Ta książka to dzieło sztuki.
Pomimo poruszanych ciężkich spraw, depresja, pobyt w szpitalu psychiatrycznym, próby samobójcze, czyta się bardzo lekko. Sylvia Plath ma w tej powieści bardzo lekkie i takie przyjemne w czytaniu pióro :)
Bardzo polecam :)

Ta książka to dzieło sztuki.
Pomimo poruszanych ciężkich spraw, depresja, pobyt w szpitalu psychiatrycznym, próby samobójcze, czyta się bardzo lekko. Sylvia Plath ma w tej powieści bardzo lekkie i takie przyjemne w czytaniu pióro :)
Bardzo polecam :)

Autobiograficzna część powieści jest jej najlepszą stroną. Dużo dziwnych, chaotycznych wątków (niektóre kompletnie zbyteczne) przeplatanych z tymi naprawdę ciekawymi. Metafora drzewa figowego najbardziej zapada w pamięć.

Autobiograficzna część powieści jest jej najlepszą stroną. Dużo dziwnych, chaotycznych wątków (niektóre kompletnie zbyteczne) przeplatanych z tymi naprawdę ciekawymi. Metafora drzewa figowego najbardziej zapada w pamięć.

Mimo, że jest o depresji, wycofaniu, zamknięciu, stagnacji to w dziwny sposób wciąga.
Plath efektownie i efektywnie obrazuje stan spod szklanego klosza. Nie tyle konkretnymi słowami, co literackimi zabiegami - odpowiedni dobór (znaczących) sytuacji, o których wspomina, przerywanie ciągu zdarzeń do tych najważniejszych, a przecież mdłych lub przykrych w życiu bohaterki.
Jestem pod dużym wrażeniem, tym bardziej będąc po lekturze książek Ottesssy Moshfeng, które poruszają podobne tematy, ale na pewno wiele uboższymi zabiegami literackimi.

Mimo, że jest o depresji, wycofaniu, zamknięciu, stagnacji to w dziwny sposób wciąga.
Plath efektownie i efektywnie obrazuje stan spod szklanego klosza. Nie tyle konkretnymi słowami, co literackimi zabiegami - odpowiedni dobór (znaczących) sytuacji, o których wspomina, przerywanie ciągu zdarzeń do tych najważniejszych, a przecież mdłych lub przykrych w życiu...

Prosta, chłodna, czasem chaotyczna ukazująca chorobę psychiczną. Bez koloryzowania.

Prosta, chłodna, czasem chaotyczna ukazująca chorobę psychiczną. Bez koloryzowania.

Myślałam, że historia pogrążonej w depresji, amerykańskiej dziennikarki wywoła we mnie emocje. Jakkolwiek żałośnie to nie zabrzmi w książkach natury konfesyjnej (jak np. "Septologia" Fosse albo "Zatracenie") szukam autora, jego odbicia, żalu i mentalnego trudu. Szklany klosz jest jednak bardzo czystą książką.
Czytając o powtarzających się próbach samobójczych, wycieczkach na grób ojca i pobycie w szpitalu psychiatrycznym znalazłam wszystko oprócz emocji i autentyczności. Plath oferuje estetyczne wejście w świat depresji takiej jaką ona chce pokazać - świadczy o tym przede wszystkim początek książki pozbawiony śladów depresji.
Zabieg zwodzenia czytelnika, który nie przeczytawszy opisu na tylnej okładce może zacząć doszukiwać się innych wątków uważam za trafny, ponieważ mało kto choroby się spodziewa. Główna bohaterka zdaje się być tak samo zaskoczona swoją chorobą jak czytelnik, z nim także dzieli swoją obojętność. Domyślam się, że dużą rolę w takim wyglądzie książki odgrywa czas wydania i płeć autorki. Jednakowoż powieść ta nie jest w żadnym stopniu odkrywacza. Esher zdaje się być postacią antypatyczną, ale nie uważam tego za jej wadę, sądzę, że to jedno z niewielu prawdziwych ujęć depresji zawartych w powieści.
Mam wrażenie, że ludzie dowiedziawszy się o cierpieniach autora sympatyzują z nim i tym samym decydują zapomnieć o niedociągnięciach w ich utworach. Taką kolej rzeczy obserwuję zarówno w przypadku "Szklanego klosza" jak i "Zatracenia". Sentymentalność i współczucie nie powinno stanowić atutu powieści.
Dla spragnionych weryzmu mam do zaproponowania niedoścignione "Mroki" Borszewicza.

