Weronika i zombie

Po książki Marcina Szczygielskiego sięgam w ciemno. Uwielbiam jego styl, lekkie pióro, piękny język, wyobraźnię i poczucie humoru. Kocham jego książki dla dzieciaków i te dla starszaków również.

Weronika i Zombie to lektura troszkę inna od wcześniej przeczytanych przeze mnie książek autora. W poprzednich było zawsze sporo magii, świetnych przygód, gadających zwierzaków i postaci z innych światów. Tu mamy realne życie nastolatki. Niełatwe, trzeba zaznaczyć.
Weronika ma prawie 14 lat. Do tej pory była szczęśliwą nastolatką, miała kochającą się rodzinę i przyjaciół. Niespodziewanie wszystko się zmienia. Rodzice się rozwodzą, Weronika z mamą przeprowadzają się do Warszawy, gdzie zaczynają nowe życie. Nowe, ale czy lepsze? Niestety, niekoniecznie. Nowa szkoła, problemy z aklimatyzacją i jak się można domyślić - problem prześladowania nowych dzieciaków w szkole. Jak sobie z tym wszystkim radzi Weronika? No cóż, nie najlepiej. Jest przerażona i samotna. Poznaje sąsiada, tytułowego Zombie. I ta znajomość przeradza się w przyjaźń, chociaż nic by na to nie wskazywało. No bo jak to tak, dziewczynka i starzec? Kto by pomyślał, że mogą znaleźć wspólny język. A jednak. Dodać trzeba, że Weronika ma wieeelką wyobraźnię, a Pan Jan jest dobrym słuchaczem, chociaż udaje, że wcale nie lubi paplania dziewczyny.
No i zakończenie... nie ukrywam, że łezka popłynęła, a zazwyczaj nie płaczę, czytając książki.

Panie Marcinie, ja Pana uwielbiam. Nikt, tak jak Pan, nie wzrusza, nie bawi i nie naucza zarazem. Chapeau bas!

Pięknie dziękuję Wydawnictwu Latarnik za przesłany egzemplarz. Czas spędzony z Weroniką to była wielka przyjemność.

Po książki Marcina Szczygielskiego sięgam w ciemno. Uwielbiam jego styl, lekkie pióro, piękny język, wyobraźnię i poczucie humoru. Kocham jego książki dla dzieciaków i te dla starszaków również.

Weronika i Zombie to lektura troszkę inna od wcześniej przeczytanych przeze mnie książek autora. W poprzednich było zawsze sporo magii, świetnych przygód, gadających zwierzaków i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jak ma w nowej rzeczywistości odnaleźć się 14-latka? Znajduje się w nowym mieście i nowej szkole. W tej poprzedniej była kimś, teraz nikt się z nią nie przyjaźni, jest wyśmiewana, samotna. Jedynie stary sąsiad ma dla niej czas. Po raz pierwszy Weronika spotyka się ze śmiercią. Książka dla młodzieży pełna przemyśleń, fantastyki typowej dla Szczygielskiego.

Jak ma w nowej rzeczywistości odnaleźć się 14-latka? Znajduje się w nowym mieście i nowej szkole. W tej poprzedniej była kimś, teraz nikt się z nią nie przyjaźni, jest wyśmiewana, samotna. Jedynie stary sąsiad ma dla niej czas. Po raz pierwszy Weronika spotyka się ze śmiercią. Książka dla młodzieży pełna przemyśleń, fantastyki typowej dla Szczygielskiego.

Pokaż mimo to

„Weronika i zombie” to kapitalna książka. Życie nastolatków i realia polskiej szkoły ukazuje z zaskakującą znajomością szczegółów (dla nauczycieli wręcz przerażającą 😉 ). Choć opowiada o sprawach ważnych i poważnych (porzuceniu, utracie, samotności, zagubieniu), nie męczy i nie trąci dydaktycznym smrodkiem. Świetnie napisana, jednocześnie zabawna i wzruszająca, jest przede wszystkim bardzo prawdziwa. Polecam gorąco nastolatkom oraz ich rodzicom.

