Początkowo chciałem dać trochę niższą ocenę, ale choć skończyłem tę pozycję już tydzień temu, to praktycznie codziennie o niej myślę. Mimo, iż tezy Sloterdijka wydają się proste i logiczne, to nigdy na kwestię realnej wolności, stresu jako swoistego spoiwa społecznego, roli mediów, sprzeczności z indywidualizmem, nie patrzyłem w ten sposób. Autor ciekawie opisuje też współczesny liberalizm. Dla takiego laika jak ja, rzadko sięgającego po eseje filozoficzne, czytało się dobrze, choć miejscami język był wymagający, ale bez wpływu na kontekst i zrozumienie całości. To chyba moje nie ostatnie spotkanie ze Sloterdijkiem.

Początkowo chciałem dać trochę niższą ocenę, ale choć skończyłem tę pozycję już tydzień temu, to praktycznie codziennie o niej myślę. Mimo, iż tezy Sloterdijka wydają się proste i logiczne, to nigdy na kwestię realnej wolności, stresu jako swoistego spoiwa społecznego, roli mediów, sprzeczności z indywidualizmem, nie patrzyłem w ten sposób. Autor ciekawie opisuje też...

Biorąc do ręki "Stres a wolność" spodziewałem się, że zapoznam się z historią zmian postrzegania tych pojęć na przestrzeni dziejów. Było co nieco o tym, jednakże książeczka jest bardziej wykładem zawierającym - tu zacytuję fragment opisu z okładki: rozważania o "nieprawdopodobieństwie" ludzkiego społeczeństwa w świetle dzisiejszego rozumienia wolności.

Jak dla mnie trochę zbyt pokrętna logika i styl. A może moja percepcja współczesnej filozofii dopiero raczkuje. Nie można było prościej, jak na przykład Harari? Wyjdę na ignoranta, ale co mi tam. Zdecydowanie za najlepsze uważam rozważania autora na temat... rozważań Rousseau dryfującego samotnie w łodzi po jeziorze Bienne. :)

Biorąc do ręki "Stres a wolność" spodziewałem się, że zapoznam się z historią zmian postrzegania tych pojęć na przestrzeni dziejów. Było co nieco o tym, jednakże książeczka jest bardziej wykładem zawierającym - tu zacytuję fragment opisu z okładki: rozważania o "nieprawdopodobieństwie" ludzkiego społeczeństwa w świetle dzisiejszego rozumienia wolności.

Jak dla mnie trochę...

"Wolny człowiek w sensie Rousseau odkrywa, że jest najmniej użytecznym człowiekiem świata - i uważa to za stan zupełnie normalny."

W tej pracy znajdziemy porównanie dawnej definicji wolności ze współczesną. Spory fragment poświęcony został J.J. Rousseau, moim zdaniem całkiem ciekawy. Pozostałość to pytania o kształt i cel współczesnego liberalizmu. Liczyłem na rozpatrzenie kwestii stresu a wolności w odniesieniu do pojedynczej jednostki, a nie całego społeczeństwa, co nieco mnie zwiodło. Z tej krótkiej książeczki wynotowałem trzy myśli, które mnie zaciekawiły. Można przeczytać, ale nie trzeba.

"Wolny człowiek w sensie Rousseau odkrywa, że jest najmniej użytecznym człowiekiem świata - i uważa to za stan zupełnie normalny."

W tej pracy znajdziemy porównanie dawnej definicji wolności ze współczesną. Spory fragment poświęcony został J.J. Rousseau, moim zdaniem całkiem ciekawy. Pozostałość to pytania o kształt i cel współczesnego liberalizmu. Liczyłem na rozpatrzenie...

To w zasadzie przeniesiony na papier wykład, którego konkluzją jest bardzo ciekawe ujęcie liberalizmu i tego, w czym powinien się wyrażać. Bo wyraża się w czymś innym.

To w zasadzie przeniesiony na papier wykład, którego konkluzją jest bardzo ciekawe ujęcie liberalizmu i tego, w czym powinien się wyrażać. Bo wyraża się w czymś innym.

Może w replice do poprzedniej oceny Pana Mateusza - Sloterdijk nie jest takim utopistą, żeby konflikt między "wolnością aspołeczną" Rousseau, a stresem rzeczywistości rozwiązać prostym altruizmem.
Wydaje mi się, że wykorzystuje on fakt, że wolność z piątej przechadzki Rousseau jest zupełnie bezpredykatowa, jest zupełnie niczym (co znajduje zwieńczenie w Eleutherii Becketta).
Odpowiedź jaką stara sie sugerować Sloterdijk - wolność zaangażowana oparta na greckim "Thymos" (Ale co ciekawe, a czego autor explicite nie przywołuje, też chociażby tego jak "libertas" definiował św. Izydor z Sewilli i wczesnośredniowiecze chrześcijaństwo) odwołuje się do altruizmu oraz szczordobliwości, ale też do niepospolitości, do buntu wobec tego co najbardziej i proste i niewymagające, oraz odrzucenie tyranii "najbardziej prawdopodobnego". To jest znacząca różnica w stosunku do jakiejś mżonki o wyczarowaniu altuizmu, szczególnie jeśli czytać tę pracę całościowo z jego projektami Antropotechnicznymi, wtedy dopiero ten esej jawi się jako część większego projektu.
Ciekawy (jak zwykle) głos Sloterdijka.

Może w replice do poprzedniej oceny Pana Mateusza - Sloterdijk nie jest takim utopistą, żeby konflikt między "wolnością aspołeczną" Rousseau, a stresem rzeczywistości rozwiązać prostym altruizmem.
Wydaje mi się, że wykorzystuje on fakt, że wolność z piątej przechadzki Rousseau jest zupełnie bezpredykatowa, jest zupełnie niczym (co znajduje zwieńczenie w Eleutherii...

Esej dobrze opisuje rozdźwięk pomiędzy obiektywną rzeczywistością stresu, która spaja społeczeństwa, a subiektywnym odczuciem wolności związanym z doświadczeniem oderwania i nieużyteczności, które jednostkę poza obręb społeczeństwa wyłącza. Natomiast próba zjednoczenia tych dwóch sfer poprzez zaangażowanie i altruizm idące rzekomo za odkryciem w sobie wolnego podmiotu wydaje się nieco naciągana.

Esej dobrze opisuje rozdźwięk pomiędzy obiektywną rzeczywistością stresu, która spaja społeczeństwa, a subiektywnym odczuciem wolności związanym z doświadczeniem oderwania i nieużyteczności, które jednostkę poza obręb społeczeństwa wyłącza. Natomiast próba zjednoczenia tych dwóch sfer poprzez zaangażowanie i altruizm idące rzekomo za odkryciem w sobie wolnego podmiotu...