Płynąc ku przeznaczeniu

Momentami naiwna, czasami irytująco beztroska i surrealistyczna, zdarzało się, że i przesycona zbyt wieloma "cudownymi zdarzeniami"- tj. mało prawdopodobnymi zbiegami okoliczności.
Ale za każdym razem, kiedy podczas czytania tej powieści przychodziły mi podobne myśli do głowy to zastanowiłam się, czy przypadkiem nie o to w tej książce chodziło...?
Żeby się poddać beztrosce, marzeniom, zapatrzeć w miłość, kontemplować ją, chłonąć, próbować zrozumieć emocje bohaterów "Płynąc ku przeznaczeniu". I chociaż czasami ciężko mi było je zrozumieć to wiem, że ilu ludzi, tyle odcieni emocji. I to jest piękne.
Książka przepełniona wrażliwością i nadzieją, że prawdziwe, szczere i nieśmiertelne uczucia jeszcze istnieją. A taka nadzieja karmi (a nie tuczy). Oby jak najwięcej osób w to uwierzyło, a najlepiej wcielało tę myśl w (swoje) życie.
Schodząc już na pułap ziemski należałoby dodać, że dzięki tej lekturze w pełni poczułam wakacyjny klimat... DZIĘKI :)

P.S. Zakończenie - wow. Zalecam uzbroić się w paczkę chusteczek.

Momentami naiwna, czasami irytująco beztroska i surrealistyczna, zdarzało się, że i przesycona zbyt wieloma "cudownymi zdarzeniami"- tj. mało prawdopodobnymi zbiegami okoliczności.
Ale za każdym razem, kiedy podczas czytania tej powieści przychodziły mi podobne myśli do głowy to zastanowiłam się, czy przypadkiem nie o to w tej książce chodziło...?
Żeby się poddać...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

To bardzo ciepła, przyjemna historia, opowiadająca o miłości. Choć pojawiają się w niej zwroty akcji, to jednak najważniejsze pozostają uczucia oraz emocje, którymi jest nasycona. Miłość przecież jest nieprzewidywalna i nigdy nie wiadomo, kiedy zawita w naszym sercu! Szczerze polecam!

To bardzo ciepła, przyjemna historia, opowiadająca o miłości. Choć pojawiają się w niej zwroty akcji, to jednak najważniejsze pozostają uczucia oraz emocje, którymi jest nasycona. Miłość przecież jest nieprzewidywalna i nigdy nie wiadomo, kiedy zawita w naszym sercu! Szczerze polecam!

Pokaż mimo to

"Powieść o miłości, przyjaźni i przeznaczeniu.
O tym, że największe mroki kryją się tam, gdzie nikt ich nie szuka."

Powyżej zacytowałam fragment opisu, który możemy znaleźć na tyle książki. I nie ukrywam, że to właśnie te dwa zdania skłoniły mnie do lektury. Kolejnym faktem, który przemawiał za przeczytaniem "Płynąc ku przeznaczeniu były naprawdę wysokie opinie (6,8). Ostatnim co skłoniło mnie do zapoznania się z tą książką, była autorka, która tak jak ja (ale o wiele dłużej) zajmuje się recenzowaniem książek. Wierzyłam, że na takiej pozycji się nie zawiodę. Niestety, bardzo się rozczarowałam. Zdecydowanie, nie tego oczekiwałam...


Główna bohaterka jest studentką, co sugeruje nam, że jest osobą dorosłą. Jednak, patrząc na jej zachowanie i styl bycia możemy brać to pod wątpliwość. Dominika zachowuje się jak rozkapryszona nastolatka. Pominę już całkiem fakt, że już po 3 spotkaniach z chłopakiem, który jest wobec niej bardzo niemiły, dziewczyna twierdzi, że się w nim zakochała. Ale, główna bohaterka nie jest jedyna w swoim dziecinnym zachowaniu. Jej dwie przyjaciółki również są dalekie od dorosłego stylu bycia.



Czytając "Płynąc ku przeznaczeniu" czułam jakbym czytała bardzo słabą młodzieżówkę, która ze względu na swoją fabułę idealnie nadałaby się na scenariusz kolejnego odcinka serialu paradokumentalnego "Pamiętniki z wakacji". Problemy, które pojawiały się w tej książce były identyczne jak te, z którymi borykali się bohaterowie tego serialu. Ba, nawet część książki dzieje się w tej samej Hiszpańskiej miejscowości. Ja jednak od książek wymagam zdecydowanie więcej niż od takich bezsensownych produkcji telewizyjnych.



