„Dziewczęta z Nowolipek” to polskie “Małe Kobietki”, ale o wiele bardziej złożone, głębsze i smutniejsze. Nic lepiej nie oddaje prawdy tej powieści niż sławne słowa F. Scott’a Fitzgerald’a (które chyba nawet lepiej pasują do „Dziewcząt…” niż „Wielkiego Gatsby’ego”):

„Tak oto dążymy naprzód, kierując łodzie pod prąd, który nieustannie znosi nas w przeszłość.”

Jest to bowiem powieść w której przeszłość stale przeplata się z teraźniejszością. Czy nasz los jest nam przypisany z góry, wraz z miejscem naszego urodzenia? Jak duży wpływ mamy na nasze życie, a ile decyzji podejmuje za nas świat?

Czas akcji okala I-szą wojnę światową. Historia podąża losami pięciu przyjaciółek wychowujących się na ubogiej ulicy Nowolipki w Warszawie. Franię, Cechnę, Amelkę, Bronię i Kwirynę poznajemy w wieku szkolnym, kiedy to zaledwie zaczynają odkrywać życie poza szkołą i obowiązkami domowymi – poza Nowolipkami. W tym czasie autorka maluje obraz ich sytuacji w domach. Każda z rodzin z czymś się zmaga – niezmiennie bieda, czasem głód, alkoholizm, czy przemoc. W ich otoczeniu panują przestarzałe poglądy i tradycje, z których dziewczyny za wszelką cenę chcą się wydostać. Niewinne marzenia wkrótce zamieniają się w kontrowersyjne moralnie decyzje – aby tylko zaistnieć w tym wielkim świecie poza Nowolipkami. Autorka porusza ważne kwestie feministyczne i odkrywa pozycję kobiet w społeczeństwie z niezwykłą szczerością i oddaniem. Niestety, niektóre problemy pozostają aktualne do dziś.

Każda z dziewczyn jest trochę inna, trochę wyjątkowa. Najbardziej zapadły mi w pamięć inteligentna Frania, beznadziejnie romantyczna Bronia i kreatywna Amelka. Po ukończeniu szkoły nasze bohaterki wchodzą w prolog dorosłego życia. Już, już zdaje się, że udało im się wraz z pierwszą pracą czy z pierwszą pozycją na pensji. Ale wielki świat ma dla nich inne plany. Nagle nauki i doświadczenia z Nowolipek dają o sobie znać i niewidzialną ręką kierują dziewczyny według starych przekonań. Nadzieje zostają utracone. Wymarzony świat okazuje się bardziej brutalny niż w snach z dzieciństwa. Zakończone przyjaźnie, kradzieże, seks jako narzędzie przetrwania, apatia, depresja, skrobanka, mężczyźni jako przepustka na lepsze życie kobiety. Wśród tych przeszkód pojawiają się jednak gdzie nie gdzie płomyki nadziei. Ale czy to wystarczy? W sercach bohaterek utrzymuje się walka – niechęć do Nowolipek i tęsknota za domem; wielkie ambicje i zagubienie w machinie metropolii. Jak pięknie, lecz i przygnębiająco, ta wewnętrzna walka została tu ukazana. Czy większość z nas nie mierzy się w pewnych momentach swojego życia z podobnymi rozterkami? Powoli, na przestrzeni lat, dokonuje się naturalna rotacja mieszkańców Nowolipek. Ach, jak teraz brakuje tych podgniłych warzyw, suchego chleba i zaściankowego gwaru na podwórku. Łatwo odczuć na tych stronach samotność i nostalgię.

To była bardzo wartościowa lektura z pięknymi, lecz tragicznymi przemyśleniami, dla których warto było zagiąć narożnik strony. Losy bohaterek wciągają, choć do stylu pisania trzeba się przyzwyczaić. Ja niemalże odłożyłam książkę w pierwszej połowie gdyż wydawała mi się chaotyczna – pełno różnych nazwisk, niejasne opisy, a każda z trzech mam jest po prostu nazywana mamą. Ciężko się połapać. Styl albo robi się bardziej klarowny w drugiej połowie, albo się do niego przyzwyczaja. Niemniej jednak, wartość tej książki się obroniła. W drugiej połowie wciągnęła mnie bardzo i nie odczuwałam tych trudności w ogóle. „Dziewczęta” pozostaną na mojej półce.

