Nic nie jest oczywiste, jednoznaczne i proste w tej historii. Pozorna podłość, okrucieństwo, czy skąpstwo, okazują się osądem powierzchownym i fałszywym. Na dnie czarnego serca pali się ogień dobroci, tkliwości, głodu uczuć. Zranienie i rozczarowanie może po latach wyrosnąć pod niebo i zamienić nas w nieszczęśliwe potwory.

Nic nie jest oczywiste, jednoznaczne i proste w tej historii. Pozorna podłość, okrucieństwo, czy skąpstwo, okazują się osądem powierzchownym i fałszywym. Na dnie czarnego serca pali się ogień dobroci, tkliwości, głodu uczuć. Zranienie i rozczarowanie może po latach wyrosnąć pod niebo i zamienić nas w nieszczęśliwe potwory.

Od wielu lat staram się w wakacje nadrobić troszkę klasyki, znaleźć czas na książki, które z różnych powodów pominęłam na swojej czytelniczej drodze. Tym razem padło na „Kłębowisko żmij” autorstwa Françoisa Mauriaca, noblisty z roku 1952. Powieść miała swój debiut w 1932 roku. Ma formę listu/wyznania, schorowanego, stojącego u progu życia Ludwika. Uznany adwokat zwraca się w nim do swojej żony Izabeli, słowami pełnymi zgorzknienia, rozczarowania. Nikt nie chciałby dostać takiego listu. Naprawdę.

Tytułowe kłębowisko żmij, jako metafora zła, to nie tyle obraz rodziny Ludwika, ale przede wszystkim to, co sam ma w sercu. Żadnych budujących uczuć. Tylko żal, chciwość, oskarżenia, podejrzliwość, poczucie odtrącenia. I chyba wszystko to zrodzone w człowieku na wskroś zakompleksionym, cierpiącym na manię mniejszości. Zadziwia, że przez całe życie z Izabelą pielęgnował w sobie uczucie nienawiści, tylko z powodu młodzieńczych wspomnień żony.

Oczywiście jest to świetna literatura, ale tak przesiąknięta przygnębiającymi emocjami, że brrr…

Biedny Ludwik. I biedni jego najbliżsi… A może to znak ówczesnych czasów, gdy pozycja społeczna i stan posiadania decydowały o ludzkim losie? Ale, czy tylko? Akcja książki obejmuje schyłek XIX stulecia i sięga lat dwudziestych XX wieku, a przecież i współcześnie konsumpcjonizm i niepohamowany materializm wypaczają międzyludzkie relacje, zatruwają rodziny.

Warto przeczytać, ale trzeba nastawić się na naprawdę gorzką lekturę, pełną emocjonalnego brudu i mroku.

Od wielu lat staram się w wakacje nadrobić troszkę klasyki, znaleźć czas na książki, które z różnych powodów pominęłam na swojej czytelniczej drodze. Tym razem padło na „Kłębowisko żmij” autorstwa Françoisa Mauriaca, noblisty z roku 1952. Powieść miała swój debiut w 1932 roku. Ma formę listu/wyznania, schorowanego, stojącego u progu życia Ludwika. Uznany adwokat zwraca się...

To był powrót po latach. I jakże inny, niż wtedy odbiór.
Wtedy i teraz książka znacząca, do bólu aktualna, chociaż to już ponad 90-letnia staruszka. Ta staruszka jest bardzo mądra, nie ma w niej nic z napuszonej i moralizującej matrony.
Co zobaczyłam w niej przed laty?
Zobaczyłam przede wszystkim głównego bohatera, zapatrzonego w siebie adwokata, bogacza z kompleksami związanymi z jego chłopskimi przodkami. Zgorzkniałego skąpca znienawidzonego przez rodzinę i nienawidzącego najbliższych z obłędną wprost złośliwością. To w jego sercu zobaczyłam tytułowe kłębowisko żmij.