Link do recenzji:
https://zapiskinamarginesie.pl/2020/02/08/wszystkie-klopoty-weroniki/

„Weronika i zombie” to kapitalna książka. Życie nastolatków i realia polskiej szkoły ukazuje z zaskakującą znajomością szczegółów (dla nauczycieli wręcz przerażającą 😉 ). Choć opowiada o sprawach ważnych i poważnych (porzuceniu, utracie, samotności, zagubieniu), nie męczy i nie trąci dydaktycznym smrodkiem. Świetnie napisana, jednocześnie zabawna i wzruszająca, jest przede...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bardzo piękna opowieść. Coś czuję, że w przyszłości jeszcze do niej wrócę, a przynajmniej do jej kilku fragmentów. Na pewno między innymi do historyjek Weroniki które tworzyła świetnie, a zostanie pisarką na prawdę jest jej pisane. (Łał.. właśnie zdałam sobie sprawę, że sytuacja między Weroniką a jej mamą była dość podobna do sytuacji między Bartkiem a jego tatą) Bardzo fajna młodzieżówka. Spodobał mi się bardzo styl autora (i plusik za wstawki z anime 😁). Mam nadzieję na przeczytanie kiedyś jeszcze innych jego książek. Najbardziej zainteresowały mnie: "za niebieskimi drzwiami", "czarownica piętro niżej", "klątwa dziewiątych urodzin" i "teatr niewidzialnych dzieci".

Bardzo piękna opowieść. Coś czuję, że w przyszłości jeszcze do niej wrócę, a przynajmniej do jej kilku fragmentów. Na pewno między innymi do historyjek Weroniki które tworzyła świetnie, a zostanie pisarką na prawdę jest jej pisane. (Łał.. właśnie zdałam sobie sprawę, że sytuacja między Weroniką a jej mamą była dość podobna do sytuacji między Bartkiem a jego tatą) Bardzo...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Tytuł i początek, a nawet okładka mylące (być może specjalnie ;) W tej książce nie ma tak naprawdę nic lekkiego i nic nadnaturalnego. To tak naprawdę powieść o przemijaniu i samotności. Powieść raczej zbyt trudna dla młodszych dzieci, ale dla nastolatka jak najbardziej. Polecam.

Tytuł i początek, a nawet okładka mylące (być może specjalnie ;) W tej książce nie ma tak naprawdę nic lekkiego i nic nadnaturalnego. To tak naprawdę powieść o przemijaniu i samotności. Powieść raczej zbyt trudna dla młodszych dzieci, ale dla nastolatka jak najbardziej. Polecam.

Pokaż mimo to

Niekiedy książka wzrusza, lecz czasem wywołuje salwy śmiechu. Opowiada o problemach dziewczynki i porównuje je z problemami dorosłych. Pokazuje, że dorośli także mogą przyjaźnić się z dziećmi i się nawzajem rozumieć. Niesamowicie napisana ( jak zwykle książki tego autora ) oraz niezwykle wciągająca! Polecam!

Niekiedy książka wzrusza, lecz czasem wywołuje salwy śmiechu. Opowiada o problemach dziewczynki i porównuje je z problemami dorosłych. Pokazuje, że dorośli także mogą przyjaźnić się z dziećmi i się nawzajem rozumieć. Niesamowicie napisana ( jak zwykle książki tego autora ) oraz niezwykle wciągająca! Polecam!

Pokaż mimo to

Z książkami Marcina Szczygielskiego mam tak, że już jak je biorę do ręki to czuję, że kipią od emocji i jestem pewna, że zaraz zamieszkam tam na jakiś czas i będę dźwigać z bohaterami ich niebanalne problemy. Nie inaczej było z „Weroniką i zombie”.
Kursor pulsuje na elektronicznej kartce papieru, a ja nie wiem jak ułożyć w jakąś spójną całość te wszystkie myśli, które krążą po mojej głowie po przeczytaniu tej książki…A nie mam takiej lekkości w tworzeniu historii i niczym nie ograniczonej wyobraźni jak Weronika. Ale po kolei. Główną bohaterkę poznajemy w takim momencie jej życia, o którym usłyszy później, że to „okropny czas, kiedy człowiekowi wydaje się, że może dosłownie wszystko, a zarazem, że wszystko jest niemożliwe”. Żeby samego dojrzewania nie było jej za mało to w pakiecie dostaje rozwód rodziców, przeprowadzkę z mamą do innego miasta, zmianę szkoły (w dodatku na taką, w której uczy jej mama) i utrudniony kontakt z tatą, który założył już drugą rodzinę i został tatą dla małego chłopca, o którym trudno pomyśleć jak o braciszku…Nie trudno się domyśleć, że to wszystko za dużo jak na jedną czternastolatkę. Nawet na taką, która do tej pory była duszą towarzystwa, którą każdy doceniał za niezwykłe poczucie humoru, nieograniczoną wyobraźnię i wyjątkową lekkość w wymyślaniu historii. Teraz wszystko się zmienia : próba odnalezienia się w nowym otoczeniu okazuje się być walką o przetrwanie. W ciągu kilku dni Weronika gubi się tak bardzo, że podejmuje wiele niewłaściwych decyzji i robi rzeczy, o które nigdy by siebie nie podejrzewała. Jest z tym wszystkim sama, bo mama przechodzi przecież to samo w wersji dla dorosłych, a tata, zajęty swoją nową rodziną jest nieuchwytny. I tak krzyżują się drogi naszej pogubionej i samotnej Weroniki oraz pana Jana – jej sąsiada, który, z racji swojego podeszłego wieku i przebytego udaru, po którym chodzi w charakterystyczny sposób, przezywany jest przez złośliwych małolatów „zombie”. Tak narodzi się bardzo niezwykła znajomość, która mimo powierzchownie okazywanej niechęci i złośliwości, przyniesie im obojgu wiele niewymiernych korzyści i wartościowych chwil…Ich dalsze losy trzeba poznać samemu.