„Dziewczęta z Nowolipek” to polskie “Małe Kobietki”, ale o wiele bardziej złożone, głębsze i smutniejsze. Nic lepiej nie oddaje prawdy tej powieści niż sławne słowa F. Scott’a Fitzgerald’a (które chyba nawet lepiej pasują do „Dziewcząt…” niż „Wielkiego Gatsby’ego”):

„Tak oto dążymy naprzód, kierując łodzie pod prąd, który nieustannie znosi nas w przeszłość.”

Jest to...

Książka ewidentnie feministyczna, ale nie w irytujący sposób. Bardzo ciekawa historia czterech z sześciu młodych dziewcząt, a potem kobiet, które przyjaźnią się od dzieciństwa, ponieważ mieszkają po sąsiedzku. Wszystkie, poza Kwiryną, żyją w niedostatku, dwie - Amelka i Czesia - są wychowywane przez matkę, która polepszenie losu swoich córek widzi nie w ich edukacji i finansowym usamodzielnieniu się, tylko w dobrym zamążpójściu i wszystko podporządkowuje tej koncepcji. Akcja zaczyna się przed pierwszą wojną światową i trwa aż do lat trzydziestych. Cztery dziewczyny, każda inna, każda na swój sposób ciekawa, niepowtarzalna. Dla mnie bomba!

Książka ewidentnie feministyczna, ale nie w irytujący sposób. Bardzo ciekawa historia czterech z sześciu młodych dziewcząt, a potem kobiet, które przyjaźnią się od dzieciństwa, ponieważ mieszkają po sąsiedzku. Wszystkie, poza Kwiryną, żyją w niedostatku, dwie - Amelka i Czesia - są wychowywane przez matkę, która polepszenie losu swoich córek widzi nie w ich edukacji i...

Męczące to było. Zostawiam niedoczytane.

Męczące to było. Zostawiam niedoczytane.

Chwilowo pozostawiam niedoczytane.

Liczyłam, że książka pomoże mi odkryć tajniki historii nie obrazowane w filmach (zwłaszcza tym z fenomenalną Ewą Kasprzyk w roli Kwiryny) natomiast na obecnym etapie język mnie pokonał.

Może kiedyś wrócę.

Chwilowo pozostawiam niedoczytane.

Liczyłam, że książka pomoże mi odkryć tajniki historii nie obrazowane w filmach (zwłaszcza tym z fenomenalną Ewą Kasprzyk w roli Kwiryny) natomiast na obecnym etapie język mnie pokonał.

Może kiedyś wrócę.

Sama fabuła i losy bohaterek są ciekawe i wiele mówią o realiach życia na początku XX w . . Niestety nie dałam radę z językiem. Jest bardzo prosty, szarpany, naturalistyczny i nastawiony tylko na przekazywanie informacji. Miałam wrażenie ściśnięcia i braku oddechu literackiego.

Sama fabuła i losy bohaterek są ciekawe i wiele mówią o realiach życia na początku XX w . . Niestety nie dałam radę z językiem. Jest bardzo prosty, szarpany, naturalistyczny i nastawiony tylko na przekazywanie informacji. Miałam wrażenie ściśnięcia i braku oddechu literackiego.

Od młodości, po upadki dojrzewania i, ostatecznie, przemijanie lat, przyjaźni, życia.
Podoba mi się cnotliwa subtelność, z jaką autorka opisuje akty niemoralności, kontrowersyjne ich konsekwencje, czy uczucia bohaterów targanych niewłaściwymi pragnieniami.

Od młodości, po upadki dojrzewania i, ostatecznie, przemijanie lat, przyjaźni, życia.
Podoba mi się cnotliwa subtelność, z jaką autorka opisuje akty niemoralności, kontrowersyjne ich konsekwencje, czy uczucia bohaterów targanych niewłaściwymi pragnieniami.