"Płynąc ku przeznaczeniu" zbudowane jest na samych książkowych schematach. Mamy tutaj szarą myszkę i adonisa; skromną dziewczynę i bad boy'a; bohaterów z ciężką przeszłością; zwrot akcji wyjęty z kontekstu oraz zakończenie, które jest zdecydowanie przesłodzone. Oczywiście w książce musiał pojawić się pewien smutny wątek, przecież nawet w "Pamiętnikach z wakacji" nie może być zbyt wiele szczęścia. 😆



Oczywiście nie zapominam, że ta książka jest debiutem literackim. Jednak od osoby, która od kilku lat zajmuje się "braniem książek pod lupę" i pisaniem ich recenzji, oczekiwałam zdecydowanie literatury wyższych lotów. Już dawno się tak nie męczyłam podczas czytania jakiejkolwiek książki. Nie ukrywam, że te 300 stron czytałam na siłę. Im dalej brnęłam, tym było gorzej. A zakończenie rozwaliło mnie na łopatki...

"Powieść o miłości, przyjaźni i przeznaczeniu.
O tym, że największe mroki kryją się tam, gdzie nikt ich nie szuka."

Powyżej zacytowałam fragment opisu, który możemy znaleźć na tyle książki. I nie ukrywam, że to właśnie te dwa zdania skłoniły mnie do lektury. Kolejnym faktem, który przemawiał za przeczytaniem "Płynąc ku przeznaczeniu były naprawdę wysokie opinie (6,8)....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Każdy z nas przyjmie wiele ciosów, lecz skutki ich siły i intensywności mogą się różnić. Jeden z nas założy maskę i stanie się lepszą, mocniejszą wersją siebie udając, że kolejne ataki są niczym mżawka. Inni zamkną się na drugiego człowieka i przestaną wierzyć w pozytywną sferę emocji. Bez względu na to, jak będą się starali zmienić dotychczasowy obraz swego życia przeznaczenie ma już plan.

Dominika jest studentką, która prowadzi skromne życie. Wakacje z przyjaciółkami studiującej i pracującej dziewczynie z małej wioski jawią się jak spełnienie marzeń. Wyjazd do Hiszpanii na długo zapadnie w pamięci młodej dziewczynie. Na miejscu poznaje przystojnego instruktora pływania Dawida. Z miejsca traci dla niego głowę, choć mężczyzna daje jej do zrozumienia, że nie jest nią zainteresowany. Czas pokaże jednak, że jego postawa to tylko maska, a między tą dwójką pojawi się uczucie, które pozwoli otworzyć się obojgu. Czy to wystarczy? Ich znajomość przejdzie nie jedną próbę, a przyszłość przedstawi własny plan.

Świat debiutantów literackich skrywa wiele ciekawych powieści, którym warto poświęcić swój czas. Płynąc ku przeznaczeniu skusiło mnie opisem. Czy Weronika Tomala ujęła mnie swoim stylem i było warto sięgnąć po ten tytuł?

Styl autorki jest przyjemny i bardzo lekki. Książkę czyta się bardzo szybko. Historia jest ciekawa, choć przewidywalna, ale nadaje się na wiosenny niespieszny wieczór, który można spędzić z książką i lampką wina. Opowieść o losach dwojga ludzi, których drogi splatają się w pięknej scenerii, jednak przeszłość rzuca cień na świetlaną przyszłość. Dominika jest skromna i ułożona, łatwo polubić zarówno ją, jak i jej przyjaciółki, z którymi wybrała się na wakacje życia.

Autorka świetnie poradziła sobie z ich charakterystyką i to chyba one najbardziej zapadły mi w pamięć, mogłabym bez najmniejszych oporów się z nimi zaprzyjaźnić. Inaczej rzecz ma się z Dawidem. Czułam niedosyt, jeśli chodzi o początek znajomości Dominiki i Dawida, jakby od nienawiści nawet pozornej przeszli niezauważalnie do uczucia. Trochę mi to zgrzytało, nie zabierało to jednak przyjemności z czytania. Całość robi na mnie dobre wrażenie i wierze, że kolejne powieści spod pióra pisarki nie stracą lekkości, która tu tworzy klimat.

