O tym co Alicja odkryła po drugiej stronie lustra

Przeczytałam wydanie Czytelnika z 1972 roku, w tłumaczeniu Macieja Słomczyńskiego, pod tytułem "O tym, co Alicja odkryła po drugiej stronie lustra". Zupełnie inna od poprzedniej części - więcej abstrakcji, absurdu typowego dla snu. Zdarza mi się bardzo często, że dopóki śnię, fabuła jest spójna i ma sens, natomiast po przebudzeniu, kiedy układam ją sobie w głowie, mam wrażenie że każdy element jest z innego zestawu puzzli i nie da się ich połączyć w całość. Taka jest właśnie kraina po drugiej stronie lustra. Moim absolutnym ulubieńcem jest owca i wszystko co się przydarzyło Alicji w jej towarzystwie. Wspaniałe! Ale ja od zawsze mam skłonności do uciekania myślami w świat fantazji, więc nic dziwnego, że w świecie Lewisa Carrolla czuję się jak u siebie w głowie.

Przeczytałam wydanie Czytelnika z 1972 roku, w tłumaczeniu Macieja Słomczyńskiego, pod tytułem "O tym, co Alicja odkryła po drugiej stronie lustra". Zupełnie inna od poprzedniej części - więcej abstrakcji, absurdu typowego dla snu. Zdarza mi się bardzo często, że dopóki śnię, fabuła jest spójna i ma sens, natomiast po przebudzeniu, kiedy układam ją sobie w głowie, mam...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

W ciągu tych kilku minionych dni zmagałam się z książką autorstwa Lewisa Carrolla pod tytułem „O tym co Alicja odkryła po drugiej stronie lustra”. Publikacja ta jest drugim tomem opowieści o przygodach Alicji. Tym razem jednak główna bohaterka przenosi się do świata po drugiej stronie lustra. Okazuje się, że kraina całkowicie różni się od jej znanego otoczenia. Gdy zaczynałam czytać tą książkę byłam już po seansie filmowym. I spodziewałam się, że choć odrobinę ekranizacja będzie miała wątków z książki. Jednakże producenci filmowi w ogóle nie zaczerpnęli choć jednego fragmentu powieści Carrolla. Chociaż nie pojawiło się przejście Alicji na drugą stronę lustra i w końcu można było poznać Tweedleduma i Tweedledeego. Ale to są jedyne podobieństwa między filmem a książką.
Podsumowując „O tym co Alicja odkryła po drugiej stronie lustra” nie przypadła mi ta książka do gustu. Chyba niepotrzebnie nastawiłam się za bardzo, że będzie chodź odrobinę podobna do filmu. Nie spodziewałam się, że producenci aż tak polecą po bandzie, że w ogóle nie ma podobieństw do książki. Czy polecam tą książkę? Ciężko jest mi powiedzieć. Pierwszy raz w swoim życiu nie wiem czy warto przeczytać tą książkę.

W ciągu tych kilku minionych dni zmagałam się z książką autorstwa Lewisa Carrolla pod tytułem „O tym co Alicja odkryła po drugiej stronie lustra”. Publikacja ta jest drugim tomem opowieści o przygodach Alicji. Tym razem jednak główna bohaterka przenosi się do świata po drugiej stronie lustra. Okazuje się, że kraina całkowicie różni się od jej znanego otoczenia. Gdy...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Hmmm.. co by tu powiedzieć, jest to bardzo osobliwa książka. Czytałam ją córce i cały czas się zastnawiałam, co Lewis Carroll brał podczas pisania tej książki. Jeszcze pierwsza część, choć też pokręcona, jednak bardziej się kupy trzymała, natomiast ta już kompletnie nie. Według mnie to nie jest książka dla dzieci, dla dorosłych w sumie też nie. Bardzo dziwna. Niezbyt nam się podobała.

