Nie wiem o czym jest ta książka, bo na pewno nie o piłce nożnej. To jest swego rodzaju rozprawa naukowa gdzie jest mało treści, a dużo pisaniny o niczym.
Oczywiście nie zabrakło kilku bzdur. Geneza motta Barcelony (Mes que un club) jest trudna do ustalenia, ale jeden z autorów stwierdza, że są to słowa jednego z byłych prezydentów tego klubu (jest to jedna z wersji, ale totalnie niepotwierdzona). A już szczytem absurdu jest twierdzenie, że to hasło odnosi się do wyjątkowości klubu wynikającej z faktu posiadania unikatowego systemu wyboru władz klubu. Szkoda, że autor nie doczytał, że identyczny system funkcjonuje chociażby w Realu Madryt czy Osasunie Pampeluna. Kolejnym absurdem jest to, że Barcelona utrzymuje się w dużej mierze ze składek członkowskich, jak to jest sugerowane w książce. Składki to tak naprawdę może promil ich przychodów.
Twierdzenie, że okienko transferowe to dla piłkarzy "stan zawieszenia" to jakaś totalna aberracja. Testy medyczne są nazwane "procesem piłkarskiej stygmatyzacji ciała, próbą akceptacji bólu i cierpienia". Ręce opadają.
A sugerowanie, że konflikt kibiców z Platformą Obywatelską z 2011 roku miał charakter polityczny i był spowodowany tym, że rząd faworyzował "kibiców rodzinnych", co nie spodobało się innym kibicom jest tak żałosne, że nie wymaga komentarza.
Nie polecam.

Nie wiem o czym jest ta książka, bo na pewno nie o piłce nożnej. To jest swego rodzaju rozprawa naukowa gdzie jest mało treści, a dużo pisaniny o niczym.
Oczywiście nie zabrakło kilku bzdur. Geneza motta Barcelony (Mes que un club) jest trudna do ustalenia, ale jeden z autorów stwierdza, że są to słowa jednego z byłych prezydentów tego klubu (jest to jedna z wersji, ale...