Szczygielski ma niezwykły dar do przedstawiania historii w niebanalny sposób. Pokazuje młodym ludziom, że rozumie ich problemy, nie umniejsza ich i udowadnia, że nie są z nimi sami. Jego bohaterom się wierzy i chce się z nimi przebywać. Świetny warsztat literacki autora i umiejętne prowadzenie akcji i konstrukcje bohaterów sprawiają, że powieść czyta się jednym tchem.
Co więcej – nie jest to książka tylko dla młodzieży! Muszę przyznać, że ostatnie strony „rozsypały” mnie w drobny mak, chwyciły za serce i wykrzyczały wręcz wszystkie błędy, które popełniamy, a które zostawiają tak głęboki ślad w naszych dzieciach…Pan Jan i mnie nauczył, by częściej powtarzać „Nie bądź przeciętna, Weroniko”, „Uda ci się, zobaczysz” i „różnica między tym, co możliwe, a tym, co niemożliwe, to tylko kwestia determinacji”.

Gdybym miała się czepiać to zwróciłabym tylko uwagę na tytuł. Choć zamysł rozumiem i wiem o jakiego zombie chodzi, to jednak musiałam się ciągle tłumaczyć tym, którzy pytali jaki horror czytam. Ci, którzy za horrorami nie przepadają, jeżeli spojrzą tylko na tytuł, mogą Weronice nie dać szansy. A ja chciałabym bardzo, żeby tej książce dali szansę zarówno młodzi ludzie, którzy czują się osamotnieni ze swoimi problemami, jak i dorośli, którzy o tym osamotnieniu nawet nie wiedzą.
Jeżeli więc, Drogi Czytelniku, dobrnąłeś do końca tej recenzji, to zachęcam do wyjątkowego literackiego spaceru z Weroniką i zombie.

(Wszystkie cytaty pochodzą z książki „Weronika i zombie” Marcina Szczygielskiego, Warszawa 2018.)

Z książkami Marcina Szczygielskiego mam tak, że już jak je biorę do ręki to czuję, że kipią od emocji i jestem pewna, że zaraz zamieszkam tam na jakiś czas i będę dźwigać z bohaterami ich niebanalne problemy. Nie inaczej było z „Weroniką i zombie”.
Kursor pulsuje na elektronicznej kartce papieru, a ja nie wiem jak ułożyć w jakąś spójną całość te wszystkie myśli, które...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Po książki Marcina Szczygielskiego sięgam w ciemno. Uwielbiam jego styl, lekkie pióro, piękny język, wyobraźnię i poczucie humoru. Kocham jego książki dla dzieciaków i te dla starszaków również.
Weronika i Zombie to lektura troszkę inna od wcześniej przeczytanych przeze mnie książek autora. W poprzednich było zawsze sporo magii, świetnych przygód, gadających zwierzaków i postaci z innych światów. Tu mamy realne życie nastolatki. Niełatwe, trzeba zaznaczyć.
Weronika ma prawie 14 lat. Do tej pory była szczęśliwą nastolatką, miała kochającą się rodzinę i przyjaciół. Niespodziewanie wszystko się zmienia. Rodzice się rozwodzą, Weronika z mamą przeprowadzają się do Warszawy, gdzie zaczynają nowe życie. Nowe ale czy lepsze? Niestety, niekoniecznie. Nowa szkoła, problemy z aklimatyzacją i jak się można domyślić - problem prześladowania nowych dzieciaków w szkole. Jak sobie z tym wszystkim radzi Weronika? No cóż, nie najlepiej. Jest przerażona i samotna. Poznaje sąsiada, tytułowego Zombie. I ta znajomość przeradza się w przyjaźń chociaż nic by na to nie wskazywało. No bo jak to tak, dziewczynka i starzec? Kto by pomyślał, że mogą znaleźć wspólny język. A jednak. Dodać trzeba, że Weronika ma wieeelką wyobraźnię, a Pan Jan jest dobrym słuchaczem, chociaż udaje, że wcale nie lubi paplania dziewczyny.
No i zakończenie... nie ukrywam, że łezka popłynęła, a zazwyczaj nie płaczę czytając książki.
Panie Marcinie, ja Pana uwielbiam. Nikt, tak jak Pan, nie wzrusza, nie bawi i nie naucza zarazem. Chapeau bas!
Pięknie dziękuję Wydawnictwu Latarnik za przesłany egzemplarz. Czas spędzony z Weroniką to była wielka przyjemność.