Hmmm.. co by tu powiedzieć, jest to bardzo osobliwa książka. Czytałam ją córce i cały czas się zastnawiałam, co Lewis Carroll brał podczas pisania tej książki. Jeszcze pierwsza część, choć też pokręcona, jednak bardziej się kupy trzymała, natomiast ta już kompletnie nie. Według mnie to nie jest książka dla dzieci, dla dorosłych w sumie też nie. Bardzo dziwna. Niezbyt nam...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Pierwsza część Alicji tak mi się podobała, że postanowiłam sięgnąć po kolejną 🙂 Jednak kontynuacja mnie nie zachwyciła - nie było tu takiej niesamowitej atmosfery ani zabawy słowem i zmianą znaczeń. Dla mnie to jest zwykła historia dla dzieci, tym razem bez fajerwerków.

Pierwsza część Alicji tak mi się podobała, że postanowiłam sięgnąć po kolejną 🙂 Jednak kontynuacja mnie nie zachwyciła - nie było tu takiej niesamowitej atmosfery ani zabawy słowem i zmianą znaczeń. Dla mnie to jest zwykła historia dla dzieci, tym razem bez fajerwerków.

Pokaż mimo to

Przeczytane, na półce:)

Przeczytane, na półce:)

Pokaż mimo to

Druga część historii o Alicji została wydana w 1871 roku, kilka lat po pierwszej. Tym razem Alicja wkracza w zaczarowany świat poprzez lustro znajdujące się w jej domu. Dziewczynka chce zobaczyć Dom Po Drugiej Stronie Lustra, którego zarysy dostrzega. Po Drugiej Stronie trafia do ogrodu z rozmawiającymi kwiatami, spotyka tam Księżnę, z którą rozgrywa partię szachów. Alicja wie, że znajduje się w innej przestrzeni, być może czyjegoś snu. Dojrzewa, czego symptomem jest jej zachowanie na obiedzie spędzonym w towarzystwie Czerwonej i Białej Królowej. Tam Alicja zaczyna wydawać polecenia służbie, czyli staje się podmiotem imprezy, a nie przedmiotem. Poza tym na końcu staje się Królową, która budzi się ze snu.
Dużo tu motywów literackich – życie snem, relacja ja-obcy (wielu bohaterów pyta Alicję o tożsamość, ale nie oczekują odpowiedzi, tylko sami ją definiują: jest postacią z bajki, Potworem, człowiekiem; wszyscy muszą się z nią skonfrontować, określić), Rycerz (Don Kichot), jednorożec i lew (Opowieści z Narnii) życie jako szachownica, a my jako pionki; są też bliźniaki-sobowtóry. Z pewnością angielski czytelnik odnajdzie jeszcze wiele innych nawiązań do swojej kultury, ja mogę tylko podejrzewać ich istnienie. Tytułowe lustro to przecież motyw o tylu znaczeniach. Dużo tu poematów, a wszystkie – absurdalne. Za szczytowe osiągnięcie tego typu angielskiej poezji uważa się wiersz "Dżaberrsmok" autorstwa Carolla. To tekst zbudowany z neologizmów, przypominający gry językowe Bolesława Leśmiana. Na pewno bardzo angielska jest piosenka o ostrygach, z motywem wyliczanki znikających bohaterów (tutaj na końcu "ostryg nie było wcale").
Trudna lektura, jeśli chcemy poznać wszystkie teorie filozoficzno-religijno-lierackie, jakie pojawiają się na kartach tej książki. Mnie się podobała, podobnie jak klimatyczne ilustracje Johna Tenniela.

Druga część historii o Alicji została wydana w 1871 roku, kilka lat po pierwszej. Tym razem Alicja wkracza w zaczarowany świat poprzez lustro znajdujące się w jej domu. Dziewczynka chce zobaczyć Dom Po Drugiej Stronie Lustra, którego zarysy dostrzega. Po Drugiej Stronie trafia do ogrodu z rozmawiającymi kwiatami, spotyka tam Księżnę, z którą rozgrywa partię szachów. Alicja...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Gdyby nie "Zwierciadło piekieł" Grahama Mastertona pewnie bym nawet po tę książkę nie sięgnęła. A tu proszę, miłe zaskoczenie. Bo naprawdę miło czytało mi się tę niewielką książeczkę:)
Alicja przedostała się na drugą stronę lustra, gdzie czekało ją wiele przygód, wiele ciekawych rozmów, a jeszcze więcej utoworów poetyckich, nie do końca dla Alicji zrozumiałych.
Przyjemna lektura na jeden wieczór!