Płynąc ku przeznaczeniu to debiut, który nie jest idealny, ale pomimo małych potknięć warto po niego sięgnąć. Opowieść o przyjaźni, miłości i trudnej przeszłości, która zawsze pozostawia w duszy ślad. Pełna nadziei historia, w której uczucia ścierają się z przeciwnościami losu i pokazują, z jaką siłą może pokochać zranione serce. Sami oceńcie czy debiutująca autorka przekona was swoją wizją miłosnej ścieżki płynącej ku przeznaczeniu.

Każdy z nas przyjmie wiele ciosów, lecz skutki ich siły i intensywności mogą się różnić. Jeden z nas założy maskę i stanie się lepszą, mocniejszą wersją siebie udając, że kolejne ataki są niczym mżawka. Inni zamkną się na drugiego człowieka i przestaną wierzyć w pozytywną sferę emocji. Bez względu na to, jak będą się starali zmienić dotychczasowy obraz swego życia...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Dominika wraz ze swoimi przyjaciółkami wyjeżdża na wakacje do słonecznej Hiszpanii. To właśnie tam życie tej — z pozoru — nieśmiałej i zamkniętej w sobie dziewczyny, zmieni się o sto osiemdziesiąt stopni. A to wszystko za sprawą niejakiego Dawida, Polaka pracującego w Calelli jako ratownik na basenie. Początkowo dwójka młodzieńców nie znajduje ze sobą wspólnego języka, jednakże jakaś magiczna siła przyciąga ich do siebie i sprawia, że młodzi kochankowie stają się nierozłączni. Pytanie tylko, czy na długo...?

"Płynąc ku przeznaczeniu" to debiut literacki Weroniki Tomali, która m.in. jest założycielką bloga Kto czyta książki - żyje podwójnie. Przyznam szczerze, że już kilka miesięcy temu dowiedziałam się o premierze jej książki, dlatego też cieszę się, że wreszcie udało mi się sięgnąć po jej lekturę. Tym bardziej, że historia napisana przez autorkę jest naprawdę obiecująca.

Opowieść o Dominice i Dawidzie to idealny przykład tego, jak działa przeznaczenie. W wielu przypadkach przychodzi ono niespodziewanie i zupełnie "rujnuje" nam nasze dotychczasowe plany. Tak właśnie było w przypadku tej dwójki, a już szczególnie w przypadku Dawida, który za sprawą pewnych złych doświadczeń, nie chciał wiązać się z nikim, bo obawiał się kolejnej straty. Jednakże sprytny los postawił na jego drodze Dominikę, cichą i skromną dziewczynę, która z marszu skradła jego serce. I choć początkowo młody mężczyzna nie dawał szans tej znajomości, szybko zrozumiał, że z przeznaczeniem nie da się walczyć. Nie od dziś bowiem wiadomo, że prawdziwa i szczera miłość przychodzi w najmniej oczekiwanym momencie...

Niech nie zmyli Was jednak ten krótki zarys fabuły. Jeśli spodziewacie się po tej książce, że będzie to kolejny romans, jakich wiele, to proszę, przestańcie tak myśleć, bo ta historia to coś o wiele, wiele więcej. Autorka wystawiła swoich bohaterów na wiele ciężkich prób i kiedy — wydawać by się mogło — że oboje pogodzili się z tym, co nieuniknione, pisarka ponownie serwuje im coś na co nie są przygotowani. Ani oni, ani czytelnicy... Gwarantuję Wam zatem, że przy lekturze tej powieści nie będziecie się nudzić, oj nie.

Bez wątpienia jest to opowieść pełna smutku, cierpienia i przerażającej prawdy o życiu. Historia Dominiki i Dawida z powodzeniem mogłaby przydarzyć się każdemu z nas i za to należą się wielkie brawa autorce — za stworzenie realnej, odzwierciedlającej prawdziwe problemy osób, które pomimo wielu wewnętrznych obaw, decydują się na związek z tą drugą osobą. Książka ta daje nam również nadzieję na lepsze jutro, bo w jasny sposób pokazuje, że czasem, jeśli naprawdę czegoś bardzo chcemy, to jesteśmy w stanie zmienić nie tylko siebie, lecz również całe swoje dotychczasowe życie.

