„MIAŁEŚ W SOBIE OBRAZ ŻYCIA, JAKĄŚ WIARĘ, JAKIEŚ ŻĄDANIE, BYŁEŚ GOTÓW DO CZYNÓW, DO CIERPIEŃ I OFIAR.. A POTEM SPOSTRZEGAŁEŚ STOPNIOWO, ŻE ŚWIAT NIE ŻĄDA OD CIEBIE ANI CZYNÓW, ANI OFIAR, ANI PODOBNYCH RZECZY, ŻE ŻYCIE NIE JEST HEROICZNYM POEMATEM Z ROLAMI BOHATERÓW I TYM PODOBNYCH POSTACI, LECZ MIESZCZAŃSKĄ NAJLEPSZĄ IZBĄ, GDZIE LUDZI W PEŁNI ZADOWALA JEDZENIE, PICIE I ROBÓTKA NA DRUTACH, PARTIA TAROKA I RADIO. KTO ZAŚ PRAGNIE CZEGOŚ INNEGO I ŻYWI W SOBIE PRAGNIENIE TEGO CO BOHATERSKIE I PIĘKNE, PRAGNIENIE KULTU DLA WIELKICH POETÓW ALBO DLA ŚWIĘTYCH, TEN JEST SZALEŃCEM I DONKISZOTEM”.

Choćby dla tego rewelacyjnego fragmentu warto było przebrnąć przez lekturę tej niełatwej powieści.

„MIAŁEŚ W SOBIE OBRAZ ŻYCIA, JAKĄŚ WIARĘ, JAKIEŚ ŻĄDANIE, BYŁEŚ GOTÓW DO CZYNÓW, DO CIERPIEŃ I OFIAR.. A POTEM SPOSTRZEGAŁEŚ STOPNIOWO, ŻE ŚWIAT NIE ŻĄDA OD CIEBIE ANI CZYNÓW, ANI OFIAR, ANI PODOBNYCH RZECZY, ŻE ŻYCIE NIE JEST HEROICZNYM POEMATEM Z ROLAMI BOHATERÓW I TYM PODOBNYCH POSTACI, LECZ MIESZCZAŃSKĄ NAJLEPSZĄ IZBĄ, GDZIE LUDZI W PEŁNI ZADOWALA JEDZENIE, PICIE I...

Obrzydlistwo podlane pseudointelektualnym bełkotem. Główny bohater to albo człowiek wybitnie nadwrażliwy albo poważnie zaburzony psychicznie i podatny na manipulacje. Jest niekonsekwentny w tym co robi i mòwi czyli niegodny zaufania. Nie dziwi otoczenie w jakie w końcu wpada. Ze względu na kulturę osobistą nie napiszę do kogo skierowana jest ta "powieść".

Obrzydlistwo podlane pseudointelektualnym bełkotem. Główny bohater to albo człowiek wybitnie nadwrażliwy albo poważnie zaburzony psychicznie i podatny na manipulacje. Jest niekonsekwentny w tym co robi i mòwi czyli niegodny zaufania. Nie dziwi otoczenie w jakie w końcu wpada. Ze względu na kulturę osobistą nie napiszę do kogo skierowana jest ta "powieść".

Strumień świadomości, malkontenctwo, samotność, smutek, pesymizm, wyalienowanie i indywidualizm do kwadratu. O sobie, o sobie, o sobie, jestem smutny, może się zabiję, powłóczę się po mieście, może się rozerwę, ale nie to nie dla mnie, poroztkliwiam się nad sobą.
Było to męczące, choć miało swój urok (pod warunkiem przerw w czytaniu),bo pewne myśli pojawiają się od czasu do czasu w naszych głowach, choć mam nadzieję, że nie w takim natężeniu jak u Harry'ego. Wobec czego każdy może odnaleźć nitkę przewodnią łączącą go z przemyśleniami bohatera i częściowo utożsamiać się z jego bólem istnienia.
Ale nie jest to mój ulubiony gatunek literacki.

Strumień świadomości, malkontenctwo, samotność, smutek, pesymizm, wyalienowanie i indywidualizm do kwadratu. O sobie, o sobie, o sobie, jestem smutny, może się zabiję, powłóczę się po mieście, może się rozerwę, ale nie to nie dla mnie, poroztkliwiam się nad sobą.
Było to męczące, choć miało swój urok (pod warunkiem przerw w czytaniu),bo pewne myśli pojawiają się od czasu...

Z perspektywy czasu dałbym zapewne niższą ocenę. Czasem jednak człowiekowi wpada do ręki odpowiednia książka w odpowiednim momencie życia i tak właśnie było z Wilkiem Stepowym, w najmroczniejszym momencie swojego jestestwa odkryłem, że ktoś niemal sto lat wcześniej miał wręcz identyczne uczucia i przelał je na kartki tejże książki.

Z perspektywy czasu dałbym zapewne niższą ocenę. Czasem jednak człowiekowi wpada do ręki odpowiednia książka w odpowiednim momencie życia i tak właśnie było z Wilkiem Stepowym, w najmroczniejszym momencie swojego jestestwa odkryłem, że ktoś niemal sto lat wcześniej miał wręcz identyczne uczucia i przelał je na kartki tejże książki.

Bardzo nierówna, a w końcówce niemal naiwna. Początek genialny, ale im dalej w las, tym słabiej. Orgia zmysłów na wzór jakiejś nocy Walpurgi z Mistrza i Małgorzaty i metaforyczny, a jednak zbyt dosadny teatr życia bardzo na minus. Życie jest dziwne, egzystencja jest ciężka, a ludzie są samotni. Ale, co pozostaje nam się tylko z tego wszystkiego śmiać, nie? (ps. trochę szkoda że nasz wilczek stepowy nie mógł gustować w tym swoim dojrzałym wieku również w kobietach zbliżonych do siebie wiekiem, a nie doznawać cielesnych uciech tylko z młodymi i pięknymi kobietami. Trochę fujka.)