Gdyby nie "Zwierciadło piekieł" Grahama Mastertona pewnie bym nawet po tę książkę nie sięgnęła. A tu proszę, miłe zaskoczenie. Bo naprawdę miło czytało mi się tę niewielką książeczkę:)
Alicja przedostała się na drugą stronę lustra, gdzie czekało ją wiele przygód, wiele ciekawych rozmów, a jeszcze więcej utoworów poetyckich, nie do końca dla Alicji zrozumiałych.
Przyjemna...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Równie ciekawa jak pierwsza część przygód Alicji, mam wrażenie, że w tej czuje się jeszcze bardziej pewna siebie, jeśli chodzi o zwiedzanie Lustrzanej Krainy.

Równie ciekawa jak pierwsza część przygód Alicji, mam wrażenie, że w tej czuje się jeszcze bardziej pewna siebie, jeśli chodzi o zwiedzanie Lustrzanej Krainy.

Pokaż mimo to

Czytając "Alicję w krainie czarów" od razu była "Po drugiej stronie lustra". "Przygody Alicji" dla mnie były już lepsze niż "Po drugiej stronie lustra" dlatego ocena niżej. Ale niestety to nie jest moja bajka, nie rozumiem, wynudziłam się i czekałam tylko kiedy będzie koniec i na szczęście były obrazki i piosenki gdzie szybciej kartki się "przerzucało"

Czytając "Alicję w krainie czarów" od razu była "Po drugiej stronie lustra". "Przygody Alicji" dla mnie były już lepsze niż "Po drugiej stronie lustra" dlatego ocena niżej. Ale niestety to nie jest moja bajka, nie rozumiem, wynudziłam się i czekałam tylko kiedy będzie koniec i na szczęście były obrazki i piosenki gdzie szybciej kartki się...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Oceniam jako lekturę do czytania dzieciom (ok 3 lata).

Pomysł żeby czytać 3-latkowi 'Alicję' jest raczej średnio udany. Co prawda to klasyka gatunku i trudno odmówić książce niepowtarzalnej specyfiki, ale druga część jest jeszcze bardziej oniryczna, żeby nie powiedzieć kolokwialnie "schizofreniczna". Mój syn chętnie słucha (jak na razie) każdej książki, ale z szybko i nieprzewidywalnie zmieniającej się fabuły nie wyłapał za wiele. I choć zadawał pytania, wyrażał zainteresowanie to jednak trudno było porozmawiać z nim o historii, którą właśnie przeczytaliśmy.

Swoją drogą na wieść, że "Alicja przeszła na drugą stronę lustra", 3-latek wyrażał jedynie pragmatyczną troskę: "a nie skaleczyła się"?

Czas z książką nie był stracony, ale pierwsza część Alicji była pod kątem tego wieku lepsza, fabuła bardziej zrozumiała, a i występowało tam więcej zwierzątek, a mniej abstrakcyjnych tworów.

Nie polecam, nie odradzam. Czytać dzieciom jest warto, choćbym i czytał "Nad Niemnem".

Oceniam jako lekturę do czytania dzieciom (ok 3 lata).

Pomysł żeby czytać 3-latkowi 'Alicję' jest raczej średnio udany. Co prawda to klasyka gatunku i trudno odmówić książce niepowtarzalnej specyfiki, ale druga część jest jeszcze bardziej oniryczna, żeby nie powiedzieć kolokwialnie "schizofreniczna". Mój syn chętnie słucha (jak na razie) każdej książki, ale z szybko i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to