Trzymanie dłoni, miast na kierownicy, między udami kobiety wydaje się niewinnych zaledwie grzeszkiem, do momentu kiedy samochód wpada w poślizg, a po chwili staje w poprzek drogi. I to skończyłoby się na lekkim strachu, gdyby nie fakt, że jadący za nim autobus szkolny, chcą uniknąć zderzenia, zjeżdża na pobocze, uderza w mur i staje w płomieniach. I to nie był pusty autobus...
Nieszczęsna dłoń należała do Lamberta, znanego przedsiębiorcy budowlanego, a nieszczęsne uda do Edmonde – jego sekretarki i aktualnej zdobyczy.
Wszystko trwało kilka sekund, wystarczająco długo, żeby podjąć decyzję czy biec po pomoc, czy uciekać. Lambert decyduje się na ucieczkę z miejsca wypadku, jest wystraszony, ale opanowany na tyle, żeby od pierwszych chwil po zdarzeniu zadbać o alibi. Wie, że policja najpewniej ustali markę pojazdu rozpoczynając śledztwo, które musi doprowadzić do niego. A może jednak nie musi? Chyba, że był jakiś świadek...
Następne dni dla Lamberta są walką z samym sobą, nie odczuwa winy jako takiej, strach przed karą też nie jest namacalny, a jednak nie udaje mu się odnaleźć ukojenia, ani w przypadkowym seksie, ani w pracy codziennej, ani w alkoholu.
Czy można żyć ze świadomością, że w wypadku zginęło 50 osób? Jaką przyjąć strategię, jaką drogę ucieczki? Lambert nie planuje, on „postanawia” uprzedzając fakty. Po raz kolejny decyduje się na „ucieczkę”...
Bardzo dobrze skrojony dramat psychologiczny bez moralizowania, bez oceny i oskarżeń, z przekonującym głównym bohaterem.

Trzymanie dłoni, miast na kierownicy, między udami kobiety wydaje się niewinnych zaledwie grzeszkiem, do momentu kiedy samochód wpada w poślizg, a po chwili staje w poprzek drogi. I to skończyłoby się na lekkim strachu, gdyby nie fakt, że jadący za nim autobus szkolny, chcą uniknąć zderzenia, zjeżdża na pobocze, uderza w mur i staje w płomieniach. I to nie był pusty...