Bardzo nierówna, a w końcówce niemal naiwna. Początek genialny, ale im dalej w las, tym słabiej. Orgia zmysłów na wzór jakiejś nocy Walpurgi z Mistrza i Małgorzaty i metaforyczny, a jednak zbyt dosadny teatr życia bardzo na minus. Życie jest dziwne, egzystencja jest ciężka, a ludzie są samotni. Ale, co pozostaje nam się tylko z tego wszystkiego śmiać, nie? (ps. trochę...

Bardzo nietypowa książka. Ciężko mi ją zaliczyć do jakiejś konkretnej kategorii, bo niby to powieść, niby autobiografia, a tak na prawdę ani jedno, ani drugie. Rzadko kiedy jakaś historia pozostawia we mnie na długo taką burzę emocji. Historia poruszająca i w niezwykle piękny i dotkliwy sposób napisana, a jednak zakończona z optymizmem (choć tak na prawdę mi osobiście, zupełnie tu nie pasował). To sztuka potrafić tak przedstawić to, co się czuje w środku, kim się jest i jaki jest nasz stan emocjonalny. Autor przedstawił to genialnie i w sposób bardzo głęboki. Nie jest dla mnie zaskoczeniem, że wiele ludzi nie rozumie sensu tej książki. Mimo wszystko jednak najmocniej polecam, wierzę, że każdy wyciągnie coś z Wilka Stepowego dla siebie.

Bardzo nietypowa książka. Ciężko mi ją zaliczyć do jakiejś konkretnej kategorii, bo niby to powieść, niby autobiografia, a tak na prawdę ani jedno, ani drugie. Rzadko kiedy jakaś historia pozostawia we mnie na długo taką burzę emocji. Historia poruszająca i w niezwykle piękny i dotkliwy sposób napisana, a jednak zakończona z optymizmem (choć tak na prawdę mi osobiście,...

Autor wrzucił do swojego dzieła przemyślenia targające nim w momencie, gdy świat wg niego zwalał mu się na głowę. Dosyć jasno przedstawia głębię i samopoczucie głównego oportunisty tego utworu - Harrego Hallera. W pewnym momencie można poczuć się identycznie jak główny bohater. To jest zaletą Hessego . Poza tym. Książka napisana na siłę poprawnie. Wydawać się może buntem przeciwko światu intelektualnemu ale napisana pod intelektualistów. Pisarz to dobry rzemieślnik ale liczyłem na dużo więcej. Jest parę fajnych mądrości okraszonych ciekawą metaforą ale jak dla mnie całość wychodzi bardzo pusto. Nie wgniata w fotel.

Autor wrzucił do swojego dzieła przemyślenia targające nim w momencie, gdy świat wg niego zwalał mu się na głowę. Dosyć jasno przedstawia głębię i samopoczucie głównego oportunisty tego utworu - Harrego Hallera. W pewnym momencie można poczuć się identycznie jak główny bohater. To jest zaletą Hessego . Poza tym. Książka napisana na siłę poprawnie. Wydawać się może buntem...

Niezła egzystencjalówa, zapowiada się wręcz wybornie, jednak pod koniec zaczyna skręcać w nieco za bardzo mistyczno-bełkotliwe klimaty.

Niezła egzystencjalówa, zapowiada się wręcz wybornie, jednak pod koniec zaczyna skręcać w nieco za bardzo mistyczno-bełkotliwe klimaty.

Powieść jest wspaniała. Opowiada, cóż, opowiada o wielu rzeczach i w wielu słowach, genialnym językiem, ale long story short, jak bardzo każdy jest niedopasowany, jak z niedopasowania zdaje sobie sprawę nie rozumiejąc, że to właśnie ułuda inności karmi nie tylko ego, ale i umożliwia egzystencję zamiast wyłącznie zawadzać i upośledzać społecznie. Każdy jest wilkiem. Na zawsze samotnym i nieco śmiesznym. Ale nie każdy umie tak o tym pisać.

Powieść jest wspaniała. Opowiada, cóż, opowiada o wielu rzeczach i w wielu słowach, genialnym językiem, ale long story short, jak bardzo każdy jest niedopasowany, jak z niedopasowania zdaje sobie sprawę nie rozumiejąc, że to właśnie ułuda inności karmi nie tylko ego, ale i umożliwia egzystencję zamiast wyłącznie zawadzać i upośledzać społecznie. Każdy jest wilkiem. Na...

Chciał się wyzwolić z przeintelektualizowanego świata i napisał przeintelektualizowaną powieść, ciężką do strawienia pełną truizmów i banałów. Mówiąc inaczej Hermann Hesse odkrył w wieku średnim, że w życiu nie chodzi o to, żeby być "nadętym", tylko o to, żeby szukać szczęścia w małych rzeczach ... i napisał o tym "nadętą" książkę. Dużo w niej prawd życiowych i ciekawych obserwacji ale czy są one na tyle interesujące, żeby stworzyć z nich porywającą literaturę...?

Chciał się wyzwolić z przeintelektualizowanego świata i napisał przeintelektualizowaną powieść, ciężką do strawienia pełną truizmów i banałów. Mówiąc inaczej Hermann Hesse odkrył w wieku średnim, że w życiu nie chodzi o to, żeby być "nadętym", tylko o to, żeby szukać szczęścia w małych rzeczach ... i napisał o tym "nadętą" książkę. Dużo w niej prawd życiowych i ciekawych...