Jestem bardzo zadowolona z lektury tej powieści i muszę przyznać szczerze, że nie spodziewałam się, że książka spodoba mi się aż w tak dużym stopniu. Z tego miejsca zatem nie pozostaje mi nic innego, jak tylko gorąco zachęcić wszystkich Was do jej lektury. Szczerze polecam i z niecierpliwością oczekuję na dalszą twórczość autorki.

Dominika wraz ze swoimi przyjaciółkami wyjeżdża na wakacje do słonecznej Hiszpanii. To właśnie tam życie tej — z pozoru — nieśmiałej i zamkniętej w sobie dziewczyny, zmieni się o sto osiemdziesiąt stopni. A to wszystko za sprawą niejakiego Dawida, Polaka pracującego w Calelli jako ratownik na basenie. Początkowo dwójka młodzieńców nie znajduje ze sobą wspólnego języka,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

O Płynąc ku przeznaczeniu słyszałam już przed premierą i nawet byłam ciekawa tego debiutu, ale sporo czasu minęło, nim powieść trafiła w moje ręce. Przyjemna dla oka okładka i interesujący opis zapowiadały dla mnie coś w moim guście. Czy tak było?

http://zapatrzonawksiazki.pl/index.php/2019/04/10/plynac-ku-przeznaczeniu-weronika-tomala/

O Płynąc ku przeznaczeniu słyszałam już przed premierą i nawet byłam ciekawa tego debiutu, ale sporo czasu minęło, nim powieść trafiła w moje ręce. Przyjemna dla oka okładka i interesujący opis zapowiadały dla mnie coś w moim guście. Czy tak było?

http://zapatrzonawksiazki.pl/index.php/2019/04/10/plynac-ku-przeznaczeniu-weronika-tomala/

Pokaż mimo to

Historia jest przyjemna i lekka do pewnego momentu. W zasadzie w większości fabuła jest w miarę spokojna. Pod koniec nabiera tempa, chyba zbyt szybkiego. Prawdę mówiąc wolałabym, żeby właśnie ta końcówka zajęła więcej miejsca w książce. Więcej poświęconego jej czasu, więcej szczegółów i byłoby rewelacyjnie. To był właśnie rdzeń tej książki, ale zbyt krótko i ogólnie opracowany.

https://krokusoweprzemyslenia.blogspot.com/

Historia jest przyjemna i lekka do pewnego momentu. W zasadzie w większości fabuła jest w miarę spokojna. Pod koniec nabiera tempa, chyba zbyt szybkiego. Prawdę mówiąc wolałabym, żeby właśnie ta końcówka zajęła więcej miejsca w książce. Więcej poświęconego jej czasu, więcej szczegółów i byłoby rewelacyjnie. To był właśnie rdzeń tej książki, ale zbyt krótko i ogólnie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Przyznam wam się bez bicia, że z początku zainteresowałam się tą pozycją tylko ze względu na okładkę, który przywodzi mi na myśl lekką wakacyjną powieść. Opis też sugeruje, że będzie to coś szybkiego i lekkiego.
Jednak czy tak było??
Będziecie musieli się przekonać czytając dalej moje ,,wypociny" 😉

No to zaczynamy.

Nie wiem czemu, ale pierwsze strony powieści przypomniały mi program telewizyjny ,,Pamiętniki z wakacji" Pamiętacie??
Może działo się tak dlatego, że akcja książki dzieje się w słonecznej Hiszpanii, gdzie na wakacje marzeń wybrała się nasza bohaterka.

W książce główna bohaterka, Dominika, zakochała się w Dawidzie nie rozmawiając z nim. Tak moi drodzy. Ona po dwóch chyba ,,spotkaniach", o ile zobaczenie faceta i nie rozmawianie z nim można nazwać spotkaniem, ogłasza wszem i wobec, że jest zakochana.😂😂
Powiem wam, że bardzo rozbawił mnie ten fakt. I siedzi mi on w głowie do tej pory.
Lecz mniejsza o powyższe.
Wróćmy do książki.
Gdy nasza bohaterka poznaje swój obiekt westchnień ten jest dla niej totalnym chamem itd. Ona jednak nadal go kocha 😉
Czy nasz Don Juan Dawid 😉😊 obdarzy głębszym uczuciem Dominkę ( tak na marginesie to nienawidzę tego imienia. Kojarzy mi się totalnie źle i z naprawdę okropną osobą) i dlaczego jest on taki a nie inny w stosunku do niej, będziecie się musieli przekonać czytając tę książkę.