Świat stoi piłką nożną!
A jej siłę i potęgę oddziaływania celnie oddają słowa kulturoznawcy prof. Piotra Kowalskiego – „Jeśliby któregoś dnia zamknięto wszystkie teatry na ziemi, nic by się nie stało, ale gdyby którejś niedzieli nie było transmisji meczu w telewizji, wybuchłaby rewolucja.” – zacytowane w artykule bardzo dobrze wpisującym się w tematykę tej pozycji – „Co prawdziwy kibic jest w stanie zrobić dla swojej drużyny? Dlatego, jak bardzo nie wzbraniałabym się przed piłką nożną i meczami, za którymi nie przepadam, to i tak mają one wpływ na moje życie! Bo to już nie jest tylko piłka nożna i tylko mecz, ale zjawisko kulturowe obrosłe kontekstami okołomeczowymi i okołopiłkowymi, w którym, czy chcę, czy nie chcę – uczestniczę. Jeśli nie dla rozrywki, to chociażby dla podkreślenia mojej przynależności narodowej i wspólnoty solidarnościowej z narodem. Zwłaszcza podczas imprez międzynarodowych.
To w skali makro, a w skali mikro – powrót do lat dzieciństwa.
A dokładnie do jego atmosfery tworzonej między innymi przez adrenalinę i podekscytowanie dorosłych wokół rozgrywek meczowych przed telewizorem. To był pewien stały rytuał, który poprzez powtarzalność dawał mi poczucie ładu i bezpieczeństwa. Do dzisiaj włączam transmisję z jakiegokolwiek meczu nie po to, by oglądać, ale by słyszeć przyjemny dla mnie i kojący mnie głos komentatora i doping kibiców. Dla jednych to adrenalina, a dla mnie wyciszacz, uspokajacz i odstresowywacz. Zwłaszcza podczas prasowania!
Z podobnie osobistym skojarzeniem z piłką nożną podzielił się autor wstępu prof. Wojciech Józef Burszta, który, jako były piłkarz, wspominał – „Piłka nożna, jedna z hegemonicznych dzisiaj dyscyplin sportu, dla każdego z nas pełna jest takich momentów, które na zawsze zapamiętamy. Dotyczy to także wspomnień i nostalgicznych ewokacji z czasów, kiedy samemu było się uczestnikiem boiskowej „communitas””. Tak! Stare, dobre czasy odeszły już do lamusa, bo obecna piłka nożna, ta kojarzona ze spontanicznością i z naiwną romantycznością czystej rywalizacji, nie ma nic wspólnego ze współczesnym futbolem. Kulturoznawcy znaleźli na ten jej inny wymiar nową nazwę – postfutbol i spróbowali przyjrzeć się mu, rozkładając na poszczególne, budujące go czynniki.
A muszę przyznać, że zadanie mieli trudne, bo to bardzo skomplikowany, złożony i dynamiczny mechanizm.
Autorzy, a było ich aż trzech (antropolog, kulturoznawca oraz trener i analityk piłkarski) swoją analizę rozpoczęli od rysu historycznego piłki nożnej – genezy, rozwoju, światowej ekspansji, hegemonistycznej i globalizacyjnej roli, tworząc na potrzeby tej publikacji trzy pojęcia – archeofutbol (piłka amatorska),profutbol (piłka profesjonalizująca się) i postfutbol (piłka współczesna). To temu ostatniemu określeniu i koneksjom, „które dokonują się między piłką a obszarami ekonomii, marketingu, reklamy i sportowego wizerunku”, poświęcają najwięcej uwagi. Mecz piłki nożnej to tylko jeden z produktów finalnych postfutbolu, dlatego większość rozdziałów poświęcona jest jego pozostałym elementom składowym – kibicowi, piłkarzowi, reklamie, rytuałowi celebracji, ekonomizacji, technizacji, globalizacji, glokalizacji i narracji wokół futbolu.
Wbrew tym poważnie brzmiącym „racjom”, które ja wymieniłam hasłowo, a autorzy omówili szczegółowo, przekaz był bardzo czytelny. Treść zawierała nie tylko przystępnie podaną wiedzę pomimo naukowego języka (ale w wymiarze koniecznym),ale również odwoływała się do mojej wiedzy i doświadczenia, które, ku mojemu zaskoczeniu, wcale nie były takie małe, jak na laiczkę. Znane mecze, na które powoływali się autorzy, towarzyszące im imprezy, spektakularne zagrania czy wielkie nazwiska piłkarzy oraz trenerów, nie były mi obce. Dlatego fan futbolu tych smaczków, skojarzeń i niuansów doceni i odkryje dla siebie dużo więcej niż ja!
A warto przyjrzeć się postfutbolowi.
Po pierwsze dlatego, że piłka nożna to obecnie hegemoniczna dyscyplina sportu, a autorzy udowodnili to w tej publikacji. Po drugie pokazali wielopłaszczyznowość kierunków jej rozwoju. Po trzecie wskazali na jej kulturotwórczą rolę ze sprzężeniem zwrotnym. A czwarty i chyba najważniejszy powód podaje wspomniany już prof. Wojciech Józef Burszta – „Każdy pragnący zrozumieć, czym jest naprawdę dzisiejsza piłka nożna i do jakiej wielowarstwowej gry jest zapraszany jako kibic i fan oraz na jakie jej reguły się godzi, winien koniecznie przeczytać „Postfutbol”.”
A skoro ta gra wciąga wszystkich i tych świadomych tego, i tych nieświadomych, to warto zrozumieć, w co gramy i o co tak naprawdę chodzi w tym sporcie, który „od romantycznej rywalizacji dżentelmenów w kaszkietach” przeszedł do walki „futbolowych księgowych, podejmujących kluczowe decyzje w oparciu i przeliczenia swoich komputerów” i w którym „technologia zastąpiła ideologię, a spontaniczność, romantyzm i trenerska intuicja musiały ustąpić miejsca algebrze”.
Nie ma już piłki nożnej, jest postfutbol!
http://naostrzuksiazki.pl/

Świat stoi piłką nożną!
A jej siłę i potęgę oddziaływania celnie oddają słowa kulturoznawcy prof. Piotra Kowalskiego – „Jeśliby któregoś dnia zamknięto wszystkie teatry na ziemi, nic by się nie stało, ale gdyby którejś niedzieli nie było transmisji meczu w telewizji, wybuchłaby rewolucja.” – zacytowane w artykule bardzo dobrze wpisującym się w tematykę tej pozycji – „Co...

Dzięki tej książce zaczęłam chodzi na mecze;-)

Dzięki tej książce zaczęłam chodzi na mecze;-)

Szczerze mówiąc bałem się trochę, że będzie to praca naukowa autorów. Przekonał mnie opis z tyłu książki i recenzja na początku, które mówiły, że to bardziej dobrze napisana powieść. I wiecie co? To w 100% prawda. "Postfutbol" czyta się jak powieść, z tym, że dostajemy książkę naukową. Polecam fanom piłki nożnej i historii sportu. Reszta może się mimo wszystko znudzić.