Po książki Marcina Szczygielskiego sięgam w ciemno. Uwielbiam jego styl, lekkie pióro, piękny język, wyobraźnię i poczucie humoru. Kocham jego książki dla dzieciaków i te dla starszaków również.
Weronika i Zombie to lektura troszkę inna od wcześniej przeczytanych przeze mnie książek autora. W poprzednich było zawsze sporo magii, świetnych przygód, gadających zwierzaków i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Gdy w maju przeczytałam krótki wywiad z Marcinem Szczygielskim
o jego najnowszej książce "Weronika i zombie", poczułam ogromną ciekawość.
Wiedziałam, że będę chciała tę książkę wypożyczyć i przeczytać!

I stało się! :-)
I mogę się podzielić wrażeniami ;-)

Po pierwsze: tytuł jest mylący!
Gdyby nie tamten wywiad po książkę bym nie sięgnęła. Zombie mnie nie interesują!
Ale w tej książce nie ma żadnego zombie. Jest tylko stary, zniedołężniały, dość niechlujny sąsiad
tytułowej Weroniki - pan Jan. "Zombie" krzyczy za nim pewien chłopak z podwórka.


Po drugie: dzisiejszy świat młodzieży jest przerażający!
Weronika z powodu rozwodu rodziców przeprowadza się z mamą z Poznania do Warszawy.
W nowej szkole przypadkiem staje się... ofiarą przemocy. Ląduje na "dnie dna" jak określił to
jeden z uczniów. Cokolwiek Weronika zrobi, obróci się przeciwko niej.


Po trzecie: akcja jest zaskoczeniem.
Weronika ma bujną wyobraźnię, która w poprzedniej szkole była jej wielkim atutem,
a teraz pomaga jej przetrwać trudne chwile i... wpędza w kłopoty.
Weronika myśli życzeniowo i niestety nie wszystko układa się po jej myśli.
Mama-polonistka bardziej jest zainteresowana pomaganiem uczniom (zdolnym i/lub zaniedbanym)
oraz próbą ogarnięcia trudnej nowej rzeczywistości niż własną córką i przegapia problemy Weroniki.
Ojciec zbyt zajęty drugą rodziną zupełnie traci kontakt z córką, która czuje, że "nie mieści się już w kadrze".
W dodatku Weronika zakochuje się, bez wzajemności.
Przypadkowa znajomość z sąsiadem rozwija się dziwnie. Pan Jan jest szczery, bezpośredni, początkowo niezbyt życzliwy, ale zwykle uważny, spostrzegawczy i cierpliwy.


Po czwarte: wszystko wydaje się takie prawdziwe!
Wszystko to mogło się zdarzyć, bohaterowie są wiarygodni, rozwój wypadków wydaje się całkiem możliwy.
Młody czytelnik prawdopodobnie utożsami się z Weroniką, będzie jej współczuł i zastanowi się, co on by zrobił w na jej miejscu...


Po piąte: ta książka jest warta uwagi każdego wrażliwego nastolatka i każdego rodzica, któremu zależy na zrozumieniu własnego dziecka!
Polecam więc gorąco!



https://bajdocja.blogspot.com/2018/10/weronika-i-zombie.html

Gdy w maju przeczytałam krótki wywiad z Marcinem Szczygielskim
o jego najnowszej książce "Weronika i zombie", poczułam ogromną ciekawość.
Wiedziałam, że będę chciała tę książkę wypożyczyć i przeczytać!

I stało się! :-)
I mogę się podzielić wrażeniami ;-)

Po pierwsze: tytuł jest mylący!
Gdyby nie tamten wywiad po książkę bym nie sięgnęła. Zombie mnie nie interesują!
Ale w...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

No i proszę – jest! Niebanalna aktualna książka o byciu nastolatką, która porusza przy okazji wiele innych spraw w bardzo naturalny fabularnie sposób. Autor musi być świetnym obserwatorem, ponieważ obraz relacji rodzinnych, społecznych i zachowania nastolatków wobec dorosłych i wobec siebie nawzajem jest bardzo wiarygodny. Te drobne niuanse i społeczne portrety są uchwycone tak celnie, że aż kręciłam głową z niedowierzaniem jak dużo można powiedzieć o ludzkiej naturze w jednym zdaniu.

