Uwięzieni w Galerii Lochy

Od czasu do czasu każdy musi trochę oderwać się od tego, z czym styka się na co dzień. Dlatego poza bajkami, które czytam dzieciom i fantastyką oraz obyczajówką, które najczęściej wybieram dla siebie, lubię czasem sięgnąć po kryminał lub thriller. Tak było i tym razem, a trafiło na książkę Jolanty Bartoś "Uwięzieni w Galerii Lochy".
Zainteresowało mnie już samo miejsce akcji, które jest dość oryginalne dla tego gatunku. Główne wydarzenia rozgrywają się bowiem w bibliotece, a konkretnie w jej podziemiach, gdzie odbywa się spotkanie autorskie poczytnego autora kryminałów. Brzmi nietypowo i interesująco, prawda?
Nie zdradzając zbyt wiele z fabuły (książka liczy zaledwie 200 stron, a szkoda byłoby zepsuć efekt zaskoczenia), napiszę tylko, że powieść ta cały czas trzyma w napięciu i trudno się od niej oderwać. Ciekawość, co będzie dalej, popycha nas do przodu, a dzięki lekkiemu stylowi Autorki książkę czyta się naprawdę szybko.
Na szczególną uwagę zasługują bohaterowie, którzy są wyjątkowo wyraziści – każdy z nich ma swoją historię i wszyscy wypadają na tyle autentycznie, że da się im szczerze kibicować w ich walce o przetrwanie. Z kolei więżący ich mężczyzna wzbudza prawdziwy strach i sprawia, że to książka dla Czytelników o mocnych nerwach.
Polecam każdemu, kto lubi mrożące krew w żyłach historie z serii takich, które mogłyby spotkać kogoś z nas. "Uwięzieni w Galerii Lochy" pokazuje, że czasem zło czai się w naszym najbliższym sąsiedztwie, a ludzie, których uważamy za przyjaciół, nie zawsze zasługują na nasze zaufanie.

Od czasu do czasu każdy musi trochę oderwać się od tego, z czym styka się na co dzień. Dlatego poza bajkami, które czytam dzieciom i fantastyką oraz obyczajówką, które najczęściej wybieram dla siebie, lubię czasem sięgnąć po kryminał lub thriller. Tak było i tym razem, a trafiło na książkę Jolanty Bartoś "Uwięzieni w Galerii Lochy".
Zainteresowało mnie już samo miejsce...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nie wiem skąd te wysokie oceny na LC. Po prostu nie wiem i nie rozumiem. Książka momentami ocierała się o grafomanię. Fabuła jako żywo przypominała mi oklepany wzór amerykańskiego filmu: grupa nastolatków wyjeżdża na imprezkę na odludzie, gdzie zaczyna grasować morderca. Oczywiście obowiązkowy brak połączenia z siecią. W tym przypadku niezbyt rozgarniętych młokosów zastąpili pracownicy biblioteki i wielbiciele jednego z autorów. Reszta bez zmian. Brak rysów charakterologicznych postaci; mało mądre dialogi; ckliwe wstawki i niedorzeczne zachowania.
Dziękuję za uwagę.

Nie wiem skąd te wysokie oceny na LC. Po prostu nie wiem i nie rozumiem. Książka momentami ocierała się o grafomanię. Fabuła jako żywo przypominała mi oklepany wzór amerykańskiego filmu: grupa nastolatków wyjeżdża na imprezkę na odludzie, gdzie zaczyna grasować morderca. Oczywiście obowiązkowy brak połączenia z siecią. W tym przypadku niezbyt rozgarniętych młokosów...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