Młodość, zwykle, jest bezkompromisowa i ocenia kategorycznie, więc zachowanie głównego bohatera budziło moje oburzenie i wstręt.
Jednak każdy medal ma dwie strony, a człowiek może zakładać maski. Teraz właśnie tak myślę i widzę inne cechy głównego bohatera.
Całe jego nieszczęście rozpętało się, gdy Louis uświadomił sobie (dzięki wyznaniu żony tuż po ślubie),że kobieta, którą szczerze i mocno pokochał, wyszła za niego za mąż, bo tak kazała jej rodzina. Chodziło tylko o jego pieniądze i zagrażające dziewczynie widmo staropanieństwa. Wtedy zawalił mu się świat. Miłość przerodziła się w nienawiść. Louis nie odchodzi, mają dzieci, on nie gardzi prostytutkami, ma nieślubnego syna z kochanką, którą traktował podle. I choć nie musi, regularnie wysyła pieniądze matce swego nieślubnego syna.
Dzięki temu, że Louis nadal jest mężem Izy, poznajemy tajemnice całej rodziny. Bezkompromisowo opisuje on bigoterię żony, obrzydliwą hipokryzję jej rodziców oraz jej samej, a także podstępne intrygi własnych-dorosłych już-dzieci, które nie są "aniołami bezinteresowności", chociaż matka wychowała ich na praktykujących katolików.
Starzec z sarkazmem podsumowuje swych najbliższych zaliczając ich do grona ludzi, którzy:"Całe życie przystrajać będą najniższe uczucia w maski pięknych słów."
Teraz w tej rodzinie zauważyłam kłębowisko żmij.
Louis nie wybiela swojego wizerunku, jest bezkompromisowy także w ocenie samego siebie. Mogłabym go też nazwać tropicielem obłudy i szczerości. Potrafi dostrzec w licznej rodzinie nielicznych buntowników i jawnie im sprzyja. Do takich osób należy Marychna-siostra żony- wydana za zgrzybiałego starucha, a właściwie za jego majątek. Po śmierci tego dziadygi, ku zgorszeniu rodziny, Marychna ucieka do innego mężczyzny. Historia smutna, bo dziewczyna umiera przy porodzie, ojciec jej dziecka nie interesuje się synem. Natomiast Louis nazywa chłopca swoim małym Łukaszem i kocha jak nigdy nie kochał własnego. Młodziutki Łukasz przepada jednak jak kamień w zawierusze I wojny światowej.
Gorzka jest refleksja Louisa stojącego na krańcu życia: "Ci, których winienem był kochać umarli; umarli ci, którzy mogli mnie kochać. A nie mam czasu i sił, aby wyjść naprzeciw tych, co pozostali, aby ich na nowo odkryć".

Życie jednak bywa przewrotne i często zmusza nas do refleksji, że nasze sądy o bliźnich trzeba zweryfikować.

Polecam ten utwór. Skłania do ważnych refleksji o wartościach, rodzinie, ludziach, szczerości i obłudzie.

To był powrót po latach. I jakże inny, niż wtedy odbiór.
Wtedy i teraz książka znacząca, do bólu aktualna, chociaż to już ponad 90-letnia staruszka. Ta staruszka jest bardzo mądra, nie ma w niej nic z napuszonej i moralizującej matrony.
Co zobaczyłam w niej przed laty?
Zobaczyłam przede wszystkim głównego bohatera, zapatrzonego w siebie adwokata, bogacza z kompleksami...

Ten krótki fikcyjny dziennik chyba tylko w domyśle miał być przykładem drogi do doskonałego żalu za grzechy.

Mauriac, jeden z bardziej znanych pisarzy katolickich, przedstawił historię zbyt mało klarowną, by mogła mieć jakikolwiek oddźwięk religijny.

Czy ta niejasność wynikała z braku odwagi czy braku wystarczająco głębokiej wiary autora?

Ten krótki fikcyjny dziennik chyba tylko w domyśle miał być przykładem drogi do doskonałego żalu za grzechy.

Mauriac, jeden z bardziej znanych pisarzy katolickich, przedstawił historię zbyt mało klarowną, by mogła mieć jakikolwiek oddźwięk religijny.

Czy ta niejasność wynikała z braku odwagi czy braku wystarczająco głębokiej wiary autora?

Książka mówiąca o uczuciach, nie zawsze łatwych, rozterkach i konfliktach wewnętrznych. Pokazująca jak trudno jest kochać innych jeśli nie kochamy samych siebie i jak jakiekolwiek podobieństwo do nas samych, które dostrzegamy w innych może nas odrzucać. Książka porusza również temat nakładania różnego rodzaju masek przez ludzi. Sam główny bohater stwierdza, iż jemu jest trudno, ponieważ świat widzi go takim jakim jest naprawdę i za to jest nienawidzony, gdy inni udają kogoś innego po to by zyskać sympatię i się dopasować.