Wysłuchałam. Przeczytać nie dałam rady.
Mamy tu opisy beznadziejnego życia ubogich kobiet z Nowolipek i nawet nie wiadomo dlaczego:
- nie ma w nim ani odrobiny nadziei,
- najgorsze ich spotykają koleje,
- nie mówią gwarą swej dzielnicy,
- faceci są destrukcyjni,
- wojna się toczy daleko.
Gdzie przesłanie?

Wysłuchałam. Przeczytać nie dałam rady.
Mamy tu opisy beznadziejnego życia ubogich kobiet z Nowolipek i nawet nie wiadomo dlaczego:
- nie ma w nim ani odrobiny nadziei,
- najgorsze ich spotykają koleje,
- nie mówią gwarą swej dzielnicy,
- faceci są destrukcyjni,
- wojna się toczy daleko.
Gdzie przesłanie?

,, Dziewczęta z Nowolipek'' to książka ,która pomimo upływu lat nie traci na wartości. Opowiada o losach czterech przyjaciółek, dorastających w ubogiej dzielnicy Warszawy. Dziewczęta różnią się od siebie bardzo. Kwiryna twardo stąpa po ziemi, Amelka pragnie zamążpójściem poprawić byt swojej rodziny, Bronka miota się pomiędzy miłością a rzeczywistością i wreszcie Franka wrażliwa i inteligentna, zostaje mocno skrzywdzona przez los.Przyjaciółki łaczą jednak marzenia o miłości, poprawie losu, wyrwaniu się z biedy i ciemnoty.
Moim zdaniem Gojawiczyńska bardzo realistycznie oddała klimat nędznej dzielnicy.Wręcz można poczuć woń smażonej cebuli i gnijących warzyw, zaduch ulic i ciemnych podwórzy z prymitywnymi warsztatami rzemieślniczymi , ubogimi suterenami ,w których mieszkaja spracowani ludzie , wielodzietne rodziny , dzieci w przerabianych i łatanych wiele razy ubraniach. Majstersztyk.

,, Dziewczęta z Nowolipek'' to książka ,która pomimo upływu lat nie traci na wartości. Opowiada o losach czterech przyjaciółek, dorastających w ubogiej dzielnicy Warszawy. Dziewczęta różnią się od siebie bardzo. Kwiryna twardo stąpa po ziemi, Amelka pragnie zamążpójściem poprawić byt swojej rodziny, Bronka miota się pomiędzy miłością a rzeczywistością i wreszcie Franka ...

https://zacofany-w-lekturze.pl/2022/12/marzenia-i-rozczarowania.html

https://zacofany-w-lekturze.pl/2022/12/marzenia-i-rozczarowania.html

Ramotka, ale nie bardzo stara, bo zrozumiała. Przedwojenna dzielnica biedy i grupa koleżanek i ich losy zdeterminowane przez brak butów i jedzenia. Zejście na drogę lekkich obyczajów, która była jednokierunkowa było takie łatwe i szybkie, dzięki nieustannie czyhającym mężczyznom na cnotę niewieścią. Typowe dla tamtych czasów śmiałe
akcentowanie potrzeb cielesnych, powściągliwie opisane skrobanki. Lektura dla dorosłych, nie dla dziewcząt, ale chyba im bardziej się podobała jako zakazana lektura.
Zastanawia mnie czym w obecnych czasach byłaby ta powieść - popliteraturą, błe, której się prawdziwy krytyk nie chyta? (W dobie nudnych strumieni świadomości i pierwszoosobowych narracji, których za to nie czytają czytelnicy).

Ramotka, ale nie bardzo stara, bo zrozumiała. Przedwojenna dzielnica biedy i grupa koleżanek i ich losy zdeterminowane przez brak butów i jedzenia. Zejście na drogę lekkich obyczajów, która była jednokierunkowa było takie łatwe i szybkie, dzięki nieustannie czyhającym mężczyznom na cnotę niewieścią. Typowe dla tamtych czasów śmiałe
akcentowanie potrzeb cielesnych,...