https://czytamdlaprzyjemnosci.blogspot.com/2019/03/21-uwiezieni-w-galerii-lochy-jolanta.html
(...) Lubicie spotkania autorskie? Rozmowy z autorem przybliżają nam nie tylko jego twórczość, ale dają nam możliwość poznania go jako zwykłego człowieka. Ja bardzo lubię uczestniczyć w takich spotkaniach, poznawać nie tylko autorów, ale także osoby, które lubią czytać i dzielić się swoimi wrażeniami po przeczytaniu książki. Najczęściej spotkania są organizowane w bibliotekach w zwykłej sali, gdzie znajduje się mnóstwo książek, autor, osoba prowadząca spotkanie oraz czytelnicy.
Jednak co powiecie na taką inscenizację: biblioteka, a w jej podziemiach znajdują się lochy, które posiadają łukowe sklepienia, mnóstwo zakamarków, kilka stolików i krzeseł. Na sali zebrało się niewielkie grono czytelników i autor piszący kryminały. W tle słyszycie odgłosy szalejącej burzy. Jest klimat do rozmów o morderstwach i bohaterach książek. Z pozoru zwykłe spotkanie zmienia się w walkę o życie. Jednak co się stało podczas tego spotkania to już musicie sami przeczytać. Dodam tylko, że emocje będziecie mieć gwarantowane. Nic nie jest takim jak z pozoru się wydaje. Najmroczniejsze tajemnice ujrzą światło dzienne, chociaż trudno tu mówić o świetle, gdyż lochy są pogrążone w egipskich ciemnościach. Wśród ciemności czai się psychopata, który ma tylko jeden cel. Chory z miłości zaczyna zabijać ...
Nie będę Wam za wiele zdradzać, co wydarzyło się podczas tego spotkania, gdyż zabiorę Wam całą przyjemność z czytania. A przecież nie o to chodzi. Jedynie co chcę przekazać, to to, że na niewielkiej ilości stron, bo tylko 200, pani Jolanta opisała wydarzenia, które trzymają w napięciu od pierwszych do ostatnich stron. Ani jedna strona nie została zmarnowana na zbędne opisy czy przemyślenia. Dynamiczna akcja sprawia, że każdą stronę pochłaniałam w błyskawicznym tempie. Niejednokrotnie łapałam się na tym, że sama zaczynam przeżywać emocje bohaterów. Eskalacja przemocy wywołuje w bohaterach chęć wyrzucenia z siebie najgorszych przeżyć, których doświadczyli. Okaże się, że nie każdy miał czyste intencje np. Anita, która tylko z pozoru była przyjaciółką Iwony. Obyśmy nigdy nie musieli spotkać takich fałszywych przyjaciół. Będziecie mieli możliwość poznać każdego bohatera, jego przeszłość i wpływ jaki wywiera ona na teraźniejszość. Spotkacie się ze stalkingiem i hejtem, brutalnymi morderstwami, dewiacjami, chorą zazdrością, miłością aż po grobową deskę. I wszystko to zostało spisane na 200 stronach. Przyznacie, że to jest niebywale trudne, bo tyle tematów to w kilku książkach można umieścić. Jak poradziła sobie autorka, to już sami sprawdźcie. Z pewnością będziecie zaskoczeni jej lekkością pióra, wyrazistością bohaterów, a do tego plastycznością opisów wydarzeń. Będziecie się czuli, jak podczas oglądania filmu, a obrazy jeszcze na długo pozostaną w waszych głowach. Dlatego nie polecam czytać przed snem :).
(...)

https://czytamdlaprzyjemnosci.blogspot.com/2019/03/21-uwiezieni-w-galerii-lochy-jolanta.html
(...) Lubicie spotkania autorskie? Rozmowy z autorem przybliżają nam nie tylko jego twórczość, ale dają nam możliwość poznania go jako zwykłego człowieka. Ja bardzo lubię uczestniczyć w takich spotkaniach, poznawać nie tylko autorów, ale także osoby, które lubią czytać i dzielić się...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Czy można chodzić na spotkania z pisarzami? Po przeczytaniu tej powieści mocno się zastanówcie.
Leszno, biblioteka, Galeria Lochy spotkanie z Markiem, poczytnym autorem kryminałów przeradza się w horror, kilka osób zamkniętych z mordercą przeżyje najgorszą noc swojego życia. Kto przeżyje, komu się nie uda? Od początku wiemy, kto jest mordercą i na kogo tak naprawdę poluje, pozostali giną tak z przypadku, ponieważ znaleźli się w nieodpowiednim miejscu, w nieodpowiednim czasie. Smaczku dodaje fakt, że nad miastem rozpętuje się burza, która uniemożliwia dotarcie do biblioteki, a morderca zamyka wszystkie wyjścia.
Fabuła oparta na zamknięciu bohaterów z psychopatycznym mordercą nie jest wprawdzie odkrywcza, ale autorce udały się według mnie dwie rzeczy. Pierwsza to powolne odgadywanie wcześniejszych losów poszczególnych postaci i druga to jak te losy miały wpływ na śmierć lub przeżycie. Co ważne, prawie każda osoba coś ukrywa, a niektóre tajemnice są naprawdę zaskakujące. Powieść jest brutalna w odbiorze, nie ukrywam zabójca i jego zachowanie do łagodnych nie należą, autorka nie szczędzi nam makabry.