Przyznam wam się, że już dawno nie czytałam książki, gdzie obydwoje głównych bohaterów mnie drażniło.
Ona już od samego początku mnie drażniła, a dalej było tylko gorzej. Poważnie.
Dawid za to drażnij mnie może jakieś 2/3 książki. Potem już się trochę poprawił. Jednak trochę. Nadal działał na mnie jak płachta na byka.
Może nie wpływał tak nam mnie jak Dominika, jednak i on potrafił ,,mnie włączyć" 😊

I najważniejsza kwestia jak dla mnie. Zakończenie.
Czegoś mi tam brakowało. Pomimo iż było bardzo zaskakujące, to jednak coś z nim było nie tak.
Jakby autorka nie była w 200% pewna tego co tam napisała.
No nie wiem....Co do końcówki naprawdę mam mieszane uczucia. Niby fajna, ale....No właśnie. To ale.
Jednak nic na to nie poradzę.

Wiecie co??
Najlepsze jest to, że książka mi się podobała. Miłość i przyjaźń pokazane tutaj w zaskakująco dobry sposób sprawiły, że czas spędzony z książką nie był stracony. Chociaż czasami nachodziły mnie myśli, żeby ją odłożyć. A to wszystko przez główną bohaterkę. No naprawdę ta dziewucha działała mi na nerwy.
Jednak nie będę odbiegać od tematu.
Autorka ma fajny styl, który przypadł mi do gustu. Lekki, zwiewny. Można powiedzieć , że wakacyjny jak cała powieść.
Może i cała historia jest z lekka przewidywalna, ale która nie jest. Jeszcze się taki nie urodził, co by wszystkim dogodził.

No więc moi drodzy jeżeliszukacie czegoś lekkiego na zbliżające się wakacje to trafiliście dobrze. Książka w sam raz na jeden raz. W sumie może nawet do przeczytania i zapomnienia, ponieważ pomimo wielu plusów tej książki zginie ona w natłoku zagranicznych pozycji o podobnej tematyce. Co jest naprawę przykre, ponieważ autorka ma potencjał, i z pewnością sięgnę po kolejne jej książki.

Przyznam wam się bez bicia, że z początku zainteresowałam się tą pozycją tylko ze względu na okładkę, który przywodzi mi na myśl lekką wakacyjną powieść. Opis też sugeruje, że będzie to coś szybkiego i lekkiego.
Jednak czy tak było??
Będziecie musieli się przekonać czytając dalej moje ,,wypociny" 😉

No to zaczynamy.

Nie wiem czemu, ale pierwsze strony powieści...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

RECENZJA POCHODZI Z BLOGA :
https://zapiski-ksiazkoholiczki.blogspot.com/2019/04/weronika-tomala-pynac-mu-przeznaczeniu.html

Czy wierzycie w przeznaczenie? Często los płata nam figle, w jednej chwili możemy tu być, w innej już może nas nie być. Dziś kochamy, jutro jesteśmy zranieni. Wczoraj byliśmy na pięknych wakacjach z przyjaciółmi a dziś poznaliśmy miłość naszego życia. Los była przewrotny, a to co nas spotyka zawsze ma jakiś ukryty cel. Pierwsze zderzenie z twórczością autorki uważam za pozytywne zaskoczenie. Pisarka rozbudziła u mnie wspomnienia. Kilka miesięcy temu odwiedziłam kolejną na mojej liście Wysp Kanaryjskich Fuerteventure, co prawda nie jest to Hiszpania lecz należy do wysp tego kraju. Język Hiszpański jest pięknym językiem, a ludzie są tam bardziej mili. I tak oto przy pierwszych stronach dowiedziałam się, że akcja będzie miała miejsce w Hiszpanii! Po kilku rozdziałach sięgnęłam po telefon i wyszukałam kolejne miejsce na urlop, druga autorko, jeśli mąż mnie zabije przez kolejne wczasy w krajach hiszpańskich to wiedz, że to twoja wina. Chociaż ja jestem ci wdzięczna :)
Okładka książki bardzo mi się podoba. Górna część nawiązuje do treści czyli romansu, dolna zaś do przepięknej wody oceanu. Ma w sobie coś co potrafi oczarować. Na odwrocie czeka na nas opis książki, którego nawet nie czytałam przed sięgnięciem po tę powieść. Czytając go teraz mogę śmiało stwierdzić, że zdradza nie wiele, ale wzbudza ciekawość!