Po przeczytaniu sześciu różnych książek autora, jestem stale pod ogromnym wrażeniem talentu/warsztatu Marcina Szczygielskiego do używania języka naturalnie. Jego dialogi są bardzo autentycznie, a czytelnik nie zostaje wybity z rytmu przez stylistyczne dziwolągi, co jest w moim odczuciu, powszechną „patologią” polskich pisarzy. Taką niechlubną tendencją w książkach młodzieżowych, polskich i zagranicznych, jest traktowanie czytelnika z pewnym brakiem zaufania.
Efektem tego, jest brak subtelności w budowaniu sytuacji, narzucanie wniosków, nachalne moralizatorstwo i brak wiary w to, że nawet młody odbiorca poradzi sobie z interpretacją treści samodzielnie. Tych tendencji u Szczygielskiego nie znajduje i może właśnie dlatego tak bardzo polecam jego książki. Mam wrażenie, że jako autor rozumie, że nastolatkowie widzą i rozumieją dużo, więc warto potraktować ich partnersko w relacji autor-czytelnik.

To dobra lektura dla rodziców, ponieważ pomaga im uświadomić sobie, co dzieje się z młodymi ludźmi w wieku 13-14 lat w dzisiejszych realiach, kiedy istnieją media społecznościowe i patchworkowe rodziny. Myślę, że również język używany przez nastolatków w rozmowach, mógłby zaskoczyć wielu dorosłych swoją szorstkością, obcesowością i brakiem jakiejkolwiek empatii. Już prawie słyszę „Mój syn/córka się tak nie mówi.” Cóż, polecam lekturę... ;)

Ciekawym pomysłem, było pokazanie jak relacja tytułowej Weroniki i jej starszego sąsiada, pana Jana, pomogła dziewczynie poradzić sobie z osobistymi problemami. Pewnym pocieszeniem dla rodziców pewnie może być to, że nawet mama bohaterki, mająca wykształcenie i praktykę pedagogiczną, nie była w stanie dotrzeć do córki. Co do mamy Weroniki, jestem wdzięczna autorowi, że za pośrednictwem tej postaci pokazał rzeczywisty obraz pracy nauczyciela w polskiej szkole. Bardzo wiele osób nie zdaje sobie zupełnie sprawy z tego, jak taka praca wygląda naprawdę. W odniesieniu do edukacji, częściej słyszy się o luksusowych dwóch miesiącach wakacji i feriach, niż o tym ile dobrzy nauczyciele pracują dodatkowo w domu i jaki to ma wpływ na ich życie rodzinne i kondycję psychiczną. A zaangażowanego nauczyciela z powołaniem dla swoich dzieci chce mieć każdy. Ten obraz dedykowany jest właśnie tym rodzicom, którzy dzielą się negatywnymi komentarzami na temat pracy w edukacji, nie mając pojęcia jak taka praca wygląda naprawdę. Nie wspomnę już o ich dzieciach, które zachowują się podobnie lekceważąco.

To długa recenzja, bo wiąże się z nią wiele przemyśleń, a w recenzji zawarłam tylko ich część. Podsumowując, „Weronika i zombie” to lektura na jeden wieczór. Mimo trudnych tematów, jest w niej dużo humoru i wartościowych obserwacji społecznych. Zakończenie jest według mnie trochę zbyt „happy-endowe” i proste, ale z drugiej strony chyba tego właśnie jako czytelniczka potrzebowałam po emocjach i wzruszeniu, które towarzyszyło lekturze ostatnich rozdziałów.
Czekam na kolejną powieść Szczygielskiego z niecierpliwością a kierując się pozytywnym wrażeniem, jakie zrobiła na mnie „Weronika i zombie” nie mam wątpliwości, że będzie to lektura warta czasu i uwagi.

No i proszę – jest! Niebanalna aktualna książka o byciu nastolatką, która porusza przy okazji wiele innych spraw w bardzo naturalny fabularnie sposób. Autor musi być świetnym obserwatorem, ponieważ obraz relacji rodzinnych, społecznych i zachowania nastolatków wobec dorosłych i wobec siebie nawzajem jest bardzo wiarygodny. Te drobne niuanse i społeczne portrety są uchwycone...

więcej

mniej

Pokaż mimo to