Czy można chodzić na spotkania z pisarzami? Po przeczytaniu tej powieści mocno się zastanówcie.
Leszno, biblioteka, Galeria Lochy spotkanie z Markiem, poczytnym autorem kryminałów przeradza się w horror, kilka osób zamkniętych z mordercą przeżyje najgorszą noc swojego życia. Kto przeżyje, komu się nie uda? Od początku wiemy, kto jest mordercą i na kogo tak naprawdę poluje,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ja pierdziu, ale sztos!
Takich nerwów w książce już dawno nie miałem. Moja książka roku.

Książka jest krótka, ale konkretna, jak nie jedna czterysetka! Ale Zenek zrobił tam jatkę. Facet fascynatyor morderstw, to go podnieca,to go napędza. Niewyobrażalny poziom mordu. Zrobisz dokładnie wszystko w zamkniętym mrocznym więzieniu Galerii Locha, aby tylko wyrwać się łowcy, który poluje na tę jedną. Takich nerwów to ja już dawno nie miałem. Żeby samemu do siebie mówić to się, kur"a nie ma prawa udać!

Do biblioteki to ja już sam nie chodzę! Będę oglądał się za siebie.

Ja pierdziu, ale sztos!
Takich nerwów w książce już dawno nie miałem. Moja książka roku.

Książka jest krótka, ale konkretna, jak nie jedna czterysetka! Ale Zenek zrobił tam jatkę. Facet fascynatyor morderstw, to go podnieca,to go napędza. Niewyobrażalny poziom mordu. Zrobisz dokładnie wszystko w zamkniętym mrocznym więzieniu Galerii Locha, aby tylko wyrwać się łowcy, który...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Trudno jest tę książkę opisać jednym czy dwa zdaniami. Styl autorki jest bardzo prosty, dzięki czemu książkę czyta się bardzo szybko. Pani Jolanta prowadzi czytelnika przez tę historię strona po stronie, krok po kroku. Wszystko wyjaśniane jest systematycznie, po kolei. Nie ma niedopowiedzeń, czy porzuconych wątków. Rzekłabym, że książka jest napisana według szkolnego - idealnego wzoru. Zachowane są wszystkie niezbędne elementy, aby czytelnik czuł się dobrze w tej opowieści. Dodatkowo autorka potrafiła zbudować niesamowite emocje, które towarzyszą czytelnikowi: niepewność, strach, ciekawość, ale także współczucie. Historia trzyma w napięciu do ostatniej strony, a akcja, która rozwija się prawie na samym początku nie pozwala czytelnikowi oderwać się od czytania. Kolejnym bardzo ważnym aspektem książki są bohaterowie. Każdy bohater ma swoją historię, a jego postać jest przemyślana. P. Jolanta wspaniale opisała każdą osobę.

