucio jak zwykle kradnie kiełbasę , a ja jak zwykle dobrze sie bawię.

W czwartym tomie "Kryminałów pod psem" mamy przeplatający się wątek dramatyczny [ za sprawą wspomnień detektywa Szymona Solańskiego ] i komediowy , dzięki niezawodnej Róży Kwietkowskiej i Guciowi.
Jak pisałam w recenzji drugiego tomu tego cyklu - widzę wyraźną analogię między Szymonem Solańskim a Danielem Podgórskim z sagi o Lipowie : tragicznie zakończone związki ,...

Zawsze oceniałam wysoko książki Autorki, jednak tym razem coś mi się bardzo nie spodobało, 4 gwiazdki za psa i trochę humoru, no i lekkie pióro.

Zawsze oceniałam wysoko książki Autorki, jednak tym razem coś mi się bardzo nie spodobało, 4 gwiazdki za psa i trochę humoru, no i lekkie pióro.

Ciekawa z dużą dawką humoru. Świetna jako przerywnik od cięższych kalibrów.

Ciekawa z dużą dawką humoru. Świetna jako przerywnik od cięższych kalibrów.

Szkoda, że bohaterka wzorowana na jakiejś nie przymierzając blondynce, naiwnej i infantylnie reagującej. Co dalej zobaczymy ...
Pisane ze swadą ale chyba jako parodia kryminału (co wspierają obficie przekazywane refleksje innego z bohaterów - psa)..
Te zachowania. Te sytuacje, Te komentarze.
Zęby czasem bolą.
Dobrze, że nie musiałem płacić za ten tomik.

Szkoda, że bohaterka wzorowana na jakiejś nie przymierzając blondynce, naiwnej i infantylnie reagującej. Co dalej zobaczymy ...
Pisane ze swadą ale chyba jako parodia kryminału (co wspierają obficie przekazywane refleksje innego z bohaterów - psa)..
Te zachowania. Te sytuacje, Te komentarze.
Zęby czasem bolą.
Dobrze, że nie musiałem płacić za ten tomik.