Książka mówiąca o uczuciach, nie zawsze łatwych, rozterkach i konfliktach wewnętrznych. Pokazująca jak trudno jest kochać innych jeśli nie kochamy samych siebie i jak jakiekolwiek podobieństwo do nas samych, które dostrzegamy w innych może nas odrzucać. Książka porusza również temat nakładania różnego rodzaju masek przez ludzi. Sam główny bohater stwierdza, iż jemu jest...

Mimo oczywistej różnicy w treści, czuję tu podobny vibe jak w "Śmierci Iwana Iljicza". Proza psychologiczna o braku komunikacji, dysfunkcjach rodzinnych, patologicznej samotności w pełnym przecież domu. Język elegancki, choć już w swej melodii niestety z lekka archaiczny, mimo iż powieść nie ma nawet 100 lat. Trochę się wynudziłem, dobrze że autor przynajmniej eksperymentuje nieco z formą narracji. Książka w stylu "można, nie trzeba".

Mimo oczywistej różnicy w treści, czuję tu podobny vibe jak w "Śmierci Iwana Iljicza". Proza psychologiczna o braku komunikacji, dysfunkcjach rodzinnych, patologicznej samotności w pełnym przecież domu. Język elegancki, choć już w swej melodii niestety z lekka archaiczny, mimo iż powieść nie ma nawet 100 lat. Trochę się wynudziłem, dobrze że autor przynajmniej...

Krótka psychologiczna powieść o podstarzałym kutwie, który nawet najbliższych nie znosi. W trakcie powieści widoczny jest konflikt pomiędzy pokusami a chęcią miłości i dobroci.

Rewelacyjna powieść, choć oczywiście jeszcze lepsza i ciekawsza byłaby, gdyby napisał ją mistrz psychologizmu beletrystyki Fiodor Dostojewski.

Krótka psychologiczna powieść o podstarzałym kutwie, który nawet najbliższych nie znosi. W trakcie powieści widoczny jest konflikt pomiędzy pokusami a chęcią miłości i dobroci.

Rewelacyjna powieść, choć oczywiście jeszcze lepsza i ciekawsza byłaby, gdyby napisał ją mistrz psychologizmu beletrystyki Fiodor Dostojewski.

Świetne studium samotności, niezrozumienia i oddalenia od innych

Świetne studium samotności, niezrozumienia i oddalenia od innych

Chyba najlepsza powieść Mauriaca, jaką dotąd czytałam (a jednocześnie najbardziej przejrzysta pod względem przesłania, ale nie naiwna ani łopatologiczna). Wyróżnia się przede wszystkim konstrukcją narratora pierwszoosobowego - Mauriac znakomicie uchwyca zniekształcenia percepcji pod wpływem pielęgnowanych uraz.

Chyba najlepsza powieść Mauriaca, jaką dotąd czytałam (a jednocześnie najbardziej przejrzysta pod względem przesłania, ale nie naiwna ani łopatologiczna). Wyróżnia się przede wszystkim konstrukcją narratora pierwszoosobowego - Mauriac znakomicie uchwyca zniekształcenia percepcji pod wpływem pielęgnowanych uraz.

Książka to konwencja listu, piszący go ukazuje swoją rodzinę jako swoiste kłębowisko żmij, ale kłębowisko żmij znajduje się w nim samym. Mimo, że książka została napisana w 1932, to wciąż jest aktualna, takich bezwzględnych dorobkiewiczów znajdziemy blisko nas. Książkę polecam głównie Paniom, gdyż klimat tej książki na pewno będzie im odpowiadał.

Książka to konwencja listu, piszący go ukazuje swoją rodzinę jako swoiste kłębowisko żmij, ale kłębowisko żmij znajduje się w nim samym. Mimo, że książka została napisana w 1932, to wciąż jest aktualna, takich bezwzględnych dorobkiewiczów znajdziemy blisko nas. Książkę polecam głównie Paniom, gdyż klimat tej książki na pewno będzie im odpowiadał.