Pełna recenzja: https://www.mammapchela.pl/2018/11/uwiezieni-w-galerii-lochy-jolanta-bartos.html

Trudno jest tę książkę opisać jednym czy dwa zdaniami. Styl autorki jest bardzo prosty, dzięki czemu książkę czyta się bardzo szybko. Pani Jolanta prowadzi czytelnika przez tę historię strona po stronie, krok po kroku. Wszystko wyjaśniane jest systematycznie, po kolei. Nie ma niedopowiedzeń, czy porzuconych wątków. Rzekłabym, że książka jest napisana według szkolnego -...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Fajna książka do poduszki. Autorka ma lekki styl pisania. Książkę prosto i szybko się czyta. Historie ludzi uwięzionych bardzo ciekawe. Po więcej zapraszam
https://ksiazkowepodrozeagi.blogspot.com/2018/11/uwiezieni-w-galerii-lochy-jolanta.html?showComment=1543101765045&m=1#c9216954529624495116

Fajna książka do poduszki. Autorka ma lekki styl pisania. Książkę prosto i szybko się czyta. Historie ludzi uwięzionych bardzo ciekawe. Po więcej zapraszam
https://ksiazkowepodrozeagi.blogspot.com/2018/11/uwiezieni-w-galerii-lochy-jolanta.html?showComment=1543101765045&m=1#c9216954529624495116

Pokaż mimo to

Zacznijmy od tego, że gdybym ujrzała w księgarni taką okładkę, jaką prezentuje ta powieść, to przeszłabym obok niej obojętnie. I jaki błąd bym wtedy popełniła! Autorce udało się stworzyć niesamowity thriller, który trzyma w napięciu już od pierwszych stron. Na początku czytelnik ma przed oczami fragment wyrwany z końca powieści. Tym świetnym zabiegiem autorka już pierwszymi słowami intryguje, zdumiewania i wzbudza ciekawość. Stworzyła ona wyrazistych bohaterów, z których każdy wyróżnia się czymś wśród innych. Iwona jest szczęśliwą mężatką i matką, ale z drugiej strony jest bardzo naiwna. uwielbia czytać i w związku z tą miłością znajdzie się później w miejscu, w którym przyjdzie jej stoczyć najgorszą z walk. Anita gra przyjaciółkę, ale nikt z nas by takowej nie chciał mieć. Marek to uznany pisarz, który nie spodziewa się, że niedługo przeżyje własny kryminał. Marta to dyrektorka biblioteki, która do pewnego stopnia najpewniej będzie się obwiniać o to, co się stało. I jest On. Oprawca, dręczyciel, psychopata, morderca. Fascynująca jest jego psychika, którą stopniowo odkrywa przed nami autorka. Zakończenie zaś niektórych może rozczarować, innych zachwycić, jednym słowem daje sporo do myślenia.

Zacznijmy od tego, że gdybym ujrzała w księgarni taką okładkę, jaką prezentuje ta powieść, to przeszłabym obok niej obojętnie. I jaki błąd bym wtedy popełniła! Autorce udało się stworzyć niesamowity thriller, który trzyma w napięciu już od pierwszych stron. Na początku czytelnik ma przed oczami fragment wyrwany z końca powieści. Tym świetnym zabiegiem autorka już pierwszymi...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

http://wiewiorkawokularach.blogspot.com/2018/07/w-mroku-lochow-nienawisc-nie-szuka.html