"To nie nauka,a doświadczenie uczą życia. Nie teoria darzy mądrością, a praktyka. Tylko głupcy wierzą w sens oklepanych zasad. Prawdziwa wiedza rodzi się w nas właśnie sama, bo nie ma dwóch identycznych momentów, by ktoś miał prawo dyktować nam, jak dobrze żyć."


Na wstępnie poznajemy trzy przyjaciół i wyjeżdżające na wakacje do słonecznej Hiszpanii. Już pierwszego dnia, dziewczyny poznają przystojnego Dawida, który nie zwraca na nie uwagi. Jednak na wspólnej imprezie przypadkowo trójka naszych przyjaciółek poznaje trójkę przyjaciół, momentalnie przypadają sobie do gustu. Dawid to typ mężczyzny, który z jednej strony uwielbia być w centrum zainteresowania, samiec alfa a z drugiej mocno wrażliwy i wspaniały facet. Dominika poznaje go w pierwszej chwili z tej gorszej strony. Wręcz chłopak na każdym kroku ją rani.

"Sądzę, że nawet śmierć nie uczyniłaby takiego spustoszenia. Najbardziej cierpimy wtedy, kiedy czekamy na coś, co nie nadchodzi.W niewiedzy, strachu i poczuciu zagrożenia. Najgłębsze ciosy zadaje bowiem słabnąca wiara, najtrwalsze rany - bezsilność."

Bohaterowie momentami mnie irytowali. Postawa Dawida i jego cwaniaczkowanie, u Dominiki to, że ciągle uciekała jak spłoszona sarenka. Z pewnością pod koniec nie spodziewałam się takiego obrotu spraw. Akcja nie była mdła, momentami coś się tam działo. "Płynąc ku przeznaczeniu to świetna powieść, której warto poświęcić czas. Ja jestem za, a ty? Czas z powieścią spędziłam miło, jestem pod wrażeniem końcowych rozdziałów, wzbudziły u mnie wiele emocji. Ale przede wszystkim ta powieść jest lekka, dzięki niej wspomnienia wakacji wróciły ze zdwojoną siłą. Moje Hiszpańskie wakacje już zarezerwowane, teraz Twoja kolej!
Moja ocena 8/10

RECENZJA POCHODZI Z BLOGA :
https://zapiski-ksiazkoholiczki.blogspot.com/2019/04/weronika-tomala-pynac-mu-przeznaczeniu.html

Czy wierzycie w przeznaczenie? Często los płata nam figle, w jednej chwili możemy tu być, w innej już może nas nie być. Dziś kochamy, jutro jesteśmy zranieni. Wczoraj byliśmy na pięknych wakacjach z przyjaciółmi a dziś poznaliśmy miłość naszego...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Naprawdę ciężko uwierzyć, że "Płynąc ku przeznaczeniu" jest debiutem literackim. Autorka wyróżnia się niesłychanie przyjemnym, lekkim i ekspresyjnym piórem, dzięki któremu czytelnik momentalnie zatraca się w poznawanej lekturze. Dodajmy do tego nieszablonową, wciągającą fabułę, garść nietuzinkowych postaci, a także solidną dawkę obezwładniających emocji i otrzymujemy fascynującą książkę, od której nie można oderwać się ani na chwilę. Muszę przyznać, że najbardziej jednak usatysfakcjonowało mnie zakończenie, które w debiutach bywa często przewidywalne i monotonne. W tym wypadku zostałam zszokowana, zwiedziona, krótko mówiąc naprawdę zaskoczona i bardzo z tego powodu szczęśliwa. Weronika Tomala umiejętnie zagrała na emocjach, dlatego jej powieść zostanie w mej pamięci na bardzo długo.