Myślałam, że historia pogrążonej w depresji, amerykańskiej dziennikarki wywoła we mnie emocje. Jakkolwiek żałośnie to nie zabrzmi w książkach natury konfesyjnej (jak np. "Septologia" Fosse albo "Zatracenie") szukam autora, jego odbicia, żalu i mentalnego trudu. Szklany klosz jest jednak bardzo czystą książką.
Czytając o powtarzających się próbach samobójczych, wycieczkach...

Wnikliwe, inteligentne, arcyciekawe studium psychologiczne kobiety niepotrafiącej dopasować się do banalnej rzeczywistości.
Książka-odkrycie w czasach liceum...
Przeczytana po latach równie zachwycająca!
Niesamowicie trafna (skorelowana ze stanem faktycznym utalentowanej Autorki)
DIAGNOZA psychologiczna - życie jako rodzaj utknięcia pod kloszem, który szklanymi ścianami zniekształca postrzeganie świata.

Powieść autobiograficzna napisana przez niebywale inteligentną, ale też wyraźnie chorą na depresję kobietę XX wieku, kobietę zbuntowaną, która nie boi się przeciwstawić schematom narzucanym przez mężczyzn, ograniczeniom społecznym.

„Szklany klosz” traktujący o nieudanych relacjach z mężczyznami, uznany jest za żelazną pozycję literatury feministycznej - mężczyźni są bohaterami tła, a ich obecność ma raczej negatywny wydźwięk.

Warto.

Wnikliwe, inteligentne, arcyciekawe studium psychologiczne kobiety niepotrafiącej dopasować się do banalnej rzeczywistości.
Książka-odkrycie w czasach liceum...
Przeczytana po latach równie zachwycająca!
Niesamowicie trafna (skorelowana ze stanem faktycznym utalentowanej Autorki)
DIAGNOZA psychologiczna - życie jako rodzaj utknięcia pod kloszem, który szklanymi ścianami...

Sylvia Plath tą książką skradła moje serce

Sylvia Plath tą książką skradła moje serce

Szklany klosz jest dla mnie okrutnie przyciągającą historią, czymś do czego zabierałam się z trudem i wątpliwościami.
Bohaterka, normalna a jednocześnie zmącona- zagubiona i samotna.
Mój boże jak łatwo było mi się z nią zżyć.
Nadal zastanawiam się co było potem, fakt że zostawiono nas w takim momencie - kluczowym dla dalszych losów bohaterki, powoduje u mnie smutek a zarazem ekscytację.
I zostaje we mnie pytanie.
Czym dla mnie jest szklany klosz?

Szklany klosz jest dla mnie okrutnie przyciągającą historią, czymś do czego zabierałam się z trudem i wątpliwościami.
Bohaterka, normalna a jednocześnie zmącona- zagubiona i samotna.
Mój boże jak łatwo było mi się z nią zżyć.
Nadal zastanawiam się co było potem, fakt że zostawiono nas w takim momencie - kluczowym dla dalszych losów bohaterki, powoduje u mnie smutek a...

chyba cały czas będe rozmyślać co dalej z Esther...

chyba cały czas będe rozmyślać co dalej z Esther...

Sylvia Plath miała przeogromny talent, bo była w stanie tak pięknie, jednocześnie prosto, a poetycko przedstawić zmagania Esther i oprócz tego, że możemy czytać tę książkę biograficznie czy też autobiograficznie w stosunku do samej Sylvii, to moim zdaniem należy patrzeć na Esther jako całościową bohaterkę, która tak naprawdę nie wie, w jakim kierunku ma podążać, bo jednocześnie chce zrobić tyle rzeczy i widzi tyle potencjału, ale w tej samej chwili rozmawia ze swoją koleżanką przez telefon mówiąc "ja i tak nie przyjadę, wynajmijcie komuś moje łóżko" (parafraza nie cytat, Sylvia opisała to o wiele lepiej) i po zakończeniu rozmowy wie, że to był błąd, ale nie może tego cofnąć. już nawet nie wspomnę o jej doświadczeniach w szpitalach psychiatrycznych i jej monologach wewnętrznych, bo były one jednocześnie niesamowicie napisane i bardzo smutne, ta książka naprawdę zasługuje na to, aby każdy ją przeczytał

Sylvia Plath miała przeogromny talent, bo była w stanie tak pięknie, jednocześnie prosto, a poetycko przedstawić zmagania Esther i oprócz tego, że możemy czytać tę książkę biograficznie czy też autobiograficznie w stosunku do samej Sylvii, to moim zdaniem należy patrzeć na Esther jako całościową bohaterkę, która tak naprawdę nie wie, w jakim kierunku ma podążać, bo...