Po pierwszym book tourze w jakim uczestniczyłam (był to book tour z Garstką, o którym możecie przeczytać tu) niewiele potrzebowałam czasu do namysłu, by wziąć udział w kolejnym tego typu przedsięwzięciu. Tym razem, skuszona bardzo pozytywną recenzją Ani z bloga Z fascynacją o książkach, zgłosiłam się do przeczytania książki autorstwa Jolanty Bartoś Uwięzieni w Galerii Lochy. Czy również mi, tak jak Ani, przypadła ona do gustu? No cóż... To już musicie sprawdzić sami.
W powieści trafiamy do Leszna, gdzie śledzimy kroki Iwony, szczęśliwej żony i matki. Wraz ze swoją „przyjaciółką” (ten cudzysłów wyjaśnię później), Anitą, idzie ona do leszczyńskiej biblioteki na spotkanie autorskie z poczytnym autorem kryminałów, Markiem. Spotkanie ma miejsce w Galerii Lochy, piwnicach biblioteki przerobionych na miejsce spotkań i niewielkich imprez. W spotkaniu, oprócz przyjaciółek i pisarza, bierze udział jeszcze kilka osób, w tym dyrektorka biblioteki. Kiedy rozpoczyna się spotkanie, nad Lesznem rozpętuje się istny huragan i burza niemalże tysiąclecia, w budynku brakuje prądu i swój szatański plan zaczyna wcielać w życie morderca...
Uwielbiam czytać thrillery i oczekuję od nich, że będą trzymać mnie w napięciu, że z dreszczem emocji będę śledziła ich akcję, modląc się, żeby bohaterowie przeżyli i złapali prześladowcę... A tu klops. W trakcie lektury Uwięzionych... było mi zasadniczo wszystko jedno, czy bohaterowie przeżyją, czy nie. Polubiłam tylko Marka, pisarza, reszta była mi tak boleśnie obojętna aż strach. Już od samego początku wiemy, kto jest tym złym, w dodatku postaci rzucają między sobą tak „tajemnicze” spojrzenia, że od razu rozgryzłam, kto jeszcze namiesza. Owszem, nie domyśliłam się, jak bardzo, ale fakt pozostaje faktem...
Wracając do postaci i mojego początkowego cudzysłowu... Wybaczcie, nie kupuję przyjaźni między dwiema kobietami, gdzie jedna na powitanie mówi do drugiej „Wyglądasz jak ździra!”. Eee..? No, nie. Jakby tak powiedziała do mnie moja przyjaciółka, to przyłożyłabym z liścia i kazała iść w cholerę. A Iwona takie zachowanie Anity bagatelizuje i jeszcze się z tego śmieje wyrozumiale... Kobieto, może odrobinę szacunku do samej siebie, halo? Pisałam też wyżej, że polubiłam tylko pisarza Marka, który jako jedyny miał dla mnie jakąś głębię i charakter. Reszta bohaterów zlała mi się w jeden niewyraźny tłumek, z którego było mi naprawdę wszystko jedno kogo nasz psychopata zabije. Co do naszego mordercy... Na plus liczę mu wyobraźnię i sposoby, jak mordował (tak, dobrze przeczytaliście) – przynajmniej się nie nudziłam, bo było to naprawdę ciekawe. Plusem jest też dobre przedstawienie jego psychiki, wejście w nią, pokazanie powodów, dlaczego się tak wypaczyła... Tutaj autorka zrobiła kawał dobrej roboty, naprawdę. Niestety, na resztę postaci chyba zabrakło mocy albo pomysłu.
Jeśli chodzi o fabułę, to akcja gna do przodu (w końcu na 200 stronach pomordować plus minus kilkanaście postaci to nie taka prosta sprawa) i cały czas coś się dzieje. Z drugiej strony, nie kupuję niektórych zachowań. Bo, jeśli ja bym się dowiedziała, że ktoś zamordował moje dziecko, a jednocześnie sama jestem w niebezpieczeństwie, to nie krążyłabym po pokoju, myśląc o tym, żeby ktoś mnie przytulił, ale kombinowała, jak wydostać się z beznadziejnej sytuacji i skopać dupę temu, kto mnie skrzywdził. Mogę na to jednak przymknąć oko, bo różni ludzie różnie reagują na tak ekstremalne sytuacje, ale ten tekst naprawdę mi nie pasował w całej fabule. Tak samo, jak nie wyobrażam sobie, żeby chędożyć się ze swoim chłopakiem, kiedy za ścianą grasuje morderca i w każdej chwili może mnie zamordować – trochę to jakąś patologią albo fetyszem zalatuje. Nie wiem, mam bardzo mieszane uczucia wobec tych wydarzeń... A już całkiem powaliło mnie na łopatki, jak Iwonka widziała ducha i dusze, które powstrzymało mordercę przed jej ubiciem... Ja się pytam, po co to było?! Na litość boską, można to było rozwiązać na milion sposobów, a tu taka wstawka. Nie, to jednak nie dla mnie, bardzo przepraszam.
Ostatnim plusem, jaki mi przychodzi do głowy, w przypadku Uwięzionych... to język – książka jest napisana lekkim, łatwym do przyswojenia stylem, czyta się to naprawdę dobrze i szybko. Nie wiem tylko, po co wstawki na temat historii Leszna – cieszę się, że autorka wykazała się w tym temacie, ale z fabułą nie miało to nic wspólnego, a czytanie czwarty raz z rzędu o placu dobrego doktora było co najmniej irytujące. Może następnym razem niech pani Bartoś napisze książkę osadzoną w przeszłości Leszna, wtedy da upust swojej wiedzy? Plamę dało też wydawnictwo przy korekcie. Prywatnie jestem ortograficznym nazistą i jestem na takie błędy okropnie wyczulona, więc kiedy zobaczyłam „zwarzyła niemowlę” i „rządzą mordu”, to mało nie wyrzuciłam książki oknem. Pominę już fakt, że przy „zwarzyła niemowlę” miałam wizję dziecka w sosie ze śmietaną... :D
Tytułem podsumowania. To nie jest zła książka, nie zrozumcie mnie źle. Ma swoje plusy i minusy, z całą pewnością spodoba się sporej ilości osób. Ale mnie tu czegoś zabrakło – być może ze względu na jej długość nie mogłam się w nią dobrze wgryźć, a postaci były dla mnie płaskie i jednowymiarowe. Może gdyby autorka napisała ją jeszcze raz tak długą, to bardziej by mnie do siebie przekonała. Ale to tylko gdybania na obecną chwilę. Mimo wszystko bardzo dziękuję Ani za możliwość przeczytania tej książki i życzę innym uczestnikom book touru, by bawili się przy niej lepiej ode mnie :)