Szczerze mówiąc bałem się trochę, że będzie to praca naukowa autorów. Przekonał mnie opis z tyłu książki i recenzja na początku, które mówiły, że to bardziej dobrze napisana powieść. I wiecie co? To w 100% prawda. "Postfutbol" czyta się jak powieść, z tym, że dostajemy książkę naukową. Polecam fanom piłki nożnej i historii sportu. Reszta może się mimo wszystko...

"Postfutbol" to książka pełna naukowych przemyśleń na temat piłki nożnej. Można zżymać się, że piłka nożna z nauką nie może mieć nic wspólnego, ale sport ten jest tak popularny, że przeplata się ze wszystkimi dziedzinami życia. Autorzy książki wysuwają w niej wiele interesujących teorii, które zdają się tłumaczyć wiele współczesnych zjawisk związanych ze światem futbolu. Wplatają w to również pewne fakty z historii piłki nożnej, choć te powinny być czymś już znanym dla fanów piłki nożnej. Niemniej jednak osoby, które nie są z tym sportem za pan bratm mogą dowiedzieć się o nim wielu pożytecznych i ciekawych rzeczy. Za to ci, którzy obcują z piłką na co dzień, mają szansę na spojrzenie na swój ulubiony sport z zupełnie innej strony. Dodatkowo, muszę przyznać, że określenie "postfutbol" ukute przez autorów jest bardzo trafne w obecnych czasach, w których piłka nożna zaczęła wykraczać daleko poza 90 minut gry na boisku. Zdecydowanie pozycja do polecenia dla fanów piłki nożnej i nie tylko.

"Postfutbol" to książka pełna naukowych przemyśleń na temat piłki nożnej. Można zżymać się, że piłka nożna z nauką nie może mieć nic wspólnego, ale sport ten jest tak popularny, że przeplata się ze wszystkimi dziedzinami życia. Autorzy książki wysuwają w niej wiele interesujących teorii, które zdają się tłumaczyć wiele współczesnych zjawisk związanych ze światem futbolu....

Choć została wydana w 2012 roku i domyślałem się, że niektóre z informacji nie będą już aktualne, postanowiłem porozumieć się z Wydawnictwem Naukowym Katedra w celu zrecenzowania książki pt.: "Postfutbol. Antropologia piłki nożnej".

Autorów książki jest aż trzech. Są to Mariusz Czubaj, Jacek Drozda, Jakub Myszkorowski. Pierwszy z nich - profesor, drugi - kulturoznawca i doktorant, trzeci zaś niedoszły doktorant, ale za to trener i analityk piłkarski z doświadczeniem w pracy w reprezentacji Polski U17.

Praca tak mądrych i wykształconych ludzi z takich dziedzin musiała stać na wysokim poziomie. Dużo zatem przeczytamy o aspektach historycznych, socjologicznych, filozoficznych, antropologicznych czy kulturowych. Nie rzadko natkniemy się także na ciężkie wyrazy i zagadnienia, które utrudniają czytanie.

Nie mniej jednak każdy jest kibicem piłkarskim i książka dotyczy przede wszystkim futbolu. Znajdziemy w niej wiele ciekawych spostrzeżeń, zarówno z historii piłki nożnej, jak i jej teraźniejszości.

Autorom udało się w znakomity sposób pokazać jak zmieniała się piłka nożna. Przedstawione zostało rzeczywiste a nie mitologiczne spojrzenie na korzenie futbolu (Anglia czy Francja),mechanizmy rozwoju piłki nożnej, proces przemian czy ekonomizacje futbolu.
Zjawiska kulturowe, doza cynizmu, mowa o wydarzeniach z boisk i świecie, w którym żyjemy czy detale narracyjne.

Przeczytamy o wielu anegdotach i trafnie dobranych przykładach. Autorzy dotykają tematów nowych technologii, mediów, kibiców, praw do transmisji, reklam, gadżetów czy celebrytów.

Czytając lekturę dopatrzyłem się także dwóch niedopatrzeń. Po pierwsze przydomek Lucjana Brychczego (Kici) nie wziął się od zwierzęcia, ale od ówczesnego trenera, który nazwał go małym (kicsi). Po drugie Terry w finale Ligi Mistrzów z Manchesterem w 2008 roku trafił w słupek, gdy poślizgnął się wykonując rzut karny, a nie go przestrzelił (może autor wciąż miał w głowie Ramosa :)) ?

Choć została wydana w 2012 roku i domyślałem się, że niektóre z informacji nie będą już aktualne, postanowiłem porozumieć się z Wydawnictwem Naukowym Katedra w celu zrecenzowania książki pt.: "Postfutbol. Antropologia piłki nożnej".

Autorów książki jest aż trzech. Są to Mariusz Czubaj, Jacek Drozda, Jakub Myszkorowski. Pierwszy z nich - profesor, drugi - kulturoznawca i...