"To nie nauka, a doświadczenia uczą nas życia. Nie teoria darzy mądrością, a praktyka. Tylko głupcy wierzą w sens oklepanych zasad. Prawdziwa wiedza rodzi się w nas właśnie sama, bo nie ma dwóch identycznych momentów, by ktoś miał prawo dyktować nam, jak dobrze żyć."





Filarem tej historii są perfekcyjnie nakreślone postacie, wobec których nie sposób pozostać obojętnym. To osoby wyraziste, pełnokrwiste, posiadające dość ciężki bagaż doświadczeń jak na swój wiek. Dominika jest wyjątkowo skromną, sympatyczną dziewczyną, a swą postawą momentalnie trafia do serca. Wiele w życiu przeszła i naprawdę solidnie pracowała, by móc wyjechać na wymarzone wakacje. Pragnie je spędzić jak najwspanialej, co jednak wcale nie wiąże się z bezmyślnym, niedojrzałym zachowaniem. Wyróżnia się tłumu swą prawdziwością oraz delikatnością i to właśnie tym ściąga na siebie uwagę Dawida. Chłopak ewidentnie pragnie ukryć swoje uczucia, dlatego jest wobec nowej koleżanki wyjątkowo nieprzyjemny. Szybko jednak wychodzi na jaw, iż gburowate zachowanie jest jedynie maską pod którą kryje się od lat. Dlaczego Dawid tak bardzo boi się miłości? Czy uczucie może uwolnić go od okrutnych demonów przeszłości? Czy wakacyjny romans ma szansę okazać się czymś poważnym?



"Marzenia są po to, by chociaż ich zakosztować, żeby nie mieć poczucia, że szczęście przecieka przez palce. A człowiek powinien podążać tymi ścieżkami, na których drogowskazy stawia samo serce."



"Płynąc ku przeznaczeniu" nie jest tylko powieścią o rodzących się uczuciach, to również książka o stracie i mrocznych sekretach, przez które nie można ruszyć naprzód. Demony z dawnych lat wciąż prześladują naszych bohaterów, co na pewno nie ułatwia budowania nowych relacji. I choć serce przepełnia nadzieja gdy widzimy, że pomału wszystko zmierza ku dobremu, to po chwili pogrążamy się w ciemności w skutek lawiny szokujących faktów, jakie spadają na nas jak grom z jasnego nieba. Autorka nie oszczędza swoich postaci ani trochę, co rusz funduje im prawdziwe trzęsienie ziemi, a na dodatek umiejętnie manipuluje i zwodzi czytelnika, dzięki czemu z wypiekami na twarzy pożera on kolejne słowa i w ogromnym napięciu kroczy ku nieobliczalnemu zakończeniu.



"Znikły maski, warstwy lęku i pokłady niespełnionych nadziei. Kroczyłam drogą pośród raju, w którym kąsałam właśnie zakazany owoc. Czy czekała mnie kara?"



"Płynąc ku przeznaczeniu" jest wciągającą, nieprzewidywalną, chwytającą ze serce powieścią o miłości, lecz także o prawdziwej przyjaźni, która pod warunkiem, że opiera się na solidnych fundamentach, takich jak szczerość i otwartość, stanowi największą wartość w życiu człowieka. Los bywa nieobliczalny i niesprawiedliwy, zabiera nam tych, których kochamy, odsłania prawdę, jakiej nie chcielibyśmy nigdy poznać, lecz jeśli możemy komuś w pełni zaufać, nie ma tragedii, której byśmy nie przetrwali. Wkroczcie na karty tej nieszablonowej, hipnotyzującej powieści i pozwólcie, by lawina intensywnych, skrajnych emocji zawładnęła waszym czytelniczym sercem. Jestem pod ogromnym wrażeniem poruszającego debiutu Weroniki i niecierpliwie czekam na jej kolejną książkę. Polecam gorąco!

Naprawdę ciężko uwierzyć, że "Płynąc ku przeznaczeniu" jest debiutem literackim. Autorka wyróżnia się niesłychanie przyjemnym, lekkim i ekspresyjnym piórem, dzięki któremu czytelnik momentalnie zatraca się w poznawanej lekturze. Dodajmy do tego nieszablonową, wciągającą fabułę, garść nietuzinkowych postaci, a także solidną dawkę obezwładniających emocji i otrzymujemy...

więcej

mniej

Pokaż mimo to