http://wiewiorkawokularach.blogspot.com/2018/07/w-mroku-lochow-nienawisc-nie-szuka.html

Po pierwszym book tourze w jakim uczestniczyłam (był to book tour z Garstką, o którym możecie przeczytać tu) niewiele potrzebowałam czasu do namysłu, by wziąć udział w kolejnym tego typu przedsięwzięciu. Tym razem, skuszona bardzo pozytywną recenzją Ani z bloga Z fascynacją o książkach,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Zaryzykowałam kupując tę lekturę. Jak na powieść kryminalną mamy tutaj mało stron ok 190. Czy to wystarczy? Owszem. Autorka maksymalnie wykorzystała tą niewielką liczbę kartek. Początek jest wyrwany z zakończenia książki, co bardzo dobrze wprowadza w klimat. Autorce udało się dzięki pomysłowi ze spotkaniem autorskim zawęzić i teren i liczbę uczestników w zbrodni. Już od początku wiemy kto zabija, na kim zależy mordercy jak i kim jest. Każdy z bohaterów ma swoje '5minut' i możemy w niewielkim, ale wystarczającym stopniu poznać jego historię. Autorce udało się wpleść między zbrodnie przemyślenia na temat takich wartości jak przyjaźń czy miłość co było ciekawych przerywnikiem w lekturze. Sama zbrodnia nie była wymyślna, ale bardzo realistycznie przedstawiona. Zabawa w kotka i myszkę z mordercą bardzo przypadła mi do gustu. Kilka zwrotów akcji, przebiegłość ofiar jak i mordercy spowodowało, że nie można było przewidzieć zakończenia lektury czy następnych wydarzeń jak i oderwać się od niej na dłużej ;). Zakończenie pozostaje otwarte więc to od nas zależy czy przyjmiemy szczęśliwe czy nie zakończenie. Autorka udowodniła, że nie potrzeba stworzyć książki na 500str, aby wciągnąć w swój świat czytelnika, kilkukrotnie go zaskoczyć, zapoznać z bohaterami i stworzyć wieź miedzy nimi a czytelnikiem i opisać kilka zbrodni, których sprawcą nie koniecznie jest jedna osoba ;). Szczerze polecam.

Zaryzykowałam kupując tę lekturę. Jak na powieść kryminalną mamy tutaj mało stron ok 190. Czy to wystarczy? Owszem. Autorka maksymalnie wykorzystała tą niewielką liczbę kartek. Początek jest wyrwany z zakończenia książki, co bardzo dobrze wprowadza w klimat. Autorce udało się dzięki pomysłowi ze spotkaniem autorskim zawęzić i teren i liczbę uczestników w zbrodni. Już od...

więcej

mniej

Pokaż mimo to