Jestem ogromną fanką "Katedry w Barcelonie", nic więc dziwnego, że do pozycji "Dziedzice ziemi" podeszłam z dużym apetytem. :)
Książka nie rozczarowuje.
Chwilami czuć, że autor podąża znanym sobie schematem z "Katedry...", ale niespodziewanie przekierowuje akcję na zupełnie nowy tor.
Czytanie było wielką przyjemnością, polecam naprawdę każdemu, kto choć trochę interesuje się średniowieczną Katalonią.

Jestem ogromną fanką "Katedry w Barcelonie", nic więc dziwnego, że do pozycji "Dziedzice ziemi" podeszłam z dużym apetytem. :)
Książka nie rozczarowuje.
Chwilami czuć, że autor podąża znanym sobie schematem z "Katedry...", ale niespodziewanie przekierowuje akcję na zupełnie nowy tor.
Czytanie było wielką przyjemnością, polecam naprawdę każdemu, kto choć trochę interesuje...

Fascynująca i wciągająca historia o nieugiętym człowieku, o jego wielkiej miłości do ludzi i do winorośli. O tym, że warto wierzyć, mimo przeciwności i okrutności losu.

Fascynująca i wciągająca historia o nieugiętym człowieku, o jego wielkiej miłości do ludzi i do winorośli. O tym, że warto wierzyć, mimo przeciwności i okrutności losu.

Kontynuacja "Katedry w Barcelonie" tego samego autora. Jeśli komuś się spodobał pierwszy tom, drugim również się nie zawiedzie. Opowieść jest mam wrażenie jeszcze bardziej porywająca. Pięknie przedstawione miasto, zwyczaje, ludzkie życie. Akcja rozwija się powoli, ale nie to jest tutaj ważne. Podobnie jak w pierwszej części warto doczytać do końca, dopiero wtedy można naprawdę docenić tą książkę.

Kontynuacja "Katedry w Barcelonie" tego samego autora. Jeśli komuś się spodobał pierwszy tom, drugim również się nie zawiedzie. Opowieść jest mam wrażenie jeszcze bardziej porywająca. Pięknie przedstawione miasto, zwyczaje, ludzkie życie. Akcja rozwija się powoli, ale nie to jest tutaj ważne. Podobnie jak w pierwszej części warto doczytać do końca, dopiero wtedy można...

Jak to u powyższego autora pogmatwana historia wyraziste postaci i wiele godzin dobrej rozrywki. Polecam przeczytać.

Jak to u powyższego autora pogmatwana historia wyraziste postaci i wiele godzin dobrej rozrywki. Polecam przeczytać.

Jeszcze lepsza niż tom pierwszy. Daję 9.

Jeszcze lepsza niż tom pierwszy. Daję 9.

„Dziedzice ziemi” to kontynuacja bestsellerowej „Katedry w Barcelonie” Ildefonso Falconesa. Według mnie to niesamowita powieść, przebijająca swą poprzedniczkę, więc i ocena o oczko jest wyższa. W książce przenosimy się do średniowiecza i poznajemy tam Hugona, młodego chłopaka, który pomaga przy budowie statków w porcie Barcelony. Kiedy dorasta zostaje właścicielem dwóch winnic, zakłada własną karczmę i staje się królewskim dostawcą win. Na swojej drodze spotyka wiele kobiet, aż w końcu poznaje tą jedną jedyną i znajduje z nią szczęście. Adoptuje też córkę Mercé, która dorasta bez świadomości, że Hugo nie jest jej biologicznym ojcem. Wszystko podane jest w bardzo interesujący sposób. Jeśli chodzi o Mercé to uderzyło mnie jak wiele nieszczęść spotyka tę biedną istotę. Podobno Bóg zsyła na człowieka tylko tyle cierpienia ile jest on w stanie unieść. Jednakowoż córka winiarza spotyka się z ostracyzmem społecznym, zostaje uznana za dziecko diabła, jest więziona i torturowana, zostaje jej zabrany jedyny malutki syn a mąż wyrzeka się jej. To naprawdę wiele jak na jedną osobę. Czy młoda kobieta jest w stanie to unieść? Jeśli chcecie wiedzieć jak kończą się losy Hugona i Mercé zapraszam do lektury.
Podsumowując jest zadowolony i usatysfakcjonowany lekturą. „Dziedzice ziemi” to już moja trzecie spotkanie z Ildefonso Falconesem i myślę, że mogę je zaliczyć do udanych. Nie widzę większych mankamentów, całość jest napisana przystępnym językiem i mimo kilku prawniczych zawiłości jest zrozumiała. Ciekawostką jest na pewno garść informacji z historii średniowiecznej Barcelony (XIV/XV wiek). Polecam. Osiem gwiazdek (ocena rewelacyjna).

„Dziedzice ziemi” to kontynuacja bestsellerowej „Katedry w Barcelonie” Ildefonso Falconesa. Według mnie to niesamowita powieść, przebijająca swą poprzedniczkę, więc i ocena o oczko jest wyższa. W książce przenosimy się do średniowiecza i poznajemy tam Hugona, młodego chłopaka, który pomaga przy budowie statków w porcie Barcelony. Kiedy dorasta zostaje właścicielem dwóch...

Ta książka sprawia, że mam ochotę wyruszyć do Barcelony i sprawdzić, czy Madonna z Santa Maria del Mar naprawdę się uśmiecha.

Ta książka sprawia, że mam ochotę wyruszyć do Barcelony i sprawdzić, czy Madonna z Santa Maria del Mar naprawdę się uśmiecha.

Nieco słabsza niż Karedra w Barcelonie, ale nadal poruszająca, wciągająca. Dobra dla fanów wina! Opowieść o miłości, zawiści, pracowitości i wytrwałości.
Cudownie przenosi w czasie!

Nieco słabsza niż Karedra w Barcelonie, ale nadal poruszająca, wciągająca. Dobra dla fanów wina! Opowieść o miłości, zawiści, pracowitości i wytrwałości.
Cudownie przenosi w czasie!

Cegła, ale nie można powiedzieć po jej lekturze, że się ją "zmęczyło". To była piękna, choć niezwykle surowa, przygoda w historycznej otoczce. Prawie tysiąc stron i chciałoby się jeszcze drugie tyle. Główna myśl po przeczytaniu? Czy dobre, czy złe, nic nie trwa wiecznie.

Cegła, ale nie można powiedzieć po jej lekturze, że się ją "zmęczyło". To była piękna, choć niezwykle surowa, przygoda w historycznej otoczce. Prawie tysiąc stron i chciałoby się jeszcze drugie tyle. Główna myśl po przeczytaniu? Czy dobre, czy złe, nic nie trwa wiecznie.

szkoda, że nie mamy naszego pisarza tak zręcznie obsadzającego swoich bohaterów i ich losy w realnej historii...

szkoda, że nie mamy naszego pisarza tak zręcznie obsadzającego swoich bohaterów i ich losy w realnej historii...